Ζωηφόρος

Χειμερινό Συναξάρι τόμος Β΄, του π. Ανανία Κουστένη,

Rate this item
(1 Vote)

Χειμερινό Συναξάρι

τόμος Β΄

του Αρχιμανδρίτη π. Ανανία Κουστένη

Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2008

***

Περιεχόμενα

Περιεχόμενα     1

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ     3

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 17-23 Ιανουαρίου     3

17 Ιανουαρίου    6

Άγιος Αντώνιος    6

Άγιος Θεοδόσιος  6

Άγιος Γεώργιος    6

18 Ιανουαρίου    7

Άγιος Αθανάσιος  7

Άγιος Κύριλλος    7

19 Ιανουαρίου    8

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος           8

20 Ιανουαρίου    9

Άγιος Ευθύμιος    9

Άγιος Λέων ο Α'   10

21 Ιανουαρίου    11

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής         11

Άγιος Νεόφυτος  13

22 Ιανουαρίου    14

Άγιος Τιμόθεος    14

Άγιος Αναστάσιος ο Πέρσης           14

23 Ιανουαρίου    15

Άγιος Κλήμης      15

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 24 - 30 Ιανουαρίου       16

24 Ιανουαρίου    16

Αγία Ξένη η Ρωμαία         16

25 Ιανουαρίου    17

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος         17

26 Ιανουαρίου    18

Άγιος Ξενοφών    18

27 Ιανουαρίου    19

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος       19

28 Ιανουαρίου    21

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος      21

29 Ιανουαρίου    21

Άγιος Ιγνάτιος     21

30 Ιανουαρίου    23

Τρεις Ιεράρχες    23

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 31 Ιανουαρίου - 6 Φεβρουαρίου           25

31 Ιανουαρίου    29

Άγιοι Ανάργυροι Κύρος και Ιωάννης            29

1η Φεβρουαρίου 30

Άγιος Τρύφων     30

2 Φεβρουαρίου   31

Η Υπαπαντή του Χρίστου  31

3 Φεβρουαρίου   32

Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος            32

Αγία Άννα η προφήτις      33

4 Φεβρουαρίου   33

Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης      33

5 Φεβρουαρίου   33

Αγία Αγάθη         33

6 Φεβρουαρίου   34

Άγιος Βουκόλος   34

Άγιος Φώτιος      34

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 7-13 Φεβρουαρίου       35

7 Φεβρουαρίου   36

Άγιος Παρθένιος  36

Άγιος Λουκάς ο εν Στειρίω            36

8 Φεβρουαρίου   37

Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης    37

Προφήτης Ζαχαρίας         39

9 Φεβρουαρίου   39

Απόδοση Υπαπαντής του Χρίστου  39

Άγιος Νικηφόρος 40

10 Φεβρουαρίου 41

Άγιος Χαράλαμπος           41

11 Φεβρουαρίου 43

Άγιος Βλάσιος      43

Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα           43

12 Φεβρουαρίου 45

Άγιος Μελέτιος    45

13 Φεβρουάριου 45

Άγιος Μαρτινιανός            45

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 14-29 Φεβρουαρίου      46

14 Φεβρουαρίου 47

Άγιος Αυξέντιος ο εν τω Βουνώ      47

15 Φεβρουαρίου 49

Άγιος Ονήσιμος   49

16 Φεβρουαρίου 50

Άγιος Πάμφιλος   50

17 Φεβρουαρίου 51

Άγιος Θεόδωρος ο τήρων 51

18 Φεβρουαρίου 54

Άγιος Λέων ο Μέγας         54

19 Φεβρουαρίου 56

Άγιος Αρχιππος   56

20 Φεβρουαρίου 57

Άγιος Λέοντας     57

21 Φεβρουαρίου 60

Άγιος Τιμόθεος ο έν Συμβόλοις      60

22 Φεβρουαρίου 61

Εύρεση λειψάνων τών αγίων μαρτύρων τών έν τοις Ευγενίου            61

23 Φεβρουαρίου 62

Άγιος Πολύκαρπος           62

24 Φεβρουαρίου 64

Πρώτη και δεύτερη εύρεση της τιμίας κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου  64

25 Φεβρουαρίου 66

Άγιος Ταράσιος    66

26 Φεβρουαρίου 68

Άγιος Πορφύριος 68

27 Φεβρουαρίου 70

Άγιος Προκόπιος ο Δεκαπολίτης     70

28 Φεβρουαρίου 70

Άγιος Βασίλειος ο Δεκαπολίτης       70

29 Φεβρουαρίου 71

Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος           71

Τέλος    72

***

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ

Παραδίνοντας τον Β' Τόμο από το Χειμερινό Συναξάρι, με αναφορά στους αγίους, από τα μέσα Ιανουαρίου μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου, ολοκληρώνουμε τη δεύτερη ενότητα από τους λόγους του αρχιμανδρίτου Ανανία Κουστένη, για τους μάρτυρες και τους αγίους και τους οσίους και τους ασκητές, πού οσιώθηκαν και αγιάσθηκαν, υπερασπιζόμενοι και ομολογούντες Χριστόν Εσταυρωμένον. Είναι για μας μεγάλη χαρά και ευλογία η ενασχόληση με τους Βίους των αγίων. Γιατί Οι άγιοι, αδιαλείπτως και διακριτικά, μας σκέπουν και μας αγαπούν και μας συντρέχουν και μας φροντίζουν. Μας διανοίγουν την προοπτική της ελπίδος. Την οδό της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Όπως μας υποδεικνύει ο Γέροντας: «Είναι εδώ οι άγιοι και μας βοηθάνε. Και μάς ευλογούνε. Και χαίρονται. Χαίρονται, γιατί παίρνομε κι εμείς από τη χάρη τους, όταν μιλάμε γι αυτούς. Και χαίρονται Οι άγιοι, γιατί σωζόμεθα κι εμείς. Οι άγιοι μάς αγαπούν τόσο, που κάνουν τα πάντα, προκειμένου να μάς ευεργετήσουν και να μάς βοηθήσουν. Και μάς περιμένουν μέχρι την Δευτέρα Παρουσία όλους. Γιατί έτσι προέβλεψε ο Θεός, λέει «Προς Εβραίους» ο απόστολος Παύλος: «Ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι.» να μην πάρουν τον τέλειο μισθό τους χωρίς εμάς. Μάς περιμένουν. Και μπορούν να περιμένουν; «Ναι», λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Γιατί; «Γιατί αγαπούν.» Κι εκείνος που αγαπά «πάντα στέγει, πάντα υπομένει» κλπ. Τι σπουδαίο είν' αυτό!» Υποκλινόμαστε και προσκυνούμε ταπεινά το πλήθος των αγίων μας, πού μάς σκέπουν και μας παραστέκουν. Ευχαριστούμε και πάλι, ακόμη μια φορά, τον Γέροντα Ανανία Κουστένη, για την αγάπη και τη στοργή και εμπιστοσύνη του, εμείς Οι ελάχιστοι.

ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ

***

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 17-23 Ιανουαρίου

Ξαναβρεθήκαμε πάλι αντάμα, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί, κι έχομε χαρά μεγάλη και ευχαρίστηση πολλή. Γιατί, άμα είμαστε συνηγμένοι στο όνομα του Κυρίου μας, είναι κι Εκείνος μαζί μας. Ευρίσκεται ανάμεσα μας. Κι αφού είναι κι Εκείνος, είναι και οι άγιοι και Οι άγγελοι μαζί Του και μαζί μας. Τον ευχαριστούμε άπειρες φορές. Και Τον ευγνωμονούμε αμέτρητες, για όλα τα καλά. Εμείς ας προσπαθούμε να μην κατακρίνομε, να κρίνομε και να διακρίνομε επιτρέπεται. να κατακρίνομε εμπαθώς δεν είναι καλό για την ψυχή μας και δεν ωφελεί. Και να αγαπάμε. στη θέση της κατακρίσεως να βάλομε την αγάπη και τη διάκριση. να κάνομε, τώρα, το Επταήμερο Συναξάριο, έχω και μια Ίωση, με ταλαιπωρεί τόσο πολύ, πού δεν μπορώ ούτε να σταθώ. Καταλαβαίνετε. Έχομε και τ' άλλα βάσανα, αλλά σύρθηκα μέχρι εδώ, κι ευχαριστώ πού ήρθατε κι εσείς. Κι ευχαριστώ κι εκείνους πού με έφεραν, και όλους, όσοι με βοηθάτε. Και μπορείτε να με βοηθήσετε όλοι και με την προσευχή σας και μ' ο,τι άλλο καλό ο καθένας διαθέτει και δύνεται. Κάναμε απόψε τον εσπερινό του αγίου Αντωνίου και του αγίου νεομάρτυρος Γεωργίου του εν Ιωαννίνοις, του φουστανελά. Γιορτάζουν αύριο και οι δύο, 17 Ιανουαρίου.

17 Ιανουαρίου

Άγιος Αντώνιος

Ο Άγιος Αντώνιος μάς έρχεται από την αρχαιότητα. 'Από τον 3ο αιώνα. Γεννήθηκε στα μισά του, 250 μ.Χ. στην Αίγυπτο. Και πέθανε μετά από 105 χρόνια. Το 355, πάνω από έναν αιώνα. από νωρίς έφυγε για την έρημο. Οι γονείς του τον είχαν μάθει τον Χριστό καθώς και ο παππούς και η γιαγιά του, λέει το ταπεινό Συναξάριο. Εκείνος ήθελε περισσότερα πράγματα. Και βγήκε στην έρημο, να βρει τον κεκρυμμένο θησαυρό και τον πολύτιμο μαργαρίτη. Τον Χριστό μας. Αφού τα έδωσε όλα στους φτωχούς και στις εκκλησίες. Έκανε εκεί μεγάλο αγώνα. Και αφού ανέβηκε πνευματικώς ψηλά, συγκεντρώθηκαν κι άλλοι γύρω του. Κι έκαναν την έρημο πολιτεία. Ο βίος του είναι πασίγνωστος, σ' όσους είναι, και μακάρι να διαβάζομε τους Βίους των αγίων και τίποτε να μην πάρομε, την ώρα πού ασχολούμεθα, είναι κι εκείνοι κοντά μας. Και μάς ευλογούν και μάς γλυτώνουν και ποιος ξέρει από τι, κάθε φορά. Έλεγε κάποια φορά πως άμα ένας άνθρωπος είναι μέσα στη θάλασσα, δεν τον σπρώχνομε να πάει παρακάτου, να βυθισθεί περισσότερο, αλλά προσπαθούμε να τον βγάλομε από τη θάλασσα κι από τη δυσκολία. Αυτό είναι αγάπη. Αυτό είναι σύνεση και ομορφιά. Κι όταν κάποτε είχε δει τις παγίδες του διαβόλου, αναστέναξε και είπε: «Ποιος, τάχα, μπορεί να σωθεί, απ' αυτές τις παγίδες;» Κι άκουσε Θεϊκή φωνή, πού έλεγε: «Σώζεται κανείς με την ταπεινοφροσύνη.» ας μάς δίνει ταπείνωση γνήσια ο Χριστός. Κι ας μάς φυλάει. Κι ας μάς φωτίζει πάντα στο καλό και στο δικό Του θέλημα. Είχε μαθητή τον Μέγα Αθανάσιο, πού 'ναι και βιογράφος του, είχε θαυμαστή τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον αυτοκράτορα, και κράταγε την οικουμένη στα χέρια του, με τις ευχές του. Αυτοί είν' Οι άγιοι. Ο Μέγας Αντώνιος είναι ο πρώτος καθηγητής της ερήμου. Κορυφαίος. Ο δαίμονας τον τρέμει. Κι εμείς ας τον επικαλούμεθα στις προσευχές μας κι ας τον παρακαλούμε να μάς βοηθάει τον καθένα, όπως χρειαζόμαστε.

Άγιος Θεοδόσιος

Γιορτάζει και ο Άγιος και Μέγας Θεοδόσιος αύριο. Ο αυτοκράτωρ της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μέγας χριστιανός και προστάτης της ορθοδοξίας, κατά Το ανθρώπινον. Την έκαμε επίσημη θρησκεία του κράτους. Του Βυζαντινού και Ρωμαϊκού κράτους. Και γλυτώσαμε από τις αιρέσεις κι απ' τα σκοτάδια, κατά το ανθρώπινο, πάλι. Άλλά για τον Άγιο Θεοδόσιο θα έχομε ομιλία στον Σταθμό του Πειραιώς, μεθαύριο Παρασκευή, 18 του μηνός, 9 Το βράδυ.

Άγιος Γεώργιος

Κι ο Άγιος νεομάρτυς Γεώργιος, του όποιου έχομε και λειψανάκι εδώ και θα λειτουργήσουμε αύριο το πρωί, 5 με 6, όπως κάθε χρόνο. Ήταν στα νεότερα χρόνια, 1838, ανήμερα του αγίου Αντωνίου, απηγχονίσθη στα Γιάννενα, και έδωσε μεγάλη στήριξη και βοήθεια στο γένος μας. Και στο ελεύθερο και στο δουλωμένο. Άλλά για 'κείνον θα μιλήσομε, πρώτα ο Θεός, αύριο το πρωί, στη Θεία Λειτουργία. να 'χομε την ευχή του και του αγίου Γεωργίου και την πρεσβεία του για την πατρίδα μας, για τη Βόρειο Ήπειρο, πού 'ναι ακόμη σκλαβωμένη, και για όλα τα ζητήματα τα της πίστεως και της πατρίδος.

18 Ιανουαρίου

Άγιος Αθανάσιος

Πάμε, τώρα, στις 18 του μηνός Ιανουαρίου. Γιορτάζουν δύο μεγάλοι φωστήρες της Εκκλησίας, οι άγιοι Αθανάσιος ο Μέγας και Κύριλλος, πατριάρχαι Αλεξανδρείας. Η γιορτή τους είναι κοινή. είναι εορτή ενότητος. Τόσο τους εθαύμασε η χριστιανική οικουμένη, πού τους έβαλε να γιορτάζουν και οι δυο μαζί, παρότι γιορτάζουν και χωριστά. Ο Μέγας Αθανάσιος 2 Μαΐου και ο Άγιος Κύριλλος 9 Ιουνίου. Ο Άγιος Αθανάσιος υπήρξε και είναι μεγάλη μορφή της Εκκλησίας και στύλος της ορθοδοξίας. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, έζησε και έδρασε κατά τα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου άλλά και του υιού του Κωνσταντίου. Στην Α' Οικουμενική Σύνοδο ο Μέγας Αθανάσιος ήταν σύνεδρος. Ήταν διάκονος το αξίωμα, άλλά είχε μεγάλη σοφία, μόρφωση και χάρη. Και κατενίκησε τον Άρειο, με αδιάσειστα λογικά επιχειρήματα και αγιογραφικές αποδείξεις και τον ντρόπιασε. Τον έβγαλε έξω απ' την ορθόδοξη Εκκλησία. Και εγλύτωσε εκείνη. Και θαύμασαν Οι πάντες τη σοφία και τη σύνεση και την παιδεία και τη χάρη του αγίου και Μεγάλου Αθανασίου. στη συνέχεια, αφού απέθανε ο Αλέξανδρος Αλεξανδρείας, ο επίσκοπος, ο πατριάρχης, πήρε τη θέση του ο Μέγας και Άγιος Αθανάσιος. Κι αφότου έφυγε ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο υιός του Κωνστάντιος φρονούσε τα των Αρειανών και συμπαθούσε εκείνους. Και έδιωξε πολύ τον Μέγα και Άγιο Αθανάσιο. Τα περισσότερα χρόνια, απ' τα 42 πού 'ταν πατριάρχης, τα έβγαλε στις εξορίες, τις ερημιές, στα πηγάδια, στις κρύπτες και στα σπήλαια και στις οπές της γης. Άλλά κράτησε την ορθοδοξία. Υπήρξε εποχή πού μόνος εκείνος κρατούσε την ορθόδοξη πίστη. Και πόσα δεν του οφείλομε! Εκράτησε το βάρος της ημέρας, εβάστασε τον καύσωνα. Γι' αυτό απέβη Άτλαντας της ορθοδοξίας. Και όπως λέει ο ιστορικός μας Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, απέβη ο αγιότερος των ηρώων και ο ηρωικότερος των αγίων. Πολλά του οφείλομε και τον ευχαριστούμε. Και πλήρης ήμερων, στα 373, 2 Μαΐου, έκοιμήθη εν Κυρίω. Να 'χομε την ευχή του. Και όσοι φέρουν και Το όνομα του να 'χουν έτη πολλά, όπως και όλοι του αγίου Αντωνίου και όλων των αγίων, κάθε φορά, μικρών και μεγάλων, εκφράζομε και τις ευχές μας στους εορτάζοντας και τιμώντας, άλλά και στους φερωνύμους των αγίων αυτών. Σ' αυτούς, δηλαδή, πού φέρουν το όνομα τους.

Άγιος Κύριλλος

Ο Άγιος Κύριλλος ήτο λίγο αργότερα. Διεδέχθη τον Θεόφιλο Αλεξανδρείας, εκείνον πού δυσκόλεψε τον ιερό Χρυσόστομο, και έκανε μεγάλο αγώνα ο Άγιος Κύριλλος πάλι με τις αιρέσεις, με τον Νεστοριανισμό, τώρα, ο Νεστόριος έλεγε πως η Παναγία δεν γέννησε τον Ιησού Υιό του Θεού, άλλά απλό άνθρωπο. Και πρέπει να λέγεται Χριστοτόκος και όχι Θεοτόκος. Κι όμως η Εκκλησία λέει ότι η Παρθένος έτεκε Θεόν ενανθρωπήσαντα. Έγινε τότε μεγάλος αγώνας. Και συνεκροτήθη η Γ' Οικουμενική Σύνοδος στην Έφεσο, το 331 μ.Χ. κι εκεί υπερμάχησε ο Άγιος Κύριλλος κι απέβη της Παναγίας υπέρμαχος. Και διετυπώθη το ορθόδοξον δόγμα, δια την Παρθένον Θεοτόκον την Θεομήτορα. Τι έχουν τραβήξει οι άγιοι και τι αγώνα έχει κάνει η Εκκλησία για την πίστη μας! Εμείς τα 'χουμε βρει έτοιμα. Τουλάχιστον, ας προσπαθούμε να τα κρατούμε, να τα τιμούμε και να μιμούμεθα ό,τι μπορούμε. Να εφαρμόζομε περισσότερο, ό,τι μπορούμε και καλύτερο. Κι εκείνος, αφού έλαμψε και με λόγια και με έργα και με συγγραφές, ο Άγιος Κύριλλος, ανεπαύθη εν κυρίω, 9 Ιουνίου 444. Τον 5ο αιώνα μ.Χ.

19 Ιανουαρίου

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος

Πάμε, τώρα, στις 19 του Ιανουαρίου. Γιορτάζει ο Άγιος Μακάριος ο Μέγας, ο Αιγύπτιος. Απ' τις κορυφές και αυτός της ορθοδοξίας μας. Γεννήθηκε στο 300 ακριβώς μ.Χ., στην Αλεξάνδρεια, στην Αίγυπτο, κι εκοιμήθη στα 390. Έζησε 90 χρόνια. Ήταν άνθρωπος πολύ σοφός και είχε, όπως λέει Το Συναξάριο, το Πνεύμα το Άγιο από μικρός. Έμαθε τα ιερά γράμματα, εφωτίσθηκε και ύστερα πήρε τον δρόμο της ερήμου. Τότε Οι άνθρωποι, από αντίδραση προς τα ελληνορωμαϊκά όργια, προς τη σήψη και τη διαφθορά της εποχής τους, και τώρα τα ίδια είναι, έπαιρναν τον δρόμο για την έρημο. Αρνιόντουσαν τον κόσμο και αφιερωνόντουσαν στον Θεό, ψυχή τε και σώματι. Τα έδιναν όλα. Κι Εκείνος τους έδινε όλη Του την χάρη και έλαμπαν και θαυματουργούσαν. Και οδηγούσαν και εφώτιζαν. Πήγε, λοιπόν, στην έρημο, ο Άγιος Μακάριος. Αγαπούσε τόσο τους ανθρώπους, και συγχωρούσε και σκέπαζε όλους, πού λέγανε πως ήταν μικρός θεός πάνω στη γη. Όπως ο Θεός τα βλέπει όλα και τα σκεπάζει όλα και μάς βοηθάει και μάς οδηγεί, έτσι, και τηρουμένων των αναλογιών, κι ο Άγιος Μακάριος ήταν μικρός θεός επάνω στη γη. Πήγαινε κόσμος και τον έβλεπε. Και κουραζότανε πολύ. Γι' αυτό άνοιξε εκεί ένα λαγούμι, μια στοά, εκατόν μέτρα μήκος κάτω από τη γη, κι έφτειαξε ένα σπήλαιο κι όταν ήθελε να ξεκουραστεί, έφευγε και πήγαινε. Άλλά έβγαινε πάλι και οδηγούσε τον κόσμο και τους εφρόντιζε. είχε και διορατικό χάρισμα και προορατικό, έγινε και ιερέας, παρά τη θέληση του, κι ήταν πραγματικά ένας ήλιος και ένα φως μεγάλο. Κάποτε, στην έρημο, συνάντησε ένα κρανίο. Και σταμάτησε. Και του λέει του κρανίου: «Ποιος είσαι εσύ;» Και του απάντησε το κρανίο. Ζουν οι πεθαμένοι. «Εγώ ήμουνα στη ζωή αυτή ειδωλολάτρης. Και ιερέας των ειδώλων. Τώρα είμαι στην καταδίκη.» Τον λυπήθηκε ο Άγιος Μακάριος και του λέει: «Πώς περνάτε εκεί;» «Πάρα πολύ δύσκολα, δέσποτα.» «δεν παίρνετε καμιά ανάσα;» «Ναι. Όταν προσεύχεσαι εσύ, μπορούμε και βλέπομε ο ένας τον άλλον και παίρνομε μία αναπνοή.» Κάνει καλό να προσευχόμαστε για τους πεθαμένους, να κάνομε τα μνημόσυνα τους, να δίνομε ελεημοσύνες κι ό,τι άλλο. Προπαντός, να κάνομε προσευχή, πού προείπα. Θερμή και εγκάρδια. Το χρειάζεται. είναι φορές πού δεν έχομε τίποτα να κάνομε και μάς πιάνει μελαγχολία και κατήφεια, τότε, άμα μπορούμε, δεν είναι κι εύκολο, ας προσευχόμεθα για τους πεθαμένους. Και τους δικούς μας πρώτα, και τους άλλους μετά. Άλλωστε, για την Εκκλησία, όλοι δικοί μας είναι. Και περισσότερο εκείνοι πού δεν έχουν κανένα να τους ψάλλει και να τους διαβάσει. Και έτσι, πλήρης ημερών, ο Μέγας και Άγιος Μακάριος, ο Αιγύπτιος, υπάρχει κι ο Αλεξανδρεύς, ανεπαύθη εν κυρίω. Και μετέβη στας αιωνίους μονάς, και άφησε κι ένα ωραίο σύγγραμμα με λόγους ουράνιους, το όποιο απέβη οδηγός για πολλούς αιώνες. Και είναι και τώρα για τους μοναχούς αλλά και για τους χριστιανούς και για όποιους ενδιαφέρονται για περισσότερα και ουσιαστικότερα πράγματα. Γιορτάζει κι ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, αλλά για τους νεότερους αγίους θα μιλήσομε άλλη φορά. Τώρα μιλάμε γι' αυτούς τους παλαιούς, και γι' αυτούς πού έχουνε στο Μηναίο, Το Βυζαντινό Συναξάριο, το Μηναίο πό 'χομε στην Εκκλησία, έχουν ακολουθία. Γιατί και τα Συναξάρια έχουν πολλούς αγίους, πού δεν έχομε χρόνο. Λέμε αυτούς πού εορτάζουν. Πού έχουνε ύμνους την κάθε μέρα.

20 Ιανουαρίου

Άγιος Ευθύμιος

Πάμε, τώρα, στις 20 του μηνός Ιανουαρίου. Κι εδώ άλλη κορυφή. Βλέπετε οι Πατέρες βάλανε τους μεγάλους αγίους στον Χειμώνα. Συμπίπτει και η μνήμη πολλών, άλλά όχι όλων, επειδή Οι άνθρωποι, πού 'ταν ο βίος τότε αγροτικός και ποιμενικός, μπορούσαν να ευκαιρούν πιο πολύ, γιατί τον Χειμώνα πού να πάει κανείς και τι να κάνει, για να μπορούν, τι; Να πηγαίνουν στην εκκλησία. να λειτουργούνται, να δοξάζουν τον Θεό, να τιμούν τους αγίους και να παίρνουν ευλογία και δύναμη. Τι ωραία τα 'χει η Εκκλησούλα μας τοποθετήσει! Γι' αυτό εδώ έχουμε πολλούς μεγάλους αγίους τον Ιανουάριο. Πάρα πολλούς. Πάρα πολλούς. Έχομε τον Άγιο Ευθύμιο, όπως είπαμε, τον Μέγαν. Ήτανε στα χρόνια του Γρατιανού, 4ος αιώνας μ.Χ., μεγάλη μορφή, και πολύ σπουδαίος, γεννήθηκε στη Μελιτίνη της Αρμενίας. Απλωνότανε παντού η χριστιανοσύνη! Κι έχουν βγει απ' όλα τα χριστιανικά μέρη αμέτρητοι άγιοι, από παλιά μέχρι και σήμερα. Οι γονείς του δεν είχαν παιδί. Η μητέρα του ήταν στείρα, σαν την μητέρα του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, την Ελισάβετ. Παρεκάλεσαν, όμως, οι γονείς του θερμά τον Χριστό να τους δώσει ένα παιδάκι, πού τόσο ποθούσαν. Κι ο κύριος τους αποκάλυψε και τους είπε. τους φανέρωσε και τους είπε: «Θα σάς δώσω ένα παιδί, θέλω, όμως, να το ονομάσετε Ευθύμιον. Διότι θα σάς φέρει ευθυμία και χαρά». Γι' αυτό, όταν έχομε δυσθυμία και κατήφεια, ας παρακαλούμε τον Άγιο. Ξέρετε πόσο βοηθάει; δεν τον εκμεταλλευόμεθα, πολλές φορές. Και τους έδωσε, λοιπόν, τον Ευθύμιον, και ευθύμησαν. Και ευθύμησε σε λίγο και η Εκκλησία και ευθύμησε και η έρημος, πού έφερε στην έρημο ο Άγιος αμέτρητους ανθρώπους και έγιναν μοναχοί και έγινε η έρημος πόλις και μια ζωγραφιά του Παραδείσου. Έμεινε, όμως, ορφανός ο Άγιος Ευθύμιος, τριών ετών. Η μανούλα του τον πήγε στον επίσκοπο της Μελιτηνής της Αρμενίας, τον Ευτρώϊο. Εκείνος ήταν Άγιος άνθρωπος, και κατάλαβε πως ο Ευθύμιος θα εγίνετο μέγας. Και θα ωφελούσε την Εκκλησία και τον κόσμο, όσο λίγοι. Τον παρέλαβε, λοιπόν, τον μόρφωσε, τον σπούδασε, τον οδήγησε στην αρετή και στην αγιότητα. Σπουδαία αυτά! Πάρα πολύ σπουδαία! Και ύστερα τον έκαμε και διάκονο στην Εκκλησία. Κι εκείνος ήταν αηδόνι. Ήταν ευθυμία. Ήταν χαρά. Ήταν σοφία. Έκαμε από μικρός θαύματα. Ήτο ένα παιδί θαύμα. Και σιγά-σιγά, τον έκαναν και πρεσβύτερο, παρά τη θέληση του, και ανέλαβε να διοικεί τις μονές και τις εκκλησίες της Μελιτηνής της Αρμενίας. Και τα κατάφερνε τόσο πολύ, όλοι τον θαύμαζαν, τον καμάρωναν και προσπαθούσαν να βρίσκονται κοντά του, ν' ακούνε τα λόγια του, να παίρνουν την ευχή του και την οδηγία του. Πέρασε λίγος καιρός, κι εκείνος, απ' τον πολύ κόπο κι απ' τις πολλές επευφημίες των ανθρώπων, δυσκολεύτηκε. Σου λέει: «Πού το πάνε αυτοί; με δοξάζουν κάθε μέρα, με τιμάνε, μπορεί να Το πάρω και πάνω μου κι εγώ.» Αυτό είναι ταπείνωση. είναι ομορφιά. Κι επειδή ήθελε να πάει και στους Αγίους Τόπους, παρεκάλεσε τον επίσκοπο κι όλους, να τον αφήσουν. Κι εκείνοι, με πόνο ψυχής και σπαραγμό καρδιάς, τον άφησαν κι έφυγε. τους έλειψε, όμως, αλλά αισθανόντουσαν την ευχή και την αγάπη του να μένει κοντά τους. Σπουδαίο αυτό! Ήταν ευθυμία. Έφθασε, λοιπόν, στους Αγίους Τόπους. Προσκύνησε τα μέρη πού πάτησαν τα πόδια του Χριστού και λοιπά, και ύστερα αποσύρθηκε στην έρημο. Πήγε σ' ένα σπήλαιο, πού 'ταν ένας μεγάλος όσιος της Εκκλησίας, ο όσιος Θεόκτιστος, κι εκεί ασκήτεψαν μαζί αρχικά. Και τον οδήγησε ο όσιος Θεόκτιστος σ' όλους τους δρόμους και τα μονοπάτια του μοναχικού βίου. Κι έγινε τέλειος. Και οδηγούσε τους ανθρώπους. Θαυματουργούσε. Ήλθανε, μια φορά, να φάνε 400 άτομα, να πάρουνε την ευχή του, και δεν είχανε να φάνε, κι εκείνος είχε ένα κομματάκι ψωμί για τον εαυτό του. Και λέει: «Χριστέ μου, Σύ πού ευλόγησες τους πέντε άρτους εν τη ερήμω, ευλόγησον και το ξερό αυτό κομματάκι, να φάνε ψωμί τα παιδιά Σου.» Κι αμέσως, καθώς το μοίραζε το κομματάκι εκείνο στα χέρια του, πολλαπλασιαζότανε και φάγανε όλοι και περίσσεψε. Ανανέωσε το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων ο Μέγας και Άγιος Ευθύμιος. Και έκαμε δε πάρα πολλά, όπως είπαμε, θαύματα κι έφερε πάρα πολλούς αιρετικούς στην ορθοδοξία. Είχαμε αιρέσεις, τότε, μονοφυσιτισμούς, και Το 'να και τ' άλλο. "Ο,τι θέλεις. Όπως και σήμερα. Μαινόντουσαν, τότε, μαίνονται και τώρα. Γι' αυτό να προσέχομε τους αιρετικούς και τις αιρέσεις και τα πάντα. Και να φροντίζουμε και τους άλλους αδελφούς, να μην πέφτουνε σ' αυτό Το μέγα κακό. Έκαμε, λοιπόν, ο Άγιος πολλά και μεγάλα θαύματα και μεγάλη προσφορά είχε στην Εκκλησία. —Καλώς τον Φιλιππάκο. Ήλθε κι ο Ίωαννίκιος, να 'στε καλά.— Κι έτσι, κοντά 100 χρονών, στα 473-74, επί Λέοντος Α', του Μεγάλου, έκοιμήθη.

Άγιος Λέων ο Α'

Και τι Το ωραίον; Στις 20 Ιανουαρίου γιορτάζει κι αυτός ο αυτοκράτωρ. Ο Λέων ο Α' ο Θράξ. Ο πρώτος Έλλην αυτοκράτωρ του Βυζαντίου. Ο όποιος υποστήριξε την ορθοδοξία. Και να Το πούμε κι αυτό, στις μέρες μας χρειάζεται, καθάρισε την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τους φοβερούς μετανάστες. Και κυρίως από τους Γότθους. Να δούμε σήμερα ποιος Λέων θα βρεθεί στην πατρίδα μας, να μάς καθαρίσει πια απ' αυτό Το άγος. Το βλέπετε πόσο κάθε μέρα. Ένας νεαρός προχτές, σ' έναν σταθμό του τρένου, χτυπιότανε. Και λέει: «Δεν βλέπω Έλληνα πουθενά.» Φώναζε, γιατί Το είχε βαρέσει τρέλα. Στενοχωρήθηκε το παιδάκι. «Μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, που 'ναι, ρε, οι Έλληνες; Πού 'ναι οι παλληκαράδες; Που 'ναι οι γενναίοι; Τι μας έβαλαν όλους αυτούς εδώ πέρα; Που θα βρούμε άκρη; Τι θα γίνομε;» Εκεί έχομε φτάσει. Και μας οδηγούν όλο και στραβά, όπως βλέπετε. Κανείς δεν νοιάζεται για την πατρίδα. Όπου θα βρούνε Έλληνα, θα τον κτυπήσουν. Μείναν άνεργοι οι Έλληνες. Κάνουν τόσα και τόσα. Κι από πάνω κάνουν και τις δουλειές τους. Δείχνουν τα διάφορα, τάχα, σκάνδαλα οι αναμάρτητοι, για να ξαφρίσουν Το βιός των Ελλήνων. Έχουνε πολλά θέματα οι άνθρωποι τώρα. Έχουν τα Σκόπια, τη Βόρεια Μακεδονία, έχουνε την Κύπρο, έχουνε και τι δεν έχουνε. Τη Θράκη μας, στο πατριαρχείο μας κτυπάνε, τα πάντα, κι εμείς οι Έλληνες πάθαμε αργή δηλητηρίαση. Μιθριδατισμό. Πού 'σαι, ρε Λέοντα, να σηκωθείς; Τον ονόμασαν Μακέλλη. Μακέλλης, σημαίνει χασάπης. Πάπ, πάπ, πάπ. Τους έβγαλε όλους από 'κει πέρα. Θα πεις, να τους κάνουμε έτσι; Έ, θα μάς κάνουν αυτοί. Να τους διώξουμε. Τους φέρνουν εδώ, οποίοι τους φέρνουν εδώ πέρα. Βοηθάνε κι οι κυβερνήσεις, η μία μετά την άλλη. Η μια πιο καλή απ' την άλλη... Δεν μ' ενδιαφέρει έμενα. Εγώ δεν ανήκω σε καμία κυβέρνηση. Το ξέρετε αυτό. Είμαι Έλληνας παπάς και τίποτε άλλο. Άλλα με νοιάζει ο τόπος μου. Με νοιάζει η πατρίδα μου. Με νοιάζει η Εκκλησία μου. Βεβαίως. Και μας νοιάζει όλους αυτό Το πραγματάκι. Οι άλλοι έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, για να 'μαστε ελεύθεροι. Πού 'ναι ο Κολοκοτρώνης; Πού 'ναι ο Νικηταράς; Πού 'ναι η Μπουμπουλίνα; Πού 'ναι ο Καραϊσκάκης; Πού 'ναι η Μαντώ η Μαυρογένους; Πού 'ναι τόσοι και τόσοι; για να διώξουν την Τουρκιά, τους Αραπάδες, και τώρα τους φέραμε από χίλιες μεριές, αδελφοί. Και με χίλια προσχήματα. Αυτό θα το πληρώσει η Ελλάς. να το ξέρετε. Εγώ τα φώναζα εδώ και είκοσι χρόνια και μ' έλεγαν τρελό. Μου 'χανε κάνει και διάφορα διαβήματα, που ποτέ δεν σάς είπα τίποτα. Δεν χρειαζόταν αυτό. Δεν είμαι ήρωας εγώ. Έτσι. Τέλος πάντων.

21 Ιανουαρίου

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Να πάμε, τώρα, στις 21 του μηνός πάντα, είναι κι η διάθεση μου πεσμένη από την ίωση, Ίσα πού στέκω. Καλά πού τα λέω κι αυτά. Άμα είναι για την πατρίδα και την Εκκλησία, όμως, παίρνω τ' απάνω μου. Εντύπωση μου κάνει. Πάμε στις 21 του μηνός Ιανουαρίου, γιορτάζει ένας μεγάλος γενναίος της Εκκλησίας και της πατρίδος. Όχι απλώς μεγάλος. Μέγιστος. Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής. Μάξιμος θα πει μέγιστος. Είναι λατινική λέξη. Αν και είναι ελληνική, Max και μήκος. Τέλος πάντων. Δάνεια είναι αυτά. Άλλωστε η λατινική είναι θυγατέρα της ελληνικής, Να ξέρετε. Λοιπόν. Κι όλες μετά πού βγήκαν απ' τη λατινική έχουν γιαγιά την ελληνική. Η αγγλική γλώσσα, 50.000 λέξεις και παραπάνω, είναι δάνειες από την ελληνική γλώσσα σήμερα. Όπως και στη γαλλική και σ' όλες τις λατινογενείς γλώσσες κι όχι μόνο. Φοβάμαι ότι η ελληνική γλώσσα ήταν η γλώσσα προ της Βαβέλ. Πού 'τανε «γλώσσα μία και χείλος εν». Και μετά έγινε σύγχυση. Και αυτή η γλώσσα η μία ήτο η ελληνική γλώσσα. Λένε 'κείνοι πού ξέρουν. Αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να κρατήσομε την πίστη και την πατρίδα μας. Και ιδιαίτερα εδώ, την Ελλάδα μας. Θα την χρειαστούμε κι εμείς και τα παιδιά μας κι άλλοι λαοί. Κι άλλοι λαοί. Και να μην κάνομε το χατήρι εκείνων, πού θέλουν Να τα ισοπεδώσουν όλα. Ο Άγιος Μάξιμος, λοιπόν, έζησε στα χρόνια του Ηρακλείου. Του μεγάλου αύτοκράτορος του Βυζαντίου. Του πρώτου σταυροφόρου της Ανατολής. Ήταν από την Κωνσταντινούπολη ο Άγιος Μάξιμος. Και ως λαϊκός, επειδή είχε μεγάλη σύνεση και πολλές ικανότητες, έλαβε κοσμικά αξιώματα. Έφτασε να γίνει μέχρι προτασικρίτης, δηλαδή, αρχιγραμματεύς. Θα λέγαμε πρωθυπουργός, σήμερα, ο Άγιος Μάξιμος, ο ομολογητής. Τον τίμησε ο Ηράκλειος, αλλά στη συνέχεια ο γυιός του Ηρακλείου Κώνστας ο Β', 641-668, υπέκυψε στην αίρεση του μονοθελητισμού, πού 'ναι συνέχεια του μονοφυσιτισμού. Κι έλεγε πως ο Χριστός είχε μία θέληση μόνο, τη θεϊκή. Ανθρώπινη δεν είχε. Καταργεί την ενανθρώπηση. Και μία ενέργεια, μόνο τη Θεϊκή. Ενώ ο Χριστός είχε δύο θελήσεις. Και την ανθρώπινη και τη Θεία. Κι όπως λέει η Οικουμενική Σύνοδος, είχε ο Χριστός δύο φυσικά θελήματα, ουχ υπεναντία. Τα φυσικά αυτά θελήματα και της Θεότητος και της ανθρωπότητος ήταν σύμφωνα μεταξύ τους. Δεν ήσαν υπεναντία, δηλαδή, αντίθετα. Μπορεί να βαρυέστε λίγο μ' αυτά, αλλά δεν πειράζει. Και πού τ' ακούτε, καλό κάνει. Λοιπόν. Και στενοχωρήθηκε πολύ ο Άγιος Μάξιμος. Ακόμη λαϊκός ήταν. Τον πόνεσε. Και άφησε, λοιπόν, τον κόσμο, και πήγε 'κει, απέναντι από την Κωνσταντινούπολη, στην Χρυσούπολη, και έγινε μοναχός, σε μια ωραία μονή πού 'ταν εκεί, κι ανέβηκε τα σκαλοπάτια της αγιότητος κι έγινε και ηγούμενος. Αλλά στενοχωριότανε με την αίρεση αυτή του μονοθελητισμού, πού επικρατούσε σχεδόν παντού, όπως παλιά ο Αρειανισμός. Ο αυτοκράτορας ήταν στην αίρεση, οι δικοί του αύτοκράτορος επίσης, έβγαλε και διατάγματα υπέρ των αιρετικών ο αυτοκράτωρ ο Κώνστας ο Β', δυστυχώς, δεν έμοιασε καθόλου του πατέρα του, και τότε τι κάνει ο Άγιος Μάξιμος; Φεύγει από τη Βασιλεύουσα και πάει στη Ρώμη, στον πάπα Μαρτίνο, πού 'ταν Άγιος. Και τον παρεκάλεσε να κάνουν μία σύνοδο, εκεί στη Ρώμη, για να καταδικάσει τον μονοθελητισμό. Κι έγινε αυτό. Και κατεδικάσθη. Και γλύτωσαν πολλοί από την αίρεση. Κι ο Άγιος, συνάμα, έγραφε και συγγράμματα και ομιλίες και επιστολές έστελνε, προκειμένου να διαφωτίζει τους χριστιανούς να αποφεύγουν αυτή τη λοίμη. Αυτή την αρρώστεια της αιρέσεως του μονοθελητισμού. Η οποία, δυστυχώς, έκαμε θραύση. Ο πρώτος αιρετικός είναι ο διάβολος. Και πάει και σπέρνει στις ψυχές των ανθρώπων παντός είδους αιρέσεις και διαιρέσεις και φατρίες. Και κάνει μεγάλο κακό και χάνει ψυχές. Το 'μαθε ο Κώνστας, τις ενέργειες πού έκανε ο Μάξιμος στη Ρώμη και τον κάλεσε να έλθει να απολογηθεί στον αυτοκράτορα. Πήρε και δύο μαθητάς του, τους Αναστασίους, τον πρεσβύτερο και τον νεότερο, και ήλθε. Παρουσιάστηκε στην σύγκλητο, στον αυτοκράτορα, κι εκείνοι του 'παν τα δικά τους, αλλά ο Άγιος δεν μασούσε τα λόγια του. τους το 'πε ξεκάθαρα πως βρίσκονται σε πλάνη και κάνουν μεγάλο κακό. Και στην ψυχή τους και στην Εκκλησία και στην αυτοκρατορία. «Μόνο οι δαίμονες χαίρονται και οι εχθροί της Εκκλησίας και του γένους μ' αυτά πού κάνετε.» Ε... Μόλις τ' άκουσε ο Κώνστας, καθώς δεν ήταν αγαθός, τον άρπαξε, τον έδεσε και τον έστειλε στη Βιζύη της Θράκης εξορία. Και μάλιστα διέταξε και του έκοψαν και τη γλώσσα και το δεξί χέρι. Για να μη γράφει και να μην ομιλεί. Ο Κύριος, όμως, του τα θεράπευσε. Αυτό είν' το μεγαλείο του Θεού! Και ο αυτοκράτωρ τον έδιωξε. Τον έστειλε πάνω στον Πόντο, στη Λαζική. Εξορία. Κι ήταν ολομόναχος. Επί τρία χρόνια υπηρετούσε τον εαυτό του. Κι έκανε μεγάλον αγώνα. Και βοήθησε πάρα πολύ την αυτοκρατορία και από 'κει. Και ύστερα, 21 Ιανουαρίου, στα 662 μ.Χ., έκοιμήθη. Ο Μέγας Μάξιμος ο ομολογητής. Από τις κορυφές της Εκκλησίας και του γένους. Ήξερε τέλεια ελληνικά κι έγραψε ουράνια συγγράμματα. Ας μην τον ξεχνάμε και τον Άγιο Μάξιμο, τον ομολογητή. Αλλά, βλέπω την ώρα και περνάει. Και στη συνέχεια εμαρτύρησαν και οι μαθηταί του Αναστάσιοι. Μάλιστα του ενός του 'κοψαν και τη γλώσσα, του μεγαλύτερου, και το χέρι. Τον εξόρισαν κι αυτόν σε μέρος άγνωστο. Κανείς δεν τον βρήκε. Ο μικρότερος έμεινε στη Βιζύη και πέθανε κι αυτός μαρτυρικά. Τι έχουν τραβήξει τόσοι άγιοι και τόσοι χριστιανοί και τόσοι σπουδαίοι για την πίστη και το γένος! Να τους ευγνωμονούμε, να τους ευχαριστούμε, να τους παρακαλούμε να μας σκεπάζουν και να μας φρουρούνε. Και να 'ναι κοντά μας.

Άγιος Νεόφυτος

Προχθές, λησμόνησα να σάς πω έναν Άγιο. Φεύγοντας τον θυμήθηκα. είναι στις 21 του μηνός Ιανουαρίου, σάς είπα για τον Άγιο Μάξιμο τον ομολογητή, τον μεγάλο και σπουδαίο και τρανό, και ξέχασα τον Άγιο μάρτυρα νεόφυτο. Να τον πούμε τώρα, κι ο κύριος Ορφανίδης θα σάς τον βάλει στη θέση του, στις 21 Ιανουαρίου. Όμορφα είν' κι αυτά πού γίνονται. Παρηγοριόμαστε όλοι και χαιρόμαστε. Ήταν από τη Νίκαια τής Βιθυνίας στα χρόνια του Διοκλητιανού. Ένα παιδί θαύμα. Από ευσεβείς γονείς. στα εννιά του χρόνια είχε τόση χάρη, στο σχολείο μάζευε τα παιδιά, έκανε προσευχή, κι ύστερα τους μοίραζε το φαγητό του. Και στα εννιά του χρόνια, έμπαινε στο σπίτι ένα περιστέρι και μιλούσε ανθρώπινα.

Έλειπε μια μέρα ο Νεόφυτος και το περιστέρι πήγε και είπε στη μητέρα του Νεόφυτου, πόσο μεγάλος και σπουδαίος θα γίνει. Και θα μαρτυρήσει για τον Χριστό. Κι η γυναίκα, καθώς άκουσε το περιστέρι να μιλάει, έπαθε συγκοπή. Και απέθανε. Έφθασε κι ο Νεόφυτος, κοιτάζει τη μανούλα του πεθαμένη, το περιστέρι καθότανε. Και του λέει: «Η μάνα σου τρόμαξε, Νεόφυτε, μ' αυτό πού είπα, και πέθανε. Άντε να την σηκώσεις.» Κι εκείνος λέει: «Μανούλα, το περιστεράκι είπε να σηκωθείς.» Κι η μανούλα σηκώθηκε. Έτσι. Και μετά το περιστεράκι τον πήρε, στα εννέα του χρόνια, και τον πήγε στο βουνό. Στον Όλυμπο τής Βιθυνίας. Που ήταν πολλοί ασκηταί και άγιοι. Και τον πήγε σ' ένα σπήλαιο. Ήταν ένα λιοντάρι. Είπε το περιστέρι στο λιοντάρι: «Φύγε εσύ.» Κι έκατσε εκεί ο Νεόφυτος δύο χρόνια. Έκανε άσκηση. Και άγγελος κυρίου, το περιστέρι το ίδιο, ο Παράκλητος, του έφερνε τροφή. Στα έντεκα του χρόνια, κατέβηκε πάλι στη Νίκαια τής Βιθυνίας, να δει τους γονείς του. Έτσι του 'πε ο Παράκλητος. «Να πάς να τους δεις, γιατί στενοχωριούνται, παιδί μου, τους λείπεις.» Τι απαλός είν' ο Παράκλητος! Το Πνεύμα το Άγιον. Ο Θεός μας. Και μοίρασε και μέρος της περιουσίας του κι ύστερα πήγε πάλι στο βουνό και στα δεκαπέντε του χρόνια, αφού έμεινε εκεί τέσσερα χρόνια κι έκαμε μεγάλη άσκηση, είχε φτάσει σε ύψη, ο Παράκλητος του λέει: «Πάμε, τώρα, να μαρτυρήσεις για τον Χριστό μας.» Και κατέβηκαν στη Νίκαια, ήταν εκεί ένας διοικητής, ο Δέκιος, όχι ο αυτοκράτωρ. Ο αυτοκράτωρ ήτο ο Διοκλητιανός, όπως είπα. Και παρουσιάστηκε με θάρρος μπροστά του κι ομολόγησε τον Χριστό ο Νεόφυτος. Κι εκείνος τον υπέβαλε σε φοβερά και φρικτά βασανιστήρια. Και μάλιστα, στο τέλος, για να μην τα λέω όλα, τον έριξε στα θηρία. Κι ήλθε ένα λιοντάρι, πεινασμένο πολύ, και πλησιάζει. Μόλις τον είδε, τον αναγνώρισε. Αλλά το αναγνώρισε κι ο Νεόφυτος το λιοντάρι που έδιωξε ο Παράκλητος από τη σπηλιά, για να κατοικήσει ο Νεόφυτος. Και του έκανε και άλλα πολλά και μεγάλα βασανιστήρια και έμενε άτρωτος. Και τότε ένας βάρβαρος όρμησε με μία μάχαιρα και του πήρε το κεφάλι. Κι ο Παράκλητος πήρε τη ψυχούλα του Νεόφυτου και την ανέβασε στον Παράδεισο.

22 Ιανουαρίου

Άγιος Τιμόθεος

Πάμε 22 του μηνός Ιανουαρίου, γιορτάζει η μεγάλη αγάπη του αγίου αποστόλου Παύλου. Ο απόστολος Τιμόθεος. Τον είχε ισόψυχο. Τον είχε τον καλύτερο συνεργάτη. Τον είχε αγαπημένο. Κι όταν χώριζαν, κλαίγανε και κλαίγανε και κλαίγανε. Και θυμόντουσαν τα δάκρυα του χωρισμού των. "Ήταν απ' τη Μικρασία. Απ’ τα Λύστρα τής Λυκαονίας. Ακολούθησε τον απόστολο Παύλο και δεν τον άφησε ποτέ ο απόστολος Τιμόθεος. Κι όταν ήταν στην Έφεσο, είχε έλθει εκεί Και ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και τόση αγάπη ανεπτύχθη μεταξύ των, πού χαιρόντουσαν απ' αυτό Και μόνο. 'Εν τω μεταξύ εξορίστηκε στην Πάτμο ο Άγιος Ιωάννης, επί Δομετιανού, 81-96 μ.Χ.. Και ο Τιμόθεος ήτο πλέον, από ενωρίτερα, είχε γίνει επίσκοπος, από τον απόστολο Παύλο στην Έφεσο. Κι έκαναν μια γιορτή εκεί στην Έφεσο οι ειδωλολάτραι, προς τιμήν του Διονύσου, με όργια και μέθη και τόσα άλλα, κι όρμησαν στον κόσμο μετά οι μεθυσμένοι και σκότωναν ανθρώπους. Τα είδε αυτά ο Άγιος Τιμόθεος, πόνεσε η ψυχή του, πού σκότωναν το ποίμνιο του, και όρμησε προς τα 'κει, Να τους εμποδίσει. Και τους ήλεγξε. Και τους μάλλωσε. Υπάρχει και καλό μάλλωμα. Κι εκείνοι, τότε, δεν κατάλαβαν τίποτα. Και όρμησαν επάνω του και με ρόπαλα τον εφόνευσαν. Και τον έστειλαν στον απόστολο Παύλο, πού τον περίμενε και πού 'χε μαρτυρήσει στη Ρώμη νωρίτερα. Τόσο σπουδαίος ο απόστολος Τιμόθεος. Με το ελληνικό όνομα τιμή και Θεός. Ο πατέρας του ήταν "Έλληνας κι η μητέρα του Ιουδαία. Μεγάλη μορφή. Μεγάλη ψυχή. Να 'χουμε την ευχούλα του.

29 Ιανουαρίου

Άγιος Ιγνάτιος

Έχομε την ανακομιδή του ιερού λειψάνου του αγίου ιερομάρτυρος Ιγνάτιου του Θεοφόρου, επισκόπου Αντιοχείας της μεγάλης. Αποστολικός πατήρ. Μαθητής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και φίλος του αγίου Πολυκάρπου Σμύρνης, μαθητού κι εκείνου του άγιου Ιωάννου. Ήταν Στην Αντιόχεια. και εποίμαινε τους χριστιανούς με Θείο και υπέροχο τρόπο. Τον αγαπούσαν οι πάντες, ακόμα και οι εχθροί του. αφού ήταν πυρφόρος. αφού ήταν Σεραφείμ. Αυτό σημαίνει Ιγνάτιος από το ignis, ignis. To πυρ. Και Θεοφόρος, επειδή έφερε τον Θεό στα στέρνα του. Στην ψυχή του η, κατά την παράδοση, ήταν το παιδάκι εκείνο, πού πήρε ο Χριστός Στην αγκάλη Του. Το έφερε Στην αγκάλη Του ο Θεός ο ενανθρωπήσας και είπε στους ανθρώπους εκεί, πού 'ταν κοντά Του: «Εάν μη στραφείτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εν τη βασιλεία των ουρανών.» και κατά μία άλλη παράδοση, ο Άγιος Ιγνάτιος ήτο υιός του αποστόλου Πέτρου. Έφτασε ο Τραϊανός εκεί, στον 2ο μ.Χ. αιώνα, Στην Αντιόχεια, πήγαινε να πολεμήσει τους Πέρσες, πέρασε, κι έμαθε για τη δράση την έξοχη του αγίου Ιγνατίου. και τον κάλεσε να αρνηθεί τον Χριστό, να αρνηθεί το έργο Του, να αρνηθεί τα πάντα, και να τον κάνει βασιλιά. Άλλα ο Άγιος: «Τι ειν' αυτά πού λες, βασιλιά μου; Εσύ να γίνεις χριστιανός. Εσύ να γίνεις του Χριστού. Βλέπω είσαι και ικανός. Είσαι και γενναίος, είσαι και σπουδαίος.» Είναι καλό να λέμε το καλό και στους εχθρούς μας, ακόμα. τους ωφελεί. Σταμάτησε για λίγο, αλλά υστέρα διέταξε και τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια. Από τα οποία εξήλθε αλώβητος, ασινής και ακέραιος. Δεν έπαθε, δηλαδή, τίποτε και τότε διέταξε να τον στείλουν στη Ρώμη, να τον ρίξουν στα θηρία, στο Κολοσσαίο, για να αποθάνει, αφού δεν θέλει να αρνηθεί τον Χριστό και να τον κάνει εκείνος βασιλιά. Και πράγματι, δεμένος με δέκα στρατιώτες, έφθασε στη Ρώμη. Είχε γράψει και επιστολή και παρακαλούσε τους Ρωμαίους χριστιανούς να μην κάνουν τίποτα, προκειμένου να ελευθερωθεί. Άλλα να τον αφήσουν να τον φανέ τα θηρία, τα οποία παρακαλούσε κι ε-κείνος να το κάνουν. Και τον έριξαν, λοιπόν, εκεί, στον ιππόδρομο, και όρμησαν τα θηρία και τα παρεκάλεσε και τον κατέφαγαν. Έμειναν μόνο λίγα οστά, λίγα λείψανα. Τα μάζεψαν οι χριστιανοί, τα τοποθέτησαν καταλλήλως σε λάρνακα και τα μετέφεραν στην Αντιόχεια στη μητρόπολη και επισκοπή του αγίου Ιγνατίου. Κι ήταν τότε πού έγινε αυτό 29 Ιανουαρίου. Δεν αναφέρεται έτος. Κι από τότε η ημέρα αυτή γιορτάζεται ως ημέρα ανακομιδής και μετακομιδής, μεταφοράς δηλαδή, του ιεροί λειψάνου του αγίου Ιγνατίου, του Θεοφόρου. Και να πω και κάτι για τον Τραϊανό, τ' αναφέρει ο Άγιος Νεκτάριος στο βιβλίο του «Περί ιερών μνημοσυνών και περί αθανασίας της ψυχής». Κυκλοφορεί, είναι πολύ καλό. Είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα, άλλα αυτή είναι η γλώσσα μας. Έχομε και λεξικά, ρωτάμε και κανένα πού ξέρει, παλαιότερο και νεότερο. Κι αναφέρεται εκεί πως ο πάπας Γρηγόριος ο Διάλογος, σπουδαίος, τότε ήταν ενιαία η ορθοδοξία και οι πάπαι ήτο και άγιοι. Πολλοί πάπαι ήτο άγιοι και μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας. Μακάρι να έλθουν πάλι Στην ορθοδοξία μας. Άλλωστε, η ορθόδοξη Εκκλησία περιμένει τον πάπα της. Αυτή ειν' η Εκκλησία. Αυτός ειν' ο Χριστός. Περιμένει μέχρι το τέλος. Γι' αυτό κι η ορθόδοξη Εκκλησία δεν εκπλήρωσε τον θρόνο της Ρώμης του πάπα της Ρώμης αφού έφυγε απ’ την ορθοδοξία, ο θρόνος είναι κενός. Και δεν έβαλε πάπα. Γιατί; Περιμένει τον πάπα της. Αυτό κι αν είναι αγάπη! Αυτό κι αν είναι μεγαλείο! Αυτό κι αν είναι υπομονή! Αυτό κι αν είναι και τι δεν είναι! Λοιπόν. Ο πάπας Γρηγόριος ο Διάλογος, στον οποίο αποδίδεται, κατά κάποιους, η Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, παρεκάλεσε κάποτε τον Χριστό να συγχωρέσει τον Τραϊανό. Μπορεί να 'ταν διώκτης, άλλα είχε καλή ψυχή κι έκανε το 'να κι έκανε τ' άλλο, κλπ. Και ο Θεός απάντησε στον Άγιο Γρηγόριο: «Τον συγχώρεσα, γιατί μου το ζήτησες. Σε παρακαλώ, όμως, άλλη φορά για ασεβείς να μη παρακαλείς.» 'Αλλά ο Άγιος παρακαλούσε. Ο Χριστός αφορμή ζητάει να συγχωρέσει ακόμη και τους χειρότερους. 'Αλλά θέλει να πάρει αφορμή από μας. 'Από την προσευχή μας. 'Από την αγιότητα μας από την χάρη μας για να κάμει, όπως έλεγε και στον Άγιο Σιλουανό. Τον παρακαλούσε ο Άγιος Σιλουανός του Άθω για κάποιον, έτσι, διώκτη της Εκκλησίας του Χρίστου. Και ο Ιησούς του παρουσιάστηκε και του λέει: «Σε παρακαλώ, Τι μου ζητάς; Μην το κάνεις αυτό. Αυτός είναι εχθρός μου. Κι έχει κάνει και τόσο κακό.» Ο Άγιος Σιλουανός συνέχισε. Και πάλι και πάλι και πάλι. Παρουσιάζεται πάλι ο Χριστός. Και του λέει: «Γιατί συνεχίζεις;» «Εσύ, γιατί συνεχίζεις, κύριε, να ελεείς; αφού Εσύ, πού είσαι ο κύριος, συνεχίζεις να ελεείς, εγώ πού 'μαι το πλάσμα σου, έστω και αμαρτωλό, να Μην συνεχίζω;» Και τότε ο Χριστός του είπε: «Σιλουανέ μου, δεν ήξερες; Μου μοιάζεις τόσο πολύ.» Χε... χε... χε... Χρειάζονται κι αυτά. Έτσι. Λοιπόν. Πέρασε η ώρα, να προχωρήσουμε, έχομε ακόμα άλλη μια ακόμη ημερούλα. Γιατί τα θέλουν αυτά οι χριστιανοί. Τ' ακούνε, ζητάν απ' το Σταθμό, μαθαίνουν και τα παιδάκια και ακούνε έτσι απλά, κι είναι μια αφορμή αυτή. Ανοίγουνε την όρεξη και τιμάμε τους αγίους. Ξέρετε, είναι εδώ οι άγιοι. Είναι εδώ οι άγιοι και μας βοηθάνε. και μάς ευλογούνε. και χαίρονται. Χαίρονται, γιατί παίρνομε κι εμείς από τη χάρη τους, όταν μιλάμε γι' αυτούς. και χαίρονται οι άγιοι, γιατί σωζόμεθα κι εμείς. οι άγιοι μάς αγαπούν τόσο, πού κάνουν τα πάντα, προκειμένου να μάς ευεργετήσουν και να μάς βοηθήσουν και μάς περιμένουν μέχρι την Δευτέρα Παρουσία όλους. Γιατί έτσι προέβλεψε ο Θεός, λέει «Προς Εβραίους» ο απόστολος Παύλος: «'Ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι.» να Μην πάρουν τον τέλειο μισθό τους χωρίς εμάς. Μάς περιμένουν και μπορούν να περιμένουν; «Ναι», λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Γιατί; «Γιατί αγαπούν.» Κι εκείνος πού αγαπά «πάντα στέγει, πάντα υπομένει» κλπ. Τι σπουδαίο ειν' αυτό!

23 Ιανουαρίου

Άγιος Κλήμης

Και πάμε, τώρα, στις 23 Ιανουαρίου, τελευταία ήμερα του επταημέρου Συναξαρίου, γιορτάζει ένας πολύαθλος Άγιος. Πολύαθλος Άγιος! Στα χρόνια του Διοκλητιανού εμαρτύρησε. Τέλος 3ου και αρχές 4ου αιώνος. Ο Άγιος ιερομάρτυς Κλήμης, επίσκοπος Αγκύρας που θα πάει σε λίγο ο πρωθυπουργός μας και καλά να είναι, να κάνει καλό για την πατρίδα. Να μη μας τα χαλάσουν. Επίσκοπος Αγκύρας. Ελληνική πόλις. Ο οποίος, επί 28 ολόκληρα χρόνια, χωρίς ούτε μία στιγμή να πάρει ανάσα, εμαρτυρούσε. Μεταφερόμενος από πόλη σε πόλη. Από χωριό σε χωριό. Από φυλακή σε φυλακή. Από βάσανο σε βάσανο. Ούτε μία στιγμή δεν πήρε ανάσα ο Άγιος Κλήμης. Τον μετέφεραν σε πολλές και διάφορες πόλεις, μη σάς λέω πολλά, γιατί τέλειωσε και η ώρα, της Μικρασίας κλπ., και τον έφεραν στον Διοκλητιανό, στη Ρώμη. Ο Διοκλητιανός και τι δεν του έκανε; Σε τι δεν τον υπέβαλε; Τίποτα. Ακλόνητος. Και τότε διατάσσει να τον δέσουν και να τον πάνε στη Νικομήδεια, στην ανατολική πρωτεύουσα του ρωμαϊκού κράτους, εκεί να τον δικάσουν και να τον καταδικάσουν. Αφού δεν μπορούσε ο Διοκλητιανός τίποτε να κάνει. Εν τω μεταξύ, είχε ωφελήσει πάρα πολλούς ο Άγιος Κλήμης. Κι ανάμεσα τους, ένας ειδωλολάτρης που έγινε χριστιανός, ο Αγαθάγγελος. Κι όσοι έγιναν χριστιανοί στη φυλακή από τον Κλήμεντα, αποκεφαλίσθησαν. Γλίτωσε ο Αγαθάγγελος, τρέχει κοντά του, μπαίνει στο καράβι: «Παππού», του λέει, «εγώ θέλω να μείνω μαζί σου. Κι ό,τι πάθεις να πάθω.» και πραγματικά, γύρισαν στη Μικρασία και τι δεν έπαθαν και οι δυο; Και πού δεν πήγαν; Σ' όλα τα μέρη και κατέληξαν στην Άγκυρα εκεί αποκεφάλισαν τον Αγαθάγγελο, και τον Άγιο Κλήμεντα, για πολύ καιρό ακόμη, τον βασάνιζαν. Κάθε μέρα και κάθε ώρα. Πείτε μου εσείς, πώς άντεξε ο Άγιος Κλήμης; Γι' αυτό, αν έχομε βάσανα και μαρτύρια, ας ενθυμούμεθα και τον Άγιο Κλήμεντα, τον ιερομάρτυρα. Τον επίσκοπο Αγκύρας, ο όποιος έκανε τόση υπομονή και υπέφερε τόσα δεινά και τη δύναμη αυτή του την έδωκε, ποιος άλλος; Ο Χριστός μας! Ο μεγαλομάρτυς του Γολγοθά! Ο Θεός της υπομονής και πάσης παρακλήσεως. Ας έχομε την ευχή και του Αγίου ιερομάρτυρος Κλήμεντος, του μάρτυρος Αγαθαγγέλου, και όσοι έχουν τ' όνομα του να τον χαίρονται να τον χαίρονται και οι γνωστοί και οι υπόλοιποι.

Εξεφωνήθη την 16η Ιανουαρίου 2008

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 24 - 30 Ιανουαρίου

Ξαναβρεθήκαμε, πάλι, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου. Μας σύναξε η αγάπη του Χρίστου κι η καλοσύνη της Παναγίας μας και η στοργή των Αγίων και η τρυφερότης των αγγέλων. Τους ευχαριστούμε. Και πάλι τους ευχαριστούμε και πάντοτε τους ευχαριστούμε. Η ευγνωμοσύνη είναι ουράνιο φυτό. Παρακινεί τον Κύριο, να μας δίνει μεγαλύτερες και περισσότερες ευεργεσίες και προσφορές. Κι ευχαριστούμε και όλους τους ανθρώπους και τους καλούς και τους δυσκολεμένους. Αυτό κάνει καλό. Ομορφαίνει την πλάση και αγιάζει τις ψυχές μας. Κι ευχαριστεί τα μέγιστα τον Κύριο και τον ουρανό. Χαιρόμαστε, κάθε φορά που μιλάμε για τους Αγίους της εβδομάδος για το Επταήμερο Συναξάριο. Εκείνοι μας έχουν από κοντά. Έρχονται 'δω, είναι μαζί μας. Μάς ακούνε. Μας παρακολουθούν. Μας ευλογούν. Και αισθανόμαστε κι εμείς, λίγο η πολύ, την παρουσία και τη χάρη τους. Κι είμαστε, έτσι, Εκκλησία. «Μία ποίμνη γέγονα αγγέλων και ανθρώπων» και μία Εκκλησία. Ουρανός και γη συναιρούνται.

24 Ιανουαρίου

Αγία Ξένη η Ρωμαία

Να πάμε, τώρα, στις 24 Ιανουαρίου, στη σειρά μας. Αύριο, δηλαδή, Πέμπτη. Γιορτάζει μια μεγάλη αγία και πολύ αγαπημένη και του Αγίου μας Νεκταρίου. Ή οσία Ξένη, η Ρωμαία. Είχε γονείς ευγενείς. Προήρχετο απ’ τη Ρώμη, καθώς το 'παμε, και ήτο σοφή και ωραία. Κι όταν ήλθε η ώρα της να παντρευτεί, εκείνη πήρε δύο υπηρέτριες της κι έφυγε. Μπήκε στο καράβι και τράβηξε για την Ανατολή. Πέρασε απ’ την Αλεξάνδρεια κι εκεί ήλθε από την έρημο ένας ασκητής, ο όσιος Παύλος, και της λέει: «Εσύ θα πάς Στα Μύλασσα της Μικρασίας, στη νοτιοδυτική Μικρασία. στην Αλικαρνασσό τη σημερινή, κοντά. εκεί θα μονάσεις κι εκεί θα γίνουν πολλά και μεγάλα καλά πράγματα.» Πράγματι, πήγε με τις θεραπαινίδες της, τις υπηρέτριες της, και εμόνασε. Ήλθαν κι άλλες, φτειάξανε εκκλησούλα στο όνομα του πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου, και ήταν ένας επίγειος παράδεισος το μοναστηράκι τους. Πέρασαν, όμως, τα χρόνια κι οι καιροί, κι η αγία Ξένη, αφού έκανε μεγάλη άσκηση κι έφτασε σε ύψη, μετέστη προς Κύριον και την ώρα εκείνη, φάνηκε στον ουρανό, καθώς ανέβαινε η ψυχή της, Τι; Ένας σταυρός άστρινος. Όπως και στον Μεγάλο Κωνσταντίνο, με το «Εν τούτω νίκα.» Και γύρω απ’ τον σταυρό, ένα στεφάνι πάλι με άστρα και στεφάνωνε το λείψανο άλλά και την ψυχή της οσίας Ξένης. Αυτό τι εσήμαινε; Ότι ευαρέστησε απόλυτα στον Θεό κι Εκείνος τη στεφάνωνε και ορατά. Kι όταν την έβαλαν στο μνήμα, χάθηκε και ο σταυρός και το στεφάνι. για να δείξει ότι ήταν μόνο γι' αυτήν και πέρασε καιρός, κι εκοιμήθησαν κι οι θεραπαινίδες, και μία απ' αυτές είχε εντολή από την οσία Ξένη, πριν κοι-μηθεί, να πει την αληθινή της ιστορία και είπε πώς ήταν από την Ρώμη, πώς την έλεγαν Ευσεβία, πώς ήτο κόρη πλουσίων γονέων και επιφανών, και, για να κρύβεται απ' όλους, πήρε το συμβολικό όνομα Ξένη και μήπως ξένοι δεν είμαστε κι εμείς Στα ξένα; Σ' αυτή την πλάση; και περαστικοί; Τι ωραία το 'βαλε! Αφού και ο Χριστός μας ήταν ξένος και δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνη. «Και δος μοι τούτο το ξένον», ψάλλομε στον Επιτάφιο Θρήνο. Την αγαπούσε πολύ ο Άγιος Νεκτάριος την οσία Ξένη και μάλιστα, στην πατρίδα του, τη Σηλυβρία, είχαν και λείψανα της αγίας και αγιάσματα. που σήμερα, πια, βρίσκονται αυτά τα λείψανα στη Θεσσαλονίκη, στην οσία Ξένη και στη Νίκαια εδώ, στον Πειραιά. Κι έβαζε και ονόματα μοναχών. Έβαζε τ' όνομα της σε μοναχές. Τ' όνομα της αγίας Ξένης, ο άγιός μας Νεκτάριος. την αγαπούσε ιδιαίτερα. Σκεφτείτε, πόσο μεγάλη αγία είναι και πόσο οι άγιοι καταλαβαίνουν την αξία των άλλων Αγίων.

25 Ιανουαρίου

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Πάμε, τώρα, 25 του μηνός Ιανουαρίου, σάς λέγω πολύ λίγα στοιχεία, όσο έχει το Μηναίο. Μ' αρέσει πό 'χει λιτότητα, απλότητα και αμεσότητα και αφελότητα. Αφαιρετική κατάσταση, δηλαδή, και διαδικασία. Γιορτάζει ένας πολύ μεγάλος Άγιος της Εκκλησίας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος η Νανζιανζηνός. Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Από τις υψηλότατες κορυφές της ορθοδοξίας μας. Κατήγετο από τη δεύτερη επαρχία της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του κι η μητέρα του ήσαν αρχικά ειδωλολάτραι. Αλλ' όταν γέννησαν και βάπτισαν τον Γρηγόριο, έγιναν κι αυτοί χριστιανοί και μάλιστα ο πατέρας του, Γρηγόριος και αυτός, έγινε και επίσκοπος Νανζιανζού. Ο Γρηγόριος εμεγάλωνε με λογισμό και μ' όνειρο, σπούδασε κι έμαθε όλα τα Γράμματα αυτού του κόσμου. "Όλη τη θύραθεν, λεγόμενη, σοφία. Έμαθε, όμως, και όλα τα χριστιανικά. Σπούδασε και στην Αθήνα έξι χρόνια. Κι έμαθε τόσα πολλά, που υπερέβη και τους διδασκάλους του, κι ήθελαν όλοι, φοιτηταί και διδάσκαλοι, να τον κρατήσουν. Να τον κάνουν διδάσκαλο της Φιλοσοφικής Σχολής των Αθηνών. Αλλά το Συναξάριο δεν μάς επιτρέπει να πούμε περισσότερα, παρά μονάχα πώς αν θέλαμε να μαζέψουμε τις αρετές όλων των Αγίων, τη σοφία όλων των ανθρώπων, τη Θεολογία όλων των Θεολόγων, αν θέλαμε να τα μαζέψουμε και να τα κάνομε μία εικόνα και να τα συγκεντρώσομε σε μία υπόσταση, σε μία οντότητα, θα μπορούσαμε κάλλιστα και χωρίς να κάνομε λάθος, όλα αυτά να τα αποδώσομε στον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. είχε πει ο ίδιος για τον Άγιο Αθανάσιο πώς «Αθανάσιον επαίνων, αρετήν επαινέσομαι.» Πάει και γι' αυτόν, όμως. «Γρηγόριον επαίνων, αρετήν επαινέσομαι.» Αρετήν! Ταυτίζετο, δηλαδή, με την αρετήν και έγραψε υπέροχα συγγράμματα ουράνια και διατύπωσε τα δόγματα της Εκκλησίας και περισσότερο το δόγμα περί Θεού και περί Θεού Λόγου. Γι' αυτό και απεκλήθη Θεολόγος ο δεύτερος της Εκκλησίας μας. Πρώτος ο Άγιος Ιωάννης και ο τρίτος ο Άγιος Συμεών, ο νέος Θεολόγος. Πέρασε πολλά στη ζωή του, κι είναι ο αισθηματίας ποιητής της Εκκλησίας μας, ο πληγωμένος αετός, αλλά και από τα πολύ μεγάλα ύψη της αρετής και της σοφίας. Τον ευχαριστούμε και τον ευγνωμονούμε και μάλιστα, ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Ζ', ο Πορφυρογέννητος, τον 10ο αιώνα, μετέφερε τα λείψανα του απ' την Καππαδοκία, από την Νανζιανζό και Αριανζό, για την ακρίβεια, και τα έθαψε στον ναό των Αγίων Αποστόλων στην Κωνσταντινούπολη. Σήμερα, το ιερό του λείψανο βρίσκεται στη Νέα Καρβάλη της Καβάλας. Άμα περνάμε από 'κει, ας περνάμε να τον ασπαζόμεθα και να παίρνομε και κανένα γλυκό.

26 Ιανουαρίου

Άγιος Ξενοφών

Πάμε παρακάτω, τώρα, να 'χομε την ευχή του Αγίου Γρηγορίου και χρόνια πολλά σ' όσους έχουν τ' όνομα του, και στον επίτροπο μας. Όταν λέω σε όσους, εννοώ και σε όσες. Η Εκκλησία βλέπει τον άνθρωπο. Πάμε, τώρα, στις 26 του μηνός Ιανουαρίου. Έχομε τον όσιο Ξενοφώντα και τη συνοδεία του. Ήταν απ' την Κωνσταντινούπολη. Πολύ πλούσιος, αλλά και πολύ ευσεβής και πολύ ενάρετος. είχε γυναίκα τη Μαρία και δύο παιδιά είχαν, τον Αρκάδιο και τον Ιωάννη. τα 'στειλαν, λοιπόν, στη Βηρυτό, ήταν νομική σχολή εκεί, άλλωστε εκεί είχε σπουδάσει κι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στη νομική σχολή της Βηρυτού, υπό τον Λιβάνιον, να σπουδάσουν. Εκείνα, όμως, στο δρόμο ναυάγησαν και μετά οι γονείς τους το 'μαθαν και δεν ήξεραν για την τύχη τους. Σηκώθηκαν και πήγαν προς τα μέρη εκείνα κι έφτασαν, ρωτώντας, μέχρι την Ιερουσαλήμ και ρωτώντας τα βρήκαν. Είχαν γίνει και οι δύο μοναχοί. Κι οι γονείς, τότε, τα καλοτύχισαν και είπαν: «Αφού τα παιδιά μας πήραν αυτό το δρόμο, ανήκει και σε μάς ν' ακολουθήσομε τον ίδιο δρόμο» και εμόνασαν και οι τέσσερεις. Αγία οικογένεια! και μάλιστα, λέει το ιερό και λιτό Συναξάριο, ευαρέστησαν τόσο πολύ στον Θεό, που έκαναν όλοι τους πολλά και μεγάλα θαύματα. Πόσοι άγιοι είναι θαυματουργοί! Αλλά και η αγιότης είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Κι η αγάπη το μέγιστο και τα θαύματα, όπως λέει ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, είναι απότοκα της αγάπης. "Οποίος αγαπά πολύ, κι επειδή η αγάπη είναι θαύμα θαυμάτων, του δίνει ο Κύριος και τη χάρη να θαυματουργεί. Κι αφού ευαρέστησαν στον Θεό, και πέρασαν χρόνους μακρούς, ανεπαύθησαν. Τι ωραία το λέει το Συναξάριο! «Εν Κυρίω». Πήγαν, δηλαδή, κοντά στον Κύριο, δια τού θανάτου. Έκτου θανάτου εις την ζωήν, αφού Εκείνος, ο Χριστός μας, έχει πει: «Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται.»

27 Ιανουαρίου

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Πάμε, τώρα, 27 του μηνός Ιανουαρίου. Έχομε την ανακομιδή του ιερού λειψάνου του εν αγίοις πατρός ημών Ιωάννου αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου. Μέγα ύψος κι εκείνος. Χρυσό στόμα. Χρυσή καρδιά. Χρυσός βίος. Αγώνες. για τον Χριστό και την πίστη και τόσα άλλα και σπουδαία και τρανά! είχε, όμως, τη λεβεντιά και την παρρησία να ελέγχει τους άρχοντες, όταν αδικούσαν τον λαό και στην εποχή του, ο Αρκάδιος ήτο αυτοκράτωρ και η Ευδοξία, η γυναίκα του, έκανε πολλές αδικίες. Κι ο Άγιος Ιωάννης και με ευγένεια άλλά και με παρρησία και με τον καλό του τον τρόπο την ήλεγχε. Εκείνη δεν άντεξε. Τον έστειλε δυο φορές εξορία και τον ανεκάλεσε. Γιατί ο λαός ξεσηκώθηκε, έγινε και σεισμός, και φάνηκε πώς αυτό που έκαναν ήταν πολύ κακό και δεν το άντεξε η καημένη και έστειλε και τον έφεραν την τρίτη, όμως, φορά, τον εξόρισε στην Πιτυούντα του Πόντου. Πολύ μακριά. Αφού πρώτα πήγε στην Κουκουσό, στην Αραβισσό, στα Κόμανα. Αλλά, βέβαια, η οδηγία ήταν να φτάσει στην Πιτυούντα. Δεν πρόλαβε. Εκοιμήθη εκεί. Στα Κόμανα του Πόντου. 14 Σεπτεμβρίου, 407 μ.Χ και τον έθαψαν εκεί στον ναό του Αγίου Βασιλίσκου και Αγίου Λουκιανού, αφού τον κάλεσαν στη Θεία Βασιλεία οι μεγάλοι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, κατά το Συναξάριον και έμεινε εκεί. Στα 408, ένα έτος αργότερα, πέθανε κι ο Αρκάδιος και η Ευδοξία. Πού ν' αντέξουν την αδικία! Πού ν' αντέξουν το κακό! Γι' αυτό ας προσέχομε. να μην αδικούμε. να μην κάνουμε κακό στην ψυχή μας. να μην κάνουμε κακό στους άλλους. Δεν αντέχει η ψυχή μας όλα αυτά. Δεν είναι γι' αυτά η ψυχή μας. Η ψυχή μας είναι για τον Θεό. για τον Παράδεισο είναι για την αγάπη. είναι για την καλοσύνη. είναι για την ομορφιά δεν της ανήκουν δεν της αντιστοιχούν. Και Στα 434 έγινε πατριάρχης, αρχιεπίσκοπος, καλύτερα, Κωνσταντινουπόλεως ο Πρόκλος. Ο μαθητής και υπηρέτης του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Και Στα 438, τέσσερα χρόνια αργότερα, έπεισε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Β', τον μικρό, τον γυιό του Αρκαδίου, και την Πουλχερία, να στείλουν και να φέρουν από τα Κόμανα το ιερό λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αφού κάνουν και ανακομιδή. Πήγαν εκείνοι, έγινε η ανακομιδή, μετά θέλησαν να σηκώσουν τη λάρνακα, το κιβώτιο μέσα στο οποίο έβαλαν τα ιερά και άγια λείψανα, αλλά εκείνο ήτο τόσο βαρύ, που δεν εσηκώνετο δεν έδινε ο Άγιος τον εαυτό του, να τον παραλάβουν και να τον μεταφέρουν οι άνθρωποι στη Βασιλεύουσα. Ήλθαν πίσω στον αυτοκράτορα και του το είπαν. Κι εκείνος κατάλαβε. Κι έγραψε μια επιστολή στον Άγιο Ιωάννη, τον οικουμενικό πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τον Χρυσόστομο και του ζητούσε συγγνώμη και εκ μέρους του και εκ μέρους των γονέων του και εκ μέρους των εχθρών του. «Εμείς λέγαμε πώς είσαι πεθαμένος και μπορούμε να πάρομε τα ιερά σου λείψανα και να τα μεταφέρουμε. Αλλά εσύ είσαι, όμως, ζωντανός και δεν μάς έδωσες τα λείψανα σου.» Τι ωραία είν' αυτά! «Επειδή, όμως, εσύ εκήρυξες τη μετάνοια και επειδή βλέπεις πώς όντως σε αγαπάμε και σε θέλομε και σε ποθούμε, σε παρακαλούμε πολύ να μάς παραδώσεις τα ιερά σου λείψανα, να τα φέρουμε στη Βασιλεύουσα και να σε αποκαταστήσομε.» το άδικο πονάει και τους Αγίους. Μην το ξεχνάμε αυτό και πράγματι, όταν πήγαν την επιστολή στα Κόμανα και την ακούμπησαν στη λάρνακα, εκείνη έγινε πανάλαφρη και την σήκωσαν αμέσως κι όχι μόνο την σήκωσαν αμέσως, αλλά εκείνοι που δήθεν σήκωναν τους κρατούσε ο Άγιος και περπατούσαν τόσο ανάλαφρα, που λες πώς τους σήκωνε και αυτούς. Και σίγουρα τους εσήκωνε! Κι έφθασαν, λοιπόν, στην Κωνσταντινούπολη, αγαλλομένω ποδί και βγήκε ο αυτοκράτορας στο απέναντι μέρος εκεί της Κωνσταντινουπόλεως, με το βασιλικό του καράβι και οι υπόλοιποι, και βγήκαν στη ξηρά, δια ξηράς ήρχοντο, και προϋπάντησαν το σκήνωμα του Αγίου Ιωάννου και μάλιστα, αφού το προσκύνησαν και λοιπά, και δόξασαν τον Θεό και τίμησαν τον Άγιο, το πήραν στο βασιλικό καράβι. Και καθώς μπήκαν όλοι, για να 'ρθουν στο άλλο μέρος στην Κωνσταντινούπολη, είχαν πάει στο Πέραν, όπως ξέρετε, όσοι έχετε πάει, λοιπόν. Ξεσηκώθηκε μεγάλη τρικυμία. Ήσαν κι άλλα καράβια συνοδεία του βασιλικού. Και σκορπίστηκαν όλα και το καράβι εκείνο, ακυβέρνητο, που 'χε τη λάρνακα, πήγε και σταμάτησε στο χωράφι της χήρας Καλλιτρόπης, το όποιο είχε πάρει η μητέρα του Θεοδοσίου, η Ευδοξία, αδίκως και τότε ο Θεοδόσιος κατάλαβε και έκλαψε. Και γονάτισε μπροστά στη λάρνακα και λέει: «"Άγιε μου, εγώ το δίνω πάλι το χωράφι στη χήρα.» Κι ήταν κι εκεί η χήρα, μάλιστα, και της το έδωσε μπροστά σε όλους επισήμως. Τότε σταμάτησε η τρικυμία, ησύχασαν τα πάντα, τι ωραία που είναι η αποκατάσταση! Ή έμπρακτη μετάνοια! Τι σπουδαία πράγματα έχει η Εκκλησία και η ψυχή μας. Και τότε προχώρησαν, έφτασαν στον ναό του Αγίου αποστόλου Θωμά, κατέβασαν το ιερό λείψανο, εκεί, εν τοις Αμαντίου, στην περιοχή του Αμαντίου, το έβαλαν στον ναό, δοξολόγησαν, ευχαρίστησαν, και στη συνέχεια, με βασιλική πομπή και συνοδεία, το πήγαν στον ναό της αγίας Ειρήνης. Εκείνη ήταν η πρώτη εκκλησία κι από 'κείνη τον έδιωξαν τον Άγιο. Και τον έβαλαν στο σύνθρονο, που 'ναι μέσα, πίσω απ' την Αγία Τράπεζα, εκεί ήταν τότε, και τώρα είναι, άλλά έχομε και δεσποτικό θρόνο, που 'ναι ένα κάθισμα, που κάθεται ο επίσκοπος, δίπλα στους ψάλτες, για να χοροστατεί. Λοιπόν. Και του 'παν: «Απόλαυε τον θρόνον σου, άγιε». Κι εχάρησαν και στη συνέχεια τον πήγαν στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Κι εκεί, αφού τον ανέβασαν στο σύνθρονο, εκείνος τότε μίλησε Στα πλήθη τα παραληρούντα και τι είπε; «Ειρήνη πάσι.» Ειρήνη σε όλους. Γιατί ήταν ζωντανός και είναι και είπε: «Ειρήνη σε όλους». Επήλθε πια η συμφιλίωση και τον έθαψαν στον ναό των Αγίων Αποστόλων, στο Ιερό Βήμα, κάτω από την Αγία Τράπεζα. Κι έκαμε θαύματα ο Άγιος Ιωάννης. Πολλά και μεγάλα. Γιατί είναι από τους πολύ μεγάλους Αγίους μας. Τα λείψανα του πήγαν μετά στη Δύση, και τώρα μάς τα 'δωσαν οι Δυτικοί και τα έχομε στην Κωνσταντινούπολη, στο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. εκεί όπου άνηκαν. Ο,τι να πούμε για τον Άγιο Ιωάννη είναι πάρα πολύ λίγα. Πάρα πολύ λίγα. Ας έχομε την ευχή του. Ας μάς οδηγεί στην μετάνοια. Αφού είναι αμαρτωλών εγγυητής. Ας μάς γλυτώνει απ' της φιλαργυρίας το πικρόν Χειμώνα, που λεν οι ύμνοι του. Και ας μάς φροντίζει, όπως εκείνος γνωρίζει. Κι ας μάς φωτίζει, να διαβάζομε και τα ιερά του έργα και τα συγγράμματα, που 'ναι πολλά, να μπορέσομε κι εμείς να σώσομε τις ψυχές μας, τουλάχιστον. Το σπουδαιότερο.

28 Ιανουαρίου

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

Πάμε, τώρα, γιατί φεύγει, βλέπω, η ώρα, στις 28 του μηνός Ιανουαρίου. Έχομε κι εδώ μια μεγάλη κορυφή. Τον όσιο Εφραίμ τον Σύρο. Σύρος την καταγωγή, πιθανώς εγεννήθη στη Μεσοποταμία. Στα χρόνια του Αγίου και Μεγάλου Βασιλείου, τον 4ο αιώνα. είχε μέγα χάρισμα. Και να συνθέτει ύμνους και να εκφωνεί θεόπνευστους λόγους. Κι έγραφε δε και ποιήματα και μετέφρασε ολόκληρη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Ο καλύτερος λόγος του είναι εκείνος ο όποιος αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία. Ραγίζουν και οι πέτρες. Κι όλες οι ψυχές οι δυσκολεμένες και πόσο μάλλον oι αγιασμένες, καθώς ακούν και διαβάζουν αυτό τον ύμνο, αύτη την ομιλία, που 'ναι όντως ύμνος. Πού 'ναι όντως Θεόπνευστη. Κι αφού βοήθησε και δίδαξε την αρετή με λόγο και με έργο, ο Κύριος μας τον ανέπαυσε στους κόλπους του Αβραάμ. στη Θεία Του Βασιλεία. "Άφησε, όμως, κι αυτός άλλο στόμα, τα βιβλία του, που κυκλοφορούν, τα Ασκητικά, και στα συριακά και Στα ελληνικά και Στα λατινικά. Και σ' άλλες, βέβαια, μεταφράσεις των καιρών μας. Των γλωσσών, δηλαδή, της εποχής μας. Μεγάλη υ-πόθεση ο Άγιος Εφραίμ, ο Σύρος. Υπάρχει κι ο Άγιος Ισαάκ, άλλη κορυφή. Αλλά εμείς λέμε αυτό που γράφει το Συναξάριο. Και μάλιστα τον Άγιο που έχει και ακολουθία. Και εορτάζει η ημιεορτάζει.

29 Ιανουαρίου

Άγιος Ιγνάτιος

Έχομε την ανακομιδή του ιερού λειψάνου του αγίου ιερομάρτυρος Ιγνάτιου του Θεοφόρου, επισκόπου Αντιοχείας της μεγάλης. Αποστολικός πατήρ. Μαθητής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και φίλος του αγίου Πολυκάρπου Σμύρνης, μαθητού κι εκείνου του άγιου Ιωάννου. Ήταν Στην Αντιόχεια. και εποίμαινε τους χριστιανούς με Θείο και υπέροχο τρόπο. Τον αγαπούσαν οι πάντες, ακόμα και οι εχθροί του. αφού ήταν πυρφόρος. αφού ήταν Σεραφείμ. Αυτό σημαίνει Ιγνάτιος από το ignis, ignis. To πυρ. Και Θεοφόρος, επειδή έφερε τον Θεό στα στέρνα του. Στην ψυχή του η, κατά την παράδοση, ήταν το παιδάκι εκείνο, πού πήρε ο Χριστός Στην αγκάλη Του. Το έφερε Στην αγκάλη Του ο Θεός ο ενανθρωπήσας και είπε στους ανθρώπους εκεί, πού 'ταν κοντά Του: «Εάν μη στραφείτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εν τη βασιλεία των ουρανών.» και κατά μία άλλη παράδοση, ο Άγιος Ιγνάτιος ήτο υιός του αποστόλου Πέτρου. Έφτασε ο Τραϊανός εκεί, στον 2ο μ.Χ. αιώνα, Στην Αντιόχεια, πήγαινε να πολεμήσει τους Πέρσες, πέρασε, κι έμαθε για τη δράση την έξοχη του αγίου Ιγνατίου. και τον κάλεσε να αρνηθεί τον Χριστό, να αρνηθεί το έργο Του, να αρνηθεί τα πάντα, και να τον κάνει βασιλιά. Άλλα ο Άγιος: «Τι ειν' αυτά πού λες, βασιλιά μου; Εσύ να γίνεις χριστιανός. Εσύ να γίνεις του Χριστού. Βλέπω είσαι και ικανός. Είσαι και γενναίος, είσαι και σπουδαίος.» Είναι καλό να λέμε το καλό και στους εχθρούς μας, ακόμα. τους ωφελεί. Σταμάτησε για λίγο, αλλά υστέρα διέταξε και τον υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια. Από τα οποία εξήλθε αλώβητος, ασινής και ακέραιος. Δεν έπαθε, δηλαδή, τίποτε και τότε διέταξε να τον στείλουν στη Ρώμη, να τον ρίξουν στα θηρία, στο Κολοσσαίο, για να αποθάνει, αφού δεν θέλει να αρνηθεί τον Χριστό και να τον κάνει εκείνος βασιλιά. Και πράγματι, δεμένος με δέκα στρατιώτες, έφθασε στη Ρώμη. Είχε γράψει και επιστολή και παρακαλούσε τους Ρωμαίους χριστιανούς να μην κάνουν τίποτα, προκειμένου να ελευθερωθεί. Άλλα να τον αφήσουν να τον φανέ τα θηρία, τα οποία παρακαλούσε κι ε-κείνος να το κάνουν. Και τον έριξαν, λοιπόν, εκεί, στον ιππόδρομο, και όρμησαν τα θηρία και τα παρεκάλεσε και τον κατέφαγαν. Έμειναν μόνο λίγα οστά, λίγα λείψανα. Τα μάζεψαν οι χριστιανοί, τα τοποθέτησαν καταλλήλως σε λάρνακα και τα μετέφεραν στην Αντιόχεια στη μητρόπολη και επισκοπή του αγίου Ιγνατίου. Κι ήταν τότε πού έγινε αυτό 29 Ιανουαρίου. Δεν αναφέρεται έτος. Κι από τότε η ημέρα αυτή γιορτάζεται ως ημέρα ανακομιδής και μετακομιδής, μεταφοράς δηλαδή, του ιεροί λειψάνου του αγίου Ιγνατίου, του Θεοφόρου. Και να πω και κάτι για τον Τραϊανό, τ' αναφέρει ο Άγιος Νεκτάριος στο βιβλίο του «Περί ιερών μνημοσυνών και περί αθανασίας της ψυχής». Κυκλοφορεί, είναι πολύ καλό. Είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα, άλλα αυτή είναι η γλώσσα μας. Έχομε και λεξικά, ρωτάμε και κανένα πού ξέρει, παλαιότερο και νεότερο. Κι αναφέρεται εκεί πως ο πάπας Γρηγόριος ο Διάλογος, σπουδαίος, τότε ήταν ενιαία η ορθοδοξία και οι πάπαι ήτο και άγιοι. Πολλοί πάπαι ήτο άγιοι και μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας. Μακάρι να έλθουν πάλι Στην ορθοδοξία μας. Άλλωστε, η ορθόδοξη Εκκλησία περιμένει τον πάπα της. Αυτή ειν' η Εκκλησία. Αυτός ειν' ο Χριστός. Περιμένει μέχρι το τέλος. Γι' αυτό κι η ορθόδοξη Εκκλησία δεν εκπλήρωσε τον θρόνο της Ρώμης του πάπα της Ρώμης αφού έφυγε απ’ την ορθοδοξία, ο θρόνος είναι κενός. Και δεν έβαλε πάπα. Γιατί; Περιμένει τον πάπα της. Αυτό κι αν είναι αγάπη! Αυτό κι αν είναι μεγαλείο! Αυτό κι αν είναι υπομονή! Αυτό κι αν είναι και τι δεν είναι! Λοιπόν. Ο πάπας Γρηγόριος ο Διάλογος, στον οποίο αποδίδεται, κατά κάποιους, η Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, παρεκάλεσε κάποτε τον Χριστό να συγχωρέσει τον Τραϊανό. Μπορεί να 'ταν διώκτης, άλλα είχε καλή ψυχή κι έκανε το 'να κι έκανε τ' άλλο, κλπ. Και ο Θεός απάντησε στον Άγιο Γρηγόριο: «Τον συγχώρεσα, γιατί μου το ζήτησες. Σε παρακαλώ, όμως, άλλη φορά για ασεβείς να μη παρακαλείς.» 'Αλλά ο Άγιος παρακαλούσε. Ο Χριστός αφορμή ζητάει να συγχωρέσει ακόμη και τους χειρότερους. 'Αλλά θέλει να πάρει αφορμή από μας. 'Από την προσευχή μας. 'Από την αγιότητα μας από την χάρη μας για να κάμει, όπως έλεγε και στον Άγιο Σιλουανό. Τον παρακαλούσε ο Άγιος Σιλουανός του Άθω για κάποιον, έτσι, διώκτη της Εκκλησίας του Χρίστου. Και ο Ιησούς του παρουσιάστηκε και του λέει: «Σε παρακαλώ, Τι μου ζητάς; Μην το κάνεις αυτό. Αυτός είναι εχθρός μου. Κι έχει κάνει και τόσο κακό.» Ο Άγιος Σιλουανός συνέχισε. Και πάλι και πάλι και πάλι. Παρουσιάζεται πάλι ο Χριστός. Και του λέει: «Γιατί συνεχίζεις;» «Εσύ, γιατί συνεχίζεις, κύριε, να ελεείς; αφού Εσύ, πού είσαι ο κύριος, συνεχίζεις να ελεείς, εγώ πού 'μαι το πλάσμα σου, έστω και αμαρτωλό, να Μην συνεχίζω;» Και τότε ο Χριστός του είπε: «Σιλουανέ μου, δεν ήξερες; Μου μοιάζεις τόσο πολύ.» Χε... χε... χε... Χρειάζονται κι αυτά. Έτσι. Λοιπόν. Πέρασε η ώρα, να προχωρήσουμε, έχομε ακόμα άλλη μια ακόμη ημερούλα. Γιατί τα θέλουν αυτά οι χριστιανοί. Τ' ακούνε, ζητάν απ' το Σταθμό, μαθαίνουν και τα παιδάκια και ακούνε έτσι απλά, κι είναι μια αφορμή αυτή. Ανοίγουνε την όρεξη και τιμάμε τους αγίους. Ξέρετε, είναι εδώ οι άγιοι. Είναι εδώ οι άγιοι και μας βοηθάνε. και μάς ευλογούνε. και χαίρονται. Χαίρονται, γιατί παίρνομε κι εμείς από τη χάρη τους, όταν μιλάμε γι' αυτούς. και χαίρονται οι άγιοι, γιατί σωζόμεθα κι εμείς. οι άγιοι μάς αγαπούν τόσο, πού κάνουν τα πάντα, προκειμένου να μάς ευεργετήσουν και να μάς βοηθήσουν και μάς περιμένουν μέχρι την Δευτέρα Παρουσία όλους. Γιατί έτσι προέβλεψε ο Θεός, λέει «Προς Εβραίους» ο απόστολος Παύλος: «'Ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι.» να Μην πάρουν τον τέλειο μισθό τους χωρίς εμάς. Μάς περιμένουν και μπορούν να περιμένουν; «Ναι», λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Γιατί; «Γιατί αγαπούν.» Κι εκείνος πού αγαπά «πάντα στέγει, πάντα υπομένει» κλπ. Τι σπουδαίο ειν' αυτό!

30 Ιανουαρίου

Τρεις Ιεράρχες

Πάμε και στις 30 του μηνός και να καταστρέψομε τον λόγον, 30 Ιανουαρίου. Εδώ γιορτάζουν οι μετά τούς δώδεκα τρεις απόστολοι. Οι τρεις μεγάλοι Ιεράρχαι της Εκκλησίας μας και οικουμενικοί διδάσκαλοι: Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και αιτία για να ορισθεί αύτη η κοινή εορτή τους εστάθηκε το έξης γεγονός. Στα χρόνια του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Αλεξίου του Α', του Κομνηνού, 1081-1118 μ.Χ., 11ος, τέλος 11ου και αρχές 12ου, στην Κωνσταντινούπολη, συνέβαινε κάτι πολύ σοβαρό και επικίνδυνο. Τι κάνανε οι λόγιοι, κυρίως αυτοί, και κάποιοι άλλοι χριστιανοί; Συνέκριναν μεταξύ τους τους τρεις Ιεράρχες. Και οι μεν έλεγαν πώς ο Μέγας και Άγιος Βασίλειος είναι ανώτερος και απ’ τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Κι αράδιαζαν επιχειρήματα και προσόντα. Τα είχε. Και ονομάζοντο Βασιλίται. Άλλοι λέγανε ανώτερος είναι ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος και Νανζιανζηνός. Κι αράδιαζαν επιχειρήματα. και τα είχε. και ονομάζοντο Γρηγορίται. Και άλλοι έλεγαν πώς ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ανώτερος από τους δυο άλλους. Κι έλεγαν κι εκείνοι τα επιχειρήματα τους. και για πολύ καιρό είχαν διαιρεθεί οι χριστιανοί και οι λόγιοι της Κωνσταντινουπόλεως και το πράγμα έπαιρνε διαστάσεις.

Στενοχωρήθηκαν οι άγιοι. Γιατί τα βλέπουν όλα οι άγιοι απ' τον ουρανό. Κι είναι και μαζί μας. και υποφέρουν. Και μια μέρα, εκεί πού μιλούσε ο μητροπολίτης Ευχαΐτων Ιωάννης Μαυρόπους, τα Ευχάϊτα ήταν στον Πόντο, στον 10 αιώνα τα ονόμασαν Θεοδωρούπολη, γιατί από 'κει είναι ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων. Και καθώς μιλούσε, τι βλέπει μπροστά του; Τον άγιο Βασίλειο. Μόνο του. Έλαμπε. Τα 'χασε ο Άγιος Ιωάννης. Μετά εξαφανίζεται και βλέπει μπροστά του, στη συνέχεια δηλαδή, τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Θα μου πεις, που τους γνώρισε; Είναι και oι εικόνες τους. Λοιπόν. Χρειάζονται οι εικόνες. Από το έοικα. Το ομοίωμα. Λοιπόν. Και μετά, φεύγοντας ο ιερός Γρηγόριος, έρχεται ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Χάθηκαν και οι τρεις. Με τη σειρά πού είπαμε. Και υστέρα παρουσιάζονται και οι τρεις μπροστά του. Μαζί. Όχι κατ' όναρ. Καθ' ύπαρ. Εν εγρηγόρσει. Καθώς ο άνθρωπος μιλούσε κι ανέλυε τη Θεία Γραφή. και τότε, έτσι λέει το Συναξάριο, του είπανε: «Εμείς οι τρεις μπροστά στον Θεό και στην άγια Εκκλησία και μπροστά στους ανθρώπους είμαστε ένα. Είτε τον έναν πεις, συντιμώνται και οι άλλοι δυο. Και αντιστρόφως. Εζήσαμε ο καθένας στην εποχή του, και σύμφωνα με τις ανάγκες των ανθρώπων γράψαμε, πράξαμε και φερθήκαμε. Κι ο,τι μας φώτισε ο Θεός το γράψαμε στα Ιερά βιβλία κι έμεινε η διδασκαλία πού μας έδωσε ο Κύριος στην αγία Εκκλησία. και στενοχωρούμεθα πάρα πολύ, όταν εσείς στο όνομά μας χωρίζεστε σε ομάδες. Κι είστε αντίπαλοι. Εμείς κάναμε τα πάντα, όταν είμαστε στη ζωή αυτή και στην Εκκλησία, να ειρηνεύουμε τούς ανθρώπους. Να ενώνομε τούς ανθρώπους. Να συμφιλιώνομε τούς ανθρώπους. Κι όχι Να τούς διαιρούμε. Μ' αυτό πού γίνεται, Να ξέρεις Ιωάννη Ευχαΐτων, στενοχωρούμεθα τα μέγιστα. και σε παρακαλούμε, επειδή είσαι και λόγιος και άνθρωπος του Θεού και ικανός, σε παρακαλούμε να ορίσεις μια γιορτή, πού Να μας τιμάτε τη ίδια μέρα και τούς τρεις. Για να σταματήσει αυτό το κακό και αύτη η θραύσις πού γίνεται. Και να γράψεις και ακολουθία και ο,τι άλλο χρειάζεται». Και στη συνέχεια, αφού είπαν αυτά, — πέρασε η ώρα, τι λες; Λοιπόν.—, έφυγαν. Και ο ένας ονόμαζε τον άλλον. Έτσι κάναν. Για να επιβεβαιώσουν αυτό πού είδε ο Άγιος Ιωάννης. Ότι ήταν οι τρεις Ιεράρχαι.

Και τότε ο Άγιος είπε εκεί στους συναγμένους, οι άλλοι δεν έβλεπαν τίποτα, πόσα πράγματα γίνονται και δεν τα βλέπουμε! Λοιπόν. Και τούς είπε, αφού κάλεσε και τούς λογίους και τούς άλλους, αυτό πού είδε και αυτό πού του είπαν οι τρεις Ιεράρχαι. Κι επειδή ήταν άνθρωπος αρετής και σοφίας και κοινής αποδοχής ο Άγιος Ιωάννης Ευχαΐτων, ήταν στην Κωνσταντινούπολη, γιατί είχε αφήσει την επισκοπή του, ήταν επάνω στα βουνά, στα αυτά, και δεν άντεχε. Και για λόγους υγείας, είχε μεγάλο πρόβλημα με την υγεία του, έφυγε ο άνθρωπος. Αλλά στην Κωνσταντινούπολη έγινε ακόμη και καθηγητής Πανεπιστημίου και ωφελούσε αμέτρητο κόσμο. Και τούς είπε, λοιπόν, αυτό πού έγινε και επείσθησαν. Και ως σοφός πού ήτο, ευρήκε την ήμερα του εορτασμού των. Όρισε την 30ή Ιανουαρίου, επειδή στον Ιανουάριο γιορτάζουν και οι τρεις άγιοι. Ό Άγιος Βασίλειος 1η του μηνός, ο Άγιος Γρηγόριος 25 και ο Άγιος Ιωάννης 27, με την ανακομιδή του. Και όρισε αυτή την εορτή, από τον 11ο αιώνα.

Και του 'παν οι άγιοι, το ξέχασα: «Όσοι θα μας εορτάζουν και θα μάς αγαπούν και θα μας τιμούν και θα προσπαθούν Να κάνουν έργο αυτά πού γράψαμε, κηρύξαμε και ζήσαμε, εμείς θα είμαστε κοντά τους και δεν θα τούς αφήσομε ποτέ. Θα τούς προστατεύομε, θα τούς βοηθάμε, θα τούς οδηγούμε, θα τούς εμπνέομε.» Έφτειαξε, λοιπόν, όρισε αύτη την εορτή, κι έφτειαξε και την ακολουθία τους. Και όντως, όπως λεν εκείνοι πού ξέρουν, η ακολουθία των τριών Ιεραρχών είναι απ’ τις καλύτερες ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Κι άπ' αυτές πού είχαν γίνει πριν τον ορισμό αυτής της εορτής, πριν τον 11ο αιώνα, αλλά και άπ' αυτές πού έχουν γίνει μέχρι σήμερα, καθώς μας λένε εκείνοι πού ξέρουν. Και μάλιστα, κάποιος διανοούμενος του περασμένου αιώνος, έχει γράψει το έξης: «Αν δεν ήτο αυτοί οι τρεις Ιεράρχαι, να διατυπώσουν το ορθόδοξον δόγμα κατά τον καλύτερο και εκλαϊκευμένο τρόπο, θα έπρεπε να ξανακατέβει ο Χριστός στη γη, για να επαναδιατυπώσει τη Θεία διδασκαλία του ευαγγελίου Του.

Φαντασθείτε πόσο μεγάλοι —ένα λεπτό έχομε ακόμα— πόσο μεγάλοι, είναι οι τρεις Ιεράρχαι! οι μετά τούς δώδεκα τρεις απόστολοι. Τι ύψος! τι χάρις! Τι μεγαλείο! Και η ορθόδοξη ελληνική πολιτεία, από τις αρχές ακόμη της συστάσεως της, μετά την ελευθερία, όρισε την εορτή των τριών ιεραρχών ως εορτή των ελληνοχριστιανικών Γραμμάτων. Και ισχύει μέχρι σήμερα. Και μάλιστα στα μέρη τα αλύτρωτα, παλαιότερα πού υπήρχε πληθυσμός ελληνικός ακμάζων, είχαν την εορτή των τριών ιεραρχών και ως εθνική εορτή. Με τα λάβαρα εκεί και με τις εικόνες των αγίων και με τα εξαπτέρυγα, έβγαιναν και τιμούσαν τους αγίους κι έκαμαν, όπως στη Σηλυβρία της ανατολικής Θράκης, στην πατρίδα του αγίου Νεκταρίου, τόσα πολλά. Γιατί οι άγιοι έσωσαν, μέσω της ορθοδοξίας, και τον ελληνισμό. Είναι και προστάται του ελληνισμού. της ελληνορθοξίας. Είναι δικοί μας. Οι ξένοι τούς λατρεύουν και τους αγαπούν. Τώρα λιγάκι τούς έχομε ξεχάσει. Τούς έχομε παραμελήσει και στα σχολεία. Άλλα οι άγιοι δεν παύουν να 'ναι εκεί. Και τι κάνουν; Φωτίζουν. Και φροντίζουν. Και δασκάλους και παιδιά και γονείς και κηδεμόνας και παράγοντας αγωγής. Και τι έχουμε; Αφυπνίσεις. Έρχονται παιδάκια και λένε: «Δεν θα πάμε στην εκκλησία των τριών ιεραρχών;» «Θα πάμε.» «Δεν θα μεταλάβουμε;» «Θα μεταλάβουμε.» Οδηγούν τούς δασκάλους τα παιδιά! Ποιος τα οδηγεί; Ποιος τα φωτίζει; Ο Θεός! Οι τρεις Ιεράρχαι! Οι τρεις Ιεράρχαι! Μεγάλη υπόθεση αύτη.

Αλλά εδώ πρέπει να σταματήσομε. Και να 'χομε την ευχή τους, την αγάπη τους, την προστασία τους, χρόνια πολλά στα σχολεία μας, πάσης βαθμίδος, στους δασκάλους, στα παιδιά μας, στους παράγοντες αγωγής, στον Υπουργό Παιδείας και σε όλους μας. Σε όλους μας. Ας τούς έχομε υπόψη μας. Ας διαβάζομε όσο μπορούμε. Ας τούς βάνομε στην προσευχή μας. Ας τούς ικετεύομε. Κι εκείνοι ποτέ δεν μας άφησαν ούτε και τώρα θα μας αφήσουν, πό 'χομε λίγη δυσκολία στην πατρίδα μας. Άλλά θα περάσει αυτή η συννεφιά και θα έλθει ξαστεριά και θα έλθει πάλι η ομορφιά και η χάρη.

Εξεφωνήθη την 23η Ιανουαρίου 2008

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 31 Ιανουαρίου - 6 Φεβρουαρίου

Ή πατρίδα μας, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, πενθεί. Καθώς και όλη η ορθοδοξία. Για την κοίμηση του αειμνήστου αρχιεπισκόπου μας Χριστοδούλου. Άλλα έχομε και μία μυστική χαρά, γιατί ο Κύριος, αφού τον εδοκίμασε επί επτά μήνες και δεκαοκτώ ημέρες, και αφού επόνεσε αφόρητα, και αφού ανέβηκε τον Γολγοθά του, κέρδισε, εκείνο το πρωινό της 28ης Ιανουαρίου, πέντε και τέταρτο, ανέτειλε στην αιώνια ζωή. Στην αληθινή πατρίδα. και πήγε στους κόλπους του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ, όπως και πριν λίγο, στο κατανυκτικό και συγκινητικό τρισάγιο που τελέσαμε όλοι μαζί.

Ήταν κάποτε στην Αθήνα μας, τον προπερασμένο αιώνα, ζούσε τότε κι ο μεγάλος Κολοκοτρώνης, ένας φιλόσοφος άπ' την Περσία. είχε έλθει, και πήγαιναν εκεί και τον έβλεπαν και μιλούσε ωραία, κι οι τρεις μάγοι άπ' την Περσία ήλθαν, ήσαν σοφοί και ενάρετοι, έχει κι η χώρα αυτή τα καλά της, και σήμερα ακόμα. και μακάρι Να έλθει και το φως του ευαγγελίου σε περισσότερους εκεί. Κι είχε πάει κι ο Κολοκοτρώνης, να τον δει. Ήταν κι εκείνος συνετός, ως Γέρος του Μωρία, κι όπου εύρισκε σοφούς, συχνοπήγαινε, για να ωφεληθεί, παρότι είχε τόσα χρόνια στη ζωή του και τόση πείρα στο ενεργητικό του. Και την ώρα πού μιλούσαν, εκεί στο μπαλκόνι, είδαν Να περνάει μία κηδεία. Ένα ξόδι. Κηδεία σημαίνει φροντίδα και αγάπη. Και τότε ο φιλόσοφος, ο σοφός της Ανατολής, ο Πέρσης, λέει στον υπηρέτη του: «Πήγαινε», παιδί μου, «στο κοιμητήριο, να ιδείς, πού θα πάει αυτός ο άνθρωπος. Στον παράδεισο η στην κόλαση;» Πήγε εκείνος, και μετά από κάμποση ώρα γύρισε και του είπε: «Δυστυχώς, δεν πήγε καλά». Και δεν απήντησε τίποτε ο φιλόσοφος. Έτυχε πάλι άλλη μέρα, κάθε μέρα αναχωρούμε από τη γη για τον ουρανό, κι άλλο ξόδι. Κι ήταν πάλι ο Κολοκοτρώνης και οι λοιποί, και στέλλει τον δούλο, τον υπηρέτη, Να πάει. Και πήγε και γύρισε και λέει: «Αυτός πήγε στον παράδεισο.»

Τότε οι άλλοι απόρησαν. Που ήξερε ο δούλος, ο υπηρέτης, ότι ο ένας δεν πήγε στον παράδεισο και πώς ο άλλος επήγε; Και τους είπε ο φιλόσοφος: «την πρώτη φορά ο υπηρέτης πού πήγε είδε λίγους ανθρώπους και μάλιστα μερικοί άπ' αυτούς δεν λέγανε και καλές κουβέντες για τον μεταστάντα. Και ήταν ένα ξόδι φτωχό. την άλλη φορά πού πήγε ήταν αμέτρητοι άνθρωποι κι όλοι τον κλαίγανε, τον θρηνούσανε απαρηγόρητα, είχανε να πουν ο καθένας κάτι πολύ καλό πού τούς έκανε, και τον συγχωρούσαν με την καρδιά τους. Και του ηύχοντο Να πάει στον παράδεισο. Έ, άπ' αυτές τις αντιδράσεις του κόσμου», είπε ο σοφός, «κατάλαβα, πού θα πήγαινε ο ένας κι έβγαλα συμπέρασμα, πού θα πήγαινε κι ο άλλος.» Τώρα να το μεταφέρομε στον μακαριώτατο, στον μακαριστό, πλέον, αρχιεπίσκοπο μας. Μπορούμε σίγουρα Να πούμε, ότι θα πάει στον παράδεισο. Μέχρι σήμερα, 300 χιλιάδες και πλέον πέρασαν να πάρουν την ευχή του και να του απευθύνουν το ύστατο χαίρε. Και Να του ευχηθούν: «Καλό Παράδεισο. Καλή βασιλεία. Και να μη μας ξεχνάει.» Και παρετάθη το λαϊκό προσκύνημα, ενώ είχε πει θα σταματούσε 8 το βράδυ, σήμερα, μέχρι αύριο το πρωί. "Όλη τη νύχτα. και η κοίμηση του μακαριστού Χριστοδούλου ένωσε όλους τους Έλληνες. "Όλοι οι πολιτικοί και μερικοί πού 'ταν κι αντίπαλοι του, ανθρώπινο είναι, μέχρις ενός σημείου θεμιτό, εκείνοι είπαν τα καλύτερα λόγια. Τηλεόραση άνοιγες, ραδιόφωνο άνοιγες, σε κουβέντα βρισκόσουνα, όλοι λέγανε ο,τι καλύτερο. Μ' όλη τους την καρδιά. Και με πολλή συγκίνηση και με πολλή αγάπη. Θα πάει, λοιπόν, στον παράδεισο «ο Χριστόδουλός μας». Έτσι μάς έλεγε. «Είμαι ο Χριστόδουλός σας.»

Θα πάει στον παράδεισο ο Χριστόδουλός μας. Βέβαια, μάς πόνεσε πού έφυγε. Άλλά και χαρήκαμε, όπως είπα στην αρχή, γιατί ο Κύριος τον ανέπαυσε εκ των κόπων αυτού και τον πήρε στον παράδεισο. και τον πήρε σίγουρα στην καλύτερη ώρα. "Αν δεν ήταν η καλύτερη, θα μάς άκουε και θα τον άφηνε ακόμα, πού τον θέλαμε και το ζητούσαμε. Τον πήρε, λοιπόν, γιατί ήλθε η ώρα αυτού. Κι η ώρα πού παίρνει ο Θεός τον καθένα μας, να ξέρετε, είναι η καλύτερη. Γιατί Εκείνος και δίκαιος είναι και πλήρης αγάπης για όλους μας. Γιατί ο Κύριος μας αγάπα όλους, μα όλους. Και περισσότερο τους δυσκολεμένους και τους ανάξιους και τους αμαρτωλούς.

Έτσι, λοιπόν, δεν θα τον ξαναδούμε, δεν θα ξανακούσουμε τη φωνή του. Άλλα εκείνος πορεύθηκε στον παράδεισο. Και όταν αποκατασταθεί, μετά από τις σαράντα ημέρες, πάρει τη θέση του, όπως λέει η Εκκλησία, θα 'ναι σε θέση να παρακαλεί για μας, να μας επισκέπτεται, Να μας ευλογεί, να μάς παρηγορεί, Να μας ακούει, και μέχρι τότε, ας του κάνομε κι εμείς προσευχούλα θερμή και εγκάρδια. "Όπου κι αν είμαστε. Κι αύριο, στην κηδεία του, πού δεν μπορούμε όλοι Να είμαστε εκεί, όπου κι αν βρεθούμε, γι' αυτό είναι, άλλωστε, αργία, οι κρατικές υπηρεσίες και τα σχολεία έχουν αργία, όχι για Να κάτσουν. Άλλά για Να πάνε στο ξόδι. Κι άμα δεν μπορούμε να πάμε στο ξόδι, στην κηδεία του, την πάνδημη κηδεία του, όπου κι αν βρεθούμε ο καθένας, ας κάνομε μία προσευχούλα. Ας χύσουμε ένα δάκρυ. Ας πούμε στον Χριστό μας να τον αναπαύσει. Ας πούμε του Χριστού μας το ευχαριστώ. Γιατί στον τελευταίο ασπασμό τι λέει; «Δεύτε τελευταίον ασπασμόν δώμεν, αδελφοί, τω θανόντι, ευχαριστούντες Θεώ.» «Ευχαριστούντες Θεώ!» Ευχαριστώντας, δηλαδή, τον Θεό, πού μάς τον έδωσε, τον ανέδειξε, πού μάς εβοήθησε, πού μάς εφώτισε, μάς εμψύχωσε, και με την τελευταία δυσκολία του τη μεγάλη, τον Γολγοθά του, μας εδίδαξε εμπράκτως όλη τη χριστιανική διδασκαλία. "Όλη τη χριστιανική υπομονή. "Όλη τη χριστιανική πίστη. "Όλα τα μεγαλεία του ευαγγελίου.

Κι άκουσα πολλούς, πηγαίνοντας εκεί, εγώ θα πάω μετά από 'δώ, ευωδίαζε, λέει το μέρος εκείνο. Και φεύγοντας ευωδίαζε. Είναι η ευχή του. Διότι οι άνθρωποι κάνουν επιτάφιον. Επιτάφιος είναι η σορός, το σκήνωμα του μακαριστού αρχιεπισκόπου μας. Και είναι ο επίσκοπος στον τόπο του Χριστού. «Εις τόπον και τύπον Χριστού.» Είναι Ό Χριστός μας εκεί νεκρός, εν ετέρα μορφή. Και πάμε Να προσκυνήσομε τον Χριστό μας, στο πρόσωπο και στο σκήνωμα και στη σορό του τρισαγαπημένου μας Χριστόδουλου. Γι' αυτό, αιτία πού πάει ο κόσμος εκεί είναι ο Χριστός. Και αφορμή ο δούλος Του ο Χριστόδουλος. Γι' αυτό και τόση κοσμοσυρροή. Μέσα στο κρύο, μέσα στη νύχτα, μέσα σ' όλα αυτά. είναι ο θεσμός της Εκκλησίας μας, πού 'ναι ιερός. Πού 'ναι Άγιος. Πού 'ναι ουράνιος. Κι οι ψυχές μας είναι φτειαγμένες άπ' τον Χριστό. Και πάνε για τον Χριστό. Και τώρα βρίσκουν αφορμή, μέσα από την κοίμηση του μακαριστού Χριστόδουλου, να λατρέψουν τον Κύριο και να προσκυνήσουν τιμητικά τον άξιο δούλο Του, τον πανάξιο δούλο Του, τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο μας Χριστόδουλο. Εμείς δεν έχομε Να πούμε τίποτα. Είμαστε τόσο φτωχοί και τόσο ελάχιστοι. Τον αγαπήσαμε, όμως, και τον αγαπάμε. Και θα μάς λείψει.

Και τώρα, ας ευχηθούμε και πάλι καλόν παράδεισο να λάβει. Μέχρι σαράντα μέρες να ευχόμεθα εκτενώς. Και Να τον μνημονεύομε. Κι ο,τι άλλο μπορούμε Να κάνομε. Και στις λειτουργίες Να πηγαίνομε. Και τ' όνομά του να δίνομε. Έτσι. Έχει ανάγκη, αυτές τις σαράντα μέρες, μεγάλη. Αφού κι ο Γέροντας Πορφύριος αυτό έλεγε: «Όταν ήμουν στη γη προσευχόμουν για σας. Τώρα που θα φύγω Να προσεύχεσθε κι εσείς για μένα». Το άφησε στη διαθήκη του. "Ας κάνομε θερμή προσευχή. Και μετά θα πάρομε τον μισθό μας. "Ήταν φιλότιμος ο Χριστόδουλος. Πιστός. Σπουδαίος. Ευγενικός. Όπως μας έγραφε μια ακροάτρια στον Σταθμό, προχθές που κάναμε την εκπομπή το βράδυ, κι ευχαριστώ που ακούσατε: «Όπου πήγαινε ο Χριστόδουλος, γελούσαν και τα κλαριά, γελούσαν και τα πουλιά, γελούσαν και εχαίροντο οι πάντες». "Ήταν άνθρωπος αγάπης και ταπείνωσης και καλοσύνης και ευγένειας. Μας τον χάρισε ο Θεός, και Τον ευχαριστούμε τον Χριστό μας.

Κι ας ευχηθούμε, στη συνέχεια, κι αυτές τις ημέρες, μέχρι την 7η Φεβρουαρίου, να μας δώσει ο Χριστός μας και με την ευχή του Χριστόδουλου τον αντάξιο διάδοχο του. Σε τελευταία ανάλυση η Εκκλησία είναι του Χριστού. Κι Εκείνος φέρνει σε κάθε θρόνο αυτόν πού θέλει. Έτσι, λοιπόν, υπάρχει και ο διάδοχος του, και περιμένομε τον νέο αρχιεπίσκοπο μας με αγάπη, με στοργή και με χαρούμενη υπακοή, αν θέλετε. Να συνεχίσει κι εκείνος το έργο του Χριστού, το έργο του Χριστόδουλου, το έργο της Εκκλησίας. Το έργο της σωτηρίας. Έτσι. Γιατί τελικά στην Εκκλησία γίνεται το θέλημα του Θεού, όσες ατέλειες και αδυναμίες και Να 'χουμε εμείς οι άνθρωποι. Όχι. Ή χάρη Του λειτουργεί κατά ένα τρόπο μυστηριώδη και παράδοξο. Και θεραπεύει τα ασθενή και αναπληρώνει τα ελλείποντα. Έτσι, λοιπόν.

Να πούμε και λίγο Συναξάρι, είπαμε και προχθές Δευτέρα στην εκπομπή μας, θα πούμε κι άλλα για τον Χριστόδουλο, πολλά, άλλωστε στον Σταθμό, αυτές τις μέρες, λένε όλα τα μεγάλα και θαυμαστά και υπέροχα πού έκαμε. Εμείς περιοριστήκαμε προχθές Να πούμε, τι γίνεται μετά θάνατον. Καλό ήταν κι αυτό, συμπλήρωσε το έργο. Τι γίνεται για την ψυχή του. Και τι γίνεται γενικότερα μετά θάνατον. Πολλοί ακροαταί χάρηκαν, γιατί είπαμε πράγματα πού δεν τα γνώριζαν. θα μου πείτε, δεν τα γνώριζαν; Ε, βέβαια. Γιατί όχι; Κι εμείς δεν γνωρίζαμε, μερικοί γνωρίζομε, αλλά άλλοι δεν γνωρίζομε. Και έτσι είναι ωραία. Είπαμε τι συμβαίνει μετά τον θάνατον. Εντάξει. Τώρα, αυτά πού έκανε, πέρασαν. Κι ο Θεός θα τον κρίνει με βάση τα έργα του και Να τον αναπαύσει εκ των κόπων αυτού. Γι' αυτό να τον βοηθήσομε, τώρα πού ανεβαίνει και δεν θα χάσομε τον μισθό μας.

 

Ας είναι και πάλι αιωνία η μνήμη του, την ευχή του να 'χομε, καλόν παράδεισο, ο Χριστός Να παρηγορεί τούς απαρηγόρητους οικείους του, τα πνευματικά του τέκνα, τα απορφανισμένα, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, όλους όσους τον αγάπησαν και τον αγαπήσαμε, και ας φέρει, με την ευχή του, και τον αντάξιο διάδοχο του. Κι ευχαριστούμε, ακόμα, όλοι εμείς, κι εκείνους πού τον εβοήθησαν στο τελευταίο επτάμηνο. οι συνεργάτες του, όσοι ήσαν κοντά του στην Αμερική, όσοι ήσαν εδώ, γιατί πράγματι κοπίασαν, υπέφεραν, στενοχωρήθηκαν, λυπήθηκαν, ήταν άμεσοι και τον συνόδευαν στον σταυρό του, παρά τον σταυρό του, στον Γολγοθά του, στη δυσκολία και στον πόνο του. Αυτούς τούς ανθρώπους όλους, επισκόπους, ιερείς, διακόνους, μονάχους και λαϊκούς, γνωστούς και άγνωστους, τούς ευχαριστούμε, καθώς και όλο τον λαό μας. Και όλο τον ελληνισμό, και όπου γης, για τη μεγάλη αγάπη πού έδειξαν στον μακαριστό αρχιεπίσκοπο. Και για τον θρήνο τους, τις προσευχές τους, τις ευχές τους, και για όλα. Ευχαριστίες ανήκουν στον Θεό κι ευχαριστίες σ' αυτούς τούς ανθρώπους και σε όλους τούς ανθρώπους. Και σ' όλους τούς ορθόδοξους. Ακόμη κι ο μουφτής της Θράκης θα παραστεί αύριο στο ξόδι του. Και ετερόδοξοι και λοιπά. Τόση αγάπη έδειξε σε όλους. Τόση ανοχή. Τόση ευγένεια και τόση καλοσύνη. Κι όλες αυτές οι πράξεις του θα τον συνοδεύσουν στον δίκαιο Κριτή. Ας έχομε την ευχή του. Και αιωνία του η μνήμη.

Να πούμε λίγο Συναξάριο. Τι να πούμε, δηλαδή, για τούς αγίους; τι βλέπουμε; οι άγιοι υπέφεραν μαρτύρια. Βασανιστήρια. για την πίστη και την αγάπη του Χριστού. Κι ο Χριστόδουλός μας υπέστη, λοιπόν, ένεκα της νόσου κι ένεκα του μεγάλου του αξιώματος, και μαρτύρια και βασανιστήρια και δεινά. Άλλα αυτά απετέλεσαν το αποκορύφωμα της ζωής και των μαρτύρων και του Χριστόδουλου. Και μετέβησαν, μετά άπ' αυτά, στην αιώνια ζωή και ανάπαυση, για να στεφανωθούν, να λάβουν από τον δίκαιο Κριτή, τον στέφανο τον αμαράντινο της Θείας δόξης.

Σήμερα είναι των τριών μεγάλων Ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Μεγάλοι προστάται της ελληνορθόδοξου παιδείας μας. Μεγάλοι προστάται και διδάσκαλοι της οικουμένης. Εμείς oι Έλληνες τούς έχομε ιδιαίτερη υποχρέωση και τούς οφείλομε αμέτρητη ευγνωμοσύνη. Για τα τόσα πολλά και τόσα καλά πού πρόσφεραν και προσφέρουν στο Γένος μας και στην οικουμένη. Κι έχουν δε και μεγάλη παρρησία στον Κύριο. Και πρεσβεύουν. Και αγαπούν και τούς δασκάλους και τα παιδιά. Και σε μια εποχή δύσκολη, πού η ελληνορθόδοξη παιδεία μας δοκιμάζεται και βάλλεται, ας παρέμβουν εκείνοι, όπως ξέρουν και γνωρίζουν και μπορούν, και να φέρουν πάλι στην πατρίδα μας την ελληνορθόδοξη καιρούς αναψυχής. Και παιδεία με βάση το ευαγγέλιο. Με βάση τη σοφία και με βάση την αρετή. Και να οδηγούν τούς δασκάλους και τούς παράγοντας της αγωγής, πού είμεθα όλοι, και να τούς φωτίζουν στο πώς Να παιδαγωγούν τα παιδιά. "Έργω τε και λόγω. Και εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Γι' αυτό ευχόμεθα έτη πολλά στους διδασκάλους και μαθητάς όλων των βαθμίδων, στο Υπουργείο Παιδείας μας, και σ' όλους τούς παράγοντας αγωγής, σε γονείς, κηδεμόνας και στους υπόλοιπους όλους. Να 'χουμε όλοι και Να 'χουν κι εκείνοι και να 'χουν και τα παιδιά και οι δάσκαλοι μας την ευχήν των τριών μεγάλων Ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, πού είναι και απέβησαν, μετά τούς δώδεκα, τρεις απόστολοι. Μην τούς ξεχνάμε. Και τα παιδιά που πάνε σχολείο και οι δάσκαλοι ας τούς επικαλούνται. "Έχομε δύσκολες ώρες. Αλλά η Εκκλησία μας είναι η Εκκλησία της νίκης, η Εκκλησία της Αναστάσεως. Η Εκκλησία του Κυρίου. Και νικά και θα νικά πάντοτε, μέχρι τη συντέλεια του αιώνος. Μέχρι πού να μας βάλει όλους στον παράδεισο. Να μας φάει η Θεία Βασιλεία.

31 Ιανουαρίου

Άγιοι Ανάργυροι Κύρος και Ιωάννης

Αύριο Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου, τελευταία ημέρα του πρώτου μηνός του έτους, γιορτάζουν οι άγιοι Ανάργυροι Κύρος και Ιωάννης, οι θαυματουργοί. είναι πολλοί οι άγιοι Ανάργυροι. Αυτοί έζησαν και έλαμψαν στα χρόνια του Διοκλητιανού. Ο Άγιος Κύρος, πού σημαίνει ήλιος, είναι περσική λέξη. Κουρώ, σημαίνει ήλιος. Λοιπόν. Έζησε στην Αλεξάνδρεια. Και καθώς έγινε μεγάλος διωγμός σ' όλη την αυτοκρατορία, και καθώς εκεί στην Αλεξάνδρεια οδηγούσαν τούς χριστιανούς κατά εκατόμβας στο μαρτύριο, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ο Κύρος έφυγε. Ο Χριστός είχε πει, αν σάς διώχνουν από μια πόλη να πηγαίνετε στην άλλη. Έφυγε και πήγε σ' ένα χωριό στην Αραβία. Κι ανέβηκε στο βουνό και έγινε ασκητής. Και προσευχότανε. Για τη διωκόμενη Εκκλησία. Για την οικουμένη. Για την ψυχή του.

 

Ο Άγιος Ιωάννης ήταν από τη Μεσοποταμία. Εκεί πού γίνονται σήμερα στο Ιράκ όλα τα βάσανα. Να 'χουν την ευχή του κι εκεί. Ήλθε στην Ιερουσαλήμ Να προσκυνήσει τούς Αγίους Τόπους και άκουσε για τα θαύματα του αγίου Κύρου. Γιατί ο Κύρος έλαβε αμέσως χάρη, καθώς ασκήτευε εκεί στην Αραβία και θαυματουργούσε. Θεράπευε άρρωστους, έβγαζε δαιμόνια, ανάσταινε πεθαμένους, έκανε τόσα καλά. Ένας δεύτερος Χριστός και τηρουμένων των αναλογιών. Από 'κεί κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια, να μάθει περισσότερες πληροφορίες. Γιατί έβγαινε στην οικουμένη, ότι κάπου ήταν ένας Κύρος θαυματουργός. Κι έτρεχε ο κόσμος. Έμαθε στην Αλεξάνδρεια, λοιπόν, ότι είναι στην Αραβία. Και παίρνει τα πόδια του και πάει στην Αραβία και τον βρίσκει. Κι έκανε χαρές. Έγινε κι εκείνος μοναχός. Και κάθισαν εκεί και ασκήτευαν και θαυματουργούσαν. Έτρεχε κόσμος. Κι έφθασε στα μέρη εκείνα και μία, ήταν μάλλον, μία μητέρα με τρεις θυγατέρες. Ή αγία Αθανασία. Θεοδότη και Θεοπίστη και Ευδοξία οι κόρες της. Κι ομολογούσαν την πίστη τους. Και κατά τον διωγμό του Διοκλητιανού, πού συνεχιζόταν, τις συνέλαβαν και τις πήγαν μπροστά στον Ρωμαίο διοικητή. Κι όταν το 'μαθε αυτό ο Κύρος κι ο Ιωάννης, έτρεξαν κάτω στο χωριό. Στην πόλη εκεί, στην κωμόπολη. Και προσπαθούσαν να τις ενισχύσουν. Γιατί ξέρανε πώς είναι γυναίκες και πώς είναι αδύνατο το γυναικείο φύλο. Και εύκολα αποθαρρύνεται και προδίδει την πίστη. Και τις ενίσχυαν κατά την ώρα των βασανιστηρίων. Και τους είδαν εκεί οι διώκται και οι δήμιοι και λέει: «Εσείς τι θέλετε εδώ πέρα;» Ετοιμαζόντουσαν κι αυτοί να μαρτυρήσουν. Τους συνέλαβαν κι εκείνους, τους είπαν Να αρνηθούν τον Χριστό, «Εμείς», λέει; «Μόνοι μας ήρθαμε Να Τον ομολογήσομε. Να Τον αρνηθούμε κιόλας; Πολύ δεν πάει;» Τούς υπέβαλαν στα πιο φρικτά βασανιστήρια. Και ύστερα τούς απεκεφάλισαν. Τον Κύρο και τον Ιωάννη. Και στη συνέχεια περίλαβαν τις γυναίκες, την αγία Αθανασία με τις θυγατέρες της, και τις απεκεφάλισαν κι εκείνες την ίδια μέρα. Γι' αυτό και συνεορτάζουν, 31 Ιανουαρίου, και οι δύο άγιοι Ανάργυροι, ο Κύρος και ο Ιωάννης και η αγία Αθανασία, με τις θυγατέρες της τις τρεις. Να 'χομε την ευχή τους και τη γιατρειά τους.

1η Φεβρουαρίου

Άγιος Τρύφων

Και μπαίνομε, τώρα, στον δεύτερο μήνα του έτους, στον Φεβρουάριο, πού σημαίνει καθαίρω, καθαρίζω, εκάνανε καθαρμούς στην αρχαία εποχή, και είναι λατινικός ο μήνας κι αυτός, όλοι οι μήνες ονομάζονται με το λατινικό μηνολόγιο και εορτολόγιο, και 1η του μηνός γιορτάζει ο Άγιος μεγαλομάρτυς Τρύφων. Στον 3ο αιώνα έζησε, εκεί στην Λάμψακο της Φρυγίας. Στα χρόνια του Γορδιανού του Β'. Έβοσκε χήνες. Γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς και πιστούς. Κι εκεί, καθώς έβοσκε χήνες και προσευχόταν και χαιρότανε, έλαβε το Πνεύμα το Άγιον. το Πνεύμα της θαυματουργίας. Ανήκει και αυτός στους άγιους Αναργύρους, ο Άγιος Τρύφων. Κι εθεράπευε αρρώστους, εκεί πού ήταν με τις χήνες. Έβγαζε δαιμόνια. Και κάποια φορά, αρρώστησε η θυγατέρα του Γορδιανού του αυτοκράτορος. Ένα δαιμόνιο την βασάνιζε τόσο πολύ, πού ο αυτοκράτωρ δεν ήξερε τι Να κάνει. Πώς Να την φροντίσει. Και φώναξε μια μέρα το δαιμόνιο μέσα άπ' την κόρη: «Μόνο ο Τρύφων μπορεί Να με βγάλει, αν έλθει εδώ.» Ήταν στη Ρώμη ο αυτοκράτωρ. Έβαλε κι έψαξαν, να βρούνε τον Τρύφωνα. Και τον βρήκαν. Και τον πήραν από την Λάμψακο της Φρυγίας, κοντά στον Ελλήσποντο, και τον έφεραν δεκαπεντάχρονο παιδάκι στην Ρώμη. Κι εκεί προσευχήθηκε και βγήκε ο δαίμονας. Κι ο αυτοκράτορας χάρηκε, δεν έκαμε διωγμούς, έδωσε στον Τρύφωνα πολλά δώρα και• σπουδαία, εκείνος τα πήρε, για να μην τον στενοχωρήσει, και στο δρόμο, μέχρι να φτάσει στην Λάμψακο, τα μοίραζε στους πτωχούς και αναγκεμένους.

Και συνέχισε το έργο του. Να βόσκει χήνες. τι ωραίο! "Όταν ήλθε, όμως, ο Δέκιος, ο φοβερότερος διώκτης του χριστιανισμού, 249-251, τότε ο! ειδωλολάτρες κατέδωσαν στον διοικητή της Λαμψάκου, στον διοικητή της Νικομήδειας της Βιθυνίας, τον άγιο Τρύφωνα, ως χριστιανό. Μόλις τ' άκουσε αυτός, σηκώθηκε μόνος του και πήγε. Και του λέει: «Εγώ είμαι ο Τρύφων. Τι θέλεις; ΤΊ συμβαίνει;» Κι εκείνος του λέει: «Είσαι χριστιανός, ε;» «Ναι», λέει. «"Άμα ήξερες κι εσύ πόσο καλό είναι να 'σαι χριστιανός, θα γινόσουν αμέσως. Και θα με έβανες Να στα πω όλα, Να γίνεις και καλύτερος από μένα.» Άλλα εκείνος, όμως, δεν ήτο γη καλή και αγαθή. Και αφού προσπάθησε με κολακείες ν' αλλάξει τον άγιο Τρύφωνα, κι εκείνος δεν άλλαζε, τον υπέβαλε σε φρικτότατα βασανιστήρια. Τόσα πολλά, πού λίγοι μάρτυρες υπέστησαν τέτοια δεινά και τέτοια κολαστήρια. Ας μην τα πω. τα διάβαζα το μεσημέρι και δεν τα άντεχα, μόνο πού τα διάβαζα. Πώς βάστηξε αυτή η ψυχούλα! Και κατά την ώρα των μαρτυρίων, έλαμπε η μορφή του. Και εχαίρετο, παρότι, να το πούμε και αυτό, πονούσε αφόρητα. Ή πίστη του η μεγάλη και προπαντός η χάρη του Θεού τον ενίσχυε. Και τον έκανε αήττητο και σούπερμαν. Υπεράνθρωπο. Και τελικά βγήκε απόφαση, αφού κανένα μαρτύριο και βασανιστήριο δεν ίσχυσε να τον αλλάξει και να κάμψει το φρόνημα του, Να τον αποκεφαλίσουν. Και καθώς τον πήγαιναν στον τόπο του μαρτυρίου του, η ψυχούλα του δεν ήθελε να λάβουν το κρίμα στον λαιμό τους οι δήμιοι. Και λέει: «Χριστέ μου, πάρε με τώρα. "Ας μη φορτωθούν κι αυτοί με τον δικό μου θάνατο. Αφού είδες την πίστη μου, εδοκίμασες την αγάπη μου, και με βοήθησες και βγήκα πέρα, ε, πάρε με, Χριστέ.» Και καθώς πήγαινε η ψυχούλα, παρέδωσε το πνεύμα του στον φιλάνθρωπο Χριστό. Ήταν 1η του μηνός Φεβρουαρίου. Και μάλιστα, οι κάτοικοι εκεί της Νικομήδειας της Βιθυνίας, ήταν η πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, όπως ξέρομε, θέλησαν να τον πάρουν και να τον έχουν και να τον θάψουν. Και παρουσιάζεται μπροστά τους ολοζώντανος και τούς λέει: «"Όχι, παιδιά. Στην πατρίδα μου θα με πάτε. στην πατρίδα μου θα με πάτε. στην Λάμψακο. Εκεί θα μείνω εγώ και θα κάνω θαύματα σε όλους σας. Να μη στενοχωρείστε.» Και τον πήγαν εκεί και θαυματουργεί, μέχρι σήμερα, σ' όλη την οικουμένη. Τον γιορτάζουν ιδιαίτερα και στη Βυτίνα μας, κάτω εκεί στην Γορτυνία. Το είχαν φέρει το εικόνισμα του το ιερό πρόσφυγες άπ' την Μικρά Ασία, από 'κείνη τη λεβεντομάνα και την κοιτίδα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Ας έχομε την ευχούλα του, ας έχομε και καλό μήνα. Τον ευχαριστώ κι εγώ ιδιαίτερα, διότι στη χάρη του, στα 1967, πριν 41 έτη, εχειροτονήθην διάκονος. Και στη χάρη του, στα 1971, πριν 37 έτη, εχειροτονήθην Ιερεύς. Και τον ευχαριστώ τον άγιο Τρύφωνα. Τον έχω προστάτη και τον αγαπώ ιδιαίτερα. Κι ας μας βοηθάει όλους.

2 Φεβρουαρίου

Η Υπαπαντή του Χριστού

Να φύγουμε, όμως, πάμε στη δεύτερη μέρα, στην 2α Φεβρουαρίου, είναι η μεγάλη γιορτή της Υπαπαντής του Χριστού. Σαράντα μέρες μετά τη Γέννηση του Χριστού μας, την κατά σάρκα Γέννηση Του από την Παναγία και εκ Πνεύματος Αγίου, ήλθε η Κυρία Θεοτόκος μαζί με τον Ιωσήφ και με το Θείον Βρέφος στην Ιερουσαλήμ. Για να Σαραντίσουν. Για Σαραντισμόν. Να παρουσιάσουν το Θείον Βρέφος στον Κύριο, και να του το αφιερώσουν. Έτσι όριζε ο Μωσαϊκός νόμος. Και πήγαν και δώρα, τα δώρα των φτωχών, ένα ζευγάρι τρυγόνια και δύο νεοσσούς περιστερών. Οι πλούσιοι πήγαιναν κι έναν αμνό για την θυσία.

Εκεί στην Ιερουσαλήμ ήταν ένας δίκαιος και ευλαβής άνδρας. Ο Συμεών. Μεγάλη μορφή και ψυχή. Είχε πάρει από το "Άγιο Πνεύμα υπόσχεση πώς δεν θα πεθάνει, πριν ιδεί τον Χριστό τού Κυρίου. Το παιδίον Ιησούς. και την ήμερα εκείνη, πού πήγαν στην άγια πόλη ο Ιωσήφ και η Μαριάμ, πού πήγαν το παιδίον, παρακινούμενος άπ' το Πνεύμα το Άγιον, ήλθε κι εκείνος εις το ιερό. Στον ναό. Και τού πρόσφερε η Κυρία Θεοτόκος τον Ιησούν Χριστό, πού εκείνη στην αγκάλη της κρατούσε, τον αγκαλοφορούμενο Κύριο, και Τον έδωσε στην αγκάλη του Συμεών. Κι έτσι η Παλαιά Διαθήκη παρέδωσε στην Καινή Διαθήκη τον Χριστό. Ο Νόμος παρέδωσε στη Χάρη. Η σκιά παρέδωσε στην αλήθεια. Κι ο χειμώνας παρέδωκε στην άνοιξη. στην αιωνία άνοιξη, πού 'ναι ο Χριστός μας. Γι' αυτό και του είπε: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα.» Τώρα απόλυσε με. Να πάω στην άλλη ζωή, να πω και στους εκεί ότι ήλθες. Ο πρώτος πού πήγε στον "Άδη και είπε πώς ήλθε ο Λυτρωτής ήταν ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος. και μετά ο Τίμιος Πρόδρομος, όπως γνωρίζομε. Γι' αυτό και ο Άγιος Συμεών έχει μεγάλη παρρησία στον Κύριο. και προανήγγειλε και στην Παναγία το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού μας. "Ήταν και προφήτης. και υστέρα, την επόμενη μέρα, παρεδόθη στον Χριστό μας. Στον Κύριο. Γιατί ο Χριστός, όταν Τον πήρε ο Συμεών στα χέρια του, τι έκανε; Ενώ ο Συμεών ευλόγησε την Μαριάμ και τον Ιωσήφ, ο Χριστός τι έκανε; Ευλόγησε τον Συμεών. «Και χείρας του Συμεών», λέει ο Άγιος Ρωμανός, «εύλογή-σας ως έπρεπε.» Γιατί «το έλαττον», ο Συμεών, «υπό του κρείττονος», πού 'ν' ο Χριστός, «ευλογείται.» Κι έχει μεγάλη παρρησία ο Άγιος Συμεών. Είναι μεγάλη η εορτή της Υπαπαντής. Πολύ μεγάλη. Τρισμεγάλη. Την αγαπούσε και την τιμούσε ιδιαίτερα κι ο μέγας αυτοκράτωρ Ιουστινιανός. Κι έκαμαν αγρυπνία εκείνη την ημέρα το βράδυ, στον ναό των Βλαχερνών. Άλλα πιο πολλά για την Υπαπαντή θα πούμε στην εκπομπή της Δευτέρας, πρώτα ο Θεός, στον Σταθμό της Εκκλησίας μας, 89,5, 10 με 12.

3 Φεβρουαρίου

Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος

Πάμε, τώρα, στις 3 του μηνός Φεβρουαρίου, γιατί πέρασε και η ώρα, πολύ λίγα λεπτά, γιορτάζει ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος και η Άννα, πού 'ταν κι εκείνη στην Υπαπαντή, ξέχασα να το πω. Κι εκείνη είχε πνεύμα και χάρη κι έλεγε σε όλους, πώς αυτό το παιδί έφτειαξε τον ουρανό και τη γη, αλλά είναι και συνάμα ο Μεσσίας και ο Λυτρωτής του κόσμου. Γιορτάζει, λοιπόν, στις τρεις του μηνός, ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος. Τα του βίου του τα είπαμε συνοπτικά, 'έχει μεγάλη παρρησία στον Χριστό, και να τον χρησιμοποιούμε, πολύ μεγάλη παρρησία. Κάποτε ένας χριστιανός παρακαλούσε τον άγιο Νικόλαο, να μεσιτεύσει στον Κύριο. Κι έρχεται ο Άγιος Νικόλαος και του λέει: «Εγώ δεν μπορώ, παιδί μου, να το κάνω αυτό. Μπορεί, όμως, ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος, πού 'ναι κοντά στον Χριστό, δίπλα Του. Στο αυτί Του πλησίον. "Ας τον παρακαλέσω κι εγώ, θα τον παρακαλέσω κι εγώ, παρακαλέστε κι εσείς, να το κάνει.» Και το 'κάνε. Τόσο μεγάλος Άγιος είναι ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος. Εδέχθη τον Θεό! «Μέλλοντος Συμεώνος του παρόντος αιώνος». Τι ωραία στους Χαιρετισμούς!

3 Φεβρουαρίου

Αγία Άννα η προφήτις

Και γιορτάζει αύτη τη μέρα και η αγία Άννα, η θυγάτηρ Φανουήλ, εκ της φυλής του Ασήρ, πού έμεινε χήρα, εφτά χρόνια μετά τον γάμο της, κι έμενε στον ναό ημέρα και νύχτα. Διακονούσε. Και τις ώρες πού δεν υπήρχε λειτουργία και υπηρεσία, εκείνη έμενε εκεί, προσευχόμενη και νηστεύοντας. Και καθώς ήλθαν η Παναγία και ο Άγιος Ιωσήφ με το Θείον Βρέφος, τούς είδε κι εκείνη, κι ήταν η χαρά της μεγάλη. Και δοξολογούσε και έλεγε: «Ήλθε ο Λυτρωτής. Αυτό το παιδίον, πού 'ναι στην αγκάλη της Θεοτόκου και στην αγκάλη του Συμεών, εποίησε τον ουρανό και την γη και είναι ο Λυτρωτής του κόσμου.» Τι συγκινητικά είν' αυτά! Και τι υπέροχα!

4 Φεβρουαρίου

Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης

Πάμε 4 του μηνός, γιατί πέρασε η ώρα, γιορτάζει ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης. Μια απ' τις πολύ μεγάλες μορφές της αρχαίας Εκκλησίας. 4ου και 5ου αιώνος. Συγγενής του αγίου Κυρίλλου. Μέγας φίλος και υποστηρικτής του ιερού Χρυσοστόμου. του οποίου έπαιρνε τις ομιλίες και τις ανέλυε στους ανθρώπους κι εφώτιζε την οικουμένη. Φρόντιζε όλους. Έγραφε επιστολές. Αναφέρει η παράδοσις, πώς έγραψε δέκα χιλιάδες επιστολές. Πού οδηγούσε αυτοκράτορες, οδηγούσε βασιλείς, οδηγούσε άρχοντες, πατριάρχες, αρχιερείς, μοναχούς, λαϊκούς, απλό κόσμο. "Ήταν όντως ο Άγιος Ισίδωρος το δώρον της Ίσιδος, το δώρον της Παναγίας, για μας, σπουδαίο κεφάλαιο. Σπουδαίο κεφάλαιο! Μεγάλος Άγιος. Να 'χουμε την ευχή του.

5 Φεβρουαρίου

Αγία Αγάθη

Πάμε στις 5 του μηνός Φεβρουαρίου, γιορτάζει η αγία μάρτυς Αγάθη. Αγαθή είναι, αλλά επειδή αγαθός είναι ο Θεός, λέγεται Αγάθη. Ανεβαίνει ο τόνος, για να φανεί κι η διαφορά και να μη συμπίπτει με τον αγαθό Θεό. από ταπείνωση, μετριοφροσύνη και από σεβασμό και διάκριση. Τι ωραία! Ήταν εκεί στην Κατάνη της Σικελίας. Στα χρόνια τού Δεκίου κι αύτη, τον 3ο αιώνα. Την διέβαλαν στον διοικητή της Κατάνης κι εκείνος την είδε όμορφη στο δικαστήριο, ήταν 17 ετών, αν θυμούμαι καλώς, και θέλησε να την πάρει σύζυγο του. Έβαλε κάποια γυναίκα, πού ήξερε από τέτοια, αλλά εκείνη δεν εκάμθη. Την υπέβαλαν σε φρικτότατα βασανιστήρια. Της έκοψαν τους μαστούς. Υπέφερε. Κι ήλθε στη φυλακή ο Άγιος Πέτρος, οδηγημένος απ' τον άγγελο της, και την έθεράπευσε την αγία Άγάθη. Εκεί πού 'ναι η Αίτνα. στη Σικελία. Και στο τέλος, επάνω στα βασανιστήρια, έγινε φοβερός σεισμός και τα χρειάστηκαν όλοι. Ακόμη κι ο διοικητής κι οι δήμιοι. Έτρεξε ο λαός και έβρισαν τον έπαρχο. Έβρισαν τον διοικητή. «Τι κάνεις, βρε, στην κοπέλα;» Όχι μόνο οι χριστιανοί, αλλά κι οι ειδωλολάτραι και κάθε κοσμάκης. «Τι κάνεις στην κοπέλα; Τι κάνεις εκεί;» Κι εκείνος φοβήθηκε. Έφυγε. Διέταξε, όμως, να τη βάλουν στη φυλακή κι εκεί στη φυλακή είπε: «Κύριε, πάρε με κοντά Σου.» Και ήλθε ο Κύριος και την πήρε. 5 Φεβρουαρίου. Ολόλαμπρη.

Την έθαψαν εκεί κοντά, κι ήθελαν και καθώς την σκέπαζαν, άγγελος Κυρίου, ο άγγελος της, έφερε μία πλάκα από τον ουρανό και την έβαλε πάνω στον τάφο της. Κι έγραφε ουράνια ρήματα: «Άκακος νους, αυτεξούσιος, Θεού δώρον και πατρίδος λύτρωσις.» Εγλύτωσε την πατρίδα της την Κατάνη από τις λάβες της Αίτνας, από εχθρούς και βαρβάρους. Βλέπετε οι άγιοι είναι πατριώτες. Εμείς σήμερα δεν θέλουν να 'μαστε πατριώτες. Κι όταν ερχόταν η λάβα, βάνανε μπροστά το εικόνισμα της η παίρναν χώμα από τον τάφο, και τι έγινε η λάβα; Γύριζε πίσω. Γι' αυτό και μέχρι σήμερα είναι πολιούχος της Κατάνης της Ιταλίας. Και πολλά και μεγάλα θαύματα κάνει.

6 Φεβρουαρίου

Άγιος Βουκόλος

Αλλά θα φύγομε, γιατί έχομε μόνο δύο λεπτά, και θα πάμε στην 6η του μηνός Φεβρουαρίου και θα σταματήσομε το Επταήμερο Συναξάρι, για να συνεχίσομε, πρώτα ο Θεός, την άλλη Τετάρτη, με το υπόλοιπο Επταήμερο, το συνεχιζόμενο και συνεχόμενο. Λοιπόν. Γιορτάζει ένας Άγιος της αρχαίας Εκκλησίας. Άγνωστος στους πιο πολλούς. Ο Άγιος Βουκόλος. Βουκόλος ειν' αυτός, ο οποίος φυλάττει βόδια, βοσκός βοδιών, ποιμήν, θα λέγαμε, έτσι, βοδιών. Επίσκοπος Σμύρνης. Στα αποστολικά χρόνια έζησε και έδρασε. Μαθητής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, —ο οποίος τον χειροτόνησε μητροπολίτη Σμύρνης. Είχε μεγάλη χάρη απ' τον Θεό. Και βοηθούσε τους χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες, όσο λίγοι. Έφερε το ευαγγέλιο παντού. Τη χάρη του Κυρίου. Κι έκαμε θαύματα. Πολλά και μεγάλα. Και πλήρης ήμερων τον κάλεσε ο Κύριος κοντά Του. Και λίγο πριν, εχειροτόνησε στη θέση του τον άγιο Πολύκαρπο. Δεύτερο μητροπολίτη της Σμύρνης, τον γνωστό μας άγιο Πολύκαρπο, τον θαυματουργό. Και τότε εκείνος ανεπαύθη εν Κυρίω. Και σαν τον έθαψαν, την άλλη μέρα φύτρωσε από το μνήμα του ένα δέντρο, πού μεγάλωνε, μεγάλωνε, και με τα φύλλα του και με τα κλαδιά του και με τα υπόλοιπα, θαυματουργούσε σε αμέτρητους ανθρώπους. Να την, η χάρη τού Θεού!

Άγιος Φώτιος

Κι ένα λεπτό, ακόμη, να πούμε δυο λογάκια για ένα πολύ μεγάλο, τρισμεγάλο άνδρα της εκκλησιαστικής αλλά και της βυζαντινής ιστορίας. Τον άγιο Μεγάλο Φώτιο, τον ισαπόστολο. Ίσος με τούς αποστόλους ο Φώτιος. Έκαμε τόσα σπουδαία και τόσα μεγάλα, πού αν σήμερα η ορθόδοξη Ανατολή συνεχίζει να ακμάζει και να προσφέρει, ό,τι αγιότερο, θα προσέφερε, αλλά θα ήταν στα σπήλαια και στις οπές της γης. Βοήθησε τα μέγιστα, γιατί έκαμε τούς Σλάβους χριστιανούς. Δεν τούς έδωσε, όμως, την ελληνική γλώσσα, ήταν δύσκολη, τούς έφτειαξε, κατέγραψε την προφορική τους. αν τούς έδινε την ελληνική γλώσσα, τότε σήμερα όλοι οι Σλάβοι θα ήσαν ελληνόφωνοι. Και δεν θα είμεθα έθνος ανάδελφον. Αλλά μπράβο στον Μέγα Φώτιο, ο οποίος δεν σκέφτηκε στενά πατριωτικά, αλλά και ανθρώπινα και διεθνώς. Διεθνιστικώς. Με τον καλύτερο τρόπο. Και μπράβο του. Ήταν πρώτα ορθόδοξος και μετά Έλλην. Όπως κι εμείς είμεθα πρώτα ορθόδοξοι και μετά Έλληνες. Ελληνορθόδοξοι. να τα λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Λοιπόν. Ό Μέγας Φώτιος έκαμε τόσα πολλά για την αυτοκρατορία, τόσα πολλά για την Εκκλησία, όσο λίγοι. Και πολέμησε και την αίρεση του παπισμού. Και γλύτωσε τη Δυτική χριστιανοσύνη για τρεις αιώνες ακόμη. Κι αν τον άκουγαν τον Φώτιο, ο πάπας σήμερα θα ήταν ορθόδοξος. Και θα πρόσφερε πολλά σ' όλη την οικουμένη. Αλλά η Εκκλησία περιμένει τον πάπα της, να έλθει ξανά στην ορθοδοξία. Και τι θα κάνει; θα έλθει. Ή Εκκλησία μας εύχεται «υπέρ της των πάντων ενώσεως».

Για τον Χριστό δεν περισσεύει κανένας. Όποιος κι αν είναι. Και αιρετικός και αμαρτωλός και διώκτης κι ο,τιδήποτε, δεν περισσεύει κανένας! Δεν έχει ο Χριστός κανένα για πέταμα. Και έχει τις «ιδιορυθμίες», σε εισαγωγικά, να αγαπά όλους και αυτούς ακόμα πού εμείς δεν θέλομε. Αυτή είναι η Εκκλησούλα Του. Και γι' αυτό η αθάνατη Εκκλησία, ο αθάνατος Χριστός μας, ο Αναστάς εκ νεκρών, κερδίζει και θα κερδίζει πάντοτε. Και θα έχει αγωνία, μέχρι την τελευταία ήμερα του κόσμου, και ωσότου μπει στον Παράδεισο Του και ο τελευταίος πειναλέος ανθρωπίσκος.

Εξεφωνήθη την 30ή Ιανουαρίου 2008

***

Η αγάπη του Χριστού μας, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, μας έφερε πάλι και σήμερα στη ζεστή και στοργική αγκάλη του Αγίου μας Νεκταρίου, του θαυματουργού. Είμαστε πονεμένοι και θλιμμένοι για την κοίμηση και μετάσταση του μακαριστού αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου. Έχομε, όμως, μια μυστική χαρά. Γιατί ο Κύριος τον ανέπαυσε εκ των κόπων αυτού και τον πήρε κοντά Του. Ανεβαίνει προς την χάρη Του. Μέχρι σαράντα μέρες, που θα λάβει τη θέση του στη μέση κατάσταση των ψυχών. Γι αυτό και να προσευχόμεθα θερμά ν ανέβει καλά. Γιατί για όλους υπάρχει δυσκολία κι εμείς οφείλομε να το κάνομε. Κι ακόμη, να προσευχηθούμε, και σήμερα και αύριο, για την εκλογή του νέου προκαθημένου της Εκκλησίας μας. Του νέου αρχιεπισκόπου μας Αθηνών και πάσης Ελλάδος. να προσευχόμαστε στον Χριστό μας, να κανονίσει Εκείνος, μέσω των ανθρώπων. Πάντα γίνεται το θέλημα Του. Αυτό να το ξέρομε. Και ποτέ Εκείνος δεν αφήνει την Εκκλησία Του. Κι εμείς ας είμαστε ενωμένοι και αγαπημένοι, με συνοδικό και εκκλησιαστικό ήθος να πορευόμεθα προς τον Παράδεισο. Προς την αιώνια ζωή και πατρίδα.

 

Και τώρα, να πούμε λίγα λόγια για το Επταήμερο Συναξάρι των επομένων ήμερων. Σήμερα, βέβαια, έχομε και την μνήμη ενός μεγάλου ιεράρχου της Εκκλησίας μας και πατρός του Αγίου και Ισαπόστολου Φωτίου του Μεγάλου. Είπαμε και την άλλη φορά μερικά λόγια. Όσα να πούμε για τον Άγιο Φώτιο δεν τελειώνουν. Είναι από τις κορυφές της ορθοδοξίας, της Εκκλησίας, της Βυζαντινής ιστορίας, αλλά και της γενικότερης ιστορίας. Του οφείλομε πολλά. Κι εμείς οι Έλληνες περισσότερα. Γι αυτό τον ευγνωμονούμε και τον ευχαριστούμε τον Μέγα Φώτιο. Και τον παρακαλούμε, καθώς είναι και προστάτης της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, να φωτίσει τους εκλέκτορας του νέου αρχιεπισκόπου μας να πράξουν προς το συμφέρον της Εκκλησίας, προς δόξαν Θεού και προς σωτηρίαν των ψυχών μας. Πάντα φωτίζει ο Κύριος και πάντα οδηγεί προς το καλό. Κι Αυτός έχει τον τελευταίο λόγο, ανεξαρτήτως άπ τις δικές μας δυσκολίες και αδυναμίες. Γι αυτό ας του έχομε εμπιστοσύνη άκρα.

7 Φεβρουαρίου

Άγιος Παρθένιος

Αύριο Πέμπτη, 7 του μηνός Φεβρουαρίου, γιορτάζει ο Άγιος Παρθένιος, επίσκοπος Λαμψάκου. Έζησε και έλαμψε τα χρόνια του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ήταν εκεί κοντά στην Λάμψακο. Γεννήθηκε, δεν μπορούσε να πάρει τα γράμματα με τίποτε. Ο πατέρας του ήταν ιερέας. Είχε, όμως, έφεση προς την αρετή και προς τα εκκλησιαστικά και γι αυτό επεδόθη σ αυτά, και άκουγε και άκουγε, και σιγά σιγά, μεγαλώνοντας, έμαθε και γράμματα. Και έγραφε και διάβαζε, είχε σκηνώσει πάνω του από νωρίς η χάρη του Χριστού, έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων και τις διάβαζε, έκαμε θαύματα, έβγαζε δαιμόνια, θεράπευε αρρώστειες, και ήταν όντως μια ευλογία. Και αργότερα τον έκαμαν και επίσκοπο Λαμψάκου, εκεί στον Ελλήσποντο, στην Μικρασία, άπ όπου ήτο κι ο Άγιος Τρύφων, που αναφέραμε προχθές. Και τότε πια έλαμψε το λυχνάρι επάνω στον λυχνοστάτη και εφώτισε την Εκκλησία.

Έκαμε αμέτρητα θαύματα. Θεράπευε καρκίνους, ανάσταινε πεθαμένους, βοηθούσε τους αγρότες στον θερισμό και στις καλλιέργειες, είναι και προστάτης των αγροτών και των καλλιεργειών, και θεράπευε και την επάρατη νόσο. Όλη του τη ζωή την πέρασε στις αγαθοεργίες και στο έργο της Εκκλησίας και της σωτηρίας. Πήγε κάποτε στην Ηράκλεια της Θράκης κι ήταν άρρωστος ο επίσκοπος. Βαρειά άρρωστος. Και του λέει: Παρθένιε, σε παρακαλώ, κάνε με καλά. Και του λέει ο Παρθένιος: δεν έχεις τίποτα. Τότε, γιατί είμαι άρρωστος; Είσαι φιλάργυρος, λέει. Κι ο Θεός σ έκαμε τάχα άρρωστον, για ν αλλάξεις. Να δεις πόσο μάταια είναι τα πράγματα τι ωραία! Και τι να κάνω; Τι να κάνεις; λέει. να τα δώσεις τα αγαθά, που έχεις. που να τα δώσω; Στους ανθρώπους που δεν έχουνε. Και πήγαν εκεί σε μία εκκλησία της άγιας Γλυκερίας, τα δώσε όλα ο παππούλης τα καλά που είχε. Έ, καμιά φορά μας ξεγελάει όλους ο πλούτος. εδώ ξεγέλασε τον Ιούδα. Έτσι. Και την τρίτη ήμερα, που τα δώσε όλα, έγινε καλά! Σηκώθηκε κι ήταν λεβέντης. Χε... χε... χε... Έτσι. Ο Άγιος Παρθένιος, πλήρης ήμερων, εκοιμήθη.

Άγιος Λουκάς ο εν Στειρίω

Πάμε, τώρα, την ίδια μέρα, σ ένα άλλο μεγάλο Άγιο της πατρίδος μας εδώ. Στον Άγιο Λουκά τον εν Στειρίω της Ελλάδος, όπως ελέγετο. Γεννήθηκε τον 9ο, 10 αιώνα, τον 9ο τέλος, 890, στην Αίγινα. από την Αίγινα, μάλλον, κατήγετο. Οι γονείς του, φοβούμενοι τις πειρατείες των Σαρακηνών, κατέφυγαν στη Φωκίδα, σ ένα χωριό εκεί, όπου εγεννήθη ο Λουκάς κι άλλα έξι αδέλφια του. Έκαναν πολλά παιδιά οι καημένοι τότε οι άνθρωποι. Παρόλη τη φτώχεια, τους διωγμούς, τους κατατρεγμούς, κι είχαμε ανθρώπους. Καλό είν αυτό. Εκείνος γεννήθηκε, δεν ήξερε γράμματα, έλεγε μόνο το Κύριε, έλέησον. Άλλα είχε μέσα του τέτοια έφεση για τα Θεία, Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγε τίποτα. από παιδάκι. Και τις άλλες μέρες ενήστευε. Έτρωγε μόνο ψωμάκι η κανένα χόρτο, έπινε νεράκι, και σαν μεγάλωσε, έγινε ασκητής. Πήγε σε διάφορα μέρη εκεί, της Στέρεας Ελλάδος, και στην Πελοπόννησο, έφτιαχνε ασκηταριά, προσευχότανε, βοηθούσε τους γύρω, φώτιζε τους ανθρώπους, τους εστήριζε στις δυσκολίες, κι εφτά χρόνια πριν φτάσει το τέλος του, επήγε εκεί στον Ελικώνα, στα ριζά εκεί, κι εφτειαξε ένα ασκητήριο. Εκκλησάκι της αγίας Βαρβάρας. Ήλθαν κι άλλοι πατέρες, κι έγινε μοναστηράκι. Αλλά ο Λουκάς ήτο όντως Λουκάς, φωτεινός, όνομα και πράγμα. Έτρεχαν κοντά του αμέτρητοι. Κι επηρέαζε πολλούς. Είχε βοηθήσει και τον νικηφόρο Φωκά, να νικήσει τους Σαρακηνούς στην Κρήτη.

Κι έφθασε, λοιπόν, στο τέλος του ο Άγιος. Και τότε ήταν 7 Φεβρουαρίου, σαν αύριο, στα 953 μ.Χ., παρέδωκε το πνεύμα του στον Κύριο, αφού κάλεσε τα πνευματικά του παιδιά, κι όλους τους γνωστούς από να γύρω, γέμισε ο τόπος ανθρώπους, κει που ναι σήμερα η μονή του οσίου, προέβλεψε το μέλλον, είπε πολλά, έδωσε ευλογία, πρόσφερε αγάπη, άφησε υποθήκες, είπε πώς θα γίνουν δυο ναοί σπουδαίοι Εκεί και θα τρέχει ο κόσμος από παντού, κι όντως έγιναν, του Αγίου Λουκά και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στα Βυζαντινά χρόνια, Εκεί με τα περίφημα ψηφιδωτά, κι όχι μόνο, όπου, όπως έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος, ξεκλειδώθηκαν αμέτρητοι και άγιασαν πολλοί. Γι αυτό και μόνο που πηγαίνομε σ αυτό το μοναστήρι και σ άλλα μοναστήρια παρόμοια, μας έρχεται, έτσι, μια αναπνοή και μια χάρη άπ άλλο κόσμο. Είναι η χάρη των πατέρων εκείνων που άγιασαν. Είναι άγιοι τόποι αυτά τα μοναστήρια και οι εκκλησίες και όλα. Όπου άνθρωποι ξεκλειδώθηκαν και ανέβηκαν στον παράδεισο, κοντά στον Θεό μας.

8 Φεβρουαρίου

Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης

Πάμε στις 8, τώρα, του Φεβρουαρίου, γιορτάζει ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Θεόδωρος ο στρατηλάτης. Έζησε και έλαμψε στα χρόνια του Λικινίου. Τον 4ο αιώνα. Ήταν από τα Ευχάϊτα της Μικράς Ασίας. Υπάρχουν και άλλα Ευχάϊτα, του Πόντου. Ήταν στρατιωτικός. Είχε ωραιότητα περισσή. Κάλλος ψυχής άφθιτον και γενναιότητα μεγάλη. Τον εθαύμαζαν όλοι, τον αγαπούσαν πολλοί, ακόμα και ο διώκτης αυτοκράτορας Λικίνιος. Τον εδιόρισε διοικητή στην Ηράκλεια του Πόντου την Ηράκλεια, Ποντοηράκλεια, υπάρχει κι η Ηράκλεια της Θράκης, που πάμε προηγουμένως με το θαύμα του Αγίου Παρθενίου, και πραγματικά ήταν άριστος διοικητής. Τον αγαπούσαν ακόμη κι οι ειδωλολάτραι και οι Εβραίοι, και πολλώ μάλλον οι χριστιανοί.

Ήθελε, λοιπόν, να τον γνωρίσει και προσωπικά και ο Λικίνιος του κάναν εντύπωση τα λόγια που έλεγαν οι άνθρωποι γι αυτόν. Και τον ήξερε, βέβαια, που ταν τόσο άριστος διοικητής και όχι μόνο, και οδηγός ψυχών και εμπνευστής προς το καλό και το ανώτερο και Τον κάλεσε να πάει στη Νικομήδεια, την πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους. Και ο Άγιος του λέει: Όχι. Δεν έρχομαι. Έλα εσύ, λέει. Και φέρε και τους θεούς σου, να τους τιμήσω. Χάρηκε ο Λικίνιος. Λέει: Μπράβο! Να τιμήσει τους θεούς μου; Σηκώθηκε και πήγε. Έβαλε μέσα σε θήκες τους θεούς, και τους πήγε. Και εμπνευσμένος από τη χάρη του Θεού ο Άγιος Θεόδωρος, κατάλαβε πώς έρχεται και βγήκε, τον προϋπάντησε με τιμές, όπως αρμόζει σε βασιλιά τι τον πείραζε να τιμήσει τον βασιλέα; Ας ήταν και ειδωλολάτρης. Ήταν κι αυτός όργανο του Θεού. Έχει σημασία αυτό. Τον ετίμησε και υστέρα κάθισε σ ένα θρόνο, εκεί στην Ηράκλεια, την Ποντοηράκλεια, ο Λικίνιος, και ζήτησε άπ τον Θεόδωρο, να θυσιάσει στα είδωλα. Και του λέει ο Θεόδωρος: Ευχαρίστως. Υπάρχει και πολιτική καλή. Ευχαρίστως. Όμως, δώσε μου τους Θεούς να τους πάρω στο σπίτι μου, να τους τιμήσω εκεί όλη νύχτα, και το πρωί να τους φέρω, να κάνω θυσία και μπροστά σου και μπροστά σε όλους. Χαρά ο Λικίνιος. Που να ξερε, τι θα τον εύρισκε.

Τους πήρε εκείνος, κι όλη νύχτα τους έκανε κομματάκια, το πρωί κάλεσε τους φτωχούς εκεί της πόλης και της περιοχής και τους μοίρασε. Μοίρασε τα κομματάκια. από χρυσό ήτανε. Κι ένας αξιωματικός του Λικινίου είδε κάποιο φτωχό να κρατάει το κεφάλι της Αρτέμιδος το χρυσό. Και λέει: τι έγινε; Κατάλαβε, τότε, ο Λικίνιος τι έγινε, και κάλεσε τον Θεόδωρο. Πήγε εκείνος. Του λέει: τι έκανες; τι να κάνω; λέει. Έκανα ένα καλό. Μοίρασα στους φτωχούς τους θεούς σου. Έ, λέει, Θεοί ειν αυτοί, βρε βασιλιά μου; Δεν μπορούν ούτε τον εαυτό τους να υπερασπιστούν. εγώ τους έκοψα και δεν μου κάναν τίποτα.

Ε! Εκείνος, όμως, δεν ήταν καλή φυτεία, όπως έχομε πει και για άλλους, άλλες φορές, δυστυχώς. Και τι έκανε; Υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια και σε πολυώδυνα βάσανα, ας ταυτολογήσομε, τον μεγαλομάρτυρα Θεόδωρο, που δεν λέγονται. Πού δεν λέγονται. Τον έκαναν ολόκληρο μία πληγή. Μία πληγή. Μεγάλα μαρτύρια. Εξ ου και μεγαλομάρτυς ο Θεόδωρος, ο στρατηλάτης, ο στρατηγός. Υπάρχει και ο Τήρων, ο νεοσύλλεκτος. Άλλη φορά γι αυτόν. Λοιπόν. Και ύστερα διέταξε και τον έκλεισαν στη φυλακή επί επτά ήμερες, δεμένον σφικτά επάνω σ ένα ξύλο βασανιστικό. δεν του έδωσαν ούτε να φάει, δεν πήγε κανείς να τον δεί, τον άφησαν να πεθάνει. Άλλα εκείνος δεν απέθανε. Του δωσε δύναμη ο Χριστός, κι ήταν ακμαίος, σαν να χε φάει τα καλύτερα φαγητά. Και ιατρεύτηκε από τον Κύριο.

Τον έβγαλαν, λοιπόν, τον είδε έτσι ο Λικίνιος, τον έπιασε το κακό, και τι κάνει; Διέταξε και τον εσταύρωσαν τον εσταύρωσαν. Και μετά, τα παιδάκια των ειδωλολατρών τον τόξευαν του βγαλαν τα μάτια. οι στρατιώται του κόψαν τα γεννητικά όργανα. Και του έκαναν τόσα δεινά, που δεν έμεινε τίποτε υγιές πάνω του. Και τον άφησαν, καθώς εβράδυαζε, στον σταυρό, για να αποθάνει την νύκτα. Αλλά ο Κύριος άλλα έκανε. Έστειλε άγγελο, τον κατέβασε, τον έθεράπευσε κι εκείνος, κάτω άπ τον σταυρό του μαρτυρίου του, προσευχόταν το υπόλοιπο της νύχτας για τον Λικίνιο, για τους εχθρούς του, για τους ειδωλολάτρες, για τους χριστιανούς, για όλο τον κόσμο.

Έστειλε το πρωί στρατιώτες, λοιπόν, ο Λικίνιος να τον κατεβάσουν άπ τον σταυρό και να τον πετάξουν στη θάλασσα, να ησυχάσουν όλοι. Έτσι νόμιζαν. Μόλις εκείνοι είδαν τον Θεόδωρο κάτω από τον σταυρό να προσεύχεται και να ναι ακμαιότατος, τότε τι κάνανε; Πιστεύσανε κι αυτοί. Πήγαν, γονάτισαν κοντά του, και λεν: Κι εμείς χριστιανοί είμαστε, άνθρωπε του Θεού. Κι αφού είδε ο Λικίνιος ν αργούν οι στρατιώτες, ήταν 85, στέλλει άλλους 300. Άντε, λέει, τι γίνεται; Αργούν αυτοί. Και να του αναφέρουν εκτέλεση. Πώς λέμε στα στρατιωτικά. Πάνε κι αυτοί, βλέπουν αυτόν, κι έγιναν κι αυτοί χριστιανοί. Και δεν ήξερε μετά ο Λικίνιος, τι να κάνει. Διέταξε και αποκεφάλισαν και τους 85 και τους 300, πω!, και μετά διέταξε να αποκεφαλίσουν και τον Άγιο Θεόδωρο. να ησυχάσει.

Τι γίνεται, όμως; Όλοι οι κάτοικοι της πόλεως, χριστιανοί και μη, όρμησαν κατά του Λικινίου και προσπάθησαν να εμποδίσουν τον αποκεφαλισμό του Αγίου. Τόσο πολύ τον αγαπούσαν! Εκείνος, όμως, τους παρεκάλεσε και τους είπε: Αφήστε με, τώρα, παιδιά μου, να πάω στον Χριστό μου. Στον νυμφίο μου. Αρκετά έκαμα, αρκετά με βοήθησε και πολύ Τον ευχαριστώ. Τώρα, να, έρχεται, και με καλεί. Και σκύβει το κεφαλάκι του μπροστά στον δήμιο κι ο δήμιος απέκοψε την τιμία κεφαλή του Αγίου Θεοδώρου, του στρατηλάτου. Μεγάλη μορφή! Και μεγάλη ψυχή! Και να χουμε την ευχή του.

Προφήτης Ζαχαρίας

Την ίδια μέρα, 8 Φεβρουαρίου, γιορτάζει κι ο προφήτης Ζαχαρίας. Ένας από τους δώδεκα ελάσσονες η μικρούς προφήτες. Έζησε τον 6ο αιώνα, ήταν αρχικά στους Χαλδαίους, στη Βαβυλώνα, με την αιχμαλωσία, και στα 538, με το διάταγμα του Κύρου, αφέθηκε ελεύθερος μαζί και με άλλους και ήλθε στην Ιερουσαλήμ. Και ο Ζοροβάβελ, τότε, ο πολιτικός αρχηγός των Εβραίων, ο επικεφαλής, κι ο αρχιερέας Ιησούς, προσπαθούσαν να ανοικοδομήσουν τον ναό του Σολομώντα, που κατέστρεψε ο Ναβουχοδονόσωρ, στα 587, με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και τη Βαβυλώνιο αιχμαλωσία του ισραηλιτικού λαού.

Προφήτεψε κι εκείνος για τον Χριστό μας, προέβλεψε τα πάθη Του, την θριαμβευτική Του είσοδο στην Ιερουσαλήμ, επάνω στο ανάριο: Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται σοι δίκαιος και σώζων αυτός, πράος και επιβηκώς επί υποζύγιον και πώλον νέον τι ωραία! Μίλησε για την Σταύρωση, για την Ανάσταση του Χριστού, για την Δευτέρα Παρουσία, για την επικράτηση του χριστιανισμού σε όλα τα έθνη, την καταστροφή του ναού του Σολομώντος από τον Τίτο και τον Βεσπασιανό, 70 μ.Χ., για τον ερχομό του Χριστού στο όρος των Ελαιών, εκεί απ όπου Αντελήφθη, και για τη Δευτέρα Παρουσία, την Κρίση που θα κάνει στην κοιλάδα που ναι κάτω άπ το όρος των Ελαιών, στην κοιλάδα του Ιωσαφάθ, στον χείμαρρο των Κέδρων, εκεί που ναι η εκκλησία της Παναγίας μας, στη Γεσθημανή, ο τάφος ο Ιερός και Άγιος της. Εκεί θα γίνει κι η Δευτέρα Παρουσία, κατά τους προφήτας και τους πατέρες και την ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας.

Και πλήρης ήμερων ο προφήτης Ζαχαρίας, που σημαίνει Ζαχαρίας μνήμη Θεού, λέει το Μηναίο, το Συναξάριο της Κωνσταντινουπόλεως, το χομε πει, από κει τα λέμε αυτά, υπάρχουν και άλλα Συναξάρια, πό χουν περισσότερα και διαφορετικά, εμείς θα επιμείνουμε σ αυτά τα λίγα. Να κρατάμε και κάτι στο μυαλό μας. Ξέρει η Εκκλησία τι κάνει. Άμα μας βάλει πολλά, τα ξεχνάμε. Άμα μας βάζει λίγα, ξεχνάμε και πάλι, αλλά και κάτι κρατάμε. Έτσι. Ο προφήτης Ζαχαρίας.

9 Φεβρουαρίου

Απόδοση Υπαπαντής του Χριστού

Πάμε, τώρα, στις 9, πέρασε και η ώρα, πω, πω, στις 9 του μηνός Φεβρουαρίου, πάντοτε, ειν ο μήνας των καθαρισμών. Έχομε την απόδοση της εορτής της Υπαπαντής του Χριστού. Είπαμε προχθές για την Υπαπαντή, κι οποίος θέλει ν ακούσει περισσότερα, την Παρασκευή το βράδυ, την εβδομάδα αυτή, 9 η ώρα, στον Σταθμό του Πειραιώς έχει ομιλία τριών τετάρτων για την Υπαπαντή αποκλειστικώς. Όσοι θέλετε βάζετε. Όσοι δεν θέλετε, ξεκουραστείτε. Δεν είναι υποχρεωτικό. Άλλα μερικοί ρωτάνε κι εγώ είμαι υποχρεωμένος ν απαντώ.

Άγιος Νικηφόρος

Και γιορτάζει και ο Άγιος μάρτυς Νικηφόρος. Νικηφόρος. Έζησε και έλαμψε τον 3ο αιώνα στην Αντιόχεια τη μεγάλη, της Συρίας. Είχε φιλία μ έναν ιερέα τον Σαπρίκιο. Τόσο μεγάλη φιλία, που κατέστη παροιμιώδης. Αλλά υπάρχει κι ο σατανάς. Και μπήκε ανάμεσα τους το κακό και τους έφερε τέτοια έχθρα, που δεν ήθελε αρχικά ο ένας να δει τον άλλον. Ο Νικηφόρος, όμως, ήταν καλόψυχος και καλοπροαίρετος. δεν κράταγε πολύ την κακία. Είχε εύκολο το χείλος αλλ όχι κακή την καρδιά, που θα λεγε κι ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, που ακριβώς 9 του μηνός Φεβρουαρίου, εις τα 1857, πριν από 151 χρόνια, εκοιμήθη. Είχε εύκολο το χείλος άλλ όχι κακή την καρδιά. για τον Σολωμό θα κάνομε την Δευτέρα, στην εκπομπή στο Ραδιόφωνο της Εκκλησίας της Ελλάδος, 10 με 12, έχομε ένα αφιέρωμα, Αλλά και όσοι θέλετε να ακούσετε και άλλη εκπομπή, 15 Φεβρουαρίου, την επόμενη Παρασκευή, την μεθεπόμενη, έχει πάλι στον Σταθμό της Εκκλησίας του Πειραιώς μια ομιλία, για τον μεγάλο εθνικό μας ποιητή. Χρειάζονται αυτά στις ήμερες μας. Χρειάζονται αυτά. Πολύ χρειάζονται. Και πολύ πρέπει να επιμένομε, να ξαναβρούμε την ομορφιά της πατρίδος μας, την ομορφιά της ψυχής μας, και να συνεχίσομε την ελληνορθόδοξη παράδοση μας, που τη χρειαζόμεθα κι εμείς, τη χρειάζονται και τα παιδιά μας, τη χρειάζονται και οι ξένοι, τη χρειάζονται όλοι, και μ αυτό τιμάμε εκείνους που αγωνίστηκαν και έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Μαλάκωσε, λοιπόν, ο Νικηφόρος, για να επανέλθω, πέρασε η ώρα, μαλάκωσε ο Νικηφόρος, η ψυχούλα αυτή, και έβανε ανθρώπους, να τα φτειάξουν με τον ιερέα Σαπρίκιο. Εκείνος, όμως, δεν δεχότανε. Και λειτουργούσε με την μνησικακία. που δεν είναι καλό αυτό, λέει το ευαγγέλιο. Ηγέρθη διωγμός, λοιπόν, είμαστε στη ρωμαϊκή, ακόμη, εποχή, της αυτοκρατορίας, συνέλαβαν και τον Σαπρίκιο και ομολόγησε την πίστη στον Χριστό, και έφθασε μέχρι το μαρτυρικό τέλος. Λίγο πριν. Έτρεξε ο Νικηφόρος ο καημένος, έπεσε στα πόδια του, τον παρακάλεσε, τον παρακαλούσε με δάκρυα, να τον συγχωρήσει. Εγώ, λέει, έφταιξα, σε προκάλεσα, σε εξόργισα, αλλά συγχώρεσε με, πατέρα μου. Ξέφυγα κι εγώ. Με ξεγέλασε ο σατανάς. Άνθρωπος είμαι κι εγώ. Δεν έβανε τίποτα στον άλλο τα βαλε όλα επάνω του. Ξέρετε τι καλό είν αυτό; Πάρα πολύ καλό. Φέρνει την χάρη του Χριστού η ταπείνωση αυτή κι η αυτομεμψία. Εκείνος τίποτε.

Έβλεπε, λοιπόν, ο Νικηφόρος, ήταν αγαθή ψυχούλα, άγγελο Κυρίου να φέρνει το στεφάνι στο κεφάλι του Σαπρικίου. Αλλά, επειδή δεν έδιδε συγγνώμη, δεν το έβαζε στο κεφάλι. Και σε μια στιγμή, όταν ο δήμιος θέλησε να τον φονεύσει για την πίστη του Χριστού, τι είπε ο Σαπρίκιος; Γιατί, λέει, με βασανίζετε; τι έκαμα; Σε βασανίζομε, του λέει ο δήμιος, να θυσιάσεις στα είδωλα. Ευχαρίστως, λέει. Τον άφησε η χάρη του Θεού, γιατί δεν συγχωρούσε. Προσέξτε το. Προσέξτε το. δεν συγχωρούσε! Άμα δεν αγαπάμε και δεν συγχωράμε, δεν είμαστε χριστιανοί. Ούτε το μαρτύριο μας σώζει. Κι αν κάψομε το σώμα μας και το παραδώσομε στην πυρά, που έλεγε ο απόστολος Παύλος στην Επιστολή Προς Κορινθίους, που είναι ο Ύμνος της αγάπης, δεν σωζόμεθα, εάν δεν έχομε αγάπη.

Και τρέχει ο Νικηφόρος, καθώς είδε τον φίλο του να αρνείται τον Χριστό, και μπαίνει στη θέση του. Και λέει: Είμαι χριστιανός κι εγώ. Είμαι και φίλος του Σαπρικίου. Και τον αγαπάω. Είμαι του Χριστού. οι άλλοι τα χάσανε. Σου λέει: Τι, τρελός ειν αυτός; Ήλθε να πάρει τη θέση του; Ο άλλος γλίτωσε τη ζωή του, θυσιάζει στα είδωλα, θα ζήσει. —Και πώς θα ζούσε;— Εκείνος, όμως, ομολόγησε και ο δήμιος του απέκοψε την κεφαλή. Και πήρε τη θέση του φίλου του. Κλαίγοντας, όμως, για την απώλεια του φίλου του. Και ποιος ξέρει μετά ο Σαπρίκιος πώς αισθάνθηκε, βλέποντας τον φίλο του, τον πρώην φίλο του, που δεν συγχωρούσε, να του παίρνει την θέση; Μυστήρια πράγματα!

Γι αυτό ας συγχωρούμε από καρδίας, που λέει το ευαγγέλιο. Ο,τι κι ας μας κάμνουν. Η ο,τι κι αν κάνομε κι εμείς, δεν θέλομε να μας συγχωρήσουν; Ε, να συγχωρούμε κι εμείς. Κι άμα συγχωρούμε, έχει χώρο ο Θεός κοντά Του και για μας. Είμαστε στο συν. Μαζί με τον Χριστό και με τους αδελφούς, άμα συγχωρούμε. Ενώ, άμα μισούμε, γινόμαστε μισοί. Χωριζόμαστε στα δύο. Αυτό σημαίνει μίσος. Κι άμα χωρισθεί κανείς στα δύο, είναι μισερός. Και δεν είναι ούτε αγαθός ούτε του Θεού. Είναι του κακού του μισόκαλου.

10 Φεβρουαρίου

Άγιος Χαράλαμπος

Να πάμε, όμως, είπαμε 9 του μηνός, πάμε 10 τώρα. Στον Άγιο Χαραλάμπη, τον ιερομάρτυρα. Από τους παλαιούς Αγίους της Εκκλησίας. Και από τους τρισμεγάλους. Έζησε στη Μικρασία η κατ άλλους στη Θεσσαλία, δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι υπήρξε κι έκαμε τόσα πολλά και κάνει. Και συνεχίζει να κάνει. Και θα κάνει. Ήτανε στα χρόνια του Σεπτιμίου Σεβήρου. Μεγάλος, 113 ετών. Ο Σεπτίμιος Σεβήρος ήτανε στο τέλος του 2ου και αρχές 3ου. Κι εκήρυττε το ευαγγέλιο με παρρησία. Κι έφερνε αμέτρητους στην Εκκλησία. Άλλωστε, τόσα χρόνια που ιερουργούσε και δρούσε, έκαμε και τι δεν έκαμε. Έσωσε κόσμο. Έσωσε ψυχές. Οδήγησε στον παράδεισο και στον ουρανό. Κι ελευκάνθη στην υπηρεσία του Κυρίου ο Άγιος Χαραλάμπης η Χαράλαμπος. Εκείνος που λάμπει από χαρά. Κι έλαμπε από χαρά. Τη χάρη του Χριστού και τη χαρά του Κυρίου. Και τον οδήγησαν, λοιπόν, στο μαρτύριο. Εκεί ο διοικητής της Μαγνησίας Λουκιανός ήτο φοβερός. Είπε στον Άγιο ν αλλάξει πίστη, ο Άγιος του λέει: δεν το χασα ακόμη. Εσύ ν αλλάξεις πίστη. Σύ ν ακολουθήσεις τον Χριστό, πό χεις και ωραίο όνομα, που σημαίνει το φως. Αλλά εκείνος δεν καταλάβαινε.

Έβαλε, λοιπόν, και μαστίγωσαν τον Άγιο, τον εκτύπησαν τόσο πολύ, ήταν και γέρων, και ύστερα τον έγδαραν ζωντανό. Κι ο Άγιος προσευχότανε με τέτοια γαλήνη και ηρεμία τον είδε ο Λουκιανός κι έπαθε. Δαιμονίστηκε. Σου λέει: Ορίστε τον γδέρνουν και αυτός είναι ήσυχος και ήρεμος και γαλήνιος. Κι αφού δεν έπαθε τίποτα άπ το γδάρσιμο, παίρνει εκείνος ένα μαχαίρι και ο,τι άλλο, και όρμησε πάνω στο σώμα του μεγαλομάρτυρος αθλητού, κι άρχισε να τον κτυπά. Σε κάποια στιγμή, κόπηκαν και τα δυο του χέρια, κι έμειναν κολλημένα στο σώμα του πολυάθλου Χαραλάμπους. Τότε οι δυο δήμιοι, που τον έγδερναν, είχαν σταματήσει και βλέποντας αυτό, και τη γαλήνη του Αγίου, γιατί συνάμα ο Άγιος συγχώρεσε τον Λουκιανό, και πήγαν τα χέρια του πάλι στη θέση τους. Και τότε τι έκανε εκείνος; τι έκαναν εκείνοι οι δήμιοι; Έπεσαν στα πόδια του Αγίου Χαραλάμπους. Στο λείψανο του, πια, στο μαρτυρικό του και πολύαθλο σώμα, και τον παρεκάλεσαν, να πει στον Κύριο του, να τους δεχθεί να γίνουν χριστιανοί. Και πίστεψαν και μερικές γυναίκες, που ταν εκεί.

Κι ο τύραννος, παρότι εθεραπεύθη, δεν ήθελε να καταλάβει τίποτα. Διέταξε κι αποκεφάλισαν τους δυο δήμιους, τον Πορφύριο και τον Βάπτο, και φόνευσαν και τις γυναίκες. Και υστέρα διέταξε και αφήρεσαν την κεφαλήν του Αγίου Χαραλάμπους. Να τον αποκεφαλίσουν, μάλλον. Κι εκείνος έφυγε προτού του κόψουν το κεφάλι. Ήταν ομολογητής και μάρτυς. Αυτά τα οποία υπέστη μόνο οι μεγάλοι μάρτυρες τα υφίσταντο και ποιος ξέρει, αν παρεκάλεσε τον Χριστό μυστικά Να μη φορτωθούν οι δήμιοι και μ αυτή την αμαρτία και τον πήρε έτσι.

Τι ωραία είν αυτά! το χομε δει και στην Αγία Κυριακή και στον Άγιο Τρύφωνα, και σ άλλους Αγίους. Γιατί μεγάλο χαρακτηριστικό γνώρισμα των αγίων είναι η ανεξικακία την είχε ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης. Κι αυτό τον ανέβασε πολύ ψηλά τον Θοδωράκη Κολοκοτρώνη. Ήταν ανεξίκακος, ήταν μακρόθυμος, συγχωρούσε και τους εχθρούς του και τα πάντα, κι είχε στην ψυχή του θέση για όλους. Όποιος έμπαινε στην ψυχή του και στην καρδιά του Θοδωράκη, δεν έβγαινε πάλι. Ας γινόταν εχθρός, ας γινόταν αντίπαλος, ας γινόταν ο,τιδήποτε. Γι αυτό κι όταν πήγαιναν να κηδέψουν τον Ανδρέα Ζαΐμη, τον πολιτικό του αντίπαλο, του χε κάνει τόσα, ο Θοδωράκης έκλαιγε. Ακολουθούσε το ξόδι κι έκλαιγε με αναφιλητά και του λέει κάποιος: Στρατηγέ, λέει, γιατί κλαις; Αυτός σου κανε τόσα. Ναι, λέει, σταθήκαμε εχθροί κλπ. Αλλά εγώ ποτέ δεν τον εμίσησα. Τι κουβέντες ειν αυτές! Ποτέ δεν τον εμίσησα! Ποτέ δεν τον έμίσησα! Είναι πολύ καλά πράγματα αυτά. Γι αυτό και μας ελευθέρωσαν κείνοι. Γι αυτό και να τους έχομε πάντα στη ζωή μας, και να τους λέμε και στα παιδιά μας και να τους λέμε και σε όλους, και τους μάρτυρες και τους Αγίους της Εκκλησίας μας και τους ήρωες. Αυτά μας κράτησαν. Κι αυτά μας οδηγούν και μας εμπνέουν. Έχομε μια νεκροφάνεια και μια δυσκολία. θα περάσει. Η πατρίδα μας είναι στο σφυρί. Θα περάσει. Γιατί ειν ανάμεσα μας ο Χριστός, η Παναγιά, Οι άγιοι μάρτυρες, Οι ήρωες. Τα πνεύματα και οι ψυχές των δικαίων. Κι όσοι λευκοί απόμειναν κι απροσκύνητοι και είναι πολλοί αυτοί και κάθε μέρα όλο και πληθαίνουν. Γι αυτό ας αντισταθούμε στο κακό, μ οποίον τρόπο ο καθένας μας φωτίζεται άπ τον Θεό και μπορεί και ας φωνάξομε κι ας κρατήσομε και πίστη και θρησκεία και πατρίδα και ιστορία και όλα και όλα. Να πάμε μπροστά. Διότι η ανθρωπότητα περιμένει πολλά από την Ελλάδα, που υπήρξε και εστάθη το φως του κόσμου. Και είναι! και μέχρι το τέλος του αιώνος τούτου θα προσφέρει η ορθόδοξη Ελλάς, και ειδικότερα η Εκκλησία του Χριστού. Η μία, Αγία, καθολική και αποστολική.

11 Φεβρουαρίου

Άγιος Βλάσιος

Να φύγουμε, τώρα, να πάμε στις 11 του μηνός. Έχομε κι εδώ Αγίους. Είναι ο Άγιος ιερομάρτυς Βλάσιος. Κι εκείνος στα χρόνια του Λικινίου. Τέταρτος αιώνας. Εκεί στη Σεβάστεια της Αρμενίας. Ήταν γιατρός. Κι είχε μεγάλη αγάπη στην Εκκλησία. Έγινε και επίσκοπος. Στους διωγμούς υπέφερε πολλά. Απέβη ομολογητής, αλλά δεν εμαρτύρησε και αποσύρθηκε στο βουνό εκεί της Σεβάστειας, και ασκήτευε και προσευχότανε.

Και ξεκίνησαν πάλι διωγμοί. Ο Άγιος εκεί μάζευε τα θηρία. Τα εξημέρωνε. Πήγαιναν και άρρωστοι, τους έκανε καλά. Του 'δωσε και θαυματουργό χάρισμα. Θαυματουργικό χάρισμα. Γι αυτό κι ο Άγιος Βλάσιος είναι από τους μεγάλους Αγίους και ιαματικούς Αναργύρους. Μεγάλη η χάρη του. Κι ήλθε διωγμός, κι ο Αγρικόλας εκεί, ο διοικητής ο Ρωμαίος, της Σεβάστειας, έστειλε ανθρώπους στο βουνό να βρούνε θηρία και να τα φέρουν να κατασπαράξουν τους χριστιανούς. Και πήγαν αυτοί, φτάνουνε στη σπηλιά που έμενε ο Άγιος Βλάσιος, και τι βλέπουν; Αμέτρητα θηρία, λιοντάρια κλπ. Να κάθονται σαν αρνάκια κοντά στον παππού τον Βλάσιο, και να τον κοιτάζουν με τόση αγάπη και στοργή, και να ναι ημερωμένα. Όπως καθόντουσαν και στον Αδάμ, πριν την πτώση του και τι; τα πήρανε, δεν θέλαν εκείνα να πάνε, είπαν το περίεργο, κι ο Αγρικόλας λέει: Για φέρτε τον αυτόν κάτω τι κάνει εκεί πάνω αυτός; Εξημερώνει τα θηρία; Κακό κάνει, λοιπόν. Είναι εχθρός των θεών των ειδώλων.

Τον φέρανε τον Άγιο, τον υπέβαλαν σε μαρτύρια και βασανιστήρια πολλά, τον έβαλαν στη φυλακή, εκείνος δεν άλλαζε, άλλαξε τους φυλακισμένους, ακόμα και παιδάκια έσπευδαν να τον ακολουθήσουν, που ταν στις φυλακές με τις μανάδες τους, τι ωραίος! Τον έβγαλαν έξω, τον έριξαν στη λίμνη της Σεβάστειας, εκεί που έριξαν, την ίδια εποχή περίπου, και τους Αγίους Τεσσαράκοντα μάρτυρες, τους εν Σεβάστεια, γιορτάζουν 9 Μαρτίου και θα πούμε γι αυτά στο έξης, στις ήμερες που έρχονται, κι ο Άγιος περπάταγε στα νερά της λίμνης, όπως ο Ιησούς στη θάλασσα της Γαλιλαίας. Και δεν ξέρανε, τι να κάνουν. Και μετά βγήκε πάλι, του πε Άγγελος Κυρίου: Βγές, και πήγαινε Να σου κόψουν το κεφάλι, για να έλθεις στον παράδεισο. Κι η ψυχούλα, ως πρόβατον επί σφαγήν, γύρισε πίσω, πήγε στο μέρος εκεί, που ταν ο Αγρικόλας και οι δήμιοι, και έσκυψε το κεφαλάκι του κι ο δήμιος του το απέκοψε.

Είναι και προστάτης του λαιμού. Και κάποτε πέθανε κάποιος από ένα ψαροκόκαλο που έφαγε και τον πήγανε εκεί και βάνει ο Άγιος μέσα το χεράκι του, το βγάζει και λέει: Όποιος με επικαλείται από δω κι έπειτα, άμα πνίγεται με κάτι και με επικαλείται, εγώ θα τον βοηθάω. Σε μένα έχει συμβεί και σε πολλούς άλλους, που το χω πει, έχει συμβεί, ο Θεός να δώσει να μην πνιγόμεθα, βέβαια. Είναι, λοιπόν, και προστάτης των λαιμών. Μεγάλος Άγιος και μεγάλη ψυχή! Να χουμε την εύχούλα του. Πόσους Αγίους έχουμε! Τι πλήθος έχει η Εκκλησία! τι ομορφιά! Τι δύναμη!

Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα

Και γιορτάζει την ίδια μέρα, 11 Φεβρουαρίου, να μαζευόμαστε, η Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα. Η βασίλισσα. Η γυναίκα του Θεόφιλου του εικονομάχου στη δεύτερη εικονομαχία, τον 9ο αιώνα. Την πήρε ο Θεόφιλος ο εικονομάχος σύζυγο, αντί της Κασσιανής, που ξέρομε την γνωστή ιστορία. Η Θεοδώρα ήταν ικανή και μεγάλη χριστιανή, εκ προγόνων. Ήταν απ την Παφλαγονία της Μικράς Ασίας του Πόντου, εκεί. Και την διέταξε ο αυτοκράτορας να μην πιστεύει στις εικόνες, κι αυτή είπε πώς δεν πιστεύει, άλλα τις είχε μυστικά στο δωμάτιο της, τις έβγαζε και προσευχότανε. Μεγάλωσε έτσι και τις πέντε κόρες της και τον γυιό της Μιχαήλ, και ο Θεόφιλος αρρώστησε βαρειά και πέθανε. Εκείνη του χε υποσχεθεί, πώς θα συνεχίσει κι η εικονομαχία, Αλλά, αφού πέθανε, έλυσε την συμφωνία της και κάλεσε τους ορθοδόξους και τον πατριάρχη Μεθόδιο, που χε εξορίσει ο άντρας της κι είχε βάλει κάποιον Ιωάννη Λεκανομάντη, και μάζεψε και όλους, έκαμε Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, και αποφάσισαν την οριστική αναστήλωση των εικόνων, στα 843 μ.Χ., και την πρώτη Κυριακή μετά από αυτό, που ταν και η Κυριακή της ορθοδοξίας, έκαμαν και τον θρίαμβο, έκαμαν λιτανεία τις ιερές εικόνες και γύρισαν στον ναό τον μεγάλο, στη μεγάλη εκκλησία, στην Αγιά Σοφιά, κι αναστήλωσαν, έβαλαν, δηλαδή, τις εικόνες στις θέσεις τους. Γιατί τις εικόνες τις βάλανε πάνω στις στήλες. Πλάκες. Όχι στύλη με ύψιλον. Λένε μερικοί στήλες του Ολυμπίου Διός. Δεν είναι πλάκες εκεί. Είναι στύλοι. Κολόνες. Αλλά δεν πειράζει τα χομε συνηθίσει πολλά, και τα λέμε, δεν έχει σημασία αυτό. Το λέω έτσι τώρα, επειδή ήλθε η κουβέντα. Λοιπόν.

Και πραγματικά ήτανε σπουδαία εκείνη. Ο γυιός της ήταν τριών-τεσσάρων ετών, μόλις πέθανε ο Θεόφιλος. Και έλαβε την αντιβασιλεία. Και μ έναν άρχοντα εκεί, τον Θεόκτιστο, τον Λογοθέτη του Δρόμου, που ταν Ικανότατος κι είναι και Άγιος της Εκκλησίας κι αυτός, γιορτάζει 20 Νοεμβρίου, εχειρίσθη τα πράγματα της αυτοκρατορίας, κατά τον πιο τέλειο τρόπο. Και βοήθησε τους πάντας η Αγία Θεοδώρα. Την δυσκόλεψαν, όμως, κι εκείνη, οι δικοί της άνθρωποι, την πόνεσαν, διαβάστε την Ιστορία, όσοι θέλετε, είναι πολύ συγκινητική, την πήγαν με το ζόρι στο μοναστήρι, για να της πάρουν τη θέση, κι εκείνη έσκυψε το κεφάλι και είπε: Σοι, Κύριε. Αφού θέλεις έτσι, Κύριε, σ ευχαριστώ. Εγώ θα Σε υπηρετώ, άπ όπου με βάλεις. Μ έβαλες στον θρόνο, Σε υπηρετούσα από κεί. Μ έστειλες στο μοναστήρι, θα σε υπηρετήσω εκεί. Και άγιασε τόσο πολύ, που το λείψανο της, όταν εκοιμήθη, 11 Φεβρουαρίου του 867, έμεινε άφθαρτο. Και μετά την άλωση η κατά την άλωση η λίγο πριν την άλωση, μαζί με του Αγίου Σπυρίδωνος το λείψανο, τα πήρε ένας ιερεύς από τη Βασιλεύουσα και τα έφερε στην Κέρκυρα. Υπάρχει τώρα το λείψανο της στον καθεδρικό ναό. Και στον Β παγκόσμιο πόλεμο, που βομβάρδιζαν oι Ιταλοί και οι Γερμανοί, γκρεμίστηκε ο ναός και το λείψανο δεν έπαθε τίποτα. Όσοι πηγαίνετε, πηγαίνετε στον καθεδρικό ναό, πάτε και στον Άγιο Σπυρίδωνα, Να παίρνετε τις ευχές και των δύο. Είναι εκεί στα σύνορα ορθοδοξίας και παπισμού. Και oι δυο. Γιατί και οι δυο έκαναν τα πάντα και στήριξαν, κατά το ανθρώπινο, την ορθοδοξία. Ο ένας στη Σύνοδο της Νικαίας την Πρώτη, και εκείνη στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως, που στα 843 ανεστήλωσε, με τον πατριάρχη και τους άλλους, κλήρο και λαό, οριστικώς τις άγιες εικόνες. Και μέχρι σήμερα τις έχομε και μακάρι να τις έχομε. Γιατί είναι μεγάλη υπόθεση οι ιερές εικόνες. Θα πούμε άλλοτε γι αυτό. Λοιπόν.

12 Φεβρουαρίου

Άγιος Μελέτιος

Πάμε 12 έχομε μόνο τρία λεπτά δεν πειράζει έτσι περνάει η ώρα, άμα λέμε καλά πράγματα, ο όσιος Μελέτιος, επίσκοπος Αντιοχείας της Μεγάλης. Ο,τι και να πούμε για τον Άγιο Μελέτιο, τον Ιεράρχη της Αντιοχείας, είναι λίγο. Και τον αδικούμε. Ήταν μία μορφή σεβάσμια. Μια κορυφή το πρόσωπο του έλαμπε. Κι όταν έγινε επίσκοπος εκεί, στην Αντιόχεια τη Μεγάλη, θέλαν όλοι οι άνθρωποι να τον πάρουν στο σπίτι τους. Να τον έχουν δικό τους. Μόνο Να μπεις, πατερούλη, μες στο σπίτι, να αγιασθεί το σπίτι μας, και δεν θέλομε τίποτε άλλο. Θα χομε αυτό τον αγιασμό κι αύτη τη χάρη σ όλη μας τη ζωή. Οι Αρειανοί τον κυνήγησαν. Ο Κωνστάντιος, ο γυιός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που ταν Αρειανίζων, και που δεν τον έστειλε; Τι εξορίες, τι βάσανα, τι δεινά! Στο τέλος πήγε στον Μέγα Θεοδόσιο, που ακόμη δεν είχε γίνει αυτοκράτωρ, και του φόρεσε την χλαμύδα του αύτοκράτορος στον ύπνο του, ε; Και το στέμμα στο κεφάλι. Του λέει: Εσύ θα γίνεις αυτοκράτωρ. Και έγινε αυτοκράτωρ. Κι έκαμε ο Μέγας Θεοδόσιος την Β Οικουμενική Σύνοδο, της οποίας προήδρευσε για λίγο ο μεγάλος Μελέτιος και έκαμε κανονική την μετάθεση του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου από τα Σάσιμα της Καππαδοκίας στην Κωνσταντινούπολη, στον οικουμενικό θρόνο, κι υστέρα παρέδωκε την ψυχή του. Το λείψανο του το πήγαν στην Αντιόχεια. Άπ όπου πέρασαν έγινε θρίαμβος. Κλαίγανε, συγκινιόντουσαν ο! άνθρωποι και ωφελιόντουσαν τα μέγιστα.

13 Φεβρουάριου

Άγιος Μαρτινιανός

Άλλα να πάμε, τώρα, και στις 13. Να χουμε την ευχή του οσίου Μελετίου. Μεγάλη μορφή! Διαβάστε τα Συναξάρια. Λίγα λέει αυτό το Συναξάριο που έχω, του Μηναίου, δηλαδή, και σας είπα κι εγώ λιγότερα. Έχομε στις 13 Φεβρουαρίου, και τελειώνει το Επταήμερο του Συναξαρίου που αναφερόμαστε αυτή τη βδομάδα, είναι ο όσιος Μαρτινιανός. Από την Παλαιστίνη. Από την Καισαρεία. Έγινε ασκητής. Για πολλά χρόνια, εκεί στα βουνά της Παλαιστίνης, με άλλους ασκητάς. Πήγε μια γυναίκα, όταν έμαθε την αγιότητα του, κι ήθελε να τον πλανέσει. Εκείνος έβαλε το πόδι του και το χέρι του και το σώμα του και τ άγγισε στη φωτιά. Κι έλεγε: Μαρτινιανέ, αντέχεις την αιωνία κόλαση να καίγεσαι; Γιατί, άμα κάνεις αυτό που σου λέει η γυναίκα και που σου λέει κι ο εαυτός σου ο παλαιός, τότε θα μπεις εκεί. Έμπα από τώρα, λοιπόν, να τελειώνουμε. Κι έβαλε το σώμα του και καιγότανε το είδε η γυναίκα η καημένη και μετάνοιωσε. Έπεσε στα πόδια του και παρεκάλεσε: σε παρακαλώ, μην το κάνεις αυτό, του λέει. Πλάνεσε και μένα ο διάβολος, και είδες τι μας κάμνει; Κι εκείνος βγήκε άπ τη φωτιά, έκαμε εφτά μήνες Να συνέλθει άπ τα τραύματα, και την προέπεμψε, της έδωσε συγγνώμη, σε γυναικείο μοναστήρι. Κι αυτή έγινε Αγία και έκανε και θαύματα. Είδατε τι κάνει η χάρη του Θεού; Και θαύματα!

Κι υστέρα έφυγε από κει. Και πήγε μέσα σ ένα ξερονήσι, μια μέρα μακριά με το πλοίο σου λέει: Εδώ δεν θα με βρει ο διάβολος. Αλλά κι εκεί τον βρήκε. Έμεινε δέκα χρόνια, ένας πλοίαρχος του έφερνε ψωμάκι και νερό κάθε τόσο, κι ένα βράδυ έκανε τρικυμία στη θάλασσα, καθώς περνούσε ένα καράβι, πνίγηκαν όλοι κι έμεινε μόνο μια νεαρά. Ο,τι χρειαζόταν, δόλωμα για τον Άγιο Μαρτινιανό. Και σε μια σανίδα προσπαθούσε να βγει στην ξηρά και φώναζε την είδε ο Άγιος. Τι να κάνει; Κατεβαίνει και την παίρνει. Και λέει: Κόρη μου, κάτσε σύ εδώ, θα περάσει κανένα καράβι, πάρε και ψωμάκι, πάρε και μια στολή δική μου να φοράς, Να σε περνάνε για άντρα, για να μην σε πειράξει κανείς τι ωραίος! Έδειξε αγάπη Αλλά πρόσεχε τον εαυτό του. Κι εγώ θα φύγω. Που θα πάς, γέροντα; θα πάω, λέει τι κάνει; Πέφτει στη θάλασσα. Πυρ, γυνή και θάλασσα. Τι να κάνω, σου λέει, τώρα; Πέφτει στη θάλασσα. Και τότε βλέπει η κόρη κι έρχονται δυο δελφίνια και τον παίρνουν. Τον παίρνουν, τον βγάζουν στη ξηρά. Κι από κει και πέρα πήρε απόφαση ο Άγιος Μαρτινιανός, δυστυχώς πέρασε η ώρα, να μη σταθεί πουθενά. Να γυρίζει για να μην τον πιάσει ο πειρασμός. Αλλά, όπου κι αν πήγε, τον κυνηγούσε ο πειρασμός. Και τι σημαίνει αυτό; Ότι οπού κι αν πάμε, ο σατανάς είναι κοντά μας. Έρχεται. Δεν μας αφήνει. Γι αυτό Να μαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε και προπαντός Να αγαπάμε και να συγχωράμε. Και να προσευχόμεθα. Και να λέμε στον Κύριο αυτό που λέει στην Κυριακή προσευχή: Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού. Μην επιτρέπεις να μπούμε και μην τον αφήνεις κι αυτόν να ρθεί πάνω μας. Πάμε καμιά φορά γυρεύοντας κι εμείς τον πειρασμό. Λοιπόν. Κι έφθασε μέχρι τας Αθήνας. Και πήγε δω πάνω στον Λυκαβηττό, κει που ναι οι όσιοι Ισίδωροι, κι εκεί στο σπήλαιο έμεινε κάμποσο διάστημα, τον επισκέφθηκε ο επίσκοπος Αθηνών, εφώτισε όλο τον κόσμο, όλους τους Αθηναίους, και υστέρα οσιακώς έκοιμήθη. 13 Φεβρουαρίου. Όποτε έχομε εδώ τον όσιο Μαρτινιανό. Να χομε την εύχούλα του.

Έξεφωνήθη την 6η Φεβρουαρίου 2008

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 14-20 Φεβρουαρίου

Μας ξαναμάζεψε ο Χριστός μας, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, εδώ στη θερμή αγκάλη του Αγίου μας Νεκταρίου, και σήμερα. Και Τον ευχαριστούμε τον Χριστό μας. Και Τον αγαπούμε πολύ. Και Τον εμπιστευόμεθα κατά πάντα. Ας προσευχόμεθα σ Αυτόν. Κι ας αγαπάμε και τους αδελφούς. Και όλους τους ανθρώπους. Κι ας Τον Ικετεύομε, ακόμα, και για τη δυσκολεμένη πατρίδα μας, που ο αντίδικος και τα όργανά του κάνουν τόσον αγώνα και τόσον πόλεμο, Να μας αποχρωματίσουν θρησκευτικά και εθνικά, και να επικρατεί, όπως έλεγε προχθές ωραιότατα και ο Μακαριότατος μας, ο νέος αρχιεπίσκοπος μας Ιερώνυμος, σύγχυση μεγάλη. Και βαίνομεν προς αφανισμόν. Και ποιος φταίει; Η Εκκλησία έχει μια μεγάλη αρετή την αρετή της αυτομεμψίας. Εμείς οι ίδιοι. Πρώτα και κύρια και βασικά.

Στα 1984, ζούσε ακόμα ο Γέροντας Πορφύριος, κι είχαμε πάει μια παρέα στο κελλάκι του. Εκεί, σ αυτή την άνοιξη και ομορφιά. Και μας είπε διάφορα, και στο τέλος τι μας λέει, έτσι, έντονα, στενοχωρημένος και πολύ προβληματισμένος; Αφήσατε και μας τα πήρανε όλα. Και τη γλώσσα μας και την ιστορία μας και την πίστη μας και τις παραδόσεις μας και την πατρίδα μας. Κι εσείς τι κάνετε; Χειροκροτείτε τη δημοκρατία! Αυτό γίνεται και σήμερα. Αφήσαμε την τύχη της πατρίδας μας στους ακραίους, αφήσαμε την τύχη της πατρίδας μας στο στρατό κατοχής, που ναι οι συνδικαλισταί, κι όχι μόνο, και τώρα ξεπουλιούνται όλα. Και με τη μέθοδο της απασχολήσεως, ξέρετε ποίοι την έχουν και την εφαρμόζουν, μας ρίχνουν το να και τ άλλο, μας απασχολούν, και ξαφρίζουν το βιός της πατρίδος και περισσότερο το βιός των ψυχών μας.

Γι αυτό, τώρα που μπαίνει και το Τριώδιο, ας ξυπνήσομε. Ας μετανοήσομε. Ας διορθωθούμε. Ας πάρομε την πατρίδα μας και την τύχη της στα χέρια μας. Γιατί τα έχομε αφήσει. Δεν τολμάς να πεις για πίστη, για πατρίδα, για θρησκεία, για ιστορία, για γλώσσα, και αμέσως ρατσιστής, και αμέσως εθνικιστής, και αμέσως όλες αυτές τις αηδίες, που μας έχουν χορτάσει. Και προχθές έκαναν στο κέντρο της Αθήνας και μια πρόβα τζενεράλε. Κάψαν ακόμα και τη σημαία της πατρίδος μας. Μην τα ξεχνάμε αυτά. Οι δυνάμεις της αθεΐας, άπ όπου κι αν προέρχονται, κτυπάνε με τον πιο φοβερό τρόπο. Να το προσέχομε αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω τι να κάνομε. Ο Χριστός, με τις ευχές του Μακαριώτατου και των ιεραρχών και πατέρων, Να μας ξυπνήσει. Να μας αφυπνίσει. Να φύγομε άπ αυτή τη σύγχυση. Γιατί τώρα αυτό είναι πολύ κακό. Οι άγιοι, στην εποχή τους, και σήμερα ακόμη, οι άγιοι έκαμαν αντίσταση. Έκαμαν αντίσταση κατά της ειδωλολατρίας, της απιστίας και της αθεΐας. Έκαμαν, έργω, αντίσταση. με την ομολογία της πίστεως των. Και με την υπομονή στα μεγάλα μαρτύρια και στα βάσανα, στα οποία τους υπέβαλαν οι διώκται και Οι δήμιοι. Ίσως έλθει και σε μας καιρός, και μπορεί και κοντά Να είναι, που θα χρειαστεί Να μαρτυρήσομε, όπως εκείνοι. για να κρατήσομε την άγια πίστη, που παραλάβαμε από μάρτυρες, από οσίους, από ιεράρχες, από Αγίους, από νεομάρτυρες, από ήρωες, από προγόνους μας ευσεβείς και δικαίους και σοφούς και δυνατούς, να την κάνομε πάλι, να την ανανεώσομε. Να την ζήσομε. Να λάμψει ξανά η ελληνορθοδοξία σ αυτό τον υπέροχο τόπο. Σ αυτό το αλωνάκι, που ναι η πατρίδα μας. Και να τα παραδώσομε στα παιδιά μας που έρχονται. Εμείς ξεφύγαμε τούτα τα χρόνια, κατά πολύ. Άπ το 74 και δώθε, κατά πολύ. Και τ αφήσαμε όλα. Και δεν κάναμε τίποτε. Τουλάχιστον, ας διδάξομε τα παιδιά μας, να κάνουν αυτό που εμείς δεν κάναμε. Κι ας προσπαθήσομε κι εμείς Να το κάνομε, δια της μετανοίας και της διορθώσεως του βίου μας. Αυτά.

14 Φεβρουαρίου

Άγιος Αυξέντιος ο εν τω Βουνώ

Ας μπούμε, τώρα, στο Συναξάριο. Στο Συναξάριο. Αύριο, 14 του μηνός Φεβρουαρίου, γιορτάζει ένας πολύ μεγάλος Άγιος. Άγνωστος στους περισσότερους. Ο Άγιος Αυξέντιος, ο εν τω Βουνώ. Κατήγετο άπ την Περσία. Ήλθε στην Κωνσταντινούπολη. Αφιερώθηκε στα Γράμματα και στην Εκκλησία. Ανέβηκε σε ύψη αγιότητος και γνώσεως θείας και ανθρώπινης. Και δίδαξε στο Πανδιδακτήριο και Φιλοσοφία και Ρητορική και Θεολογία. Και πήρε και δημόσιες θέσεις μεγάλες στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, στον 5ο αιώνα, επί Θεοδοσίου του Β, του μικρού, 408-450. Εκείνος, όμως, ο αοίδιμος Αυξέντιος, ήθελε να αυξήσει τα χαρίσματα του την καλλιέργεια της ψυχής του. Και ο,τι άλλο, όνομα και πράγμα. Ο Αυξέντιος έφυγε για το βουνό. Εκεί κοντά στην Χαλκηδόνα, απέναντι στην Προποντίδα, στο νησάκι Οξεία, απέναντι. Και ανέβηκε και έκανε άσκηση. Και από την άσκηση και τον αγώνα και τη χάρη, έλαμψε. Κι επειδή το φως δεν κρύβεται, σαν την πόλη που ναι επάνω στο βουνό, και σαν το λυχνάρι που το βάνομε στον λυχνοστάτη και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία, έτσι εβγήκε η φήμη και η χάρη του παντού. Έκαμε δε και πολλά θαύματα. Κι έτρεχαν οι άνθρωποι, σαν σε άλλο Χριστόν, και τηρουμένων των αναλογιών, να πάρουν την ευχή του. Ν ακούσουν τη διδαχή του. Να του πούνε τον πόνο τους. Να λάβουν θαύματα. Και προπαντός να ξυπνήσει η ψυχή τους και να μπει ξανά στον δρόμο του Χριστού και της ομορφιάς.

Τον καιρό εκείνο ήταν και φοβερές αιρέσεις. Κι ο Νεστοριανισμός, λίγο πριν, και ο μονοφυσιτισμός, στην εποχή του, έκανε θραύση. Αυτές Οι αιρέσεις ήταν μια συγκεκαλυμμένη αθεΐα. Άλλες πολεμούσαν τη Θεότητα κι άλλες την ανθρωπότητα του Χριστού. Κι άλλες λέγαν, όπως ο Αρειανισμός, δεν είναι Θεός ο Ιησούς Χριστός κι άλλες ο Ιησούς Χριστός δεν είναι άνθρωπος. Έγινε για λίγο και υστέρα απορροφήθηκε άπ τη Θεότητα. Βλακείες! Τότε καταργούμε την ενανθρώπηση και καταργούμε τη σωτηρία. Και στην ουσία αυτό είναι αθεΐα. Συγκεκαλυμμένη, όμως. Είναι χειρότερη αυτή η αθεΐα. Και ο Άγιος, με τη χάρη του, έβοήθησε τα μέγιστα, στη Συνοδό, εκεί, της Χαλκηδόνος, στα 451. Κι έγινε η διατύπωση του ορθοδόξου δόγματος, που έλεγε ο Χριστός έχει ένα πρόσωπο και δύο φύσεις ηνωμένες. Είναι, δηλαδή, ο Θεάνθρωπος Κύριος. Και γλίτωσε, τότε, η Εκκλησία, δηλαδή ο κόσμος ο πιστός, άπ αυτή τη μανία, άπ αυτή την αίρεση κι άπ αυτή την παραζάλη τι αγώνες έχουν γίνει για την ορθοδοξία μας και για την πατρίδα μας! Πόσοι δεν έχουν θυσιασθεί και πόσοι δεν έχουν δώσει το αίμα τους και την ζωή τους! Κι όλος αυτός ο τόπος είναι θεμελιωμένος στον κόπο και στον Ιδρώτα και στα αίματα των αγίων και των ηρώων και των μαρτύρων. Μην τα ξεχνάμε αυτά.

Κι έτρεχαν, για να συνεχίσομε τον βίο του Αγίου, έτρεχαν από παντού. Και τους βοηθούσε αμέτρητα. Κι υστέρα έφυγε για λίγο και πήγε σ άλλο βουνό. Πιο ψηλό. Να κρυφτεί. Γιατί φοβότανε, μήπως επαρθεί, από τις τιμές των ανθρώπων. Γιατί η έπαρση είναι το πρώτο κακό στην πλάση. Το επινόησε ο διάβολος κι από κει και πέρα έπεσε και ο ίδιος και ρίχνει κι εμάς. Και μας έβγαλε κι άπ τον επίγειο παράδεισο και μας ταλαιπωρεί στην πλάση. Κι ήλθε ο Χριστός μας, η άκρα ταπείνωση και η τελεία αγάπη, και μας ελευθέρωσε και μας ελευθερώνει. Μα κι εκεί τον βρήκαν κι εφτειαξε και μονή, που έβαζε εκεί νεαρές υπάρξεις που ήθελαν να μονάσουν και να αφοσιωθούν στον Θεό, και έγινε το μοναστηράκι μια όαση, αλλά και το βουνό ολόκληρο κατακλύσθηκε από ανθρώπους, που έγιναν μοναχοί και αναχωρηταί. Κι ήταν εκεί μια ζωγραφιά του Παραδείσου. ένα κομμάτι της Βασιλείας.

Πέρασαν, όμως, τα χρόνια κι οι καιροί, κι ο Αυξέντιος αυξήθηκε και κατά την ηλικία. Κατά τα χρόνια, δηλαδή, της ζωής του. Και έφυγε στα 470, 14 Φεβρουαρίου. Και πήγε στον Παράδεισο. Εμείς, όμως, τον γιορτάζουμε κάθε 14 Φεβρουαρίου και τον τιμάμε και τον αγαπάμε. Κι αν δεν τον ξέρομε, μας ξέρει εκείνος. Μας φροντίζει εκείνος. Μας συμπαρίσταται εκείνος και μας δίνει τόσα πολλά. Γι αυτό κάνομε άριστα, νομίζω, όταν διαβάζομε τους Βίους των αγίων κι όταν κι εδώ, ταπεινά, κάθε Τετάρτη τους αναλύομε στην αγάπη σας.

15 Φεβρουαρίου

Άγιος Ονήσιμος

Πάμε, τώρα στις 15 Φεβρουαρίου, γιατί βλέπω και την ώρα να φεύγει, γιορτάζει ο Άγιος απόστολος Ονήσιμος. Αυτός ήταν δούλος στις Κολοσσές της Φρυγίας, στον Ρωμαίο πολίτη Φιλήμονα. Άλλα ήταν ειδωλολάτρης. Και μια μέρα, τι του ρθε; Κλέβει τα υπάρχοντα του αφεντικού, ενώ όλοι έλειπαν, και φεύγει. ΤΊ κάνουν αυτά τα χρήματα! Και μ άρεσε κι η διαθήκη του μακαριστού Χριστόδουλου, πού γράφει, τι; Δεν έχω χρήματα. Και τ άφησε όλα στην Εκκλησία τα υπάρχοντα του κι έδωσε σε όλους την ευχή του. να την έχομε κι εμείς, και ο νέος αρχιεπίσκοπος μας, πού βαδίζει στα ίχνη του, για να βγούμε πέρα. Και να πάμε στη Βασιλεία, αφού κάνομε ο καθένας, σ αύτη την πλάση, το χρέος μας. Κι ως ορθόδοξοι χριστιανοί, και ως Έλληνες πατριώτες.

Και που να πάει η ψυχούλα; Εγνώριζε τον απόστολο Παύλο. Έκαμε το κακό, άδειασε η ψυχή του, δυσκολεύτηκε πολύ, άρχισε να φοβάται, που να πάει; Πήγε στον πατέρα της οικουμένης. Πού τανε στη Ρώμη, στη φυλακή, δεμένος Για τον Χριστόν, έτοιμος να δικασθεί. Τον εδέχθηκε, λοιπόν, ο απόστολος Παύλος τον Ονήσιμο. Ονήσιμος σημαίνει ωφέλιμος, από το ονίνημι, ωφελώ. Λοιπόν. Τον εδέχθηκε. με χαρά. Με αγάπη. Ξαφνιάστηκε ο άλλος. Του πε τι έκανε, και ο απόστολος Παύλος έκανε πώς δεν κατάλαβε. Και τι ήταν αυτό αφορμή; Να ανοίξει η ψυχή του και να ζητήσει απ τον απόστολο Παύλο να βαπτισθεί. Να γίνει κι αυτός χριστιανός. Και μετά να πάει στο αφεντικό του στις Κολοσσές, στον Φιλήμονα, να ζητήσει συγγνώμη και να τον διακονεί πια. Και του έγραψε ο απόστολος Παύλος την Προς Φιλήμονα επιστολή, πού είναι η διακήρυξη της ελευθερίας των δούλων, θα λέγαμε. Τι ωραίο είναι αυτό το μανιφέστο της ελευθερίας των δούλων! και πήγε εκεί και ύστερα ο Φιλήμων τον έστειλε ξανά στην Ρώμη, να υπηρετεί και να διακονεί τον απόστολο Παύλο στη φυλακή, πού ήταν και στα βάσανα του.

Κι όταν ο απόστολος Παύλος απεκεφαλίσθη επί Νέρωνος, ο Ονήσιμος αφιερώθηκε στο έργο της Εκκλησίας. Στο έργο της διδαχής και του κηρύγματος του ευαγγελίου. Κι έκαμε θραύση! Ήταν ψυχούλα υπέροχη. Ας ήταν δούλος. Ας ήταν σκλάβος του κακού. Ας έκλεψε. Ας έκαμε ο,τιδήποτε. Στα βάθη του είχε την ομορφιά, πού ανέβηκε με τη χάρη του Κυρίου. Και έγινε και απόστολος της Εκκλησίας. Κι εκεί ο έπαρχος της πόλεως Τέρτυλος έμαθε τη δράση του και τον κάλεσε, τον απείλησε, γιατί έκαμε και κάποιον συγγενή του χριστιανό, και του λέει: Θα σταματήσεις και του λέει εκείνος: Δεν σταματάω. Τότε θα σε εξορίσω στους Ποτιόλους της Ιταλίας. στη Νεάπολη. Εξόρισε με, λέει και τι θα μου κάνεις; Κι εκεί δουλειά θα κάνω. Απειλή πού την έχεις κι εσύ! και δουλειά πού την βρήκες να κάνεις! Κι ήλθε, λοιπόν, στη Νεάπολη, στους Ποτιόλους, κι εκεί εκήρυττε περισσότερον. Τα μαθε ο Τέρτυλος και τρέχει κι εκεί. Του πε να σταματήσει. Εγώ, λέει, δεν σταματώ. Κάνε ο,τι νομίζεις. Εσύ να σταματήσεις απ τις βλακείες και να γίνεις κι εσύ του Χρίστου, να λυθεί το δράμα της ψυχής σου και να βοηθήσομε όλο τον κόσμο. Ό Χριστός μας γι αυτό ήλθε. Να σώσει όλους τους ανθρώπους, έως εσχάτου της γης. Ό άλλος, όμως, ήτανε άλλου, και δεν καταλάβαινε. Ήταν σπορά του αλλουνού, δυστυχώς και τον υπέβαλε σε πολλά και δεινά βασανιστήρια. Τον έκαμε στο τέλος μία πληγή. Του τσάκισε πόδια, κόκκαλα. τα πάντα. Τον πέταξε κι έφυγε. Δεν άντεχε ούτε αυτός, να τον βλέπει. Κι εκείνος, αφού πέρασε λιγάκι, παρέδωκε την ψυχούλα του την αθάνατη, ο απόστολος Ονήσιμος, στον φιλάνθρωπο Χριστό μας και οι χριστιανοί τον έκλαψαν.

Έτσι κλαίνε οι χριστιανοί, με ελπίδα. Γιατί υπάρχει και η συμπόνια και η αγάπη και ο χωρισμός, πού πονάει και τα μαρτύρια και τα βάσανα, ακόμη και των αγίων, τα κλαίμε. Ή Παναγιά στη Μυτιλήνη έκλαιγε στη Θερμή τον Γιώργο της, τον άγιο Ραφαήλ. την άκουσε κάποιος να κλαίει και ρώτησε: Γιατί κλαίει η Δέσποινα; Κλαίει τον Γιώργο της. Έτσι τον έλεγαν τον άγιο Ραφαήλ δεν χάνομε το κοσμικό όνομα, όταν γίνομε μοναχοί. Γιατί μ αυτό έχομε μπει στην Εκκλησία του Χριστού. Έχομε γίνει μέλη της Εκκλησίας του Χρίστου. Έτσι, λοιπόν, έκλαψαν και έθαψαν και τον άγιο Ονήσιμο.

16 Φεβρουαρίου

Άγιος Πάμφιλος

Πάμε, τώρα, στις 16 του μηνός Φεβρουαρίου. Είναι μεθαύριο το Σάββατο. Έχομε και την ενθρόνιση του Μακαριώτατου, και παρακαλώ να πάμε όλοι, όσοι μπορούμε. Κι όσοι δεν μπορούμε, να προσευχηθούμε εκείνες τις στιγμές και ν αγαπάμε τον Μακαριώτατο και να προσευχόμαστε και να συμπράττουμε κι εμείς, για να προχωρήσει μπροστά και η Εκκλησία μας και η πατρίδα μας. Για να μας σώσει όλους ο Θεός και να μας βάλει στον Παράδεισο.

Έχομε εδώ τον άγιο Πάμφιλο. Πάμφιλος σημαίνει φιλικός καθ όλα. Φίλτατος. Ό άγιος Πάμφιλος, τον 4ο αιώνα, στην Καισαρεία της Παλαιστίνης. Κοντά στα Ιεροσόλυμα. Ήτανε λόγιος, ήταν πρεσβύτερος, και διηύθυνε μια σχολή, εκεί, Θεολογική. Ήλθαν κι άλλοι από άλλα μέρη, άλλοι ένδεκα, με διάφορα επαγγέλματα, με διαφορετική καταγωγή και ψυχοσύνθεση, και έγιναν φίλοι. Αυτό είναι η Εκκλησία. Μαζεύει απ όλα τα επαγγέλματα, μαζεύει απ όλους τους τόπους και χώρους, και τους κάνει ένα. Αυτοί, αν κι ήσαν άγνωστοι μεταξύ τους, συναντήθηκαν ως χριστιανοί. Επειδή είχαν κοινή πίστη, κοινή αγάπη και κοινό Κύριο και αδελφό, τον Ιησού Χριστό μας. Και τους ένωσε αυτή η αγάπη και αυτή η πίστη. Γι αυτό λέγανε Για τους αρχαίους χριστιανούς ότι ηγαπώντο και πριν ακόμη γνωριστούν, ένεκα της κοινής πίστεως και ένεκα της κοινής αγάπης και του κοινού κηρύγματος του Ιησού Χρίστου. Εις Κύριος, μία πίστις, εν Βάπτισμα, λέει ο απόστολος Παύλος.

Και καθώς έμπαιναν, κάποια στιγμή, αφού είχαν συναντηθεί απ έξω κι έμπαιναν στην Καισαρεία, οι φρουροί τους είπαν: τι είστε εσείς κι από που έρχεστε; και είπαν: Είμεθα χριστιανοί και ερχόμαστε απ τον κόσμο και πάμε Για την Άνω Ιερουσαλήμ. Τώρα οι άλλοι σου λένε: τι λένε αυτοί; τους πήγαν εκεί στον έπαρχο, τους ανέκρινε εκείνος, ομολόγησαν πώς ήσαν χριστιανοί, τους ζήτησε ν αλλάξουν, αφού πρώτα τους κολάκευσε και τους παρακάλεσε, κι αφού δεν άλλαζαν εκείνοι, άρχισαν τα μαρτύρια. Πολλά και μεγάλα μαρτύρια υπέστησαν δώδεκα άνθρωποι. Περίφημοι και σπουδαίοι και ζωντανά μέλη της κοινωνίας και της Εκκλησίας και χρήσιμα δεν θέλω να σας λέω με λεπτομέρειες τους βίους και τα βάσανα των, τα αναφέρει το Συναξάριο, άλλωστε, πολύ σύντομα, φειδόμενοι και του χρόνου και των αισθημάτων μας, γιατί, άμα διαβάζομε μαρτύρια συνεχώς, συγκινούμεθα, πονάμε, και καμιά φορά παθαίνομε και τίποτα χειρότερο. Μπορεί να μείνει και στον τόπο κανένας. Γιατί δεν αντέχουν όλοι οι άνθρωποι. Ό άγιος Νικόλαος στη Μυτιλήνη, στη Λέσβο, βλέποντας τον άγιο Ραφαήλ να πριονίζεται, τι έκανε; Απέθανε εκ της λύπης του! Έπαθε συγκοπή. Έτσι γι αυτό η Εκκλησία μας έχει ένα μέτρο κι έναν τρόπο υπέροχο και βοηθάει σε όλα και λαμβάνει υπόψη τα πάντα και την ιδιαιτερότητα του καθενός και την αντοχή του καθενός. Τι ωραία είν αυτά! και αφού απέκοψαν τάς κεφάλας των, έμεινε και ο τελευταίος, πού φυλούσε, ο Χριστόδουλος, πού φιλούσε τα λείψανα των. Τον συνέλαβαν κι αυτόν και τον εσταύρωσαν και τους άφησαν άταφους εκεί όλους, να τους φάνε, δήθεν, τα άγρια θηρία. Αλλά η χάρη του Θεού τους σκέπασε, κανένα θηρίο δεν πήγε, και στο τέλος οι χριστιανοί πήγαν κρυφά και πήραν τα αγιασμένα λείψανα τους, τα καταφιλούσαν και τα έραναν και με τα δάκρυα και της συγκινήσεως και του πόνου και της συμπόνιας, και τα έθαψαν εκεί στην Καισαρεία της Παλαιστίνης και κάθε χρόνο, 16 του μηνός Φεβρουαρίου, γίνεται η μνήμη και η γιορτή τους.

Τι έχουν δεχθεί τα σπλάχνα της γης και τα βάθη της θαλάσσης και οι ερημιές και τα πάντα! Πόσους αγίους, πόσους μάρτυρες, πόσους ασκητάς, πόσους ήρωες, πόσους ναυαγούς, πό-σους ανθρώπους! Πόσους ανθρώπους! και κατά την κοινή Ανάσταση όλοι αυτοί θα βγουν απ όλα τα μέρη και θα πάνε και θα πάμε να συναντήσομε τον κοινό Δεσπότη μας Χριστό, Για την τελική κρίση και την τελική αποκατάσταση μας.

17 Φεβρουαρίου

Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων

Πάμε, τώρα, 17 του μηνός Φεβρουαρίου, γιορτάζει ο μεγαλομάρτυς Θεόδωρος ο τήρων. Tiro, tironis, σημαίνει στα λατινικά νεοσύλλεκτος. Ήταν απ την Αμάσεια του Πόντου, τον 3ο αιώνα κι εκείνος, και επί Μαξιμίνου από μικρός ήτο χριστιανός και είχε μεγάλη αγάπη στον Χριστό μας. Και στα Γράμματα και έγινε σοφός και μεγάλος χριστιανός και πήγε να υπηρετήσει στον ρωμαϊκό στρατό κι εκεί ο Βρίγκας, ο πραιπόσιτος, ο διοικητής, ζήτησε απ όλους τους στρατιώτες να θυσιάσουν στα είδωλα. 01 άλλοι επήγαν, ο Θεόδωρος όχι. Γιατί, Θεόδωρε, δεν έρχεσαι; Εγώ είμαι χριστιανός και δεν θυσιάζω στην πλάνη και στα ψέματα και στα είδωλα, άλλα κάνω μόνο θυσία στον Χριστό μου. Με πνεύμα και καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη και ακολουθώ και λατρεύω Εκείνον και μόνον και τότε άρχισαν τα βάσανα του. Τού επέμειναν να θυσιάσει, κι εκείνος επέμενε όχι. Κι επέμεινε μέχρι το τέλος. Και τότε του παν να το σκεφτεί. Τον άφησαν μια νύχτα να σκεφτεί. Κι εκείνος πήγε στην πόλη κι όπου εύρισκε αγάλματα των Θεών, κι εκείνο της Ρέας, της μητέρας των Θεών, όπως λέγαν οι ειδωλολάτραι, το κατακομμάτιασε και τα υπόλοιπα όλα. Την άλλη μέρα περίμεναν απάντηση κι έμαθαν, λοιπόν, ότι ο Θεόδωρος έκαμε αυτές τις βιαιοπραγίες. Θα μου πείτε, Έπρεπε; Άμα έχεις ζήλο και αγάπη και έρωτα για τον Χριστό, κανείς δεν ανέχεται να του βρίζουν τον Κύριο τον αγαπημένο του. Δεν μπορεί να βαστάξει την πλάνη και την αρρώστεια. Για την οποία χτες μίλησε κι ο Μακαριώτατος. Δεν φταίνε οι θεσμοί, φταίνε οι φορείς που αρρώστησαν και δεν εκφράζουν σωστά τους θεσμούς. Μπράβο! Έτσι, λοιπόν.

Γι αυτό δεν έχουμε γενναίους σήμερα, να κρατήσουν και πατρίδα και γλώσσα κι Εκκλησία και το να και τ άλλο. Τόσα χρόνια μάς ξεδόντιασαν κι εμείς ακόμη τους χειροκροτούμε. Καιρός είναι να σηκωθούμε. Δεν θέλω να πω πολλά πράγματα. Γιατί μερικοί το παίρνουν και στραβά η υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που ν έτοιμοι να ρίξουν τον λίθο του αναθέματος. Έμενα δεν με νοιάζει αυτό. Όταν μου βρίζουν την πατρίδα μου και την θρησκεία μου, θηρίο θα γίνω, έλεγε ο Μακρυγιάννης. Το να μου βρίσουν τον πατέρα και τη μάνα μου, κάτι τους έκαναν, και δικαίως τους βρίζουν αλλά το να βρίσεις τη θρησκεία μου και την πατρίδα μου, δεν το ανέχομαι. Πολύ ανεκτικοί δεν γίναμε; Και πολλοί ναιναίδες και νενέκηδες δεν γίναμε; Έ, κάτι πρέπει να γίνει. Ας το κάνει ο Χριστός με τις ευχές του Μακαριώτατου και όσων ακόμη έμειναν απροσκύνητοι κι είναι πολλοί. Απλά φοβούνται, μας έχουν τρομοκρατήσει, μας έχουν φέρει σε μιθριδατισμό, αργή δηλητηρίαση, και έχομε υποστεί, όπως τόσες φορές το χω πει, νεκροφάνεια. Άλλά καιρός είναι, λοιπόν, να σηκωθούμε και να ανανήψομε και να εγερθώμεν εξ ύπνου. Και τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος και καιρός σωτηρίας.

Κι άρχισαν τα μαρτύρια του αγίου μας, για να φεύγομε, γιατί περνάει η ώρα, άρχισαν τα μεγάλα μαρτύρια, τον ταλαιπώρησαν τόσο, που τον έκαναν μία πληγή και τον έριξαν στη φυλακή και τον άφησαν νηστικό και μόνο, για να μετανοιώσει και ν αλλάξει. Αλλά πού ν αλλάξει ο Θεόδωρος, το δώρο του Θεού; Κι όχι μόνο αυτό. Άλλά τη νύχτα ήλθε ο Χριστός μας και τον επισκέφθηκε. Του γιάτρεψε τις πληγές, —παιδιά, κλείστε το αυτό.— Του γιάτρεψε τις πληγές και του έδωσε ουράνιον άρτον και έγινε η φυλακή Παράδεισος και κατέβηκαν, στη συνέχεια, οι άγγελοι, αφού ο Κύριος Ανελήφθη, και δοξολογούσαν, μαζί με τον Θεόδωρο, τον Κύριο. 01 φύλακες απ έξω τα χασαν. Σου λέει: από πού μπήκαν, εδώ πέρα, οι άλλοι χριστιανοί και ψάλλουν όλοι μαζί; Μπαίνουν και κοιτάζουν, μόνος ο Θεόδωρος και δεμένος! Άλλα και θεραπευμένος! Τότε κατάλαβαν κι αυτοί ότι κάτι άλλο συμβαίνει.

Τον έβγαλαν από τη φυλακή τον Θεόδωρο, και τον έφεραν πάλι μπροστά στον πραιπόσιτο, και τον υπέβαλαν σε μεγαλύτερα βασανιστήρια. Και δεν μπορούσαν να καταλάβουν Το θαύμα που του έγινε. Ήσαν τόσο πωρωμένοι Γι' αυτό, η μεγαλύτερη αμαρτία στον /κόσμο και στους χριστιανούς, κυρίως, είναι η πώρωσις. Ή βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Ή α-μετανοησία και η σκληρότητα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό στον άνθρωπο, απ' αυτό και μόνο. που δεν συγχωρείται. Ούτε στον τωρινό αιώνα ούτε στον μέλλοντα αιώνα, όπως λέει ο Χριστός μας ο Κύριος. Και στο τέλος τον έριξαν σ' ένα καμίνι. Κι εκεί τι έγινε; Ή φλόγα δεν τον έκαψε. Τού έκανε ένα στεφάνι και μία αψίδα και τον είχε μέσα σε δροσισμό, όπως τους Τρεις Παίδες στην κάμινο της Βαβυλώνος. Και μέσα εκεί ο Θεόδωρος, προσευχόμενος, παρέδωκε την ψυχή του, Το πνεύμα του, στον Θεό, χωρίς να καεί ούτε μια τρίχα. Και θρίξ της κεφαλής υμών ου μη απόλλυται , είπε ο Χριστός. Και μια τρίχα της κεφαλής σας δεν χάνεται, αν εγώ δεν θέλω κι αν εγώ δεν το γνωρίζω κι αν εγώ δεν Το επιτρέπω. Κι εκοιμήθη, λοιπόν, ο Άγιος Θεόδωρος. Τον έθαψαν στα Ευχάϊτα του Πόντου.

Και λίγα χρόνια μετά, που εβασίλευσε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης η Αποστάτης, 361-363, ήταν εκεί στην Κωνσταντινούπολη και γνώριζε, γιατί χριστιανός ήταν κι αυτός, και μάλιστα καλός χριστιανός, τι συνέβη, δεν ξέρω, ήταν και αναγνώστης, του άρεσαν οι Θείες Γραφές, ήξερε πάρα πολλά Γράμματα και πάρα πολλά πράγματα, αλλά τι να πούμε, τι συνέβη, δεν ξέρομε. Ήξερε, λοιπόν, πώς την πρώτη εβδομάδα της Σαρακοστής οι χριστιανοί νηστεύουν. Είναι καθαρά εβδομάδα και καθαρίζουν την ψυχή και εξαγνίζουν και Το σώμα τους, με τη νηστεία, με την προσευχή και τα υπόλοιπα. Κι έβαλε, λοιπόν, κάποιους, θυσίασαν στα είδωλα και πήραν τα αίματα των ζώων που θυσίασαν στα είδωλα και τα πήγαν και τα ανέμειξαν με τις νηστήσιμες τροφές που ήσαν στα καταστήματα, χωρίς να το ξέρει κανείς. Σου λέει: Άσε, να τους μιάνω. Άσε, να τους μολύνω. Άσε, να τους προσβάλω. Αλλά ο Κύριος αγρυπνεί από πάνω. Αυτό μην Το ξεχνάμε ποτέ. Ή Θεία Του Πρόνοια μας φροντίζει μέχρι λεπτομέρειας συγκινητικής. Και στέλνει το βράδυ εκείνο, την Κυριακή της Τυρινής Το βράδυ, στον πατριάρχη Ευδόξιο, τον Άγιο Θεόδωρο τον Τήρωνα. Και του 'πε: Αυτό κι αυτό έχει κάνει ο αυτοκράτορας. Γι' αυτό κάλεσε αύριο τους χριστιανούς να διατάξεις να μην πάνε ν' αγοράσουν τροφές . Κι ο πατριάρχης τι του είπε ανθρώπινα; Και τι θα φάνε, τότε, άγιε μου;   Να φάνε , λέει, κόλλυβο η κόλλυβα.   Τι ειν' αυτό; Κόλλυβο λέμε στα Ευχάϊτα Το βρασμένο σιτάρι. Να βράσετε όλοι σιτάρι και να φάτε, να περάσετε. Μη φάτε από τα τρόφιμα τα μολυσμένα. Κι όλη τη βδομάδα, λοιπόν, εκείνοι έτρωγαν σιτάρι. Γι' αυτό και κάνομε, γιορτάζομε το γεγονός και το θαύμα του αγίου Θεοδώρου το πρώτο Σάββατο των νηστειών. Κι έχομε ανάμνηση του δια κολλύβων θαύματος. Γι' αυτό πάμε στην εκκλησία κόλλυβα, όχι για νεκρούς. Προς τιμήν του αγίου. Έχομε και άγια κόλλυβα. Υπάρχει ευχή. Ο πάντα τελεσφόρησα);... Έχομε άγια, όπως λέει ο Παπαδιαμάντης στο διήγημα Άγια και πεθαμένα. Πιάνανε κι από τα δυο, όπως κάνουμε και τώρα. Και τα μπερδεύανε, μετά, και δεν ξέραν ποια ειν' τα άγια και ποια τα πεθαμένα. Δεν πειράζει. Πάνε μόνο άγια κόλλυβα εκείνη τη φορά. Το 'χομε κάνει, βέβαια, σήμερα και Ψυχοσάββατο. Κι είν' ημέρα των νεκρών αλλά τι να κάνομε; 'Εγώ σας λέω, τι λέει η Εκκλησία. Από 'κει και πέρα, ας κάνει ο καθένας ο,τι θέλει. Θα μου πεις είναι μεγάλο κακό; Όχι αλλά, αφού είναι για τον Άγιο, να τιμήσουμε, κι έτσι το όρισε η Εκκλησία, αν μπορούμε, το κρατάμε. Κι αν δεν μπορούμε, πάλι ο Άγιος δεν μας Το κρατάει. Μάς συγχωράει. Γιατί δεν κάθεται στα κόλλυβα ούτε στ' αυτά αλλά κάθεται στην ψυχή μας και στις πράξεις της. Και μάλιστα, άμα είναι αγαθές οι πράξεις της ζωής μας, προσπαθούμε και μετανιώνομε και διορθωνόμεθα, ο Χριστός και οι άγιοι και η Παναγιά μας χαίρονται.

Για φρόντισε, κύριε επίτροπε, να βγει έξω ο κύριος αυτός, ο οποίος... Έτσι! δεν είναι αυτό... Είν' εκ του πειρασμού δεν Το καταλαβαίνετε; Επειδή λέμε για τους αγίους. Ο άλλος στην Κύπρο, που γράφει για τους αγίους, τον έχουνε ξετρελάνει. Και η Κύπρος δυσκολεύεται εκεί κάτω. Και η Κύπρος δυσκολεύεται. Κάντε προσευχή την Κυριακή. Όλες οι δυνάμεις της αντίδρασης συνασπίσθηκαν να βγάλουν αυτό τον άνθρωπο, που κρατάει εκεί Θερμοπύλες στην Κύπρο. Είν' Ακρίτας ο κύριος Παπαδόπουλος. Είναι Ακρίτας. Και λέει τα γενναία του όχι. Και τα πληρώνει. Ας προσευχηθούμε. Κρατάει. Και να 'χομε και εδώ Ακρίτες, να βγούμε πέρα. Γιατί μας πάνε για φούντο όλους. Οι δυνάμεις του κακού, με τον αρχέκακο. Έτσι. Να λέμε και κανένα όχι. να λέμε και καμιά λεβεντιά. Να λάμψει λίγο ο τόπος. να αναθαρρήσει κι ο Κολοκοτρώνης στην άλλη πλάση και ο! ήρωες και οι άγιοι, που έδωσαν τόσα για την πίστη και Το Γένος. Και δίνουν κι από 'κει.

Κι έτσι, λοιπόν, έφαγαν κόλλυβα και γιορτάζει η Εκκλησία Το πρώτο Σάββατο των νηστειών αυτό Το θαύμα που έκανε ο Άγιος Θεόδωρος. Ο όποιος έκανε πάρα πολλά και αμέτρητα θαύματα. μια γυναίκα είχε χάσει το παιδί της, το 'χαν πάρει οι Αγαρηνοί. Και πήγε στον ναό του αγίου και τον παρακαλούσε. Και δεν τον έβρισκε. Και μετά από λίγες μέρες ήλθε ο Άγιος. Και λέει: Πού ήσουν, άγιέ μου, σε παρακαλώ; Είχα πάει , λέει, στην κηδεία του αγίου Ιωσήφ του υμνογράφου.   Ήταν τον 9ο αιώνα αυτός. Ο Άγιος Θεόδωρος τον 4ο. Στις αρχές. Γιατί μας έχει γράψει στους αγίους τόσους Κανόνες και τόσους Ύμνους. Είμαστε υποχρεωμένοι. Υποχρεώνονται κι οι άγιοι! Τι όμορφα είναι! Όταν τους τιμάμε τους αγίους, γράφομε γι' αυτούς, μιλάμε γι' αυτούς, υποχρεώνονται! Κι είν' από κοντά μας, και μας ευγνωμονούν και μας συνοδεύουν, μας βοηθάν. Να! η αγάπη. Υπάρχει και καλή και αγαθή υποχρέωση. Και τώρα ήλθα. Και με συγχωρείς. ΤΊ θέλεις , λέει; Θέλω τον γυιό μου.   Περίμενε , λέει. Πάει, καβαλλάει το λευκό άλογο του, και οι λευκοί ίπποι της Αποκαλύψεως, και Το 'φερε στα καπούλια, μετά από λίγο! Και λέει: Πάρ' το.

Άλλες φορές, που έχαναν πράγματα κλεμμένα η που έχαναν πράγματα οι άνθρωποι, καλούσαν τον Άγιο και γινότανε φανερωτής. Και πήγαινε κι έπιανε και τους κλέφτες, τους έριχνε ξύλο, και τους έλεγε: Πηγαίνετε πάλι τα πράγματα εκεί που τα πήρατε δεν είναι δικά σας. Έτσι. Και μάταιον δρασμόν επέχεις Ικετών. Εμπόδισε τον μάταιο δρασμό. Την κλοπή. Το δράττω. Αρπάζω. Και δραχμή. Αυτό που χωράει η χούφτα μας. Λοιπόν. Το τελευταίο νόμισμα. Το πιο λεπτό νόμισμα. Λεπτά λέγονται, επειδή είναι μικρά νομίσματα. Και χοντρά. Το λέμε κι εμείς. Έχεις χοντρά πάνω σου; Έτσι. Λοιπόν. Χε... Αυτά. Να φύγομε, τώρα, όμως. Κι έτσι, λοιπόν, ο Άγιος Θεόδωρος, πό 'χει κι ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης το όνομα του, και όλοι, και να τους χαιρόμεθα όλους, και τους αποθαμένους και τους ζωντανούς, γιατί εν τη Εκκλησία δεν υπάρχουν πεθαμένοι. Το 'παμε και πάλι. Το 'πε ο Χριστός. Βέβαια. Ο Θεός , λέει, δεν είναι , λέει, Θεός νεκρών, αλλά ζώντων. Πάντες γαρ αυτώ ζώσιν. Γι' Αυτόν ζούνε όλοι. Ζούνε όλοι. Κάποιοι προχθές, πήρα κάποιον να του πω χρόνια πολλά, για δικό του άνθρωπο. Μία κυρία για τον σύζυγο της. Απέθανε , λέει. δεν πέθανε, παιδί μου! Χρόνια πολλά! Να τον χαίρεσαι, εκεί που είναι! Καλό παράδεισο να έχει! Άλλά αύτη... Και πήρε τόση παρηγοριά. Λέει: Έ, παππούλη, κανείς δεν μου 'χε πει αυτή την κουβέντα.   Μα, αφού ειν' αλήθεια, λέω. Δεν το λέω εγώ. Το λέει η θρησκεία. Το λέει η Εκκλησία. Άπλά εμείς καμιά φορά δεν το λέμε. Φοβόμαστε μη σας στενοχωρήσομε, αυτό...   Τι να με στενοχωρήσετε, λέει; Μ' ευχαριστήσατε. Έτσι. Έτσι. να τα λέμε. Για την πίστη, για το Γένος, για την ιστορία. Να τα λέμε. Να τα λέμε. οι νεότεροι δεν τα ξέρουν. Και τα θέλουν. τα παιδιά στα σχολεία ξέρετε τι ζητάνε; να τους πουν για τον Χριστό, για την Παναγία, για τους αγίους. Το ξέρετε αυτό; Κι όχι μόνο τα δικά μας. Και των ξένων. Γιατί όλοι είμαστε από 'να Θεό. Και πάμε στον ένα Θεό. Ο Χριστός ενανθρώπησε. Ο Θεός και μας έσωσε και μας σώζει. Ζητάνε και τον Κολοκοτρώνη. Μάλιστα. Κι εμείς δεν τους λέμε. Βγάλαμε και τις φωτογραφίες των ηρώων από τα σχολεία, θα βγάλομε και τις εικόνες σε λίγο, για φούντο μας πάνε. Κι εμείς καθόμαστε και δεχόμαστε. Έ, καλά να μάς κάνουν τότε. Εμείς είμαστε άξιοι της τύχης μας. Ας μάς φωτίσει ο Θεός. Λοιπόν.

18 Φεβρουαρίου

Άγιος Λέων ο Μέγας

Πάμε, τώρα, 18, άργησα. Κάναμε και κανένα σχόλιο, δεν πειράζει. 18 του μηνός Φεβρουαρίου, πάντα, είναι ο Άγιος Λέων, πάπας Ρώμης, ο Μέγας. Τότε οι πάπαι ήταν ορθόδοξοι. Και μάλιστα μεγάλοι και σπουδαίοι. Και τώρα η Εκκλησούλα περιμένει τον πάπα της. Να φύγει από την αίρεση και να έλθει στην ορθόδοξη Εκκλησία. Γι' αυτό εύχεται κάθε μέρα όπερ των πάντων ενώσεως. να ευύχόμεθα κι εμείς. Κι ας μη λέμε τίποτε άλλο. Ας παρακαλούμε. Ας κρατάμε την πίστη μας. Περιμένει τον πάπα της! Γι' αυτό κι η ορθόδοξη Εκκλησία δεν έκαμε πάπα ορθόδοξο στη Ρώμη. Μπορεί να 'χει αρχιεπίσκοπο ορθόδοξο, δεν έκαμε πάπα. Γιατί; Περιμένει τον πάπα της! Γιατί θα γυρίσει. Θα γυρίσει! Θα γυρίσει! Θα γυρίσει! Αυτή είναι η μεγαλύτερη ελπίδα. Για την πληγωμένη χριστιανοσύνη, που 'ναι η ρωμαιοκαθολική, κατά τον Άγιο Νεκτάριο. Πληγωμένη χριστιανοσύνη! Δεν λέει παπική δεν λέει αυτά που λέμε εμείς διάφορα και βρίζομε. Όχι. Πληγωμένη χριστιανοσύνη! Τι ωραίο! Και τους Προτεστάντες πώς τους λέει; Κατηχουμένους της αρχαίας εποχής. Ή αρχαία εποχή είχε κατηχούμενους. Κι όταν εβαπτίζοντο, έμπαιναν στην Εκκλησία. Τώρα αυτοί είναι κατηχούμενοι. Μαθαίνουν για την πίστη μας, μαθαίνουν και μερικά πράγματα στραβά, μαθαίνουν. Κι είναι έτοιμοι να δρασκελίσουν το κατώφλι αλλά μένουν μέχρι εκεί. Ας έλθουν κι αυτοί. Και πολλοί έρχονται κάθε μέρα. Και ρωμαιοκαθολικοί γίνονται ορθόδοξοι και προτεστάντες γίνονται ορθόδοξοι και αλλόδοξοι, αλλόπιστοι, μάλλον, και αλλόθρησκοι, κι εκείνοι πάρα πολλοί. στα μέσα ενημερώσεως δεν πουλάνε αυτά. Χαλάνε την πιάτσα. Και δεν τα λένε. Κι ευτυχώς που δεν τα λένε. Γιατί, τι λέει ο Χριστός; Μη γνώτω η αριστερά τι ποιεί η δεξιά. Έτσι. να μην ξέρει το κακό τι κάνει το καλό. Και να 'μαστε φρόνιμοι ως οι όφεις. Στους γείτονες απέναντι υπάρχουν αμέτρητοι κρυπτοχριστιανοί. Τόσοι πολλοί. Πού αν κάνουν κάτι οι Τούρκοι και τολμήσουν να κτυπήσουν, θα βγουν όλοι αυτοί. Και να δείτε, τι θα γίνει μετά. Χμ... Τι θα γίνει μετά; Μην πούμε τίποτε άλλο. Λοιπόν. Φύγαμε.

Πάπας Ρώμης, στον 5ο αιώνα. Ο Λέων. Άνθρωπος αγαθός και πολύ συνετός. Και πολύ σοφός. Και Άγιος από μικρό παιδάκι στην Εκκλησία. Κι ανέβηκε στα αξιώματα, που για την Εκκλησία είναι διακονία. Πώς λέει κι ο Μακαριώτατος; Και υπηρεσία ταπεινή και εγκάρδια και φλογερή. Και έφτασε να τον κάνουν οι χριστιανοί, καθώς έλειπε σε μια περιοδεία στη Γαλλία, στη Γαλατία, τότε, να τον κάνουν, όταν πέθανε ο Κελεστίνος, κλήρος και λαός, και δια βοής, να τον εκλέξουν πατριάρχη, πάπα. Πάπας σημαίνει πατέρας, πατριάρχης είναι, η πενταρχία, μην ξεχνάμε, λοιπόν, της Ρώμης. Κι όταν ήλθε και του Το 'παν, έπεσε κάτω κι έκλαιγε. Έμενα να κάνετε; Τι είμ' εγώ; Πώς θα αναλάβω τόσο βάρος, τόση ευθύνη, τόσες ψυχές, τόσο κόσμο, μπροστά σε Θεό και ανθρώπους; Και δέχθηκε, λοιπόν, η ψυχούλα και βοήθησε στην Δ' Οικουμενική Σύνοδο, με τη λεγόμενη Επιστολή του Λέοντος, εβοήθησε πάρα πολύ την Εκκλησία, για την διατύπωση τού ορθοδόξου δόγματος Περί των δύο εν Χριστώ φύσεων. Αυτό που 'παμε και προηγουμένως για τον Άγιο Αυξέντιο. Τον παρεκάλεσαν εκεί, ήλθαν από τη Σύνοδο Πατέρες στην Ιταλία. Δεν μπορούσε. Ήταν μεγάλος. Και τον παρεκάλεσαν. Εκείνος νήστεψε ημέρες πολλές και προσευχήθηκε. Και παρουσιάστηκε ο Άγιος Πέτρος η μάλλον έγραψε την πίστη και την έβαλε στην Αγία Τράπεζα. Κι είπε στον Άγιο Πέτρο: Εάν έχω λάθος, διόρθωσε το. Κι αν δεν έχω, άφησε το και πες μου το ναι. Και παρουσιάζεται ο απόστολος Πέτρος μετά ήμερες και του λέει: Βρήκα λάθος, Το διόρθωσα, και πάρ' το διορθωμένο και δώσ' το. Ο Πέτρος, ε... Φύλακας της πίστης. Είναι αποστολική η Εκκλησία μας. Είναι και αποστολική, συν τοις άλλοις. Έτσι, λοιπόν. Και πλήρης ήμερων ο Άγιος Λέων, ο πάπας Ρώμης, ανεπαύθη, στα 461 μ.Χ., στις 18 Φεβρουαρίου.

Πάμε, τώρα, στις 19. Στις 17 γιόρταζαν και οι άγιοι Μαρκιανός και Πουλχερία, οι αυτοκράτορες, αλλά δεν έχομε χρόνο. Έχομε μιλήσει κι άλλη φορά, που 'ταν κι εκείνοι στη Σύνοδο με τον Λέοντα. της Χαλκηδόνος. οι αυτοκράτορες αυτοί άγιασαν, οι αυτοκράτορες. Αγίασαν οι αυτοκράτορες! Κι ο Μαρκιανός. Κι η αγία Πουλχερία. Αγίασαν οι αυτοκράτορες αυτοί! Ήσαν από τους σπουδαιότερους. τους αναφέρει έτσι, με εγκαύχηση ιερά και με σεμνότητα και αγάπη, κι ο Άγιος Θεοφάνης στη Χρονογραφία του. Όπου βρίσκετε τον Άγιο Θεοφάνη, διαβάστε τον. Τα έχει όλα μέσα. Τα έχει όλα και συμφέρει. Γιατί έχει τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών. Είπα ένα σλόγκαν, που ξέρετε. Λοιπόν. Εγώ το πήγα αλλού.

19 Φεβρουαρίου

Άγιος Άρχιππος

Πάμε, τώρα, στις 19, γιατί πέρασε και η ώρα, κι έχομε μόνο τέσσερα λεπτά, γιορτάζει ο Άγιος απόστολος Άρχιππος. Άρχιππος από τις Κολοσσές της Φρυγίας. Γυιός του Φιλήμονα, για τον όποιο μιλήσαμε, και της Απφίας. Γιορτάζουν και αυτοί μαζί. Αρχίππου, Φιλήμονος και Απφίας, 19 του μηνός Φεβρουαρίου. Και είχε αναλάβει και επισκοπικά καθήκοντα ο Άγιος Άρχιππος, εκεί στις Κολοσσές. Γιατί είχε φύγει μακριά ο επίσκοπος κι είχαν ανάγκη οι άνθρωποι. Και βοηθούσε τα μέγιστα τους χριστιανούς. Με λογισμό και μ' όνειρο τους έφερνε στην πίστη και τους οδηγούσε στην Εκκλησία και στον Παράδεισο. Και μια φορά έκαναν εκεί οι ειδωλολάτραι, πολλή ειδωλολατρία κι εκεί, γιατί υπήρχαν ναοί των ειδώλων μεγάλοι και θεότητες πολλές, με τον συγκρητισμό κλπ, και υπήρχε και μεγάλη αντίδραση κατά του χριστιανισμού και από ειδωλολάτρες και από Ιουδαίους. Λοιπόν. Πήγαν σε μια μεγάλη ειδωλολατρική εκκλησία όλοι οι είδωλολάτραι κι έκαναν θυσίες, φωνές, κλπ. Και πήρε, λοιπόν, και ο Άγιος Άρχιππος τους χριστιανούς του και τον πατέρα του και τη μάνα του, τον Φιλήμονα και την Απφία, και πήγαν στον δικό τους ναό, και δοξολογούσαν τον Θεό. Όταν κάποιος βλαστημάει τον Κύριο, και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, ας λέμε μέσα μας: Δόξα σοι, ο Θεός. Δόξα σοι, ο Θεός. Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.   Παναγία μου, μεγάλη η χάρη σου.   Άγιοι θαυμαστοί και υπέροχοι. Έτσι. να κάνομε τον αντίποδα. Τον αντιπερισπασμό. τη θεραπεία.

Άκουσαν, όμως, οι ειδωλολάτραι και τους χριστιανούς να υμνούν και τους έπιασε το κακό. τους είχε έτσι κι αλλιώς. τους έπιασε τόσο πολύ, που όρμησαν στην εκκλησία. Και ο Άγιος Άρχιππος λέει στους χριστιανούς: Πηγαίνετε στο σπίτι σας να γλιτώσετε. Έχετε φαμελιές. Έχετε υποχρεώσεις. Τι ωραία! Κι όταν σας διώχνουν από μία πόλη να πηγαίνετε στην άλλη . Τι ωραία το 'πε ο Χριστός! δεν είναι όλοι για το μαρτύριο δεν αντέχουν όλοι οι άνθρωποι. Και προκειμένου να αρνηθείς, καλύτερα να φύγεις. Έτσι. Υπάρχει και ρεαλισμός στην Εκκλησία. Ο Άρχιππος, όμως, έμεινε. Καθώς κι ο πατέρας του και η μάνα του, Φιλήμων και Απφία. τους παρέλαβαν, λοιπόν, οι είδωλολάτραι, τους ξυλοφόρτωσαν, τους πήγαν και τους έριξαν μέσα σ' ένα βόρβορο, σ' ένα λάκκο με λάσπη, που τους εκάλυψε μέχρι τη μέση, κι ύστερα έβαλαν παιδιά και τους τρυπούσαν τα κεφάλια με βελόνες μεγάλες. Και τελικά τους ελιθοβόλησαν. Κι εκεί, από τις πληγές που έλαβαν με τις πέτρες και με τις βελόνες κι από Το βόρβορο, μέσα στο όποιο ήσαν, εκαλύφθησαν από τις πέτρες, και παρέδωκαν εκεί Το πνεύμα τους στον Θεό. οι άγιοι απόστολοι Άρχιππος, Φιλήμων και Άπφία. Τι ωραία!

Αγία Φιλοθέη

Κι έχομε στις 19 και τη μνήμη της κυράς των Αθηνών. της αγίας Φιλοθέης. Εμείς στα Συναξάρια λέμε τους παλαιούς. Άλλ' εδώ η αγία μας είναι η πολιούχος μας. Γι' αυτήν, βέβαια, πρώτα ο Θεός, θα πούμε τη Δευτέρα, 18, μεθαύριο, στην εκπομπή Ψυχή μου, την εικόνα σου φύλαξε , 10-12 στο Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κι αν δεν προλάβουμε να κάνομε, μήπως έχουν αγρυπνία, την παραπάνω Δευτέρα. της Το χρωστάμε της αγίας και θα τα πούμε εκεί. Έχετε βάλει την αγία, δέσποτα, πότε; την Παρασκευή, μεθαύριο. Την επόμενη Παρασκευή. Μάλιστα. Μάλιστα. Έχομε για την αγία Φιλοθέη στον Σταθμό τού Πειραιώς, 91,2, έχω και ζάχαρο, έχω και γρίππη, ξεχνάω, και μεγάλωσα, κιόλας, δεν πειράζει. Αυτές οι ρυθμίσεις είναι καλές. Μπορείτε να βάνετε κι εκεί, να ακούτε.

Είναι παλιές εκπομπές, πό 'χουν γίνει εδώ. Όλα τα χρόνια. Και να 'ναι καλά ο Άγιος Πειραιώς και οι υπόλοιποι εκεί, κι ο πατήρ Πολύκαρπος, ο διευθυντής, που μάς ζήτησαν αυτές, έχουνε εκεί παίξει εκατόν είκοσι εκπομπές, περίπου. Σε δύο-τρία χρόνια, τέσσερα, έχουν παίξει και παίζουν συνεχώς κι είναι η πρώτη εκπομπή σε ακροαματικότητα, μου 'παν σήμερα από κει. Οι άνθρωποι ψάχνουν. Εμείς τίποτα δεν είμαστε. Εγώ αισθάνομαι ότι είμαι ένα τίποτα κι ακόμη παρακάτω. Κι όταν μιλάω και τα λέω, δεν λέω εγώ. Είναι του Θεού αυτά. Δικές μου είναι μόνο οι αμαρτίες, οι αδυναμίες κι οι φωνές καμιά φορά που σας βρίζω. Αλλά να ξέρετε. Οποίον βρίζω πολύ, είναι Το περίσσευμα της αγάπης μου. Γι' αυτό να θέλετε να σας βρίζω δεν πειράζει. Λοιπόν. Έτσι μπράβο. Βέβαια. Δεν έχω με κανέναν τίποτα, παιδιά. Παρά ένα μόνο. να σας αγαπώ και να μ' αγαπάτε. Τίποτε άλλο. Τώρα, με την αρρώστεια, δυσκολεύομαι κι εγώ. Φτάνω μέχρι μαρτυρίου αλλά δεν πειράζει. Κάτι πρέπει να 'χω κι εγώ. Κάτι πρέπει να 'χουμε όλοι, για να πάμε στον Παράδεισο.

20 Φεβρουαρίου

Άγιος Λέοντας

αλλά, πέρασε η ώρα, πάμε στις 20, έχομε τον Άγιο Λέοντα, επίσκοπο Κατάνης της Σικελίας. Κι αυτός ήτανε πολύ σπουδαίος και πολύ δυνατός. Τον 8ο αιώνα, στην Εικονομαχία, έζησε και έλαμψε και προχώρησε πολύ. Πολύ ψηλά ανέβηκε. Και έκαψε κι ένα μάγο, τον Ηλιόδωρο, που τους ταλαιπωρούσε όλους εκεί, με τέρατα και σημεία. Και πήγε μια φορά που λειτουργούσε ο Άγιος στην εκκλησία της Κατάνης, που 'ναι η αγία εκεί Αγάθη, είπαμε γι' αυτήν, στις 5 Φεβρουαρίου, μεγάλος ναός και σπουδαίος, μπήκε μέσα ο μάγος και άρχισε να μιμείται τον αρχιερέα κατά τη λειτουργία, να βρίζει τη λειτουργία, να βρίζει τα Θεία. Και τι κάνει ο Άγιος; Μόλις τον πήρε χαμπάρι, τι κάνει; Ήτανε Λέων. Λέων. Λιοντάρι. Τι κάνει; Ορμάει επάνω του, τον δένει με το πετραχήλι του, ε, βέβαια, αυτή είναι η δύναμη της Εκκλησίας. Ακατανίκητη. Ακατανίκητη. Απροσμάχητη δεν μπορεί, απροσμάχητη, να την εντοπίσει κανείς. Αυτό σημαίνει απροσμάχητη δεν μπορείς με μάχη να την αντιμετωπίσεις. Είναι ακατανίκητη. Και του 'κανε τον παλληκαρά πάλι αυτός: Έλα πάμε έξω, του λέει. Ανάβουμε μια φωτιά, να μπούμε μέσα και οι δυο, να δούμε ποιος θα καεί; Λέει αυτός: Ανάβουμε. Άναψαν μια φωτιά, μπαίνει μέσα κι ο Λέων με τον Ηλιόδωρο, δεμένο με το πετραχήλι, να 'το το πετραχήλι, το όπλο του παπά. Γι' αυτό λένε: Να χαίρεσαι το πετραχήλι σου, παπά μου . Βεβαίως. Και Το όπλο του δεσπότη, πολλώ μάλλον. Λοιπόν. Και μπήκαν στη φωτιά και ο Ηλιόδωρος κάηκε κι ο Άγιος δεν κάηκε ούτε μια τρίχα του. Και κραύγασε ο λαός όλος. Κι οι είδωλολάτραι ακόμη. Κι έγιναν χριστιανοί. Μέγας ο Θεός του Λέοντος. Μέγας ο Χριστός. Μεγάλο τ' όνομα του και η χάρη Του. Έ... Τον κάλεσε ο αυτοκράτωρ εκεί, ο Λέων ο Δ' κι ο γυιός του ο Κωνσταντίνος ο Στ', και τον τίμησαν. Είναι μετά την Α' Εικονομαχία, αυτή, ήταν κι η αγία Ειρήνη η Αθηναία. Κι έκοιμήθη ο Άγιος πλήρης ημερών. Κι έβγαζε Ιάματα απ' τον τάφο του. Και πολλές φορές έσωσε την Κατάνη, όπως και η αγία Άγάθη, από τη λάβα του ηφαιστείου της Αίτνας, που 'ναι ακόμη Το ηφαίστειο αυτό ενεργόν. Πόσες φορές γλίτωσαν και γλιτώνουν! Άλλ' εδώ πρέπει να σταματήσω. Φάγαμε όλη την ώρα.

Έξεφωνήθη την 13η Φεβρουαρίου 2008

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ 21-29 Φεβρουαρίου

Μπήκαμε, σιγά-σιγά, στο Άγιο τριώδιο, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, και προχωρούμε. Ή Εκκλησία μας μάς καλοπαίρνει και μάς φροντίζει. Μας αφήνει και τρώμε και κάτι παραπάνω. Αυτή η εβδομάδα είναι ελεύθερη. Τετάρτη και Παρασκευή. Μάς καλοπιάνει, καλοπιάνει και Το σώμα μας, κι όπως έλεγε κι ένας Άγιος, όταν του ζήταγε Το σώμα του να φάει, του λέει: Να φάμε. 'Αφού θέλεις, να φάμε.   Όταν, όντως, πεινάει κανείς, να τρώει. Κι όταν δεν πεινάει, και κάνει πώς πεινάει, να Το αφήνει. Και τρώγανε. Και μετά τι του έλεγε το σώμα του; Έ... Τώρα , λέει, είναι ώρα να κοιμηθούμε .   Όχι, να κοιμηθούμε τώρα. Έχουμε φάει, να ευχαριστήσουμε και τον Χριστό μας, να προσευχηθούμε, να Τον παρακαλέσουμε κι Εκείνον για μάς και για τους άλλους και τους πεθαμένους. Και μετά να κοιμηθούμε. Έτσι. 'Αφού σου 'δωσα να φας και σε φρόντισα, να με φροντίσεις κι εσύ, τώρα. Τι ωραίες συμφωνίες! Πολύ ωραίες συμφωνίες! Ο Άγιος Νήφων εκεί ήτανε αυτός. Και σιγά-σιγά μάς φέρνει προς τα μεράκια της Εκκλησίας. Ή αγία μητέρα μας!

Κι ο άνθρωπος έχει μέσα του πολλές αγάπες. Κι αυτά, άμα τα δώσει στη λατρεία του Θεού και στη διακονία του πλησίον, ζει και λειτουργεί ο άνθρωπος. Αλλοιώς αρχίζει και δυσκο-λεύεται και υποφέρει, μελαγχολεί, και τα υπόλοιπα που ξέρομε όλοι και υφιστάμεθα κάθε μέρα. Κι όλα αυτά είναι αξόδευτη αγάπη. Ενώ, άμα λατρεύομε τον Χριστό μας και διακονούμε και βοηθάμε τον εν Χριστώ αδελφό μας και μετά, άμα μπορούμε, κάνομε και κάτι παραπάνω, έχομε υποχρέωση, πρώτα και κύρια στον εν Χριστώ αδελφό μας, λέει ο απόστολος Παύλος. Γιατί εδώ στον τόπο μας μερικά πράγματα τα έχομε ανατρέψει. Πρώτα και κύρια τους ορθόδοξους Έλληνες. Εκκλησιαστικώς ομιλώ. Και μετά, άμα μπορούμε κι άμα δυνάμεθα, κάνομε και κάτι παρέκει. Έτσι. Γιατί, λέει ο απόστολος Παύλος, όποιος δεν φροντίζει τους οικείους του, έχει αρνηθεί την πίστη. Κι είναι χειρότερος από τους άπιστους, οι όποιοι διασώζουν τα φυσικά αισθήματα για τους οικείους του. Προσέξτε το αυτό.

Έτσι, λοιπόν. Μάς βάζει Το τριώδιο, σιγά-σιγά, στη Θεία λατρεία, στην άσκηση, στην προ-σευχή, για να ξυπνήσει μέσα μας αυτό που έχομε. που 'ναι δεδομένο. Τα αποθέματα της αγάπης να τα κάνει Θείο έρωτα και να τα κάνει ανθρώπινη στοργή και θυσία. Τι ωραίο που 'ναι! Και μάς πάει, σιγά-σιγά, η Εκκλησία μας. 'Αφού φύγαμε από τις γιορτές των Χριστουγέννων, μάς πάει τώρα στις γιορτές του Πάσχα. Και μάς ετοιμάζει, για να συναντήσομε τον Χριστό μας. να Τον προσκυνήσομε την αγία και Μεγάλη Παρασκευή Εσταυρωμένο και να Τον προσκυνήσομε την αγία και Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα Αναστημένο. Όλα γίνονται για τον Χριστό μας. Κέντρο είναι Εκείνος. Αυτός είναι το πάν. Και γι' αυτό, λοιπόν, μάς παίρνει όμορφα η Εκκλησία.

Κι εμείς έχομε καλούς δασκάλους γι' αυτό τον δρόμο. Είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Και κάνομε, όπως έχομε πει και ξέρομε τώρα, τα Συναξάρια των αγίων επτά ημερών. 'Από την Πέμπτη, την αυριανή, μέχρι την ερχόμενη Τετάρτη. Έτσι. Κι όλο αυτό γίνεται. Μέχρι να βγούμε μέχρι τις 18 Ιουλίου, θα τελειώσουν τα Συναξάρια, τα όποια έχομε αρχίσει από τότε, 19 Ιουλίου περασμένου έτους.

Πέρασε και Το χιονάκι, ωραίο ήταν κι αυτό, μάς δοκίμασε λίγο ο Χριστός, μάς πρόσφερε τόσα δώρα, και καθάρισε η ατμόσφαιρα, ψόφησαν τα μικρόβια, εφοδιάσθηκαν οι πηγές με νερό, και τόσα άλλα καλά που γίνονται, τα όποια δεν γνωρίζομε. Έτσι. Μεγάλη η χάρη Του και περισσή η αγάπη Του.

Κι έχομε, τώρα, το Συναξάριο από αύριο, έχει 21 Φεβρουαρίου, κάναμε και το τρισάγιο γι' αυτούς που έπεσαν στη μάχη του Μπιζανίου, στα Γιάννενα, δηλαδή, για την ελευθερία της πόλεως των Ιωαννίνων, ήταν 21 Φεβρουαρίου 1913 εκεί έγινε μεγάλος αγώνας. Και παρουσιάστηκε, δύο ήμερες πριν, σε κάποιους αξιωματικούς και στρατιώτες, ο Άγιος Γεώργιος ο εν Ιωαννίνοις. Ο φουστανελλάς. Ο Γιαννιώτης, που λέει ο Μακρυγιάννης και τους είπε: Θα μπείτε μέσα σε δύο μέρες. Μη φοβάστε.   και ποιος είσαι εσύ;   Εγώ είμαι , λέει, ο πολιούχος των άγιων. Ο Άγιος Γιώργης. Έτσι. Τα 'χαμε πει κι άλλη φορά αυτά. Έτσι. Ο Άγιος Γεώργιος ο εν Ιωαννίνοις! Τι ωραία! Μεγάλη μορφή!

Ας φυλάει και τώρα την πατρίδα μας και όλοι οι άγιοι. Έχομε πολλές δυσκολίες, όπως βλέπετε. Όλοι θέλουνε να πάρουνε κομμάτι απ' την πατρίδα μας. Όλοι τα κανονίζουν με βάση το συμφέρον τους, Το άνομο συμφέρον τους και τόσα άλλα. Γι' αυτό έχουμε πραγματικά πολλά προβλήματα. Κι ο Χριστός να μάς φωτίζει, να μάς φροντίζει, να φωτίζει κι αυτούς που κυβερνούν και να κάνουν προς το συμφέρον μας. Κι η Κύπρος μας έχει δυσκολίες. Κι εκεί ας λάμψει ο Χριστός με Το φως Του κι ας φωτίσει όλους, να γίνουν τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών. Γιατί έχομε μια πατρίδα, για την οποία χύθηκαν ποταμοί αιμάτων στο διάβα των αιώνων και πρέπει να τιμήσομε αυτά τα αίματα, αφενός, και αφετέρου να την παραδώσουμε και στα παιδιά μας, όπως την παρέδωκαν, κι εκείνοι που έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, σ' εμάς. Είναι μεγάλες υποχρεώσεις μας, γιατί άλλοιώς θα έχομε να απολογηθούμε και στους νεκρούς και στους αγέννητους, λέει ο μεγάλος εθνικός ποιητής μας Κωστής Παλαμάς.

Γιορτάσαμε χθες και την αγία μας Φιλοθέη, εμείς θα τη γιορτάσουμε εδώ μεθαύριο την Πα-ρασκευή 22 του μηνός, μαζί με τους αγίους της ημέρας. Γιατί είναι η κυρά των Αθηνών και η οποία δεν φοβότανε κανέναν και τίποτε. Γυναίκα αυτή, αλλά γυναίκα ανδρεία. Πήγε και τα 'βαλε με όλους, κι έφερε ελευθερία εδώ στην Αθήνα και βοήθησε την τουρκοκρατούμενη πατρίδα μας και σήμερα η νέα τουρκοκρατία υπάρχει και πρέπει να 'χουμε αυτή τη λεβεντιά κι αυτό Το μεγαλείο. Να μη φοβούμεθα τίποτε, παρά μονάχα τον Θεό. Και να προσπαθούμε να κάνομε Το θέλημα Του, να μετανοιώνομε και να διορθώνομε τη ζωή μας, και να βοηθάμε εδώ και πίστη και πατρίδα, που και σήμερα τόσο πολύ δυσκολεύονται και ελάχιστοι τα μνημονεύουν. Κόβουμε από 'δώ, κόβουμε από 'κει, στο τέλος τι θα μείνει; Τι θα κάνομε, δηλαδή; Κι όπως έλεγε ο πάτερ Παΐσιος, να πάρει ο καθένας ένα κομμάτι από τους ξένους. Εμείς, τότε; που 'ταν η Ελλάς παλιά; Πού 'ναι η Ελλάς σήμερα; Τα δικά μας παίρνουνε. Ας φροντίζομε. Παρακαλώ! Δεν θέλω σχόλια!

21 Φεβρουαρίου

Άγιος Τιμόθεος ο εν Συμβόλοις

Πάμε, λοιπόν, τώρα, 21 του μηνός Φεβρουαρίου. Γιορτάζει ένας μεγάλος ασκητής της Εκ-κλησίας, ο όσιος Τιμόθεος ο εν Συμβόλοις. στη μονή των Συμβόλων, που ήτανε εκεί κοντά στη Βιθυνία. στην επαρχία, που 'ναι κοντά και στην Κωνσταντινούπολη. Έζησε και έλαμψε τον έννατο μεταχριστιανικό αιώνα, στα χρόνια της Εικονομαχίας και μάλιστα της Β'. που ήταν ο Λέων Ε', ο Αρμένιος. Ήταν εκεί ασκητής. Από παιδάκι. Στο μοναστήρι και στην άσκηση και στην εγκράτεια και στην προσευχή. Κι είχε μεγάλη χάρη και μεγάλη αγάπη για τον Θεό και στοργή για τους ανθρώπους και φροντίδα. Προσευχότανε, προσευχότανε, προσευχότανε. Κι έπαιρνε δύναμη και την έδινε και στους άλλους. Και γινότανε καλό. Το Βυζάντιο είχε δυσκολίες, αλλά έχει και πολλούς και αμέτρητους αγίους και ενάρετους και αγιασμένους ανθρώπους. Και ήρωες και μάρτυρες και περίφημους. Γι' αυτό και βγήκε πέρα και έζησε έντεκα αιώνες και πλέον. Χριστιανική αυτοκρατορία και σήμερα στην πατρίδα μας πρέπει να 'χομε βάση την ορθοδοξία. Έτσι κι αλλοιώς υπάρχει εκείνη. Ας την εκμεταλλευόμεθα κι ας την αξιοποιούμε. Ήλθαν δύσκολα χρόνια, τότε, με την Εικονομαχία, προσπαθούσαν να επικρατήσουν οι μονοφυσίται, γιατί η Εικονομαχία είναι προέκταση και αποτέλεσμα τού μονοφυσιτισμού, που δεν δέχεται ο μονοφυσιτισμός την ανθρώπινη φύση του Χρίστου, άρα, ούτε τη σάρκωση. Άρα, ούτε την εξεικόνιση του Χρίστου, της Παναγίας, των αγγέλων και των αγίων. Γι' αυτό και εδίωκαν τις ιερές εικόνες. Έχουνε ένα είδος, δηλαδή, μονοφυσιτισμού κι εδώ. Και ανεικονική αντίληψη του Θείου, όπως είχαν και οι Εβραίοι, εκείνοι δικαίως, για τον κίνδυνο της ειδωλολατρίας, αλλά και μετέπειτα οι μουσουλμάνοι και οι άλλοι, που δεν δέχονται εικόνες κλπ.

Και πήγαν απ' τον αυτοκράτορα τον Ε', τον Αρμένιο, απεσταλμένοι στον Άγιο Τιμόθεο, εκεί στη μονή των Συμβόλων, στη Βιθυνία, και πήγαν να τον ξεγελάσουν. του είπαν: Κι εμείς πιστεύομε, λέει, στις εικόνες, να στηρίξεις τον αυτοκράτορα και να μας βοηθήσεις. Πώς πιστεύετε, λέει; Βγάλαν από την τσεπούλα τους μια εικόνα ο καθένας. Και την φίλησαν. Κι είπαν στον Άγιο: Να, κι εμείς ορθόδοξοι είμαστε . Άλλ' αυτό Το 'καναν υποκριτικά. Ο Άγιος τους κατάλαβε και λέει: Βέβαια. Προσκυνάτε τις εικόνες, αλλά και τις διώκετε. Ποιόν κοροϊδεύετε; Γίνονται κι αυτά, πολλές φορές. Όπως και ο διάβολος, πολλές φορές, κάνει τον χριστιανό. Μπορεί και να κάνει τον σταυρό του, το ξέρετε; Βέβαια κάνει τον σταυρό του αλλά, πώς τον κάνει; Χωρίς πίστη στον Εσταυρωμένο. Χωρίς πίστη στον Εσταυρωμένο, μπορεί να κάνει κι αυτός τον σταυρό του και μπορεί να γίνει και άγγελος φωτός, που λέει ο απόστολος Παύλος, προκειμένου να μάς ξεγελάσει και τότε, τον Άγιο Τιμόθεο, τιμή και Θεός, τι ωραίες λέξεις, ελληνικότατες λέξεις, τι ωραίες! Τι ωραία είν' τα ελληνικά μας! Τέλεια είναι. Ή τελειότερη γλώσσα στον κόσμο. Ας τα λέμε αυτά καμιά φορά, γιατί πολύ τα υποβαθμίζουμε. Λοιπόν. Εδιώχθη. Και απέβη ομολογητής και ξαναγύρισε στο μοναστηράκι του, τον εξόρισαν, του κάνανε πολλά και διάφορα, και έζησε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του θαυματουργώντας. Πήρε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και θαυματουργούσε. Έβγαλε δαιμόνια. Θεράπευε άρρωστους. Και ψυχικά άρρωστους και ήταν στήριγμα και φωστήρας. Κι αφού έφθασε, όπως λέει Το Συναξάριο, Το λιτό, του Μηναίου, του Μηναίου πό 'χομε στην Εκκλησία μας και το διαβάζομε κάθε μέρα, ανάλογα με την ήμερα, κι αφού ήλθε εις βαθύ γήρας κι έκαμε αμέτρητα θαύματα, άνεπαύθη εν Κυρίω. Ο Άγιος και όσιος Τιμόθεος, ο μοναχός στη μονή των Συμβόλων της Βιθυνίας.

Όλη η Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι διάσπαρτη από μονές από προσκυνήματα. Ήταν και είναι ακόμη. Κι όλα αυτά άγιασαν τον τόπο. Άγιασαν τους ανθρώπους. Άγιασαν τα πάντα και τώρα, όλα αυτά τα μέρη τα αλύτρωτα, είναι αγιασμένα κι ευλογημένα. Κι ας είναι πάνω οι άπιστοι Τούρκοι δεν είναι όλοι άπιστοι Τούρκοι. Μερικοί είναι κρυπτοχριστιανοί κι είν' καλύτεροι από μάς. τους στοιχίζει η ορθοδοξία και την έχουν κορόνα στο κεφάλι τους και διαμαντόπετρα της γης και της ψυχής τους.

22 Φεβρουαρίου

Εύρεση λειψάνων των αγίων μαρτύρων των εν τοις Ευγενίου

Να πάμε, όμως, γιατί περνάει η ώρα βλέπω, στις 22 του μηνός Φεβρουαρίου. Γιορτάζουμε την εύρεση των λειψάνων των αγίων μαρτύρων που βρέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, στη συνοικία τού Ευγενίου. Των εν τοις Ευγενίου μαρτύρων. Ο Ευγένιος, κάποιος διάσημος εκεί, ήτο, ποιος ξέρει; Άρχοντας, οτιδήποτε, και έμενε σε μια συνοικία, που πήρε το όνομα της απ' αυτόνε. Όπως κι εδώ έχουμε του Ψυρρή, έχομε το ένα, έχομε το άλλο. Έτσι. Εις τα του Ευγενίου μέρη, στη συνοικία, εις Το προάστιο του Ευγενίου. Αυτά τα λείψανα βρέθηκαν τον 7ο αιώνα, επί πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Θωμά. Και επί αυτοκράτορος Φωκά του τυράννου. Και τα βρήκαν εκεί, ευωδίασε ο τόπος, πήγε ο πατριάρχης, τα φρόντισαν, έκαμαν αμέσως θαύματα, επί τόπου, σε πολλούς άρρωστους και δυσκολεμένους.

Αυτή είναι η χάρη πό 'χουνε οι άγιοί μας και πόσα ιερά λείψανα δεν είναι θαμμένα σ' όλα τα μήκη και πλάτη της αγιασμένης ορθοδοξίας, και όχι μόνο; και πόσα άγια λείψανα δεν περιμένουν την ώρα τους να βγουν, για να μας στηρίξουν; Έλεγε, θυμάμαι, ο Γέροντας Πορφύριος: Εδώ, στα βουνά της Αττικής και της Βοιωτίας, υπήρχε ένας μεγάλος ασκητής, Αρσένιος ονόματι, που θα τον φανερώσει ο Θεός, όταν θα έχομε πολύ μεγάλη δυσκολία και πόσοι άλλοι άγιοι περιμένουν; Οι άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη περίμεναν τετρακόσια, πεντακόσια χρόνια, για να έλθουν στην επιφάνεια. Ο Άγιος 'Εφραίμ και τόσοι άλλοι! Έτσι λοιπόν. Κι οι άγιοι που βρέθηκαν εκεί, εβοήθησαν πάρα πολύ τους χριστιανούς και έκαμαν και θαύματα και έγιναν και προσκύνημα και αργότερα παρουσιάστηκαν οι άγιοι απόστολοι Ανδρόνικος και Ιουνία, συνεργάται του αποστόλου Παύλου, και είπαν σ' έναν καλλιγράφο αναγνώστη Νικόλαο, πώς τα λείψανα τους είναι μαζί με εκείνα που βρέθηκαν στο προάστιο του Ευγενίου και τα ξεχώρισαν. Και έτσι ήξεραν, απ' όλα αυτά τα λείψανα, και ονομαστικά δύο αποστόλων τα λείψανα και έγινε πάλι τότε γιορτή και έγινε ομορφιά και αργότερα ο αυτοκράτωρ Ανδρόνικος ο Α' έφτειαξε και ναό μεγάλο, ο Κομνηνός, κι ετιμώντο τα ιερά αυτά λείψανα, με εορτές και πανηγύρεις κι έκαμαν και θαύματα κι ευωδίαζε ο τόπος κι επροστάτευαν τη Βασιλεύουσα και την αυτοκρατορία, αλλά και την οικουμένη ολόκληρη. Αυτοί είναι, λοιπόν, οι άγιοι μάρτυρες που βρέθηκαν στο προάστιο του Ευγενίου στην Κωνσταντινούπολη, τον 7ο αιώνα, επί αύτοκράτορος Φωκά του τυράννου. Αυτός, τότε, έκανε πολύ μεγάλα κακά από Το 602 ως το 610, δεν άφησε τίποτα όρθιο. Ο,τι καλό είχαν κάνει όλοι οι αυτοκράτορες το τίναξε στον αέρα και μετά έφερε ο εύσπλαχνος Χριστός μας, με τις πρεσβείες και των αγίων και της μητέρας Του, στα πράγματα της αυτοκρατορίας τον μεγάλο Ηράκλειο, 610-641, που ανέκτησε τον Τίμιο Σταυρό, κι έφερε πάλι την τιμή και την δόξα στην αυτοκρατορία, που σχεδόν είχε διαλυθεί με τον τύραννο Φωκά. Και του λέγαν του τυράννου: Πάλιν τον καύκον έπιασες, πάλιν τον νουν απώλεσες. Πάλι ήπιες στο ποτήρι κρασί, κι έχασες τον νου σου. Γιατί έκανε όλο τρέλες. Κι όλο κακά. Ας τον συγχωράει κι αυτόν ο Χριστός, κι εμάς αντάμα. Λοιπόν.

23 Φεβρουαρίου

Άγιος Πολύκαρπος

Πάμε, τώρα, στις 23 του μηνός Φεβρουαρίου, γιορτάζει μια αρχαία φωνή. Ο Άγιος ιερομάρτυς Πολύκαρπος, επίσκοπος της Σμύρνης. Αποστολικός πατέρας, μεγάλη προσωπικότης, πρόσφερε πολλά στην Εκκλησία της Σμύρνης και όχι μόνο, και απέβη και ο άγγελος της Εκκλησίας της Σμύρνης, που μέσα από την Αποκάλυψη ο Χριστός, δια του Ιωάννου του Θεολόγου, του στέλλει και επιστολή και τον επαινεί για την ανδρεία, την πίστη, την αρετή και το μεγαλείο, αλλά και την προσφορά του σ' εκείνη την Εκκλησία του Χρίστου, δηλαδή στην Εκκλησία της Σμύρνης. Ήτανε μαθητής του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, καθώς και ο Άγιος Ιγνάτιος, ο Θεοφόρος, για τον όποιο έχομε μιλήσει. Κι έκαμε πρώτο επίσκοπο Σμύρνης ο Άγιος Ιωάννης τον Βουκόλο. Έχομε μιλήσει γι' αυτόν, 6 Φεβρουαρίου. Κι εκείνος μεγάλη προσωπικότης. Και πρόσφερε πολλά και ο Βουκόλος και όταν, λοιπόν, καταλάβαινε πώς ήλθε το τέλος του, έρχεται το τέλος του, κάλεσε τον λαό της Σμύρνης και τον Άγιο Πολύκαρπο και παρέδωκε σ' αυτόν την αρχιεπισκοπή και λέει: Παιδί μου, από σήμερα και πέρα, εσύ θα είσαι ο ποιμένας και τον συνέστησε, λοιπόν, και στους πιστούς κι έτσι έγινε η μετάβαση ομαλά και θεάρεστα.

Οι γονείς του αγίου Πολυκάρπου ήταν μάρτυρες. Τον γέννησαν στη φυλακή, όπου είχαν κλειστεί για την αγάπη του Χρίστου και την ομολογία της πίστεως τους σ' αυτόν και τον παρέδωκαν σε μία κυρία πιστή κι εκείνοι εμαρτύρησαν για τον Χριστό. Εκείνη τον εβάπτισε, τον έβαλε Παγκράτιο, κι εκείνος, από μικρός, ήτο παιδί θαύμα και θαύμα στην κυριολεξία. Δηλαδή θαυματουργούσε από παιδάκι και τι έκανε; Ήταν τόσο εύσπλαχνος στους φτωχούς και στους δυσκολεμένους και στους ανεχείς, που έπαιρνε από τ' αμπάρια και τις αποθήκες της κυράς του το σιτάρι κι ο,τι άλλο και τα μοίραζε στους ανθρώπους που έφταναν εκεί αμέτρητοι. Πάντοτε υπήρχαν ανάγκες, πάντοτε φτωχοί και πάντοτε αναγκεμένοι. Είναι οι ελάχιστοι αδελφοί του Ιησού Χριστού μας αυτοί και οι υπόλοιποι. Λοιπόν και μια φορά τον είδε. Λέει: δεν άφησες τίποτα. Τι θα κάνομε τώρα, Παγκράτιε;   Τι θα κάνομε; Θα μάς δώσει ο Θεός , λέει, πολλούς καρπούς και πάμε πίσω, να ιδείς. Πάνε πίσω, κι ήταν γεμάτα πάλι τ' αμπάρια. με πολλούς καρπούς. 'Εσύ, παιδί μου, δεν είσαι Παγκράτιος. Είσαι Πολύκαρπος , του λέει και τον ονόμασαν και Πολύκαρπο. Χε... χε... Βέβαια! Με πολλούς καρπούς. Τι ωραία! Κι ο Άγιος, επίσκοπος όντας της Σμύρνης, έκαμε πάρα πολλά θαύματα. Μεγάλα θαύματα.

Κάποτε, άναψε μια πυρκαγιά που απειλούσε Όλη τη Σμύρνη και τα πέριξ και δεν έσβηνε με τίποτα. Δεν είναι μόνο τώρα οι πυρκαγιές φρούτο, είναι παντοτινό. Λοιπόν και ο Άγιος στέ-κεται μπροστά στην πυρκαγιά και του λέει του Χριστού: 'Εάν δεν την σβήσεις, εγώ δεν φεύγω. Κάψε και μένα. Προκειμένου να κάψεις τα παιδιά μου, τα τέκνα μου, το ποίμνιο μου, κάψε και μένα . Μάς θυμίζει τον Άγιο

Δημήτριο τον Μυροβλύτη, στη Θεσσαλονίκη, που λέει του Χρίστου: Δεν θα κάψεις τίποτα. Θα κάψεις έμενα και άσ' τους αυτούς. Μην τους τιμωρείς. Να τιμωρηθώ εγώ, που τους α-γαπάω, να καταλάβουν, μήπως συγκινηθούν και καταλάβουν. Έτσι, λοιπόν. Και έσβησε η φωτιά. Κάποτε, πάλι, είχε ανομβρία μεγάλη και δεν έβρεχε με τίποτα. Πάει ο Άγιος και λέει του Χρίστου: Σε παρακαλώ. Τι θα κάνεις τώρα; Να μάς εξοντώσεις όλους; Για να βρέξεις! Κι άρχισε να βρέχει ο Χριστός. Έ! Αυτή ειν' η παρρησία των αγίων. Και απ' αυτούς ζούμε. Αυτοί μπαίνουνε μπροστά από μάς και πρεσβεύουν για μάς και φροντίζουν εμάς κι εξαιρέτως η Κυρία μας Θεοτόκος Μαρία. Κι έβρεξε. Κι έβρεξε τόσο πολύ, που δεν σταμάταγε και του λένε τώρα: Καλά. Βρέχει. Θα μάς πνίξεις κιόλας; και του λέει του Χρίστου: Είπαμε με μέτρο. Όχι έτσι. Τι το κάνεις εκεί; δεν μπορείς και βρέχεις, δεν έχεις πρόβλημα; Πρέπει να μάς καλύψεις με τα νερά; Χε.. και πράγματι ο Χριστός σταμάτησε τη βροχή.

Έκαμε αμέτρητα θαύματα και στο τέλος, στο 166 μ.Χ., εμαρτύρησε ο Άγιος, κατ' άλλους 156, δεν έχει σημασία αυτό και πήγε από φωτιά. Τον έριξαν στη φωτιά και του 'παν να αρνηθεί τον Χριστό. Εγώ , λέει; Τόσα χρόνια Τον υπηρετώ, 86 χρόνια , πέθανε γέρος, Τον υπηρετώ και δεν μου 'κανε κανένα κακό. Μόνο καλό μου έκανε. Πώς να Τον αρνηθώ τώρα;   Θα πάς στη φωτιά.   Θα πάω , λέει. Πήγε μόνος του. Κι η φωτιά δεν τον έκαιγε. Επανελήφθη το θαύμα της καμίνου της Βαβυλώνος. Με τα τρία παιδιά. Τους Τρεις Παίδας. Και τότε κάποιος του 'κοψε Το κεφάλι με Το σπαθί κι έβγαλε τόσο αίμα, που έσβησε τη φωτιά και υστέρα οι Εβραίοι, δυστυχώς, οι σταυρωταί του Χρίστου και όχι μόνο και εχθροί της ανθρωπότητος, διέταξαν να τον κάψουν με Το ζόρι, να τον κάνουν κομμάτια και να τον πετάξουν. Να μη βρεθεί πουθενά Το λείψανο του. Μάζεψαν, όμως, κάποια ελάχιστα τμήματα οι χριστιανοί, και τα κρατούσαν. Υπάρχει κι εδώ στη Ρούμελη, σε κάποιο μοναστήρι, κάτω στη Ναύπακτο, που έχει Το όνομα του αγίου, μέρος του λειψάνου του, που το 'χαν φέρει απ' τη Μικρά Ασία, από τη Σμύρνη οι πρόσφυγες. Πόσα δεν έχουν φέρει εδώ πέρα οι πρόσφυγες! Και πόσο καλό δεν έχουν κάνει! Μεγάλη υπόθεση αυτή. Αλλά πέρασε η ώρα και πήγε 23 λεπτά. 23 Φεβρουαρίου, που γιορτάζει και ο Άγιος Πολύκαρπος. Πλάκα έχει! Λοιπόν. Κι έμαρτύρησε ο Άγιος, λοιπόν, 23 Φεβρουαρίου 166 μ.Χ.

 

24 Φεβρουαρίου

Πρώτη και δεύτερη εύρεση της τιμίας κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου

Αλλά πάμε παρέκει, τώρα, στις 24 Φεβρουαρίου. Εδώ γιορτάζει, έχομε, μάλλον, την εύρεση, την πρώτη και δευτέρα εύρεση, της τιμίας κεφαλής του Τιμίου και ενδόξου προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. Ή μεγάλη μας αγάπη μετά την Παναγίτσα στην Εκκλησία μας. Είναι ο μεγαλύτερος Άγιος της Εκκλησίας μας. Και μάλιστα ο πιο στοργικός. Ο κήρυξ της μετανοίας και φοβερός απέναντι στην ανομία, στην αμαρτία και στο κακό, αλλά ο πιο εύσπλαχνος και τρυφερός, απέναντι στον αμαρτωλό, τον πονεμένο και πληγωμένο άνθρωπο. Λίγοι άγιοι της Εκκλησίας μας, να το ξέρετε, είναι τόσο στοργικοί όσο ο Άγιος ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Γι' αυτό μην τον αφήνετε. Ή Εκκλησία μας έχει βάλει δεξιά στον θρόνο του Χρίστου την Παναγία και αριστερά, τα ζερβά του Χρίστου, όπως λέει Το τραγούδι το Θρακιώτικο, τον Άη Γιάννη. Τον Άη Γιάννη τον Πρόδρομο. Και τώρα, τη Σαρακοστή, ψάλλομε στην Παναγίτσα Θεοτόκε Παρθένε , και το δεύτερο τροπάριο που γίνεται στους εσπερινούς, Βαπτιστά του Χρίστου, πάντων ημών μνήσθητι και μετά τους αγίους αποστόλους και μετά πάλι την Παναγίτσα. Τι ωραία είν' αυτά! Να τα μάθετε, για να τα λέτε αυτές τις ήμερες. Τις άγιες ήμερες της Σαρακοστής. Λοιπόν. Όπως ξέρομε από την Ιερά Ιστορία, ο Ηρώδης Αντύπας απεκεφάλισε τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, γιατί τον ήλεγχε, επειδή είχε πάρει τη γυναίκα του αδελφού του, ως γυναίκα του. την Ηρωδιάδα. Κι ο Άγιος Ιωάννης ήλεγχε και στηλίτευε Το κακό και την ανομία. Αγαπούσε, όμως, τα θύματα της αμαρτίας. Και τον Ηρώδη αγαπούσε, κι ο Ηρώδης Το ήξερε. Παρότι τον εφυλάκισε, δεν ήθελε να τον φονεύσει και μάλιστα πήγαινε πολλές φορές στη φυλακή ο Ηρώδης και άκουγε τον Ιωάννη. Ευχαρίστως και πολλά απ' αυτά που του έλεγε εποίει , λέει Το ευαγγέλιο του Μάρκου, στο 6 Κεφάλαιο. Έκαμε. Αλλά η Ηρωδιάδα, όμως, δεν τον άφηνε ήσυχο τον Ηρώδη δεν μπορούσε να ησυχάσει, γιατί την ήλεγχε. Κι αντί να μετανοιώσει η γυναίκα, εφόνευσε τον Ιωάννη, αντί να φονεύσει την αμαρτία που 'χε μέσα της και το κακό και έφερε το κεφάλι του Προδρόμου, ο υπηρέτης το 'δωσε στην θυγατέρα της Ηρωδιάδος, και το 'δωσε εκείνη στη μητέρα της. Και ύστερα πήγαν και Το 'θαψαν στο παλάτι εκεί, σε μια άκρη, στο χειρότερο σημείο, και διέταξε να το θάψουν όσο γίνεται πιο βαθειά, για να μην το βλέπει, πώς γίνεται θαμμένο, αλλά να θεωρεί ότι Το 'κρυψαν. Το εξαφάνισαν. Κι ο Άγιος Ιωάννης, λοιπόν, εκεί, παρουσιάστηκε αργότερα σε δυο μοναχούς που πήγαιναν από τη Μικρασία στους Αγίους Τόπους, να προσκυνήσουν, και τους λέει: Εδώ είναι το ιερό μου κεφάλι. Θέλω να Το βγάλετε και να το πάρετε. Κι εγώ θα σας πω, τι να Το κάνετε. και καθώς γύριζαν, πέρασαν μέσω Συρίας στην πόλη των Εμεσινών, στα Έμεσα της Συρίας, εκεί που 'ταν κι ο Άγιος Ρωμανός ο μελωδός, και Το δώσαν σ' έναν κεραμοποιό. Έτσι τους είπε ο Άη Γιάννης. Να Το δώσετε σ' αυτόν κι εσείς θα φύγετε. Κι εγώ ξέρω τι θα κάνω. Τι ωραία! Οι άγιοι φροντίζουν τον εαυτό τους. Όπως η Πορταΐτισσα, δεν θέλει να την φροντίζουμε εμείς, μας φροντίζει αύτη. Έτσι κι ο Άη Γιάννης ο Πρόδρομος και όλοι οι άγιοι. Αλοίμονο. Εμείς, άμα τους τιμάμε, προσκυνάμε τις εικόνες τους, τιμητικά, και όταν τους βλέπομε, ερχόμαστε σε επιπόθηση και αγάπη και στοργή του πρωτοτύπου, του προσώπου τους, που 'ναι στον ουρανό, κι όταν τους θυμιάζομε, θέλουν οι άγιοι να τους θυμιάζομε, Το λέει και η απόφαση της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, που ερύθμισε την Εικονομαχία, και προκύπτει, έτσι, καλό μεγάλο. Κι όταν μιλάμε στους αγίους και τους αναφέρομε, λένε κι αυτοί τ' όνομα μας στον θεό. Το 'δωσαν, λοιπόν, στον κεραμοποιό, κι εκείνος, ενώ είχε αναδουλειές, άρχισαν οι δουλειές του να πηγαίνουν κάλλιστα. Τόσο πολύ, που δεν ήξερε τι να κάνει τα χρήματα και τα αγαθά που είχε και κατάλαβε ότι αυτό προήλθε από τον Άη Γιάννη. Τι ωραίο! Τι ευλογία!

Και κληροδότησε την τιμία κάρα, την είχε εκεί στο σπίτι του, συνέχεια, με καντηλάκι, με κεράκι, και μ' ο,τι άλλο, και την προσκυνούσε και ευχαριστούσε τον μεγάλο Βαπτιστή. Κι είπε στην αδελφή του: δεν θα την πάρετε. Δεν θα την πάς πουθενά. Θα την κρατήσεις εδώ, θα την τιμάς, θα την αγαπάς, θα την προσκυνάς τιμητικά, και θα έχεις και το καντηλάκι και δεν θα λες στους άλλους τίποτε. Γιατί υπάρχουν και κακοί άνθρωποι. Μην στην πάρει κανείς. Εκείνη εκοιμήθη, την κληροδότησε σε άλλον, και τελικά έφτασε στα χέρια ενός ιερομόναχου Ευσταθίου, που ήταν Αρειανός. οι Αρειανοί πολεμούσαν τη θεότητα του Χρίστου, σαν τους σημερινούς χιλιαστές. Έτσι. Φοβεροί ήτανε και εκείνος την είχε πάρει σ' ένα κελλί που είχε εκεί, σ' ένα ασκηταριό, κι έκανε θαύματα η άγια κάρα. Και τι έλεγε αυτός ο βλάκας; Εγώ έχω τη σωστή πίστη, γιατί ο Άη Γιάννης θαυματουργεί. Ο Άη Γιάννης δεν θαυματουργούσε, γιατί είχε αυτός σωστή πίστη. Θαυματουργούσε, γιατί έβλεπε την πίστη των ανθρώπων! Ας πάμε στην Παναγία στη Λούρδη, στο Παρίσι, κάτω εκεί στη Γαλλία. Είναι , λέει, αυτοί καθολικοί, γιατί θαυματουργεί; Γιατί βλέπει την πίστη των ανθρώπων η Παναγία. Εδώ θαυματουργεί ο Χριστός και οι Παναγία και ο Άη Γιώργης και σε μουσουλμάνους και στο 'να και στ' άλλο. Γιατί τι βλέπει; Την πίστη βλέπει. Την πίστη. Είναι πολύ σπουδαίο. Ο αιρετικός, όμως, έλεγε αυτό. Πήγαν, λοιπόν, οι χριστιανοί, τον άρχισαν με Το ξύλο και τον κυνήγησαν και τον έδιωξαν από 'κει πέρα και καλά κάνανε.

Στο Βυζάντιο τους αιρετικούς δεν τους άφηναν σε χλωρό κλαρί. Σήμερα τους αφήνουμε εδώ και πάει η πατρίδα μας και οι αιρετικοί κι οι όποιοι άλλοι έρχονται εδώ και διαφεντεύουν ο καθένας και γεμίσαμε από αιρέσεις, από παραθρησκείες, από κόμματα κι αποκόμματα, που όλοι, με μια μανία, οι περισσότεροι, αντιθρησκευτικοί και αντεθνικοί, πολεμάνε την άγια μας πατρίδα. Ας ξυπνήσομε καμιά φορά κι ας βγάλομε τις τσίμπλες από τα μάτια μας κι ας σηκωθούμε, να πάρομε την πατρίδα μας στα χέρια μας δεν ξέρω, τι θα κάνομε. Ψηφίσαμε όλοι βουλευτές και καλά κάναμε, όποιο κι αν ψηφίσαμε. Ας τους πιάσομε, όμως, απ' τις γραβάτες κι απ' αυτά, κι ας τους πούμε: Κάτσε κάτω, φρόντισε την πατρίδα, γιατί δύσκολα την έχεις. Δεν τους στριμώξαμε ποτέ δεν τους στριμώξαμε ποτέ! Καθόμαστε όλοι, κάνομε τους δημοκράτες, χειροκροτούμε τη δημοκρατία, όπως έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος, και δεν ξέρω. Καιρός είναι. Κάτι να κάνομε. Εγώ δεν είμαι στρατηγός. Ούτε ξέρω τι να κάνω. Σάς παρακαλώ, όμως, σας λέω ότι είμαστε δύσκολα, και να προσεύχεστε κι ας μάς φωτίσει ο Χριστός τι να κάνομε. Έχει μεγάλη σημασία αυτό. Λοιπόν.

Πέρασε, όμως, η ώρα, έχομε την πρώτη εύρεση, λοιπόν, στο παλάτι του Ηρώδου από τους δύο καλογήρους. Τώρα την πήρε ο κεραμοποιός, την άφησε στην αδελφή του και έφτασε, τελικά, σ' έναν αιρετικό ιερομόναχο Ευστάθιο. Τον διώξαν αυτόν, αλλά εκείνος είχε κρύψει την αγία κάρα σ' ένα καλό σημείο, εκεί στην σπηλιά, και δεν την βρίσκανε. Πάει , λέει, τώρα. την πήρε, την πέταξε, τι την έκανε; και παρουσιάστηκε ύστερα από χρόνια ο Άγιος Ιωάννης σ' έναν ηγούμενο Μάρκελλο, εκεί κοντά στα Έμεσα, και στον επίσκοπο των Εμέσων Ουράνιο, και τους λέει: Εγώ είμαι εδώ. Στη σπηλιά. σας φυλάω όλους δεν με ξέρετε. Αλλά εγώ σας ξέρω και σας βλέπω και σας προστατεύω. Να 'ρθετε να με πάρετε. Και πήγαν εκεί πέρα, μετά φόβου Θεού και αγάπης πολλής, βρήκαν την αγία κάρα και την έφεραν στην πόλη των Εμεσινών, και την έβαλαν στη μεγάλη εκκλησία. Κι ο Άγιος Ιωάννης έκαμε θαύματα μεγάλα, και προστάτευε φανερά τους ανθρώπους, και το είχαν κρυφό καμάρι εκεί στη Συρία. Ακόμα εκεί στη Συρία και στον Λίβανο και σ' άλλα σημεία, υπάρχουν πάρα πολλοί Ρωμιοί. Έλληνες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Εμείς είμαστε , λέει, Ρούμ. —Καλώς το παιδί.— Είμαστε Ρούμ. Έτσι. Ρωμαίοι. Πολίτες της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Έλληνες ορθόδοξοι. Για την τρίτη εύρεση θα μιλήσομε σε άλλη φάση. Γιατί χάθηκε πάλι εκεί και βρέθηκε μετά άλλου, αλλά δεν είναι τώρα η τρίτη εύρεση. Έχομε την πρώτη και τη δεύτερη εύρεση του αγίου Ιωάννου. Λοιπόν.

25 Φεβρουαρίου

Άγιος Ταράσιος

Να φύγουμε, όμως, τώρα, να πάμε στις 25 Φεβρουαρίου, γιορτάζει ο Άγιος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιος. Θείος του Μεγάλου Φωτίου από τις μεγάλες και τρισμεγάλες προσωπικότητες και μορφές της ορθοδοξίας και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Εκείνος διευθέτησε Το ζήτημα των ιερών εικόνων. Τις όποιες εδίωκαν οι Εικονομάχοι, κατά την πρώτη φάση, με τον Λέοντα τον Γ', τον Ίσαυρο, τον Κωνσταντίνο τον Ε', τον γυιό του, και μετά ήλθε ο Λέων ο Δ' και η σύζυγος του Ειρήνη η Αθηναία, η οποία συνεκρότησε στα 787 τη Σύνοδο της Νικαίας, το δεύτερον, την Ζ' Σύνοδο, που διευθέτησε το θέμα των ιερών εικόνων. Τότε είχε γίνει πατριάρχης ο μέγας Ταράσιος από λαϊκός, ήταν πρωθυπουργός, ήταν καθηγητής, είχε πολλά χαρίσματα και προτερήματα. Κι ο Θεός τον εκάλεσε να γίνει πα-τριάρχης. 'Αφού ο πατριάρχης Μάξιμος, που ήταν στην Εικονομαχία, είχε προδώσει την πίστη, αλλά μετάνοιωσε η ψυχούλα και πήγε σ' ένα μοναστήρι και έκλαιγε. Παραιτήθηκε μόνος του και έκλαιγε. Κι έλεγε: Θεέ μου, δεν είμαι άξιος ούτε πιστός να είμαι. Όχι πατριάρχης και άγιασε τόσο πολύ, που έκανε και θαύματα αλλά, λέει, δεν πάω πάλι πατριάρχης. Θα μείνω εδώ, και παρακαλώ, Χριστέ μου, να μου φανερώσεις ποιόν θέλεις να μπει στην θέση μου και του φανέρωσε τον λαϊκό Ταράσιο. Τον υπέροχο αυτό βυζαντινό λόγιο και χριστιανό και πατριώτη μεγάλο.

Κι ο Ταράσιος δεν ήθελε με τίποτε να γίνει. Αφού είδε, Όμως, ότι ήταν θέλημα Θεού, υποχώρησε. Και έγινε πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, υποστήριξε τις ιερές και άγιες εικόνες, βοήθησε τη φτωχολογιά, θαυματουργούσε, οργάνωσε τον εκκλησιαστικό βίο και πρόσφερε πολλά και σπουδαία. Εστήριξε την πίστη, γιατί οι άνθρωποι, με την Εικονομαχία στην Κωνσταντινούπολη και στα πέριξ, είχαν τόσο ταλαιπωρηθεί, που δεν ήξεραν πια τι να κάνουν. Είχαν φτάσει στο αμήν. Κι ο Θεός, καμιά φορά, περιμένει να φτάσομε στο αμήν, για να παρέμβει. Έτσι, για να δει και την πίστη μας και να μας δώσει και μισθό για τα βάσανα, τις υπομονές και τα μαρτύρια που τραβάμε. Όλα τα κάνει ο Χριστός για την αγάπη. Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν , λέει ο απόστολος Παύλος και ένωσε, λοιπόν, την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως με τ' άλλα πατριαρχεία. Γιατί, ένεκα της Εικονομαχίας, οι πατριάρχαι ήταν αιρετικοί. Τους έβαλαν οι Εικονομάχοι αυτοκράτορες. Κι είχαν κοπεί από την κοινωνία των υπολοίπων πατριαρχείων. Κι ήταν, δηλαδή, αιρετικά και φρόντισε, λοιπόν, ο Άγιος Ταράσιος, να συνδεθεί πάλι με τα ορθόδοξα υπόλοιπα πατριαρχεία. Κι αυτό ήτανε πάρα πολύ σπουδαίο. Να υπάρχει η ενότητα της πίστεως. Ή ενότητα της Εκκλησίας. Η ενότητα της ζωής. Πολύ σπουδαίο! Και σήμερα, όπως βλέπετε, αυτό βάλλεται στη χριστιανική οικουμένη, κατά πολλούς και διαφόρους τρόπους, από φανερούς και αφανείς εχθρούς, τους οποίους υποκινεί πάντα, όπως ξέρετε, ο αρχέκακος διάβολος. Ο πρώτος αιρετικός. Κι ο πρώτος αμαρτωλός, στην κυριολεξία.

Κι αφού έμεινε στο πηδάλιο της Εκκλησίας εικοσιδύο χρόνια και κάτι, ο μέγας Ταράσιος, εφτάσαμε στα 806 μ.Χ., του 'στειλε ο Θεός μια αρρώστεια, τόσο δύσκολη, που δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει και τι έκανε η ψυχούλα; Έπαιρνε τη μαγκουρίτσα του και πήγαινε στην εκκλησία και λειτουργούσε και τον κρατούσαν δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς να ιερουργέ!. Και τον κρατούσαν. Και ύστερα τον πολεμούσαν τόσο πολύ οι δαίμονες, που δεν μπορούσε πια ούτε να μιλήσει από την κατάπληξη του κι από τους πόνους της ασθενείας του. Τι έχουν τραβήξει οι άγιοι! Τι έχουν τραβήξει οι άγιοι! Γι' αυτό, άμα έχομε πόνους, στενοχώριες, δυσκολίες, ας προσπαθούμε να τους ενθυμούμεθα και να παίρνομε θάρρος και προπαντός να επικαλούμεθα την πρεσβεία και τη συμπαράσταση τους. Μεγάλη υπόθεση αυτή και υστέρα ο Άγιος έφτασε στο τέλος του. Και καθώς έλεγαν εκεί στην εκκλησία: Κλίνον Κύριε Το ους σου και επάκουσόν μου , κλίνε το αυτί Σου, κι άκουσε με καλά, αυτό σημαίνει επακούω, έλα πάνω μου κι άκουσε με, αυτό είν' Το επί, το επάνω μου, τότε, έκλινε όχι μόνο το ους Του, αλλά και την αγκαλίτσα Του ο Χριστός και πήρε μέσα σ' αυτήν τον Άγιο Ταράσιο. Ήταν 18 Φεβρουαρίου του 806. Επί αύτοκράτορος Νικηφόρου του Α' και τον έθαψαν, τον έκλαυσαν επτά ήμερες δεν ήθελαν να τον θάψουν. Το καταλαβαίνετε αυτό; Να αποχωρισθούν τον πατέρα τους. Ήταν σπουδαίο αυτό. Που στο τέλος μαρτύρησε απ' την αρρώστεια και τα δεινά και τους πειρασμούς. Τόσο πολύ, όσο λίγοι. Ήταν τόσο σπουδαίος ο Ταράσιος. Βρείτε το βιβλίο και διαβάστε το. Έχει κι άλλα. Άλλες πτυχές αλλά το Συναξάριο λέει πολύ λίγα. Εγώ σας είπα λίγα παραπάνω, ε, ξεγελάστηκα. να με συγχωρέσετε. Λοιπόν και τον έθαψαν στις 25 Φεβρουαρίου του 806.

26 Φεβρουαρίου

Άγιος Πορφύριος

Πάμε, τώρα, 26 Φεβρουαρίου, έχομε λίγα λεπτά ακόμη, πολύ λίγα, γιορτάζει, πάλι, ένας Άγιος πολύ μεγάλος. Τέκνο της Θεσσαλονίκης. του 4ου και 5ου αιώνος μ.Χ.. Ο Άγιος Πορφύριος, ο επίσκοπος Γάζης. Έχει πάρει κι ο Γέροντας μας Το όνομα του. Κι αφού αγιάζει κι αυτός, θα 'χομε κι άλλον Πορφύριο Άγιο. Αυτό είναι ομορφιά για την Εκκλησία και προσθήκη. Έτσι. Ήταν στη Θεσσαλονίκη από ευσεβείς και πλουσίους γονείς. Αρχοντόπουλο αλλά ήταν αρχοντόπουλο, κυρίως και κατ' εξοχήν, στην ψυχή του και τ' άφησε όλα σε νεαρά ηλικία, κατέβηκε στη σκήτη της Αιγύπτου, εκεί που άνθιζε ο μοναχισμός, που 'ταν το έαρ της ερήμου, και αφοσιώθηκε, ψυχή τε και σώματι, στον Χριστό μας. στη λατρεία και στην αγάπη Του. Έμεινε πέντε χρόνια κι ύστερα ο Κύριος του λέει: Φύγε. Και πήγαινε στους Αγίους Τόπους. Ήλθε στους Αγίους Τόπους, έμεινε πέντε χρόνια. Αρρώστησε πολύ και δυσκολεύτηκε δεν ήξερε τι να κάνει. Πήγε στον Πανάγιο τάφο και παρακαλούσε και είδε τον ληστή, τον εκ δε-ξιών του Χρίστου, και του λέει. Τον είδε πάνω στον σταυρό! του λέει: Εσύ πάρε τον σταυρό μου και να τον φυλάς και με γιώτα και με ύψιλον. Και μετά είδε τον Χριστό που του 'δωσε τον Σταυρό Του και λέει Πάρ' τον εσύ, να τον φυλάς και τον έκαναν Σταυροφύλακα. Είν' αξίωμα. Αυτός ο όποιος φυλάει τον Σταυρό του Χρίστου. Κι έγινε καλά. Τελείως καλά ο Πορφύριος. Κι υπηρετούσε εκεί και θαυματουργούσε και έκαμε και δουλειές, έκαμε διάφορα, έραβε παπούτσια, όπως ο Άγιος Νεκτάριος. Για να βγάνει Το ψωμί του και να μην τρώει δωρεάν από τους χριστιανούς, όπως έκανε ο απόστολος Παύλος, που έφτιαχνε σκηνές. Πέθανε, όμως, —πάει η ώρα— ο μητροπολίτης Γάζης, εν τω μεταξύ είχε γίνει και πρεσβύτερος ο Πορφύριος, και ο Χριστός του έδειξε πώς πρέπει να πάει στη Γάζα, εκεί στη λωρίδα της Γάζας, που 'ναι 'κεί σήμερα, στην Παλαιστίνη, όλα τα βάσανα, αγιασμένοι τόποι, και έγινε εκεί επίσκοπος. οι πιο πολλοί, όμως, κάτοικοι ήταν είδωλολάτραι και του έκαναν πολλά και μεγάλα και μάλιστα οι άρχοντες, που 'σαν είδωλολάτραι και ταλαιπωρούσαν τον χριστιανικό λαό με φορολογίες, με ανομίες, με διωγμούς και ο,τι άλλο. Κινάει μια και δυο και πάει στην Κωνσταντινούπολη ο Πορφύριος. Να υπερασπιστεί το ποίμνιο του δεν φροντίζει, λοιπόν, την πατρίδα ο επίσκοπος; 'Αφού είναι και πατρίδος προστάτης. Και αν ελευθερώθη η πατρίδα μας, σήμερα, κι είν' ελεύθερη από τους Τούρκους κι από τους άλλους, το οφείλει στην Εκκλησία. Αυτά να τα λέμε και να τα ξανάλεμε και αν δεν έχει η Εκκλησία λόγο για την πατρίδα, για τον λαό της, ποιος έχει λόγο; Έχουν οι πολιτικοί. Έχουν κι αυτοί. Ο καθένας έχει Το λόγο του. Σίγουρα. Αλλά από 'κεί και πέρα έχει και η Εκκλησία μερίδιο και μάλιστα μεγάλο. Μην Το ξεχνάμε αυτό. Έτσι μπράβο. Και τακτοποίησε Το ζήτημα. Πήγε στον αυτοκράτορα Αρκάδιο. Είδε και την Ευδοξία, που 'ταν έγκυος. Λέει: Εσύ έχεις παιδάκι μέσα σου. Είναι αγόρι , λέει. και θα χαρείς, που θα γεννηθεί. Να Το βάλεις Θεοδόσιο. Χάρηκε αυτή, τώρα. Παρότι είχε δυσκολίες με την Εκκλησία, καλή ήταν. την χάλασαν οι επίσκοποι, την χάλασαν κι οι άλλοι. Άσε, μη λέμε τώρα. Λοιπόν. Όταν κάνει κάποιος κάτι, δεν φταίει αυτός μόνος. Έχει σημασία αυτό και κάθισε εκεί και ζήτησε τότε από την αυτοκράτειρα να διώξει τους ειδωλολάτρες. τους τυράννους. Τούς διοικητάς. Το 'πε και στον Αρκάδιο. Εκείνος λέει: Να τους διώξουμε; Μωρέ, είναι χρήσιμοι. Ήταν ικανοί, πραγματικά. Αλλά έκαναν και κακό. Και τι να κάνουμε τώρα; Το 'πε εκείνος πάλι στην Ευδοξία ο Άγιος Πορφύριος, και του λέει: Το αίτημα σου είναι πολύ δύσκολο αλλά είναι πιο δύσκολο, όμως, σε μένα, να αρνηθώ να Το ικανοποιήσω. και Το ικανοποίησε. τους έδιωξε αυτούς, έφτειαξαν και ναούς εκεί, επί πλέον έδωσε λεφτά η αυτοκράτειρα, έφτειαξε μια μεγάλη εκκλησία, πάνω στη θέση της εκκλησίας του Διός, του θεού των ειδώλων, και την ονόμασαν την εκκλησία Ευδοξιανή. την αφιέρωσαν στην αυτοκράτειρα. Είχε δώσει πάρα πολλά λεφτά και βοήθησε κι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αργότερα με ιεραποστολές εκεί, κι έγιναν όλοι οι κάτοικοι της Γάζας και της περιοχής χριστιανοί ορθόδοξοι. Χάρις στον Άγιο Πορφύριο. Κι εκείνος έφθασε σε γήρας βαθύ και ύστερα άνεπαύθη εν Κυρίω. 26 Φεβρουαρίου 420 μ.Χ. Μεγάλη προσωπικότητα και μεγάλη μορφή της αρχαίας Εκκλησίας. Και έκαμε δε και αμέτρητα θαύματα δεν το 'χε σε τίποτα να κάνει ένα θαύμα αμέσως. Άμα του ζήταγαν, αγαπούσε τόσο τους ανθρώπους και τους συμπονούσε, που λέει: Άντε να γίνεις καλά. Άντε να 'σαι καλά. Άντε να 'χεις χαρά. Τι ωραία! Τόσο στοργικοί οι άγιοι! Τόσο εύσπλαχνοι! Γι' αυτό και μάς κερδίζουν. Γι' αυτό και τους αγαπάμε. Γι' αυτό και να μην τους αφήνομε. Ένα ζευγάρι στην Πιερία, διάβαζα Το μεσημέρι, από μελαγχολία κι από αδιέξοδο, αυτοκτόνησαν οι καημένοι. Τι κρίμα είναι! Νεαρά παιδιά. Τι κρίμα είναι! Να μην έχει κανείς σκοπόν βίου. Ενώ έχομε στην Εκκλησία μέγα σκοπόν. Να γίνομε του Χρίστου. Και ν' αγαπάμε και τους αδελφούς μας και τον κόσμο. Και να προσφέρομε. να θυσιαζόμεθα. Να γεμίζει η ψυχή μας με άγια αισθήματα. με υψηλά νοήματα και χάρη Θεού περισσή. Τότε θες να ζήσεις και να ζήσεις και να θυσιαστείς για τον Χριστό και τον πλησίον και την πατρίδα. Μεγάλα πράγματα αλλά, φύγαμε. Πάμε στις 27, τελευταία ήμερα του Επταημέρου, 27 Φεβρουαρίου, πέθανε κι ο Κωστής Παλαμάς, σαν αυτή, στα 1943. Μεθαύριο 22, Παρασκευή, Το βράδυ, 9 με 10 στον Σταθμό του Πειραιώς, 91,2, έχει ομιλία για την αγία Φιλοθέη και την παραπάνω Παρασκευή, 29 είναι, μάλλον, 29 του μηνός Φεβρουαρίου, έχει ομιλία για τον Κωστή Παλαμά. Έτσι τα λέω, όποιος θέλει ν' ακούει. Είναι καλά αυτά. Είναι ομιλίες πό 'χουν γίνει εδώ, όσοι είστε παλαιότερα. Κι είναι επαναλήψεις και να 'ναι καλά ο Σταθμός και ο επίσκοπος εκεί, μητροπολίτης Πειραιώς και όλοι οι συν αυτώ και τους ευχαριστούμε.

27 Φεβρουαρίου

Άγιος Προκόπιος ο Δεκαπολίτης

Έχομε, λοιπόν, τον Άγιο Προκόπιο τον Δεκαπολίτη. Κι αυτός τον 8ο αιώνα, στην Εικονομαχία κι εκείνος την πρώτη, ήταν απ' τη Δεκάπολη της Ισαυρείας, αλλά πήγε στην Κωνσταντινούπολη, κι εμόνασε εκεί σε μια μονή. Και τόσο άγιασε, έλαβε Πνεύμα 'Άγιον και πολλή χάρη, που βοηθούσε τους ανθρώπους που υπέφεραν απ' την Εικονομαχία, έδινε λύσεις, θαυ-ματουργούσε, και γι' αυτό ακριβώς ο αυτοκράτορας ο Λέων ο Γ, τον υπέβαλε σε βασανιστήρια μεγάλα. Κι εκείνος απέβη ομολογητής. Ο Άγιος Προκόπιος ο Δεκαπολίτης. Υπάρχει κι ο Άγιος Γρηγόριος ο Δεκαπολίτης, τον έχομε πει στον Νοέμβριο. Κι ο Άγιος Βασίλειος ο Δε-καπολίτης, θα τον πούμε την επόμενη φορά, στις 28. Θα συνεχίσομε. Και έμενε μετά στη μονή μετά τα βάσανα, δεν απέθανε κατά το μαρτύριο, απέβη, όμως, ομολογητής και στη μονή που έμενε ήταν πηγή ιαμάτων και θαυμάτων και αγάπης πολλής και οδηγούσε τους πάντας και ύστερα έκοιμήθη κι εκείνος. Τον 8ο αιώνα, δεν αναφέρει ακριβώς το έτος, στις 27 Φεβρουαρίου. Πλήρης ήμερων και πηγή θαυμάτων και αγάπης και βοήθειας αμέριστης.

28 Φεβρουαρίου

Άγιος Βασίλειος ο Δεκαπολίτης

Αύριο 28 Φεβρουαρίου γιορτάζει ο Άγιος Βασίλειος, ο συνασκητής του αγίου Προκοπίου του Δεκαπολίτου, που 'παμε στην προηγούμενη σύναξη και αναφορά μας. Έζησε και έλαμψε στα χρόνια της Εικονομαχίας. στα χρόνια του Λέοντος του Γ', του Ισαύρου. στην πρώτη Εικονομαχία. Έγινε ασκητής, αφοσιώθηκε στον Θεό, αλλά δεν ξέχασε και τους ανθρώπους. Δεν ξέχασε και την πατρίδα. Γι' αυτό και βγήκε από 'κεί που ήταν, άφησε την ησυχία του, και βγήκε κι έκανε αγώνα. Πάντοτε η Εκκλησία έκανε αγώνα υπέρ πίστεως και πατρίδος και μπράβο! Και τώρα κάνει. Οι άρχοντες μας οι θρησκευτικοί αγρυπνούν και μάς νοιάζονται, μετρούν τους καιρούς και τα πράγματα, κι όταν χρειάζεται θα παρέμβουν. Να τους έχομε εμπιστοσύνη και να προσευχόμεθα και γι' αυτούς και για τους πολιτικούς μας άρχοντες και για τον λαό μας. Ο ένας για τον άλλο. Και βοήθησε πάρα πολύ, εκεί στην Κωνσταντινούπολη και στα πέριξ, κατά τη φοβερή Εικονομαχία. Πού 'ταν μονοφυσιτισμός. Προέκταση και απόρροια του μονοφυσιτισμού. Κτυπούσαν τις άγιες εικόνες, την άγια πίστη, και όλα. Μ' ένα τρόπο φοβερό, να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. να σβήσουν, αν μπορέσουν, το φως του κόσμου, τον Χριστό μας. Και πρωτοστατούσε, λοιπόν, ο Άγιος Βασίλειος, ο συνασκητής του αγίου Προκοπίου και τον παρέλαβε ο Λέων, με τους δημίους, και τον κακοποίησε αφάνταστα. Τού ξέσχισε όλο το σώμα και τον τράχηλο, με σιδερένια νύχια και υπέφερε τόσο πολύ, που λίγο έλειψε να πεθάνει. Και στη συνέχεια τον πέταξαν στη φυλακή και έμεινε εκεί για πολύ καιρό. Έτρεχαν, όμως, κρυφά όλοι οι διωγμένοι για τις ιερές εικόνες και έπαιρναν παρηγοριά αλλά και μερικοί εικονομάχοι, που μετανοούσαν, πήγαιναν κοντά του και του ζητούσαν και συγγνώμη και φώτιση και καθοδήγηση. Κι όταν απέθανε το θηρίο, ο Λέων ο Γ', βγήκε, λοιπόν, ο Άγιος Βασίλειος από τη φυλακή, πήγε πάλι στο ασκητήριό του, το όποιο έγινε πολιτεία ολόκληρη. Όλοι οι πονεμένοι, όλοι οι διωγμένοι, γιατί συνέχισαν, όπως ξέρετε, τα της Εικονομαχίας, απ' τον γυιό του, τον Κωνσταντίνο τον Ε', έτρεχαν εκεί κι έπαιρναν βοήθεια. Κι οι μετανοιωμένοι, όπως σας είπα, και πάλιν, έτρεχαν κοντά του, και τους συγχωρούσε και τους οδηγούσε. Κι έτσι έφθασε σε βαθύτατο γήρας και με τα στίγματα του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου στο σώμα του, παρέδωκε την ψυχή του στον Χριστό μας. Στον Θεό μας, τον όποιο, όπως λέει Το Συναξάριο λιτότατα, από παιδάκι αγάπησε και στον Όποιο αφοσιώθηκε.

29 Φεβρουαρίου

Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος

Φεύγει ο χρόνος, και πάμε, τώρα, στις 29 του μηνός Φεβρουαρίου, γιορτάζει ο Άγιος Κασσι-ανός ο Ρωμαίος. Το όνομα του ήτο Ιωάννης Κασσιανός. Προήρχετο από την Ανατολή, διέ-τριψε και στη Ρώμη, έμαθε πολλά γράμματα, όλα τα αρχαία ελληνικά γράμματα, και έγινε και σοφός και σπούδασε και αστρονόμος και ύστερα επιδόθηκε στα ιερά γράμματα. στη Θεία Γραφή και τα έμαθε τόσο καλά, όσο λίγοι. Ήταν και φίλος του ιερού Χρυσοστόμου. Και πήγε στη σκήτη της Αιγύπτου, έγινε εκεί μοναχός, και ύστερα ερημίτης, και έφθασε σε ύψη αγιότητος και θείας σοφίας και χάριτος και πήγε, στη συνέχεια, σ' όλα τα μέρη που ήσαν μοναχοί την εποχή εκείνη. Στη Νιτρία, στην Θηβαΐδα, στην Παλαιστίνη, στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στη Ρώμη, όπου ήταν ασκηταί, πήγαινε και τους εύρισκε. Και τι έκανε; Έπαιρνε από 'κει τη σοφία τους, Το παράδειγμα τους, τη χάρη τους και την έπαιρνε τόσο εύκολα και τόσο πολύ, που πραγματικά έγινε πάνσοφος. Ουράνιος. Κι έγραψε και βιβλία, υπάρχουν του αγίου Κασσιανού τα βιβλία και στη Φιλοκαλία και αλλού και οι εμπειρίες του από τους καλογήρους, τα 'χουνε εκδώσει κι εδώ, στη μονή του Καρέα, λοιπόν. Έφθασε τελικά και στη Γαλλία εκεί τον λατρεύουν ακόμη. Έχουν το σκήνωμα του αγίου Κασσιανού. Γι' αυτό και ο δυτικός μοναχισμός είχε καθοδηγητή τον αββά Κασσιανό. Τον Ιωάννη Κασιανό. Προήρχετο απ' την Ανατολή, αλλά εκεί στη Δύση πρόσφερε πάρα πολλά. Κι έχουν και Το σκήνωμα του εκεί και τον αγαπούν στη Γαλλία, ακόμη και ετερόδοξοι και πολύς κόσμος. Ο Άγιος Κασιανός. Ο Ιωάννης Κασσιανός. Ο όσιος και θαυματουργός. Γιορτάζει, βέβαια, κάθε τέσσερα χρόνια. Γιατί είναι δίσεκτο το έτος αλλά, όταν δεν είναι δίσεκτο, γιορτάζει στις 28 Φεβρουαρίου, μαζί με τον Άγιο Βασίλειο, που σας προανέφερα. Τον συνασκητή του οσίου Προκοπίου.

Έξεφωνήθη την 20ή Φεβρουαρίου 2008

Μέρος Εξεφωνήθη στις 27 Φεβρουαρίου 2008

Τέλος

Για την αντιγραφή: Παναγιώτης Κακάμπουρας

Last modified on Friday, 25 October 2013 16:42
Login to post comments

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel