Κύλισαν αρκετά έτη και για μία ακόμη φορά οι ελπίδες εξανεμίστηκαν. Δεν αναφερόμαστε σ’ αυτούς που επωφελήθηκαν από τις μεταβολές, αλλά στους λαούς. Βέβαια θα προβληθεί η ένσταση: Είναι ασήμαντο το επίτευγμα της σταθερής ειρήνης επί 68 έτη, αν αναλογιστούμε ότι μεταξύ των δύο μεγάλων πολέμων είχαν μεσολαβήσει μόλις 25; Επιπόλαια κρίνοντας τα πράγματα ασφαλώς θα απαντήσουμε όχι. Ας εξετάσουμε όμως αυτά αντικειμενικά και σε βάθος.
Η ΕΟΚ ξεκίνησε με πυρήνα έξι βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες με ισχυρές οικονομίες και κοινό υπόβαθρο πολιτισμού. Η οικονομική συνεργασία ευνοούσε πρωτίστως το ισχυρό κεφάλαιο, το οποίο με τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου άλλαξε πρόσωπο χωρίς αυτό να γίνει από τη αρχή αντιληπτό. Βέβαια το ρητό «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα» ανάγεται σε προγενέστερη εποχή, όμως ώς τότε οι κυβερνήσεις σε διαπλοκή με τα «εθνικά» κεφάλαια ασκούσαν ως ένα βαθμό πολιτική σύμφωνη με τα λεγόμενα εθνικά συμφέροντα, αν και είναι αρκούντως δυσδιάκριτα αυτά διαχρονικά. Πάντως ένα ευδιάκριτο εθνικό συμφέρον, αφού περί οικονομικής ένωσης αρχικά ο λόγος, είναι η προστασία των εγχωρίων προϊόντων έναντι των εισαγομένων με την επιβολή δασμών επί των δευτέρων.
Ο αρχικός πυρήνας επεκτάθηκε σταδιακά και συμπεριέλαβε και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δεν είναι άνευ σημασίας το ότι εκείνες που ήσαν οικονομικά αδύναμες όπως οι Ιρλανδία (1979), Ελλάδα (1981), Ισπανία και Πορτογαλία (1986) αντιμετώπισαν και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν προβλήματα, παρά τα περί του αντιθέτου διατυμπανιζόμενα από τους υπέρμαχους της Ένωσης, οι οποίοι επιμένουν ότι η ΕΕ υπήρξε σωτήρια για όλες ανεξαρτήτως τις χώρες-μέλη της! Βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που στέκονται κάπως κριτικά έναντι της ΕΕ, καταλήγουν όμως μοιρολατρικά στην αποδοχή των τετελεσμένων υποβάλλοντας το ερώτημα: Τί το διαφορετικό θα μπορούσε να κάνει η φτωχή και αδύναμη χώρα μας υπό τις σαρωτικές μεταβολές στο παγκόσμιο γίγνεσθαι γεωπολιτικές, γεωστρατηγικές και οικονομικές; Θα μπορούσε να προβάλει αντίσταση;
Το ερώτημα είναι παραπλανητικό και δηλωτικό υποτέλειας. Όταν οι στρατιές των δυνάμεων του ολοκληρωτισμού προσέβαλαν τη χώρα μας αμυνθήκαμε μέχρις εσχάτων. Στην περίπτωση της ΕΟΚ-ΕΕ κανείς δεν μίλησε για εισβολή-κατοχή. Θριαμβολόγησαν ως μεγάλη επιτυχία την ένταξή μας οι τότε ασκήσαντες την εξουσία! Ας θυμηθούμε την υπερφίαλη καύχησή μας για την ανάδειξη της χώρας σε ισότιμο μέλος των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών. Ας θυμηθούμε την προπαγάνδα για την προοπτική της να προσεγγίσει το κατά κεφαλήν εισόδημά μας εκείνο των λαών των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών και την άλλη ότι η Ένωση θα εγγυάται πλέον τα εδάφη μας ως ευρωπαϊκά και θα αποθαρρύνει κάθε επίβουλο γείτονα από του να μας προκαλεί! Ας θυμηθούμε τέλος ότι αμέσως μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ άλλαξε το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας και πιστέψαμε ότι άρχισε να εμπεδώνεται η κοινωνική δικαιοσύνη. Βέβαια δεν μας ενδιέφερε και πολύ, αν τα χρήματα που διετίθεντο για την αύξηση της αγοραστικής μας δύναμης προέρχονταν από την αύξηση της παραγωγής και των εξαγωγών και την επιβολή ενός δικαιοτέρου φορολογικού συστήματος ή από αλόγιστο δανεισμό. Σήμερα όλοι γνωρίζουμε. Βέβαια δεν είναι λίγοι αυτοί που εμμένουν στο ερώτημα: Και τί άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε; Την απάντηση δίνει ο λαός με τη σοφία του: «Ο νοικοκύρης τρώει ξερό ψωμί και δεν δανείζεται»! Ναι αλλά εμείς θέλαμε να τρώμε παντεσπάνι, παρά το ότι βλέπαμε ότι οι βιομηχανικές επιχειρήσεις μείωναν την παραγωγή τους, για να καταλήξουν σε ερείπια και τον ίδιο κατήφορο ακολουθούσε και η αγροτική μας παραγωγή, παρά τις αρχικές θριαμβολογίες ότι τα αγροτικά μας προϊόντα θα κατέκλυζαν τις αγορές της Ευρώπης!
Γιατί άραγε μας δάνειζαν οι τραπεζίτες; Δεν γνώριζαν ότι θα έφθανε καιρός, που δεν θα μπορούσαμε να αναταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας; Αλλά αυτόν ακριβώς τον καιρό περίμεναν. Πιο σημαντικό είναι το ερώτημα: Γιατί οι ασκήσαντες την εξουσία δανείστηκαν αλόγιστα; Πού στήριζαν τη βεβαιότητά τους ότι η χώρα μας θα ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της; Γιατί αποδέχθηκαν ακόμη και την τελευταία φάση του σχεδίου, την ένταξή μας στη ζώνη του Ευρώου και μάλιστα με αλχημείες γνωστές σε όλους τους άθλιους και υποκριτές, οι οποίοι στη συνέχεια εξαπέλυσαν άγριο πόλεμο λάσπης κατά του λαού μας, τον οποίο περιέλουσαν με πλήθος κοσμητικών επιθέτων, όπως οι πρόγονοί τους τους Ρωμηούς;
Η ΕΕ έχει αποκαλύψει πλέον το πρόσωπό της. Υπέρμαχοί της απομένουν, όσοι επωφελούνται από τις σημερινές συνθήκες και καλοπερνούν. Οι πολλοί, ιδίως στον Νότο έχουν αντιληφθεί ότι έχουν καταστεί θύματα της απληστίας των οικονομικά ισχυρών και όχι των λαών, οι οποίοι αγνοούν τα συμβαίνοντα, όπως εμείς αγνοούμε τα δράματα των λαών, που έχουν υποστεί πριν από μας τις συνέπειες της απληστίας των πλουτοκρατών. Είναι όμως ευκολότερο να αναζητούμε σε κάθε περίπτωση κάποιον, ώστε να επιρρίπτουμε επάνω του ακέραια την ευθύνη για τα συμβαίνοντα. Αντί να συνειδητοποιήσουμε ότι οι κυβερνήσεις των χωρών μελών της Ε.Ε. παρέδωσαν την εξουσία στους πανίσχυρους πλέον τραπεζίτες του διεθνούς κεφαλαίου και εκτελούν τις εντολές τους, καθώς από αυτούς εξαρτάται η εκλογή τους και όχι από τους λαούς, βρίζουμε τον όποιο θεωρούμε κακό, λόγω της πολιτικής που εφαρμόζει, δίχως να συνειδητοποιούμε ότι οι πάντες εκτελούν εντολές και δεν χαράσσουν πολιτική.
Είναι προφανέστατο πλέον, ότι η ΕΕ δεν ενδιαφέρεται για την οικονομική πολιτική και μόνο. Στόχο έχει, ως όργανο της «νέας τάξης πραγμάτων», να ανατρέψει κάθε τι που διακρίνει τους λαούς όπως θρησκευτική πίστη, φιλοπατρία, παραδόσεις. Ραγδαίος είναι ο εξαμερικανισμός της Ευρώπης με την επιβολή εκ μέρους των κρατούντων της υποκουλτούρας των ΗΠΑ, του θρησκευτικού «αχταρμά» και της υποκατάστασης της εθνικής συνείδησης με τη λατρεία του «αμερικανικού ονείρου». Η Ευρώπη, που επέτυχε να παραμείνει ειρηνική επί 68 έτη συμμετέχει σε πλήθος συγκρούσεων ανά τον κόσμο, συρόμενη από τα γεράκια των ΗΠΑ, τα υποταγμένα στα συμφέροντα των τραπεζιτών, που δεν είναι εξωγήινοι, αλλά όμως κατάφεραν, ώστε να μη τολμά κανείς, πέρα από τους ελεγχόμενους οπαδούς του ολοκληρωτισμού, να αναφέρει το όνομά τους! Η πολιτική των κομμάτων εξουσίας στην Ε.Ε. είναι υπέρμαχη της διάλυσης των πάντων με την ολόθερμη προπαγάνδα της έκπτωσης των ηθών, του εκμαυλισμού των συνειδήσεων και των πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Όλα εκποιούνται ακόμη και η αξιοπρέπεια και η συνείδηση.
Βέβαια υπάρχουν και οι άλλοι που επιμένουν ότι αγωνίζονται για την Ευρώπη των λαών και όχι των μονοπωλίων εντός αυτής και επί τα αυτά. Όμως δεν είναι τόσο αφελές το σύστημα, ώστε να χάσει την εξουσία μέσω εκλογών. Αυτές είναι κομμένες στα μέτρα των ισχυρών. Καθώς όμως ενδυναμώνεται η αίσθηση της παντοδυναμίας τους, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι στην Ευρώπη ανέρχεται δύναμη, η οποία στο μέλλον θα καταστεί ανεξέλεγκτη: Το Ισλάμ. Εκτός και αν πιστεύουν ότι θα αναχαιτιστεί αυτή με τους ομοφυλόφιλους, τους οποίους προβάλλουν ως πρότυπο. Άραγε να πιστεύουν ότι θα συμβάλουν αυτοί στην ανάκαμψη από την τρομακτική δημογραφική κατακρήμνιση;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»