από την εφημερίδα «Κόσμος του Επενδυτή»,
σελ. 20, Σάββατο 22 – Κυριακή 23 Μαΐου 2010
Δεν υπάρχει Ε.Ε. Δεν υπάρχει τρόπος, πεδίο σύνθεσης της πολιτικής βούλησης των ευρωπαϊκών Λαών, των δημοκρατικών τους αποφάσεων στα 27 εθνικά θεσμικά επίπεδα που λειτουργεί υποτυπωδώς η δημοκρατία, των οικονομικών εξελίξεων και πολιτικών και των κεντρικών ευρωπαϊκών θεσμών. Το Μάαστριχτ είναι ένας κλειστός, εσωτερικά συνεκτικός αλγόριθμος, φτιαγμένος με κριτήριο την εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου (και εμμέσως των γερμανικών εξαγωγών).
Τηρούμενο οδηγεί σε πολιτικά ανέφικτες καταστάσεις, μαζικής φτωχοποίησης και πλήρους αποβιομηχάνισης. Είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να μεταρρυθμιστεί. Αν αρχίσεις να τον παραβιάζεις ad hoc, όπως κάνει τώρα η Ε.Ε., δυσκολεύεσαι να βρεις νέο σημείο σταθερότητας του συστήματος και παροξύνεις τις εσωτερικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς.
Το ευρώ έκανε πολύ ευκολότερο τον δανεισμό. Όπως αποκαλύπτεται, έκανε πολύ ευκολότερη και την υποδούλωση των ευρωπαϊκών κρατών στους δανειστές τους, εκτός αν αρχίσουν να τους... απαλλοτριώνουν, όπως ο Ρούζβελτ. Το Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με τη διαρκή διεύρυνση και την παγκόσμια φιλελευθεροποίηση, λειτουργεί ως εργαλείο ευρωπαϊκής αποβιομηχάνισης. Η υπεσχημένη σύγκλιση οικονομιών (Ντελόρ, 1986) δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ούτε όλη η Ευρώπη μπορεί να ζήσει από την παραγωγή υψηλής τεχνολογίας (ιδέες Μπλερ).
Για να συναγωνιστούν οι Ευρωπαίοι κινεζικές επιχειρήσει με μεροκάματο ένα ή δύο δολάρια, πρέπει να κατεβάσουν τελικά εκεί τα μεροκάματα, κάτι που δεν μπορεί να γίνει χωρίς πολέμους, καταστροφές και δικτατορία. Το αποφύγαμε με δανεισμό, η μέθοδος όμως επιδείνωσε αντί να λύσει το πρόβλημα, αφού τα δάνεια δεν χρηματοδότησαν ανάπτυξη και μείωση ανισοτήτων. Για να κατέβει βίαια το κόστος εργασίας, όπως επιβάλλει η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων, όταν δεν υπάρχει κρατική παρέμβαση, πρέπει να καταστραφεί η ευρωπαϊκή δημοκρατία.
Την τάση οργανώνουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες, Μάαστριχτ και Λισσαβώνας, αναγορεύοντας τον ακώλυτο οικονομικό ανταγωνισμό, τον χωρίς εμπόδια και όρια φιλελευθερισμό, σε καταστατική αρχή της Ε.Ε., απαγορεύοντας κάθε φορολογική και κοινωνική εναρμόνιση.
Η Γερμανία συμμάχησε με τις αγορές για να δώσει ένα μάθημα στην Ελλάδα, διαπιστώνοντας τώρα με τρόμο και αμηχανία ότι ο σύμμαχος είναι ένα επικίνδυνο τέρας. Αλλά ούτε οι αγορές μπορούν τελικά να επιβάλουν μαζική φτωχοποίηση. Θα χρειαστούν ισχυρές αστυνομίες και στρατοί, μια κατάλληλη ιδεολογία, ίσως και διεθνείς συρράξεις ή μεγάλες καταστροφές. Εκτός αν η προσέγγιση του Μεγάλου Κραχ προκαλέσει κινητοποίηση κοινωνιών και εναργείς πολιτικές παρεμβάσεις...
