Ζωηφόρος

Φάκελος Ισλαμισμός (5o και 6ο μέρος)

ΦΑΚΕΛΟΣ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ (5ο μέρος):

Εισβολή στην Ευρώπη. Οι πράκτορες, η μέθοδος, η προπαγάνδα και η εξαπάτηση.

Το Ισλάμ κατακτά αθόρυβα την Ευρώπη

 

Η μεθοδική οργάνωση, ο σχεδιασμός και η γενναία οικονομική υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας – Πώς βρέθηκαν «σκληροί» ισλαμιστές στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου – Από τους μετανάστες στη Γερμανία έως τους θύλακες Ισλαμισμού στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες

τα προηγούμενα άρθρα για τη διείσδυση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (Μ.Α.) στη Δύση είχαμε αναφερθεί στην αυξανόμενη με εντυπωσιακούς ρυθμούς επέκταση των ισλαμιστών σε διάφορες περιοχές του κόσμου, με ειδική αναφορά στο τελευταίο τεύχος στη σημαντική διείσδυσή τους στις ΗΠΑ (βλ. προώθηση μελών της Μ.Α. στον κυβερνητικό μηχανισμό επί διοικήσεως Ομπάμα). Στο ίδιο τεύχος είχαμε ερμηνεύσει την επικέντρωση της προσπάθειας της Μ.Α. στις ΗΠΑ ως συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο της οργανώσεως, ο οποίος εδράζεται στη λογική της κατακτήσεως του κέντρου του δυτικού κόσμου, από το οποίο προέρχεται η όλη εκστρατεία εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας. Αν το κέντρο αυτό κατακτηθεί, είχαμε επισημάνει, ή γενικώς εδραιωθεί κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα, η προώθηση των σκοπών του παγκόσμιου ισλαμικού κινήματος θα είναι σημαντικά ευκολότερη, δεδομένου ότι η κατάσταση στην Ευρώπη είναι ακόμη χειρότερη.

Το τελευταίο γεγονός δεν προκαλεί απορίες γιατί, ενώ η διείσδυση της Μ.Α. στις ΗΠΑ είναι ένα σχετικώς πρόσφατο φαινόμενο, η διείσδυση στην Ευρώπη είχε ξεκινήσει νωρίτερα και συγκεκριμένως λιγότερο από τρεις δεκαετίες μετά την ίδρυσή της στην Αίγυπτο το 1928 από τον Χασάν Αλ Μπάνα. Όπως είναι γνωστό, η Μ.Α. διαμόρφωσε με τις ριζοσπαστικές απόψεις της τον ιδεολογικό προσανατολισμό ολόκληρων γενεών ισλαμιστών στη Μέση Ανατολή, αν και για αρκετά μεγάλο διάστημα είχε απωλέσει μεγάλο μέρος της ισχύος της λόγω των απηνών διώξεών της σε πολλές χώρες της περιοχής. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί το εξής παράδοξο: το κέντρο βάρους και η ισχύς της μεταφέρθηκαν σταδιακά από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη, η οποία τελικώς ανεδείχθη σε «εκτροφείο» στελεχών και σε χώρο επωάσεως της ισλαμικής σκέψεως και της πολιτικής της μεθοδολογίας.

«Πύλη εισόδου» η Γερμανία

Η διαδικασία διεισδύσεως στην Ευρώπη ξεκίνησε από τη Γερμανία, για να μεταδοθεί αργότερα και σε άλλες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου. Αυτό έγινε λίγο μετά τις αρχές της δεκαετίας του 1950, με την άφιξη μουσουλμάνων μεταναστών στη Γερμανία, λόγω της λειψανδρίας που παρατηρήθηκε δέκα περίπου χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, μέλη της Μ.Α. και άτομα φιλικώς διακείμενα προς αυτή άρχισαν να μετακινούνται στην Ευρώπη και να αναπτύσσουν αργά αλλά σταθερά ένα ευρύ και καλώς οργανωμένο δίκτυο τζαμιών, φιλανθρωπικών συλλόγων, καθώς και ισλαμικών οργανώσεων. Η διαφορά αυτού του δικτύου της Μ.Α. με τις άλλες οργανώσεις της ευρύτερης μουσουλμανικής κοινότητας στην Ευρώπη ήταν ότι, σε αντίθεση με τις οργανώσεις της τελευταίας, δεν ήταν απλώς η βοήθεια προς τους μουσουλμάνους, αλλά, όπως το έθεσε η Chicago Tribune (19/9/2004) «η εξάπλωση του ισλαμικού νόμου σε όλη την Ευρώπη και στις ΗΠΑ».

Η επόμενη είσοδος μουσουλμάνων στη Γερμανία έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 από πρόσφυγες που προέρχονταν από τον Λίβανο, το Ιράν και το Αφγανιστάν. Σε αυτούς προστέθηκαν τη δεκαετία του 1990 μετανάστες από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Κόσοβο και άλλες περιοχές της διαλυθείσης Γιουγκοσλαβίας. Το τρίτο κύμα ήταν από μουσουλμάνους που πήγαν στη Γερμανία για σπουδές στα πανεπιστήμια της χώρας. Οι τελευταίοι –αρκετοί από τους οποίους παρέμειναν στη Γερμανία μετά το πέρας των σπουδών τους– ήταν οι πλέον δραστήριοι στην ίδρυση ισλαμικών κέντρων και οργανώσεων σε ολόκληρη τη χώρα, θέτοντας έτσι τα θεμέλια μεγάλου μέρους αυτού που σήμερα αποτελεί την «υποδομή» των μουσουλμάνων της Γερμανίας.

Σαράντα και πλέον χρόνια συστηματικής καλλιέργειας και διδασκαλίας των μουσουλμάνων της Ευρώπης εκ μέρους της Μ.Α. απέδωσαν σημαντικούς καρπούς. Οι μετανάστες πρόσφυγες που πήγαν στη Γερμανία πριν από σαράντα χρόνια και οι απόγονοί τους σήμερα ηγούνται οργανώσεων που εκπροσωπούν τις τοπικές μουσουλμανικές κοινότητες στις επαφές τους με την πολιτική εξουσία. Επί πλέον, με την άφθονη χρηματοδότηση κυρίως της Σαουδικής Αραβίας και άλλων χωρών του Κόλπου, έχουν δημιουργήσει ένα αποτελεσματικό δίκτυο οργανώσεων με κεντρική δομή, το οποίο εκτείνεται σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη.

Οι οργανώσεις αυτές εμφανίζονται ψευδώς ως εκπρόσωποι της πλειοψηφίας των μουσουλμάνων, αν και εμφορούνται από τις ριζοσπαστικές απόψεις της Μ.Α. και έχουν διαπιστωμένες σχέσεις και επαφές με τρομοκρατικές οργανώσεις. Με τη μετριοπαθή ρητορική τους, πάντως, και την καλή γνώση της γλώσσας του τόπου διαμονής (γερμανικής, ολλανδικής, γαλλικής κ.λπ.) επέτυχαν να κερδίσουν την αποδοχή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των ΜΜΕ, με αποτέλεσμα οι πολιτικοί από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου να συνομιλούν με τις ηγεσίες αυτών των οργανώσεων για θέματα που αφορούν στους μουσουλμάνους ή –όπερ συμβαίνει κατά κόρον εδώ– όταν επιζητούν την ψήφο της διογκούμενης μουσουλμανικής κοινότητας.

Κηρύσσουν το μίσος

Όταν, όμως, οι ίδιοι οι εκπρόσωποί τους έρχονται σε επαφή με μουσουλμάνους και τους μιλούν είτε αραβικά είτε τουρκικά, τα προσωπεία πέφτουν και ο ριζοσπαστισμός τους βγαίνει ελεύθερα στην επιφάνεια. Έτσι, ενώ οι εκπρόσωποί τους ομιλούν στην τηλεόραση για διαθρησκευτικό διάλογο και ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία, οι ίδιοι στα κηρύγματά τους στα τζαμιά κηρύσσουν το μίσος και προειδοποιούν τους πιστούς για τα κακά και τη διαφθορά της δυτικής κοινωνίας. Το αποτέλεσμα είναι οι Ευρωπαίοι, στην έντονη επιθυμία τους να ανοίξουν διάλογο με τη μη προνομιούχο κατηγορία μουσουλμάνων πολιτών, να παραβλέπουν αυτή τη διγλωσσία, στην οποία αναφερθήκαμε επισταμένως σε προηγούμενα άρθρα των «Επικαίρων» (βλ. τεύχος 199, την τακτική της εξαπατήσεως του αλλόθρησκου αντιπάλου και του επιτρεπόμενου από τη θρησκεία τους ψέματος, «Taqiyya»).

Στο μείζον θέμα της ενσωματώσεώς τους στις κοινωνίες των χωρών υποδοχής ενδεικτική ήταν μια έρευνα που έγινε το 2007 στη Γερμανία με σκοπό να διαπιστωθεί η άποψη των μουσουλμάνων μεταναστών σχετικά με τη Δημοκρατία, τις δυτικές αξίες, την υπακοή στους νόμους και τη θρησκευτικοπολιτική βία. Τα αποτελέσματα της έρευνας έκρουσαν πραγματικά τον κώδωνα του κινδύνου για τη γερμανική πολιτική ηγεσία.

Η έρευνα απέδειξε εκτεταμένη υποστήριξη για το Ισλάμ και περιφρόνηση των μουσουλμάνων μεταναστών για τους χριστιανούς και τη δυτική κοινωνία. Το 26% των ερωτηθέντων συμφώνησε απολύτως με την άποψη ότι μόνο το Ισλάμ είναι ικανό να δώσει λύσεις στα προβλήματα της εποχής, ενώ άλλο ένα 19% ήταν μάλλον σύμφωνο, όπερ σημαίνει ότι το ήμισυ σχεδόν του μουσουλμανικού πληθυσμού της Γερμανίας ήταν της γνώμης ότι το Ισλάμ ήταν τουλάχιστον ανοιχτό στην ιδέα ότι αυτό έπρεπε να έχει πολιτικό ρόλο στη χώρα. Το θέμα της σεξουαλικότητας ήταν η περιοχή με τις ισχυρότερες αρνητικές αντιδράσεις για τις δυτικές αξίες, με το ήμισυ σχεδόν των μουσουλμάνων να δέχεται απόλυτα ότι «τα σεξουαλικά ήθη στις δυτικές κοινωνίες είναι τελείως διεφθαρμένα» και το σύνολο των γενικώς συμμεριζομένων αυτή την άποψη να ανέρχεται στο 71%.

Μεταξύ των Τούρκων μεταναστών, που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του μουσουλμανικού πληθυσμού της Γερμανίας, το 71,9% των γονέων θεωρεί ότι η γερμανική κοινωνία είναι απειλή για τη θρησκευτική και πολιτιστική ανάπτυξη των παιδιών τους. Ιδιαίτερα ανησυχητική ήταν η απάντηση των μουσουλμάνων σε ερωτήματα σχετικά με τη βία. Στο ερώτημα εάν η απειλή που θέτει η Δύση για το Ισλάμ νομιμοποιεί τους μουσουλμάνους να υπερασπίσουν τον εαυτό τους με βίαια μέσα η απάντηση του 17,9% των μουσουλμάνων ήταν απολύτως θετική, ενώ άλλο ένα 20,4% μάλλον συμφωνούσε με την άποψη αυτή. Ένα ακόμη ερώτημα σχετικά με την καταδίκη ή μη των βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας έδειξε ότι το 8,7% των μουσουλμάνων συμφωνούσε ή μάλλον δεν είχε αντιρρήσεις γι’ αυτές τις μορφές επιθέσεων.

Ένταξη και ενσωμάτωση

Το θέμα της εντάξεως και ενσωματώσεως των μουσουλμάνων στην κοινωνία της Γερμανίας –μιας χώρας που λόγω του εκεί μεγάλου αριθμού μουσουλμάνων αποτελεί βαρόμετρο για όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης– είχε περάσει επί δεκαετίες απαρατήρητο από την πολιτική της ηγεσία, μέχρι που το πρόβλημα προσέλαβε διαστάσεις που το καθιστούν πλέον άλυτο, έπειτα από δεκαετίες διαλόγων με τους μουσουλμάνους που χαρακτηρίσθηκαν από τη διγλωσσία που αναφέραμε. Είναι ενδεικτική η δημόσια δήλωση της Άνγκελα Μέρκελ τον Οκτώβριο του 2010 ότι «η πολυπολιτισμική προσέγγιση απέτυχε απόλυτα».

Ένα άλλο πρόβλημα που προέκυψε από την παραπάνω κοντόφθαλμη πολιτική των Γερμανών είναι ο τεράστιος αριθμός ισλαμικών τεμενών, πολιτιστικών κέντρων και οργανώσεων, που αποτελεί πλέον πρόβλημα η ίδια τους η λεπτομερής καταγραφή –όπως και οι μεταξύ τους διασυνδέσεις– στον περιορισμένο χώρο του περιοδικού. Γενικώς, πάντως, στη Γερμανία υπάρχουν πέντε μεγάλες οργανώσεις-«ομπρέλα» διαφόρων ισλαμικών ομάδων: α) η κατευθυνόμενη από το τουρκικό κράτος DITIB [Σ.Σ.: εκτενής αναφορά σ’ αυτή γίνεται στα δύο βιβλία του συντάκτη για τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες], β) η Ομοσπονδία Αλεβιτικών Κοινοτήτων Γερμανίας (γνωστή με τα αρχικά της στα γερμανικά «ΑΑBF»), γ) το Ισλαμικό Συμβούλιο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (IRD), δ) η Ένωση Ισλαμικών Πολιτιστικών Κέντρων (VIKZ) και ε) το Κεντρικό Συμβούλιο Μουσουλμάνων της Γερμανίας (ZMD).

Το IRD κυριαρχείται από τη μεγαλύτερη οργάνωση-μέλος που είναι η (τουρκική) Ισλαμική Κοινότητα Milli Gorus (Εθνικό Όραμα) ή IGMG από τα αρχικά της στη γερμανική γλώσσα, η οποία αναφέρεται να έχει τριάντα χιλιάδες ενεργά μέλη και περίπου εκατό χιλιάδες συμπαθούντες. Το 2009, η συμμετοχή της στη διάσκεψη του Γερμανικού Ισλάμ ακυρώθηκε από τις Αρχές, λόγω διώξεως ηγετικών στελεχών της για εγκληματικές πράξεις.

Το VIKZ, που ενσωματώνει τα περίφημα πολιτιστικά κέντρα των μουσουλμάνων, έχει επίσης κατηγορηθεί επανειλημμένως για προώθηση του Ισλαμισμού και της αντιδημοκρατικής ιδεολογίας. Στα σχολεία της ενώσεως των ισλαμικών κέντρων οι Αρχές έχουν αναφέρει τον ξυλοδαρμό πολλών μαθητών και την προπαγάνδα για το Τζιχάντ, με αρκετές εγκαταστάσεις τους να έχουν χρησιμοποιηθεί παρανόμως ως εσωτερικά θρησκευτικά σχολεία και να έχουν κλείσει κατόπιν παρεμβάσεως των Αρχών. Σημ.: Οι Γερμανοί είχαν, πάντως, μια αρκετά καλή ιδέα περί του τι γίνεται στις ισλαμικές οργανώσεις των μουσουλμάνων με την παραπλανητική συνήθως ονομασία αρκετά χρόνια πριν. Το φθινόπωρο του 2003, ένας δημοσιογράφος του τηλεοπτικού σταθμού ARD, εφοδιασμένος με μια κρυφή κάμερα, κατάφερε να εισέλθει στην Ακαδημία του Βασιλέα Φαχντ στη Βόννη και κατέγραψε αυτά που διδάσκονται τα παιδιά των μουσουλμάνων που πάνε εκεί, μεταξύ των οποίων και έναν δάσκαλο να κηρύττει το Τζιχάντ εναντίον των απίστων.

Το Κεντρικό Συμβούλιο Μουσουλμάνων της Γερμανίας (ZMD) αποτελεί μια πλατφόρμα αρκετών σημαντικών ισλαμικών οργανώσεων στη χώρα, με πλέον σημαντικές μεταξύ αυτών την Ισλαμική Κοινότητα Γερμανίας (IGD) και το Ισλαμικό Κέντρο του Αμβούργου (ΙZH). Σημειώνεται ότι η IGD αποτελεί τον κύριο φορέα αντιπροσωπεύσεως της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Γερμανία.

Το 2007, το VIKZ, η DITIB, το ZMD και το IRD ίδρυσαν από κοινού το Συντονιστικό Συμβούλιο Μουσουλμάνων της Γερμανίας (ΚΡΜ), το οποίο ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί την πλειοψηφία των σουνιτών και σιιτών μουσουλμάνων που ζουν στη Γερμανία και αποβλέπει να καταστεί το κεντρικό σημείο επαφής μεταξύ αυτών και του γερμανικού κράτους. Αυτό που πρέπει να αναφερθεί είναι ότι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας που έγινε στη Γερμανία το 2005, η μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων που ζουν στη χώρα δεν έχει καν ακούσει για το KPM, με μόλις το 10% από αυτούς να έχει ακούσει κάτι γι’ αυτό και με το 60% (αυτού του 10%) να μην αισθάνεται ότι αντιπροσωπεύεται καθόλου από την τελευταία και μεγαλύτερη ισλαμική οργάνωση-«ομπρέλα».

Ένα άλλο θέμα που είχε παραμεληθεί τελείως ήταν η ενασχόληση με τους Γερμανούς που προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ, το οποίο μόλις πρόσφατα άρχισε να απασχολεί τις Αρχές, λόγω των γνωστών νωπών περιστατικών συμμετοχής Γερμανών προσήλυτων σε τρομοκρατικές επιχειρήσεις, εκστρατείες των τζιχαντιστών κ.λπ. Αποτέλεσμα αυτής της καταστάσεως είναι να μην είναι δυνατόν να προσδιορισθεί επακριβώς ο αριθμός τους, για τον οποίο υπάρχουν μόνο εκτιμήσεις, οι οποίες τους υπολογίζουν μεταξύ σαράντα χιλιάδων και εκατό χιλιάδων συνολικώς. Επίσης, υπάρχει σημαντική έλλειψη μελετών και γενικώς ερευνών και βιβλιογραφίας στη Γερμανία σχετικά με τον Σαλαφισμό, η οποία οδηγεί σε προφανή έλλειψη κατανοήσεως του φαινομένου του δυσανάλογου αριθμού συμμετοχής Γερμανών σε επιχειρήσεις της Αλ Κάιντα και των θυγατρικών και επηρεαζόμενων από αυτή οργανώσεων.

Διακριτή θέση σε ολόκληρη την Ευρώπη με τη στήριξη της Σαουδικής Αραβίας

Μετά την παγίωση του ισλαμικού κινήματος στη Γερμανία, η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι συνδεμένες με αυτή οργανώσεις επεξέτειναν τη δράση τους και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, με τη βοήθεια της γενναίας οικονομικής υποστηρίξεως της Σαουδικής Αραβίας, τη μεθοδική οργάνωση και τον σχεδιασμό και την αφέλεια της ευρωπαϊκής ελίτ, με αποτέλεσμα μέσα σε σύντομο σχετικά χρόνο να κατέχουν διακριτή πλέον θέση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, η εξτρεμιστική Ένωση Ισλαμικών Οργανώσεων Γαλλίας (Union des Organizations Islamiques de France) έχει αποκτήσει κυρίαρχη παρουσία στο κυβερνητικό Ισλαμικό Συμβούλιο. Στην Ιταλία συνέβη το ίδιο, με την ακραία Ένωση των Κοινοτήτων και Ισλαμικών Οργανώσεων Ιταλίας (Unione delle Communita ed Organizzazioni Islamiche in Italia) να έχει καταστεί ο κεντρικός συνομιλητής με το κράτος σε θέματα που αφορούν σε μουσουλμάνους, ενώ ανάλογα φαινόμενα έχουν σημειωθεί σε Αγγλία, Ολλανδία, Βέλγιο και στις σκανδιναβικές χώρες.

Αυτή η βαθμιαία και συντονισμένη διαδικασία αναδείξεως ηγεσίας των μουσουλμάνων στα θεσμικά πλαίσια της Ευρώπης πήγε ένα ακόμη βήμα πιο πέρα εν όψει των προσπαθειών για την τελική ολοκλήρωση της ΕΕ, δημιουργώντας τις αντίστοιχες με την ομοσπονδιακή Ευρωπαϊκή Ένωση οργανώσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, για παράδειγμα, η Μ.Α. δημιούργησε μια σειρά πανευρωπαϊκών οργανώσεων, όπως η Ομοσπονδία Ισλαμικών Οργανώσεων Ευρώπης, στην οποία συνέρχονται οι εκπρόσωποι των εθνικών οργανώσεων-«ομπρέλα» και αποφασίζουν για τη μελλοντική τους δράση.

Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Μ.Α. συνέβη τον Ιούνιο του 1996. Την περίοδο αυτή, οι οργανώσεις νεολαίας των μουσουλμάνων από Σουηδία, Γαλλία, Γερμανία και Αγγλία ένωσαν τις δυνάμεις τους με τη μέχρι τότε Παγκόσμια Συνέλευση Νέων Μουσουλμάνων (World Assembly of Muslim Youth) και ίδρυσαν μία, την ευρωπαϊκή ισλαμική οργάνωση νεολαίας με το όνομα Φόρουμ Ευρωπαίων Νέων Μουσουλμάνων και Φοιτητικών Οργανώσεων (Forum of European Muslim Youth and Student Organizations – FEMYSO) το οποίο έχει έδρα στην πρωτεύουσα της Ευρώπης (Βρυξέλλες). Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του FEMYSO, η οργάνωση αυτή είναι ένα δίκτυο από σαράντα δύο εθνικές και διεθνείς οργανώσεις που ενώνει νέους από πάνω από είκοσι έξι διαφορετικές χώρες. Το 2003, ανακοίνωση του FEMYSO ανέφερε ότι μέσα στα τελευταία τέσσερα χρόνια «κατέστη η de facto φωνή των νέων μουσουλμάνων της Ευρώπης. Επίσης, ανέπτυξε χρήσιμες διασυνδέσεις με το Ευρωκοινοβούλιο, το Συμβούλιο της Ευρώπης, τα Ηνωμένα Έθνη, το Ευρωπαϊκό Φόρουμ Νεολαίας και πολυάριθμες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο».

Χρηματοδότηση και μεθοδικότητα

Αυτή η συνοπτικά περιγραφόμενη ανωτέρω μεγάλη άνοδος της παρουσίας και ισχύος των ισλαμικών οργανώσεων στην Ευρώπη, εκτός από την άφθονη χρηματοδότηση από πηγές που αναφέραμε και τη συστηματική και μεθοδική εργασία δεκαετιών, δεν θα ήταν, φυσικά, δυνατή εάν οι πολιτικές ηγεσίες της Δύσεως ήταν τουλάχιστον πιο προσεκτικές και πιο καταρτισμένες σε θέματα εθνικής ασφαλείας, εάν δεν έδιναν μεγαλύτερη σημασία στην «αθώα» ρητορική των ισλαμιστών από αυτή που έδιναν στις επιφυλάξεις των Αρχών πληροφοριών και ασφαλείας και, κυρίως, αν ερευνούσαν τα κίνητρα αυτών που ιδρύουν και χρηματοδοτούν τέτοιες ισλαμικές οργανώσεις.

Γιατί, πέραν τούτων, το ότι οι Ευρωπαίοι επέδειξαν τέτοια ανοχή απέναντι στους ισλαμιστές και στις οργανώσεις τους είναι ένα θέμα στο οποίο έδωσε μια απάντηση ο Γερμανός καθηγητής συριακής καταγωγής Μπασάμ Τίμπι, εμπειρογνώμων σε θέματα του Ισλάμ στην Ευρώπη: Οι Ευρωπαίοι και ιδιαίτερα οι Γερμανοί, αναφέρει, φοβούνται την κατηγορία του ρατσισμού. Οι ριζοσπάστες ισλαμιστές με το αθώο κάλυμμα της προβιάς έχουν μάθει πώς να σιγάσουν οποιονδήποτε σχεδόν με την κατηγορία της ξενοφοβίας. Η όποια κατηγορία εναντίον μουσουλμάνων ή οργανώσεων συνδεδεμένων με τη Μ.Α. αντιμετωπίζεται αμέσως με κατακραυγές και κατηγορίες περί ρατσισμού και εχθρότητας απέναντι στους μουσουλμάνους, ενώ αρκετοί δημοσιογράφοι που αψηφούν τις απειλές τους και δημοσιοποιούν στοιχεία για την πραγματική δράση και τους σκοπούς τους αντιμετωπίζουν συχνά πλήθος αβάσιμων αλλά σημαντικού νομικού κόστους αγωγές…

***

(ΦΑΚΕΛΟΣ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΜΕΡΟΣ 6ο)

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Οι βάσεις και οι υποδομές του Ισλάμ στην Ελλάδα

Στις περισσότερες περιπτώσεις, η εκτίμηση μιας απειλής, δυνητικής ή πραγματικής, είναι συνάρτηση της γνώσεως του μεγέθους της. Σε σχέση με το Ισλάμ στην Ελλάδα, η περιγραφή της εδώ παρουσίας του, μέσω των οργανώσεων και των τζαμιών του, είχε δοθεί σε άρθρο-προπομπό της σειράς «Φάκελος Ισλαμισμός» και συγκεκριμένως στο 188ο τεύχος των «Επικαίρων» (23-29/5/2013). Σκοπός του εν λόγω δημοσιεύματος ήταν να δοθεί μια πρώτη σαφής διάσταση της συγκεκριμένης παρουσίας του Ισλάμ στην Ελλάδα, η οποία, σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία [Σ.Σ.: η περιγραφή αντίστοιχων καταστάσεων σε άλλες χώρες, που αποτέλεσαν το αντικείμενο σειράς άρθρων αυτού του Φακέλου], θα παρείχε τη δυνατότητα εξαγωγής συμπερασμάτων ως προς το θέμα της υπάρξεως ή μη απειλής από απόψεως εθνικής ασφαλείας.

Στο τεύχος αυτό είχε γίνει μια πρώτη παρουσίαση του αριθμού των τζαμιών και των θρησκευτικών, πολιτιστικών ή άλλων οργανώσεων των Μουσουλμάνων (λαθρο)μεταναστών, καθώς και η συνεχής τάση και ο ταχύτατος ρυθμός αυξήσεώς τους τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Η επισήμανση της τάσεως –και στην περίπτωση αυτή– έχει ιδιαίτερη σημασία. Το 1998, για παράδειγμα, είχαμε 18 αυτοσχέδια τζαμιά –ή «άτυπους χώρους προσευχής», όπως τους αναφέρουν οι αρμόδιες υπηρεσίες– σε ολόκληρη την Αττική. Έξι χρόνια αργότερα, λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ο αριθμός αυτός είχε τριπλασιαστεί! Και δεκαπέντε χρόνια μετά το 1998, όταν υπήρχαν μόνο 18 τζαμιά, ο αριθμός τους έφτασε ήδη τα 115-120 ή περίπου εκεί [Σ.Σ.: ο ακριβής προσδιορισμός του αριθμού τους δεν είναι ευχερής, διότι άλλα από αυτά να κλείνουν και άλλα να κλείνουν και  ανοίγουν εκ νέου αλλού κ.λπ.].

Στο προαναφερθέν άρθρο, είχαμε αναφέρει ονομαστικώς 30 αυτοσχέδια τζαμιά και 26 μουσουλμανικές οργανώσεις και συλλόγους, με τη δέσμευση να επανέλθουμε με περισσότερα στοιχεία. Τον κατάλογο αυτό συμπληρώνουμε σήμερα περιλαμβάνοντας σε αυτόν, εκτός από τα αραβικά τζαμιά, τα αντίστοιχα των νομίμων και μη μεταναστών από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και την Ινδία στην περιοχή της Αθήνας, καθώς και άλλα τζαμιά σε διάφορες επαρχίες της Ελλάδας.

Ο κατάλογος των τζαμιών

Τον συμπληρωμένο αυτόν κατάλογο τζαμιών παραθέτουμε παρακάτω, με ορισμένες σύντομες διευκρινίσεις και στοιχεία, όπου αυτό είναι δυνατόν.

1. Al Saleheen, Σοφοκλέους 196, Καλλιθέα.

2. Αl Salam, Γ. Παπανδρέου 87, Ζωγράφου.

3. Αl Bet Al Taqwa, Μπουμπουλίνας 4-6, Αθήνα (κατά ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες συνδέεται με τη Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας).

4. Al Ιhlaz, Στροφάδων 5, Κυψέλη. Τον Ιούλιο του 2009 μέλη του ίδρυσαν τον Ελληνο-Αραβικό Σύλλογο «Ειλικρίνεια».

5. Αl Farouk, Κωνσταντινουπόλεως 288, Αθήνα. Διατηρεί επαφές με το Ελληνο-Αραβικό Μορφωτικό Κέντρο (Μοσχάτο).

6. Αl Gorabaa, Λ. Ιωνίας και Κλυμένης 2, Αθήνα.

7. Al Salam, Γαλαξία 9, Ν. Κόσμος.

8. Al Noοr, Αλμυρίδος 10, Πειραιάς.

9. Al Ansar, Σόλωνος 39, Καλλιθέα.

10. Al Sahaba, Ξηρομέρου 32, Αμπελόκηποι.

11. ΚΕΒΑΑ, Σκαλιστήρη 8, Κ. Πατήσια.

12. Τaqwa, Σαλαμίνος 80, Μεταξουργείο.

13. Αmal Filla, Μενάνδρου 23, Αθήνα.

14. Salahadin Ayubi, Κ. Παλαμά 55, Δάφνη. Στον ίδιο χώρο στεγάζεται ο «Επιμορφωτικός Σύλλογος Ιρακινών Μεταναστών Ελλάδας»

15. Τζαμί άγνωστης ονομασίας στην οδό Μηλιαράκη και Κουρμούλη 55. Αθήνα.

16. Ομοίως, τζαμί στην οδό Ριζάρη 88, Μαραθώνας. Σουνίτες.

17. Τζαμί στον Σύλλογο Αιγυπτίων Παγκρατίου, Παυσανίου 18-20, Παγκράτι.

18. Αl Andalus, Φίλωνος 97-99, Πειραιάς.

19. Al Rahman, Παλαιολόγου 63-65, Αθήνα. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί και ο Ελληνο-Αιγυπτιακός Σύλλογος «Πτολεμαίος».

20. ΙΜΑΝ, Φιλαδελφείας 24, Π. Κολιάτσου.

21. Τζαμί εντός του Ελληνο-Αραβικού Μορφωτικού Κέντρου, σε ιδιόκτητο κτήριο στην Πειραιώς και Κύπρου 2, στο Μοσχάτο, χωρητικότητος 3.000 ατόμων περίπου, πολλαπλάσιας δηλαδή χωρητικότητος από το σχεδιαζόμενο τέμενος του Βοτανικού. Η ιδιαίτερη επιμονή για την κατασκευή του τελευταίου επιδιώκεται προφανώς για καθαρά συμβολικούς λόγους (η Ελλάδα, κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, είναι η μόνη χώρα χωρίς επίσημο ισλαμικό τέμενος). Το συγκεκριμένο Κέντρο λειτουργεί νόμιμα από το 2001, μετεγκατεστάθη –το 2007– από τους Αμπελοκήπους σε αυτόνομο κτήριο στο Μοσχάτο, το οποίο αγοράσθηκε και τροποποιήθηκε αναλόγως από Σαουδάραβα επιχειρηματία έναντι 2,5 εκατ. ευρώ. Το Κέντρο χαρακτηρίζεται από μια ανεξήγητη αυτοαπομόνωση και μυστικότητα, μην επιτρέποντας σε κανέναν (κυρίως Έλληνα) την είσοδο πλην των μελών και πιστών του και αποφεύγει κάθε επαφή με τα ΜΜΕ.

22. Τζαμί Αl Jabar (Μπανγκλαντές), ιδρύθηκε τον Μάιο του 1996, με καταχωρημένη στην Εφορία (ΑΦΜ 999045940) δραστηριότητα «Διοικητικές, Ψυχαγωγικές, Πολιτιστικές και Θρησκευτικές Υπηρεσίες». Στεγάζεται σε ιδιόκτητο κτήριο στην Αθήνα (Αισχύλου 37), το οποίο αναφέρεται ότι αγοράσθηκε προ τριετίας, έναντι 550.000 ευρώ. Από το ποσό αυτό, μέρος εκ 400.000 ευρώ είχε συγκεντρωθεί με εράνους μεταξύ των μελών του, ενώ για το υπόλοιπο των 150.000 ευρώ είχαν προσφύγει πέρυσι στη Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας του γνωστού Ν. Ελγαντούρ.

23. Bait Ul Maamoor, Φυλασίων 40, Κ. Πετράλωνα. Πρόκειται για τζαμί μεταναστών από το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές, που είναι σε κτήριο 185 τ.μ. (πρώτος όροφος το Τζαμί, δεύτερος ξενώνας και λουτρά). Το τζαμί ακολουθεί το δόγμα του κινήματος Ταμπλίγι (Tablighi Jamaat), το οποίο ιδρύθηκε το 1927 στο Δελχί και είναι γνωστό για την έντονη προσηλυτιστική του δράση. Σημ.: Κατά τον καθηγητή Κ. Γώγο, η λέξη «tabligh» σημαίνει «κήρυγμα – προπαγάνδα», παραπέμποντας ευθέως στην έννοια της ντάουα, για την οποία έγινε λόγος στα προηγούμενα άρθρα του Φακέλου Ισλάμ.

24. Τζαμί Minhaj Ul Quran, Καποδιστρίου 18, Νίκαια. Ιδρύθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1998 ως Σωματείο Πακιστανών. Ανήκει στη ΜΚΟ Minhaz Ul Quran International, με παρουσία σε εκατό χώρες. Σκοπός της οργανώσεως στη Δύση είναι η αρμονία μεταξύ κοινωνιών με διαφορετική κουλτούρα και θρήσκευμα, η διάδοση του μηνύματος της ανεκτικότητας, ο αμοιβαίος σεβασμός και τα πλεονεκτήματα της ενσωματώσεως στις διάφορες κοινωνίες. Είναι η πρώτη οργάνωση που ξεκίνησε τον διαθρησκευτικό διάλογο.

25. Al Umah, πακιστανικό τζαμί, Σόλωνος 20, Αγ. Ανάργυροι. Ιδρύθηκε στις 3 Μαΐου 2004, με μέλη του λιγότερους από πενήντα μετανάστες από Πακιστάν και Μπανγκλαντές.

26. Masjid Mohamediya [Σ.Σ.: με τον όρο «Μαστζίντ», οι μουσουλμάνοι περιγράφουν τα μικρά τζαμιά, χωρίς μιναρέ], Τριάδος 25, Μενίδι. Είναι επίσης έδρα Σωματείου με την επωνυμία «Πακιστανική Κοινότητα Μενιδίου».

27. Ο χώρος, στην οδό Λασκαράτου 8, Περιστέρι, αναφέρεται απλώς ως «Jafaria». Το πλήρες όνομα είναι «Tehrik-e Jafaria Pakistan» (ΤJP), που σημαίνει Κίνημα Σιιτών Πακιστάν, πακιστανική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1979 στο Πακιστάν με το όνομα Tehrik-e Nafaz-e Fiqah-e Islami, ως πολιτικό κόμμα, ως απάντηση της επιβολής του Ισλαμικού νόμου στη χώρα και των διακρίσεων εις βάρος των Σιιτών. Πρόκειται για σιιτική οργάνωση προσκείμενη στο Ιράν, η οποία ετέθη δύο φορές εκτός νόμου στο Πακιστάν από το καθεστώς Περβέζ Μουσάραφ (Οκτώβριος 2001 και Ιανουάριος 2002). Το 2011 (Νοέμβριος) ετέθη για τρίτη φορά εκτός νόμου, χωρίς όμως να έχει αποδειχθεί ποτέ η προσφυγή του στη βία εις βάρος άλλων δογμάτων. Ο χώρος λειτουργεί νόμιμα με απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών από το 1999. Συγκεντρώνει περί τα 600 άτομα από το Πακιστάν και διατηρεί επαφές με τον χώρο προσευχής στην οδό Δήμητρος 1, στον Πειραιά.

28. Faizan-e Madeena, Μακρυγιάννη 15, στον Ρέντη, με ιδρυτές και μέλη μετανάστες από το Πακιστάν. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί και το Σωματείο «Faizan-e Madeena – Ισλαμιστές με Ειρήνη για Όλον τον Κόσμο».

29. Faizan-Medina, Σοφοκλέους 38, Αθήνα. Ιδρύθηκε από Πακιστανούς στις 30 Μαΐου 2003, έχει περί τους 30-50 οπαδούς και ακολουθεί το δόγμα Dawat-e Islami. Η Dawat-e Islami ιδρύθηκε  στην Μπαμπούλ Μαντίνα του Καράτσι το 1981 από τον Muhammad Ilyas Attar Qadri. Πρόκειται για οργάνωση για διάδοση του Κορανίου και της Σούννα, με κεντρικό σύνθημα «Πρέπει να παλέψω για να αναμορφώσω τον εαυτό μου και ολόκληρο τον κόσμο». Το 2011 η οργάνωση υποστήριξε ανοιχτά την δολοφονία του Πακιστανού πολιτικού Salmaan Taseer από μέλος της οργανώσεως λόγω διαφωνίας στο θέμα του νόμου περί βλασφημίας, με αποτέλεσμα να τεθεί έκτοτε σε καθεστώς επιτηρήσεως από την κυβέρνηση. Ο ηγέτης του κινήματος Faizal Haji Qadri επισκέφθηκε την Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2010.

30. Ένας ακόμη άτυπος χώρος προσευχής Πακιστανών με το ίδιο ως άνω όνομα, υπάρχει και στη Ν. Ζωή Ασπροπύργου, Θέση Παλαιό Πεύκο, και ακολουθεί και αυτό το ίδιο δόγμα.

31. Πολιτιστικός Σύλλογος Minhaz Ul Quran (και χώρος προσευχής) υπάρχει επίσης και στη Ν. Μάκρη, Μαραθώνος 31. Για το δόγμα τους βλ. παραπάνω.

32. Fatma Tuzahara, Λεωφόρος Κάτω Σουλίου 1, Μαραθώνας. Πακιστανικός χώρος προσευχής που ακολουθεί το προαναφερθέν δόγμα Ταμπλίγι.

33. Masjid Bilal, ομοίως ως άνω, με έδρα στην οδό Μαραθώνος 456, Μαραθώνας. Ακολουθεί δόγμα του Μinhaz ul Quran.

34. Masjid Maki, Κουταλιέρη 4, Ελευσίνα, πακιστανικός χώρος προσευχής (Μinhaz Ul Quran).

35. Al Mustafa, πακιστανικός χώρος προσευχής, με έδρα στην οδό Μπουμπουλίνας, Ασπρόπυργος. Ακολουθεί το δόγμα Sultan Bahu Trust.

36. Anwar Madina, πακιστανικός χώρος προσευχής, Θηβών 20, Μέγαρα. Δόγμα Μehria Nasiriya.

37. Morsid Omar, ιδρύθηκε το 2000, με έδρα στην οδό Στ. Βυζαντίου, Κ. Πατήσια. Μέλη του περί τα 40 άτομα από το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές. Ακολουθεί το δόγμα Ταμπλίγι και έχει σχέσεις με όλα τα τζαμιά του ίδιου δόγματος. Στο εξωτερικό αναφέρεται ότι έχει σχέσεις με την H.B.-Karachi, Pakistan.

38. Masjid Al Rahman, ιδρύθηκε το 2001, με έδρα την οδό Αριστοφάνους 14, Αθήνα. Μέλη του περί τα 30 άτομα από το Μπανγκλαντές. Ανεξακρίβωτη σχέση του με τον Σύλλογο «Φιλότητα». Δόγμα Ταμπλίγι.

39. Χώρος Ibrahim, Αριστοτέλους 124 και Ρίζου 7, Αθήνα. Μέλη του μετανάστες από το Μπανγκλαντές. Ακολουθούν δόγμα Ταμπλίγι.

40. Αl Malik, τζαμί στην οδό Αριστομένους 54, Αθήνα, μέλη του μετανάστες από το Μπανγκλαντές, δόγμα Ταμπλίγι.

41. Μοsque (τζαμί) Ameer Hamza, ιδρύθηκε τον Μάιο του 2006, με έδρα στην οδό Φυλής 9, Αθήνα. Συγκεντρώνει περί τα 50 άτομα από το Μπανγκλαντές. Δόγμα Ταμπλίγι, σχέσεις με όλα τα τζαμιά ίδιου δόγματος.

42. Τζαμί στην οδό Τιμοσθένους 6, στον Κολωνό, ιδρύθηκε από μετανάστες από το Μπανγκλαντές και ακολουθεί δόγμα Ταμπλίγι.

43. Madani, άτυπος χώρος προσευχής (αυτοσχέδιο «τζαμί»), ιδρύθηκε από μετανάστες από το Μπανγκλαντές και έχει έδρα στην οδό Αριστοφάνους 19, Αθήνα. Ταμπλίγι.

44. Βeit ul Aman, Ποσειδώνος 71, Καλαμάκι, Μπανγκλαντές, Ταμπλίγι.

45. Osman, Λεωφόρος Ιωνίας 132, Αθήνα (διεύθυνση κατοικίας του ιμάμη του), Ταμπλίγι.

46. Dar ul Aman, ιδρύθηκε από μετανάστες από το Μπανγκλαντές που αναφέρονται ως Σουνίτες, με έδρα στην οδό Δεληγιώργη 43, Αθήνα.

47. Μasjid Sidique Akbar, Μπανγκλαντές, έδρα Πολυμήτου 15, Αθήνα. Ταμπλίγι.

48. Άτυπος χώρος προσευχής Αl Rahman, ιδρύθηκε από μετανάστες από το Μπανγκλαντές, με έδρα στην οδό Αριστοφάνους 14, Αθήνα. Ταμπλίγι.

49. Masjid Bayat al Mukaram, Μπανγκλαντές, έδρα στην οδό Ηλία Ζερβού 22-24 (κατοικία ιμάμη). Ταμπλίγι.

50. Dar Ul Islam, Γερανίου 14, Αθήνα (όπου και κατοικία ιμάμη), Μπανγκλαντές, Ταμπλίγι.

51. Dar Ul Islam, Μoνής Προδρόμου 5, Πλατεία Βικτωρίας, Μπανγκλαντές, από Πακιστανούς που ακολουθούν το δόγμα της κοινότητας Jamaat Islam και ανήκουν στην ευρωπαϊκή οργάνωση-ομπρέλα Islamic Forum Europe. H Jamaat-e-Islamί Pakistan, όπως είναι το πλήρες όνομά της, ιδρύθηκε το 1941 στη Λαχώρη του Πακιστάν από τον Αμπού Αλα Μαουντούντι (Abu Ala Maududi), έναν από τους κορυφαίους διανοητές του σύγχρονου ισλαμιστικού κινήματος. Σκοπός της κοινότητας αυτής είναι η εγκαθίδρυση ενός ισλαμικού κράτους, στο οποίο θα ισχύει ο νόμος της Σαρία. Το περίεργο είναι ότι ενώ η κοινότητα αυτή αντιτίθεται στον καπιταλισμό, σοσιαλισμό και στην αρχή του κοσμικού κράτους, επικρίνει τα σύγχρονα κοινωνικά ήθη και θέλει να επιβάλει τη Σαρία, υποστηρίζει ότι η δημοκρατία είναι αναπόσπαστο τμήμα του ισλαμικού πολιτικού ιδεώδους. Η κοινότητα, αν και χαρακτηρίζεται ως ένα κανονικό συντηρητικό ισλαμικό κόμμα, έχει υποστηρίξει την Αλ Κάιντα και έχει στραφεί εναντίον του Περβέζ Μουσάραφ (τον οποίο στην αρχή υποστήριζε), για τον λόγο ότι ο τελευταίος αποφάσισε να συμμετάσχει στον πόλεμο εναντίον της παγκόσμιας τρομοκρατίας.

52. Masjid Bilal, Κωνσταντινουπόλεως 254-258, Αθήνα, Μπανγκλαντές, Ταμπλίγι.

53. Masjid Al Ghaffar, Μπανγκλαντές, Αλιπέδου 32, Πειραιάς, Ταμπλίγι.

54. Masjid Aksah, Μπανγκλαντές, Αγίας Παρασκευής 106, Κ. Πατήσια, Ταμπλίγι.

55. Χώρος Bangladesh, Λεωφόρος Δημοκρατίας 315, Μενίδι, Ταμπλίγι.

56. Baitur Rahman, Τριπτολέμου 57, Ανθούπολη, Μπανγκλαντές, Ταμπλίγι.

57. Αφγανικός χώρος προσευχής Mhdia, Λευκωσίας 68, Περιστέρι. Δόγμα άγνωστο.

58. Αφγανικός χώρος προσευχής Νoor, Υγείας 11, Αθήνα. Στον ίδιο χώρο στεγάζεται και ο «Πολιτιστικός και Καλλιτεχνικός Σύλλογος Νoor».

Στους παραπάνω 58 χώρους θα πρέπει να προστεθούν άλλοι 7 που διατηρούν οι Ινδοί στην Ελλάδα, ανεβάζοντας έτσι τον συνολικό αριθμό των άτυπων χώρων προσευχή στους 65.

Τζαμιά στην επαρχία

Ο αριθμός αυτός είναι ακόμη μεγαλύτερος εάν συνυπολογισθούν και τα τζαμιά της επαρχίας. Γύρω από την Αττική, για παράδειγμα, λειτουργούν άλλα 7 τζαμιά και συγκεκριμένως 2 στη Θήβα (στην οδό Αυλίδος 8 και στην οδό Χρυσορροής στο ΚΤΕΚ Θήβας), 1 στα Οινόφυτα (οδός Κυπρίων Αγωνιστών), 2 στη Χαλκίδα (1 στο Βασιλικό και ένα στην οδό Κώτσου 5), 1 στη Σκάλα Ωρωπού (Φαφούτη 10), 1 στη Λεωφόρο Μαραθώνος 456, ενώ λίγο μακρύτερα, στην Κόρινθο (Δαμασκηνού 4) λειτουργεί ακόμη 1.

Στα τζαμιά αυτά προστίθενται 1 στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, 3 στο Ηράκλειο, 2 στα Χανιά, 3 στα Τρίκαλα, χωρίς να υπολογίζονται τα προϋπάρχοντα τζαμιά σε Θεσσαλονίκη, Ρόδο, Κω, Αλεξανδρούπολη κ.α. και κυρίως τα 300 περίπου τζαμιά που κατάφεραν να στήσουν οι Τούρκοι για έναν μουσουλμανικό πληθυσμό που δεν ξεπερνά τα 120.000 άτομα, ήτοι 1 τζαμί ανά 400 περίπου άτομα, όταν στην ίδια την Τουρκία, παρά την αθρόα ανέγερση τζαμιών, η αντίστοιχη αναλογία είναι 1 τζαμί ανά 876 άτομα.

Ο αριθμός των νόμιμων (προϋπαρχόντων) και άτυπων τζαμιών είναι φυσικά ακόμη μεγαλύτερος (μέρος των οποίων αναφέραμε στο άρθρο του προαναφερθέντος τεύχους των «Επικαίρων»), αν ληφθεί υπ’ όψιν ο αριθμός και των διάφορων δήθεν πολιτιστικών συλλόγων, σχεδόν όλοι των οποίων χρησιμοποιούνται ως τζαμιά.

Δράση στον κυβερνοχώρο

Η τεράστια δραστηριότητα στον κυβερνοχώρο, την οποία αναφέραμε μόνο ενδεικτικώς στο προαναφερθέν τεύχος των «Επικαίρων» (τ. 188), μέσω της οποίας ασκείται μια έντονη εκστρατεία προσηλυτισμού Ελλήνων, είναι μια άλλη διάσταση, που παρά τις συνεχείς αναφορές σε αυτή από τα «Επίκαιρα» συνεχίζεται αμείωτη, με μόνο ενδιαφερόμενο για αυτή την παράνομη δραστηριότητα (ο προσηλυτισμός απαγορεύεται από το Σύνταγμα) την ΕΥΠ – και αυτή μόνο παλαιότερα και χωρίς συγκεκριμένη ενημέρωση της πολιτικής ηγεσίας. Η διανομή και κυκλοφορία βιβλίων για το Ισλάμ παρουσιάζει επίσης μεγάλη άνοδο, με πρωταγωνιστές το κίνημα του Τούρκου Ιμάμη Γκιουλέν και πρόσφατους μιμητές του τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ κ.ά.

Η γενική διαπίστωση είναι ότι λόγω της αδράνειας της κυβερνήσεως όσο και της Εκκλησίας [Σ.Σ.: μόνο πρόσφατα άρχισε να αντιλαμβάνεται την έκταση της θρησκευτικής διεισδύσεως στη χώρα μας], η Ελλάδα έχει καταστεί και αυτή στόχος της συστηματικής επεκτατικής πολιτικής του Ισλάμ στην Ευρώπη και όχι μόνο, παρά το γεγονός ότι μέχρι πριν από λίγα ακόμη χρόνια δεν αποτελούσε εμφανή τουλάχιστον στόχο μιας τέτοιας πολιτικής για πολλούς λόγους, ένας των οποίων ήταν η σημαντική ομοιογένεια του πληθυσμού της, που έφτανε το 98%. Η κάθετη μείωση του ποσοστού αυτού λόγω ελλείψεως πολιτικής στο μεταναστευτικό και η επικράτηση μιας φαιδρής «κουλτούρας», του τύπου «δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες παρά μόνο μετανάστες, διότι οι άνθρωποι δεν είναι λαθραίοι, όπως τα πράγματα» που υιοθέτησε η Αριστερά, διευκόλυναν την είσοδο στην Ελλάδα ενός τεράστιου αριθμού μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, με φυσικό αποτέλεσμα τη σημαντική αποδυνάμωση της ομοιογένειας του πληθυσμού της χώρας.

Ο λόγος για τον οποίο αναφέραμε εδώ έναν πληρέστερο κατάλογο (από αυτόν που είχαμε αναφέρει στο προαναφερθέν τεύχος των «Επικαίρων») των άτυπων χώρων προσευχής (τζαμιά) ήταν αυτός που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου: Ότι η εκτίμηση μιας απειλής γίνεται κατά πρώτον αντιληπτή εάν γίνει εξετασθεί το μέγεθος των στοιχείων που τη συνθέτουν.

Κατά τη μετριοπαθέστερη εκτίμηση, το μέγεθος αυτό είναι πλέον ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί, εκτός από την ενδεχόμενη χρήση του ως βασική υποδομή από όποιον την ελέγχει απέξω ή την εκμετάλλευσή του για κάθε είδους παράνομη δραστηριότητα, έχουν ήδη επισημανθεί στοιχεία ενός συστήματος κινητοποιήσεώς τους.

Υπενθυμίζουμε τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, στα οποία συμμετείχε σημαντικός αριθμός Πακιστανών και Αφγανών, ορισμένοι των οποίων που συνελήφθησαν ομολόγησαν ότι κάποιοι τους είχαν πληρώσει για να συμμετάσχουν στη καταστροφή του κέντρου της Αθήνας. Ένα δεύτερο γεγονός ήταν οι περίφημες διαδηλώσεις για το σκίσιμο του Κορανίου του 2009 (μετά από καταγγελία από έναν «ευσεβή» μουσουλμάνο που απεδείχθη αργότερα ότι είχε μετάσχει σε σοβαρά αδικήματα, όπως ένοπλη ληστεία κ.λπ.), οι οποίες κατέληξαν σε τεράστιες καταστροφές ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας. Τον δε Οκτώβριο του 2010, είχαμε την άνευ αδείας συγκέντρωση χιλιάδων μουσουλμάνων στα Προπύλαια για να εορτάσουν τη λήξη του Ραμαζανιού, μια καθαρή επίδειξη δυνάμεως των μουσουλμάνων με στόχο την ανέγερση του Τεμένους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο προσκληθείς από την Αίγυπτο Ιμάμης Μοχάμεντ Ζακί Μπατάρι, σε ερώτηση κατά τη συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα αν έβγαλε έξω τους μουσουλμάνους για επίδειξη δυνάμεως, απάντησε με ανατολίτικη πονηριά: «Εγώ δεν το είδα σαν επίδειξη δύναμης. Το είδα ως μία καλή ευκαιρία για την Ελλάδα να αποδείξει σε όλον τον κόσμο πως σέβεται το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να λατρεύει τον Θεό του όπου και εάν βρίσκεται». Και εκτός από την ευκαιρία αυτή, μας έδωσε και μία σαφέστατη απειλητική προειδοποίηση: «Αν το κράτος δεν λάβει μέτρα για να προστατευθούν οι μουσουλμάνοι, τότε η κατάσταση μπορεί να φτάσει στα άκρα…».

Συμπέρασμα; Όλα τα στοιχεία μιας σημαντικότατης απειλής είναι παρόντα και ορατά, δείγματα για το πού και πώς μπορούν να οδηγήσουν αυτά υπάρχουν, και το μόνο που δεν υπάρχει είναι η πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας στο σύνολό της για απαλλαγή της χώρας από τέτοιους σοβαρούς κινδύνους.

Η ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΗΛΙΑ∆Η

ΟΠΩΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ

Πηγή: http://olympia.gr/2013/09/05/%cf%86%ce%ac%ce%ba%ce%b5%ce%bb%ce%bf%cf%83-%ce%b9%cf%83%ce%bb%ce%b1%ce%bc%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%83-5%ce%bf-%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%ae-%cf%83/

Και από: http://olympia.gr/2013/10/09/%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%85%cf%88%ce%b7-%ce%bf%ce%b9-%ce%b2%ce%ac%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%bc%ce%ad%cf%82-%cf%84%ce%bf/

ΦΑΚΕΛΟΣ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ

Η συγκλονιστική έρευνα που πρέπει να διαβάσει κάθε Έλληνας.

ΦΑΚΕΛΟΣ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ 1ο μέρος και 2ο μέροςεδώ

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=9727:fakelos-islamismos&Itemid=290

ΦΑΚΕΛΟΣ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ 3ο μέρος και 4ο μέρος εδώ

 

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=9753:fakelos-islamismos-3o-kai-4o-meros&Itemid=290

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel