Ο «ασύμμετρος» εχθρός προ των πυλών της Αμερικής και της Ευρώπης –
Η στρατηγική πίσω από τη φάση της απαρατήρητης ισλαμικής διεισδύσεως
Ενώ οι επιδιώξεις του Ισλαμικού Κινήματος έχουν περιέλθει πλέον στη γνώση των μυστικών υπηρεσιών αρκετών χωρών, η πολιτική τους ηγεσία ουδέν πράττει για να τις αντιμετωπίσει…
Η έκταση της δράσεως της Μουσουλμανικής Αδελφότητας σε διάρκεια χρόνων την καθιστά δυσδιάκριτη, το δόγμα της δεν μπορεί να προσδιορισθεί εγκαίρως ώστε να οργανωθεί το δόγμα για την αντιμετώπισή του και, όταν τούτο επιτευχθεί, ο «εισβολέας» έχει ήδη εισχωρήσει βαθιά…
Η στρατηγική της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αμερική περιλαμβάνει τη μυστική ίδρυση ηγεσίας, τη βαθμιαία εμφάνιση στη δημόσια σκηνή, τη χρήση μαζικών μέσων ενημερώσεως, την ανοιχτή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση μέσω πολιτικών πιέσεων και την κατάκτηση της εξουσίας με σκοπό την ίδρυση του Ισλαμικού Έθνους!
Ο υπέρτατος οδηγός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Μοχάμεντ Μπάντι.
Το 2001, μετά από επιδρομή στην οικία του Γιουσέφ Νάντα στην Ελβετία, οι Αρχές Ασφαλείας ανακάλυψαν έγγραφα γνωστά ως «Το Σχέδιο».
Όπως ενδεχομένως θα παρατήρησαν οι αναγνώστες των «Επικαίρων» στα προηγούμενα δύο άρθρα για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα (Μ.Α.) –ή γενικό
τερα για το Ισλαμικό Κίνημα– και την εν γένει εκστρατεία για την παγκόσμια εξάπλωση του Ισλάμ, υπάρχει ένα παράδοξο, το οποίο δίνει τροφή στους οπαδούς του «ρεαλισμού», που δεν θέλουν να διαταραχθεί η μακαριότητα της ασφάλειας στην οποία νομίζουν ότι ζουν, ή στους «προσγειωμένους στην πραγματικότητα», που αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα ως προϊόν συνωμοσιολογίας.
Τούτο, κατά την άποψή μας, έχει δύο αιτίες: Πρώτον, το γεγονός ότι ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά να μάθει τα κείμενα της ίδιας της Μ.Α., τα οποία έρχονται κατά καιρούς στη δημοσιότητα συχνά από την ίδια και άλλοτε ως αποτέλεσμα ερευνών και επιχειρήσεων των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας αρκετών χωρών. Η δεύτερη αιτία έχει να κάνει με τη δυσχέρεια κατανοήσεως της στρατηγικής που ακολουθεί το εν γένει Ισλαμικό Κίνημα, λόγω της τεράστιας κλιμακώσεως σε χρονικό βάθος και της βαθμιαίας και κατά φάσεις, όπως θα δούμε παρακάτω, υλοποιήσεως των σκοπών και επιδιώξεών του.
Στην ουσία, η δεύτερη αιτία μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μια ακραία μορφή ασύμμετρου πολέμου –υπό τη γενική έννοια του τελευταίου, ως μέσου επιβολής της θελήσεως
μιας πλευράς σε μια άλλη–, στην οποία η ασυμμετρία δεν προκύπτει από τη διαφορά της τεχνολογίας και των μέσων των δύο πλευρών, αλλά από την ασύμμετρη χρήση του παράγοντα χρόνου, που έχει τεράστια σημασία στην τελική έκβαση κάθε αντιπαραθέσεως. Με άλλα λόγια, στην περίπτωση που, σε αντίθεση με την πάγια στρατηγική υλοποιήσεως των σκοπών ενός πολέμου στο συντομότερο χρονικό διάστημα, η αντιπαράθεση αυτή εκταθεί σε βάθος χρόνου, όχι δεκαετιών, όπως, π.χ., σε Ινδοκίνα και Βιετνάμ ή αλλού, αλλά σε βάθος αρκετών δεκαετιών, η όποια αντιπαράθεση προσλαμβάνει διαστάσεις προσομοιάζουσες αυτών ενός ασύμμετρου πολέμου που –αν το εξετάσει κανείς διαφορετικά– καταργεί βασικές αρχές της στρατηγικής.
Στο πλαίσιο αυτό, η έκταση της δράσεως μιας πλευράς σε διάρκεια, π.χ., πενήντα, εξήντα ετών ή και μεγαλύτερου διαστήματος [Σ.Σ.: η δράση της Μ.Α. στην Ευρώπη άρχισε το 1960] καθίστα τη δράση αυτή δυσδιάκριτη, το δόγμα της δεν είναι δυνατόν να προσδιορισθεί εγκαίρως ώστε να οργανωθεί ένα δόγμα για την αντιμετώπισή του και, όταν τούτο (η διαμόρφωση ενός δόγματος) επιτευχθεί, ο «εισβολέας» έχει ήδη εισχωρήσει βαθιά, έχει παγιωθεί και έχει δημιουργήσει αρθρώσεις με πολιτική επιρροή, ενώ και αριθμητικώς (μέσω της σχεδιασμένης μεταναστεύσεως – εγκαταστάσεως) έχει προσλάβει διαστάσεις που καθιστούν την αντιμετώπισή του ιδιαίτερα δυσχερή.
Στις δύο βασικές αυτές αιτίες θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και άλλη μία και συγκεκριμένως το γεγονός ότι, ενώ όλα αυτά που αναφέραμε για τις επιδιώξεις του Ισλαμικού Κινήματος έχουν περιέλθει πλέον στη γνώση των μυστικών υπηρεσιών αρκετών χωρών, η πολιτική τους ηγεσία ουδέν πράττει για να τις αντιμετωπίσει για πολιτικούς και μόνο λόγους ή, μάλλον, για λόγους προσωπικής ιδιοτέλειας των πολιτικών ηγεσιών (απώλεια ψήφων των μουσουλμάνων, υποχωρήσεις σε πιέσεις συλλογικών οργάνων των τελευταίων, εξαγορές πολιτικών κ.λπ.). Το στοιχείο αυτό αποτελεί κι ένα χαρακτηριστικό της επιτυχούς μέχρι τώρα προωθήσεως των σκοπών των ισλαμιστών, υπό την έννοια ότι διαμόρφωσαν μια στρατηγική που περιλαμβάνει στους κύριους στόχους της το πλέον αδύναμο στοιχείο των σύγχρονων κρατών της Δύσεως, που δεν είναι άλλο παρά η διαφθορά της πολιτικής τους ηγεσίας.
Στοιχεία της στρατηγικής του Ισλάμ
Στα προηγούμενα δύο άρθρα περιγράψαμε σε γενικές γραμμές τους πραγματικούς σκοπούς και τεχνικές διεισδύσεως του Ισλάμ στις δυτικές κοινωνίες, όπως η ίδρυση πολλών ψευδεπίγραφων συλλόγων, η τεχνική της παραπλανήσεως του αντιπάλου μέσω προβολής θεμάτων όπως ο διαθρησκευτικός διάλογος, η συμβατότητα Ισλάμ και Δημοκρατίας, καθώς και η διγλωσσία και η κατοχυρωμένη και από τη θρησκεία του Ισλάμ χρήση του ψεύδους (Taqiyya) προς επίτευξη των σκοπών των οργανώσεών των οπαδών του που τις επιδιώκουν κ.ά.
Ένα βασικό προς τούτο κείμενο είναι το γνωστό ως «Το Σχέδιο» («The Project»), το οποίο ανακάλυψαν οι Αρχές Ασφαλείας της Ελβετίας μετά από επιδρομή στην οικία του Γιουσέφ Νάντα (Yousef Nada) το 2001. Το σχέδιο, το οποίο εκπόνησε η Μουσουλμανική Αδελφότητα το 1982 (!), ήταν ένα έγγραφο στρατηγικής εκ δώδεκα σημείων «για την εγκαθίδρυση μίας Ισλαμικής Κυβερνήσεως επί της Γης».
Κεντρικό στοιχείο του εγγράφου στρατηγικής ήταν «η εφαρμογή μίας ευέλικτης πολιτικής σε τοπικό επίπεδο», η τακτική της «συμφιλιώσεως» σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και η ανάγκη, αφ’ ενός, της αποφυγής απομονώσεως και, αφ’ ετέρου, της διαρκούς μόρφωσης (παιδεία) και της θεσμικής δράσεως, υπό την έννοια της αποφυγής βίας και της δράσεως εντός των θεσμικών πλαισίων κάθε χώρας. Το έγγραφο συνιστούσε τον έλεγχο των τοπικών κέντρων εξουσίας μέσω νομίμων τρόπων δράσεως, τη σύμπηξη συμμαχιών με άλλες ισλαμικές οργανώσεις –ακόμη κι αν υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ τους– και την «προσωρινή συνεργασία» με ομάδες και οργανώσεις μη μουσουλμάνων (κυρίως της Αριστεράς), οι οποίες ακολουθούν αντι-ισραηλινή πολιτική και αγωνίζονται εναντίον της αποικιοκρατίας.
Το ίδιο έγγραφο ανέφερε ότι η παγκόσμια δράση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας «πρέπει να υποστηρίζει κινήματα που έχουν εμπλακεί σε Ιερό Πόλεμο (Τζιχάντ) σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά δεν θα πρέπει να επιδιώκονται συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με αντιπάλους της σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που θα ήταν δυσανάλογο και θα μπορούσε να οδηγήσει σε επιθέσεις» [Σ.Σ.: εναντίον των μουσουλμάνων]. Το έγγραφο ανέφερε επίσης την «άσκηση εποικοδομητικής αυτοκριτικής» και τη χρησιμοποίηση της διαμάχης Ισραήλ – Παλαιστινίων στη στρατηγική της, δεδομένου ότι αυτή (η σύγκρουση) αποτελεί σήμερα τον θεμέλιο λίθο της αναγεννήσεως του αραβικού κόσμου. Με άλλα λόγια, η γραμμή αυτού του τμήματος της εν λόγω στρατηγικής ήταν η χρησιμοποίηση του Παλαιστινιακού για τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών [Σ.Σ.: τακτική που εφάρμοσε και ο Ερντογάν στην Ελβετία στη γνωστή συνάντησή του με τον Σιμόν Πέρες και αργότερα με την επίθεση στο «Μαβί Μαρμαρά»].
Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι στο κείμενο αυτό η στρατηγική της Μ.Α. περιγράφεται ως μια στρατηγική με διάφορες φάσεις, ένα κοινό χαρακτηριστικό της δράσεως της οργανώσεως σε όποιο μέρος του κόσμου και αν επιχειρεί, των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων. Στην Αμερική, ο Ισλαμικός Κύκλος Βορείου Αμερικής (Ιslamic Circle of North America), μία από τις ισχυρότερες ισλαμικές οργανώσεις της M.A. στις ΗΠΑ, επεξήγησε στους οπαδούς της τις πέντε φάσεις της δράσεώς του στη χώρα σε ένα εγχειρίδιο με τίτλο «Member’s Handbook», το οποίο εκδόθηκε το 2010 [Σ.Σ.: υπάρχει στο Διαδίκτυο]. Οι φάσεις αυτές είναι: Μόρφωσε τον εαυτό σου, κατήχησε την οικογένειά σου, ανοίξου στην κοινότητα, εγκαθίδρυσε μια ισλαμική κοινωνία σε επίπεδο Πολιτείας και μετά ένα ενωμένο Ισλαμικό Κράτος, κυβερνώμενο από ένα εκλεγμένο Χαλιφάτο (Khalifah) σύμφωνα με τους νόμους της Σαρία.
Οι έξι φάσεις δράσης στις ΗΠΑ
Το 1988 το FBI είχε αναφέρει σε τεκμηριωμένη έκθεσή του έξι φάσεις της δράσεως της Μ.Α. στην Αμερική. Την εποχή εκείνη η Μ.Α. και συγκεκριμένα το Διεθνές Ινστιτούτο Ισλαμικής Σκέψεως (International Institute of Islamic Thought) και το Βορειοαμερικανικό Ισλαμικό Ίδρυμα (North American Islamic Trust) δραστηριοποιούντο στην πρώτη φάση. Αυτή προέβλεπε τη δημιουργία μετωπικών ομάδων πολιτικής δράσεως, χωρίς ανιχνεύσιμους δεσμούς μεταξύ τους, ώστε να μπορέσουν να διεισδύσουν ειρηνικά και αθόρυβα στην αμερικανική κυβέρνηση και στα αμερικανικά πανεπιστήμια.
Το 2004 το FBI κατάσχεσε ένα άλλο έγγραφο με τη στρατηγική της Μ.Α., το οποίο περιγράφει τη δράση της στην Αμερική ως μια μορφή του Μεγάλου Τζιχάντ, με σκοπό την κατάργηση και καταστροφή του δυτικού πολιτισμού εκ των έσω σε πέντε φάσεις. Οι φάσεις αυτές περιγράφονται ως εξής:
1. Μυστική ίδρυση ηγεσίας.
2. Βαθμιαία εμφάνιση στη δημόσια σκηνή. Αυτή η φάση περιλαμβάνει την κρυφή διείσδυση σε διάφορους τομείς της κυβερνήσεως, τον προσεταιρισμό θρησκευτικών οργανώσεων, την απόκτηση της υποστηρίξεως και συμπάθειας του κοινού και την ίδρυση μιας σκιώδους κυβερνήσεως.
3. Φάση κλιμακώσεως. Στη φάση αυτή η στρατηγική αποβλέπει στη χρήση μαζικών μέσων ενημερώσεως, κάτι που η τότε έκθεση του FBI ανέφερε ως ευρισκόμενη εν εξελίξει.
4. Ανοιχτή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση μέσω πολιτικών πιέσεων. Η φάση αυτή περιλαμβάνει επίσης την εκπαίδευση στη χρήση όπλων στο εσωτερικό της χώρας [Σ.Σ.: υπάρχουν αναφορές για ύπαρξη κέντρων εκπαιδεύσεως της Jamaat Ul-Fukra στο αμερικανικό έδαφος].
5. Η τελική φάση: Κατάκτηση της εξουσίας με σκοπό την ίδρυση του Ισλαμικού Έθνους, στο οποίο όλα τα κόμματα και οι ισλαμικές ομάδες θα είναι ενωμένες.
Τον Νοέμβριο του 2011 ο κορυφαίος θεολόγος της Μ.Α. και κληρικός με τη μεγαλύτερη επιρροή στη σουνιτική κοινότητα σε παγκόσμια βάση Γιουσούφ Αλ Καραντάουι (Yousuf Al-Qaradawi), αναφερόμενος στη στρατηγική της Μ.Α., κάλεσε τους μουσουλμάνους να αγκαλιάσουν την τακτική της βαθμιαίας εφαρμογής των στόχων τους. Η τακτική αυτή κρίνεται ως μια ευφυής μορφή του Τζιχάντ, η οποία βασίζεται στον ρεαλισμό, στην υπομονή, στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και στην αυτοαξιολόγηση των δυνατοτήτων των οπαδών του για την επιτυχία του εγχειρήματος. Να σημειωθεί ότι, σε αντίθεση με την εκτός ελέγχου και ακραία δράση της Αλ Κάιντα, η τακτική αυτή, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις της μετά από αυτοαξιολόγηση, προσλαμβάνεται από τους Δυτικούς ως μετριοπαθής στάση.
«Η βαθμιαία εφαρμογή της Σαρία είναι μια σοφή διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί», λέει, προσδιορίζοντας αμέσως μετά ότι «αυτή την τακτική ακολουθεί η Μ.Α.».
Τον Δεκέμβριο του 2012, ο Μοχάμεντ Μπάντι (Mohamed Badie), Υπέρτατος Οδηγός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, περιέγραψε τη στρατηγική της οργανώσεώς του στις εξής έξι φάσεις:
1. Εφαρμογή της Σαρία πάνω σε κάθε άτομο.
2. Εφαρμογή της Σαρία στην οικογένεια.
3. Σαρία πάνω στην κοινωνία.
4. Σαρία στην κυβέρνηση.
5. Αναβίωση του Χαλιφάτου.
6. Κυριαρχία σε ολόκληρο τον κόσμο.
Έλλειψη πολιτικής βούλησης και λάθος εκτίμηση του «εχθρού»
Θα περίμενε κανείς ότι οι αλληλοεπικαλυπτόμενες, ταυτόσημες αναφορές ξένων υπηρεσιών και δηλώσεις της ίδιας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για τη στρατηγική και τους πραγματικούς της σκοπούς θα είχε ως αποτέλεσμα την ευαισθητοποίηση των λαών της Αμερικής και της Ευρώπης και τη διαμόρφωση μιας συνεκτικής πολιτικής για την αντιμετώπισή της. Αντ’ αυτού, εκείνο που βλέπουμε είναι η πλήρης αμηχανία της πολιτικής ηγεσίας όλων σχεδόν των χωρών να αντιμετωπίσουν μια απειλή εθνικής ασφαλείας της μορφής που εκθέσαμε παραπάνω και τη σοβαρή προσπάθεια καταπολεμήσεως μιας εξ αντικειμένου παράνομης δραστηριότητας. Γιατί, όπως σημειώσαμε και σε προηγούμενο τεύχος των «Επικαίρων», η επιδίωξη ανατροπής της καθεστηκυίας τάξεως μίας χώρας, η κατάλυση του πολιτεύματός της και η αντικατάσταση με ένα άλλο, όπως αυτό της Σαρία, είναι πράξεις κατ’ εξοχήν παράνομες και τιμωρούνται αυστηρότατα από το Σύνταγμα και τους νόμους όλων των χωρών του κόσμου.
Μια γενική παρατήρηση σχετική με όσα περιγράφηκαν παραπάνω είναι ότι εν όψει της μέχρι τώρα επιδειχθείσης αδυναμίας των πολιτικών ηγεσιών να αντιμετωπίσουν αυτή την πρωτόγνωρη μορφή απειλής, άρχισε να κινητοποιείται η παγκόσμια κοινή γνώμη, η οποία ασκεί ήδη έντονες πιέσεις στις κυβερνήσεις, ενώ στην ίδια κατεύθυνση εργάζονται και οι υπηρεσίες πληροφοριών και ασφαλείας όλων των χωρών.
Ευρώπη και Ελλάδα
Στη χώρα μας τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει, με την πολιτική ηγεσία των τελευταίων είκοσι και πλέον ετών να παραμένει σε πλήρη άγνοια για ένα θέμα αυτής της σοβαρότητας για την ασφάλεια της χώρας, με την Αριστερά να υποστηρίζει αναφανδόν τους λαθρομετανάστες –η πλειοψηφία των οποίων είναι μουσουλμάνοι–, και με την ΕΥΠ και λιγότερο την Κρατική Ασφάλεια να ασχολούνται με το θέμα μόνο στο επίπεδο της ισλαμικής τρομοκρατίας, αγνοώντας ότι ο κίνδυνος έρχεται από αλλού.
Το μόνο παρήγορο στοιχείο εν προκειμένω είναι η ευαισθητοποίηση μεγάλης μερίδας του κόσμου, που ξεκίνησε με το πρόβλημα της εγκληματικότητας των λαθρομεταναστών και –περνώντας από διάφορες φάσεις– κλιμακώνεται με αφορμή την εξωπραγματική απόφαση για ανέγερση ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα, τις πραγματικές συνέπειες της οποίας αγνοούν, παρά τις δυσμενέστατες εμπειρίες άλλων κρατών.
Με τις εμπειρίες αυτές και την κατάσταση στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ εκ της μέχρι τώρα επιδειχθείσης πολιτικής της ανεκτικότητας αλλά και την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση στην Ελλάδα εκ της ισλαμικής διεισδύσεως και κυρίως τη διείσδυση του κινήματος του Τούρκου Φ. Γκιουλέν, ο οποίος ακολουθεί τις ίδιες ακριβώς τακτικές της Μ.Α. (σε βαθμό που να δημιουργείται η εντύπωση ότι έχει αναλάβει εργολαβικώς τη διείσδυση του Ισλάμ στη χώρα μας), θα ασχοληθούμε σε άλλο τεύχος των «Επικαίρων».
Αυτό που είναι λυπηρό για την πάντα εθνικώς ευαίσθητη Εκκλησία είναι ότι μόλις τελευταία άρχισε να ασχολείται με το θέμα, παρά το γεγονός ότι τόσο οι ισλαμιστές όσο και το κίνημα Γκιουλέν προβαίνουν στον απαγορευμένο από το Σύνταγμα προσηλυτισμό Ελλήνων πολιτών.
Μια άλλη παρατήρηση, που έχει να κάνει με τις ευέλικτες τακτικές των ισλαμιστών σε περίπτωση που οι γενικές εντυπώσεις και το κλίμα από τις αγριότητες των ομοδόξων τους στη Συρία, στη Λιβύη, στη Σομαλία, στην Τυνησία και αλλού στρέφονται εναντίον τους, είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχουν περάσει στην κλασική τακτική του περιορισμού της κινητικότητάς τους…
***
ΦΑΚΕΛΟΣ ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ: Το τέταρτο μέρος της αποκαλυπτικής έρευνας
Μουσουλμανική Αδελφότητα
Η εξάπλωση στις ΗΠΑ
Η δεδηλωμένη επιδίωξη ανατροπής της καθεστηκυίας τάξεως, οι οργανώσεις και τα πρόσωπα που κατάφεραν να βρεθούν στο πλευρό του Προέδρου Ομπάμα!
Σύμφωνα με το «Επεξηγηματικό Μνημόνιο», το οποίο συνέγραψε ο ισλαμιστής Μοχάμεντ Ακράμ, υπάρχουν 29 μουσουλμανικοί σύλλογοι που η Μ.Α. θεωρεί ότι μπορούν να συνεργασθούν αποτελεσματικά για την καταστροφή της Αμερικής εκ των έσω!
Η διείσδυση της Μ.Α. στις ΗΠΑ αποτελεί συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο της οργανώσεως, ο οποίος εδράζεται στη λογική της κατακτήσεως του κέντρου του δυτικού κόσμου, από το οποίο προέρχεται η όλη εκστρατεία εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας.
Ένα ρεπορτάζ αιγυπτιακού περιοδικού που δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 2012 αναφέρει ότι έξι Αμερικανοί ισλαμιστές οι οποίοι εργάζονται με την κυβέρνηση Ομπάμα είναι μέλη της Μ.Α. και έχουν μεγάλη επιρροή στην αμερικανική πολιτική!
Λεζ shakir: Ο γνωστός στις ΗΠΑ Ιμάμης Zaid Shakir.
Λεζ Wahhaj: Ο Ιμάμης Siraj Wahhaj είναι «Εμίρης» της Μουσουλμανικής Συμμαχίας Βορείου Αμερικής και αντιπρόεδρος της Ισλαμικής Ενώσεως Β. Αμερικής.
Στο προηγούμενο τεύχος των «Επικαίρων» για την εξάπλωση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (Μ.Α.) στην Ευρώπη και στην Αμερική είχαμε αναφέρει ότι θα περίμενε κανείς πως μετά τις αλληλοεπικαλυπτόμενες, ταυτόσημες αναφορές ξένων υπηρεσιών και δηλώσεις της ίδιας της οργανώσεως για τη στρατηγική και τους πραγματικούς της σκοπούς αυτό θα οδηγούσε στην ευαισθητοποίηση των λαών της Αμερικής και της Ευρώπης και τη διαμόρφωση μιας συνεκτικής πολιτικής για την αντιμετώπισή της. Αντ’ αυτού, εκείνο που βλέπουμε είναι η πλήρης αμηχανία της πολιτικής ηγεσίας όλων σχεδόν των χωρών να αντιμετωπίσουν μια απειλή εθνικής ασφαλείας της μορφής που ήδη εκθέσαμε και την έλλειψη βουλήσεως για την αντιμετώπιση μιας εξ αντικειμένου παράνομης δραστηριότητας. Και τούτο διότι, όπως έχομε ήδη επισημάνει, η δεδηλωμένη επιδίωξη ανατροπής της καθεστηκυίας τάξεως μιας χώρας από έναν εξωγενή παράγοντα, η κατάλυση του πολιτεύματός της και η αντικατάσταση με ένα άλλο, όπως αυτό της Σαρία, είναι πράξεις κατ’ εξοχήν παράνομες και τιμωρούνται αυστηρότατα από το Σύνταγμα και τους νόμους όλων των χωρών του κόσμου.
Η κατάσταση αυτή τείνει να προσλάβει τις διαστάσεις παραλόγου αν αναλογισθεί κανείς ότι παρόμοιες επιδιώξεις, με άλλο ιδεολογικό μανδύα, όπως αυτό του κομμουνισμού, αντιμετωπίσθηκαν επί δεκαετίες από τις χώρες της Δύσεως με μια αποφασιστικότητα, ένταση και οξύτητα που έφεραν αρκετές φορές τις δύο παρατάξεις στα πρόθυρα ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Η σύγκριση αυτή δεν αδικεί το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα που ωθείτο από μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Και τούτο διότι, όπως έχει ήδη αναφερθεί, το Ισλάμ δεν είναι απλώς μια θρησκεία, αλλά ταυτόχρονα μια πολιτική ιδεολογία, η οποία εκτείνεται πολύ πέραν των επιδιώξεων του πάλαι ποτέ κομμουνισμού, υπό την έννοια ότι εκτός από την αλλαγή του πολιτεύματος καλύπτει και την τελευταία πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, με μεταφυσικές και υπαρξιακές μάλιστα προεκτάσεις και –επί πλέον– χαρακτηρίζονται από έναν φανατισμό που μόνο θρησκευτικά κινήματα μπορούν να εμπνεύσουν.
Παγκόσμια επικράτηση
Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι η ομοιότητα της κομμουνιστικής μεθόδου της έμμεσης υπονομεύσεως μιας χώρας, μέσω εντατικής προπαγάνδας, πλήθους μετωπικών οργανώσεων και κινημάτων διαφόρων σκοπών και αποχρώσεων –με το ένοπλο κίνημα στο βάθος–, με τη μέθοδο που ακολουθεί η Μ.Α., μέσω του πολιτισμικού ή «stealth Jihad» και της στρατηγικής της βαθμιαίας και κλιμακούμενης σε μεγάλο χρονικό βάθος υλοποιήσεως των σκοπών της, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο τεύχος.
Αυτό που είναι επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι, παρά τη στρατηγική της «χαμηλής ορατότητας» που ακολουθεί η Μ.Α. στην προσπάθειά της για παγκόσμια επικράτηση του Ισλάμ, οι ανοιχτές δηλώσεις περί του αντιθέτου όχι μόνο δεν λείπουν, αλλά είναι ιδιαίτερα προκλητικές και ενδεικτικές του προαναφερθέντος παράνομου χαρακτήρα τους. Στις 25 Μαΐου 2013, για παράδειγμα, στην εθνική εορτή των Αμερικανών (Memorial Day) προς τιμήν των νεκρών της στους πολέμους, ο γνωστός στις ΗΠΑ Ιμάμης Zaid Shakir, σε ομιλία του στην ετήσια σύνοδο της Μουσουλμανο-Αμερικανικής Διασκέψεως (Muslim-American Conference) στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ, δήλωσε ενώπιον 18.000 ατόμων και άλλων 14.000 που τον παρακολουθούσαν μέσω της καλωδιακής τηλεοράσεως ότι το «Αμερικανικό Σύνταγμα είναι κατώτερο της Σαρία». Το θέμα της ομιλίας του ήταν «Η νομιμότητα της κοσμικής εξουσίας», στην οποία ανεφέρθη στο κοσμικό κράτος και στο γεγονός ότι το αμερικανικό Σύνταγμα βασίζει τη συμμετοχή των πολιτών στα ίσα δικαιώματα τους αντί της θρησκείας. «Το κοσμικό κράτος», είπε, «επιβάλλει τον διαχωρισμό της θρησκείας από το κράτος. Γιατί; Διότι εάν δεν έχουμε τη θρησκεία –και η θρησκεία είναι η βάση της συμμετοχής των πολιτών σε μία κοινωνία– δεν μπορούμε να έχουμε πραγματική ισότητα. Εάν το Ισλάμ είναι η βάση, τότε ο καφίρ [Σ.Σ.: άπιστος] δεν θα είναι ίσος με τον μουσουλμάνο. Ο χριστιανός ή ο Εβραίος θα είναι “dhimmi” [Σ.Σ.: πολίτης δεύτερης κατηγορίας, χωρίς δικαιώματα]. Δεν θα είναι ίσοι με τον μουσουλμάνο».
Ο ίδιος παράνομος χαρακτήρας δηλώσεων επιφανών στελεχών της Μ.Α. προκύπτει και από μια ομιλία του δημοφιλούς και με τεράστια επιρροή στον μουσουλμανικό χώρο Ιμάμη Siraj Wahhaj που είναι «Εμίρης» της Μουσουλμανικής Συμμαχίας Βορείου Αμερικής και αντιπρόεδρος της Ισλαμικής Ενώσεως Β. Αμερικής (Islamic Society of North America) από το 1997 μέχρι και σήμερα. «Μην μιλάτε ακόμη για τον νόμο της Σαρία» ήταν το κεντρικό μήνυμα. «Δεν είμαστε ακόμη εκεί», ακολουθώντας την προαναφερθείσα τακτική της βαθμιαίας προωθήσεως των σκοπών του ισλαμικού κινήματος. Στην ομιλία του, που έγινε στην ετήσια Σύνοδο του ICNA (Islamic Circle of North America) και της ΜΑS (Muslim American Society) το 2011, ο Wahhaj είπε ότι «η παγίδα στην οποία μπορούμε να πέσουμε είναι να κάνουμε μια πρόωρη συζήτηση για τη Σαρία, ενώ δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι», ενώ σε άλλο σημείο της ομιλίας του επισήμανε ότι «το Ισλάμ είναι καλύτερο από τη Δημοκρατία». Τέσσερα αποσπάσματα ομιλίας του στο Μπρούκλιν που κατεγράφη το 1992 είναι ακόμη πιο ενδεικτικά των παράνομων σκοπών που προαναφέραμε του ισλαμικού κινήματος:
• «Δεν χρειάζεται να οπλίσουμε τον κόσμο με (πιστόλια) 9 mm και UZI. Χρειάζεται πρώτα να τους εξοπλίσεις με την πεποίθηση ότι έχουν δίκιο. Και αφού το κάνεις αυτό, τότε μπορείς να τους οπλίσεις».
• «Δεν θα πω ποτέ στον λαό να μην ασκεί βία. Αυτός δεν είναι ο ισλαμικός τρόπος».
• «Εάν πάμε στον πόλεμο, και μία ημέρα θα πάμε, πιστέψτε με, αυτό θα είναι γιατί το Τζιχάντ επιβάλλει να μάχεσθε».
• «Ορισμένοι μουσουλμάνοι έχουν χάσει την επιθυμία τους να πολεμούν. Οι μουσουλμάνοι έχουν γίνει μαλθακοί. Και αγαπούν τη ζωή. Και μισούν τον θάνατο. Και αυτός είναι ο λόγος που οι μουσουλμάνοι σε ολόκληρο τον κόσμο δέχονται κλοτσιές, εκτός από τους μουσουλμάνους που ανταποδίδουν τον πόλεμο, όπως στο Αφγανιστάν».
Οι οργανώσεις-κλειδιά
Πώς είναι δυνατόν να μην διώκονται οι προαναφερθέντες ηγέτες των μουσουλμάνων ιδίως στις ΗΠΑ; Η απάντηση προφανώς βρίσκεται στην τεράστια ισχύ που απέκτησαν μετά από δεκαετίες συστηματικής και αθόρυβης δουλειάς, παράλληλα με την οργανωμένη μετανάστευση και εγκατάσταση μεγάλου αριθμού μουσουλμάνων στις ΗΠΑ και τη χρήση σημαντικού αριθμού μετωπικών οργανώσεων που δημιουργήθηκαν με τη χρηματοδότηση κυρίως της Σαουδικής Αραβίας. Στο «Επεξηγηματικό Μνημόνιο» (Εxplanatory Memorandum) που αναφέραμε στο προηγούμενο τεύχος των «Επικαίρων», το οποίο συνέγραψε ο ισλαμιστής Μοχάμεντ Ακράμ, αναφέρονται 29 μουσουλμανικές σύλλογοι και οργανώσεις που η Μ.Α. θεωρεί ότι μπορούν να συνεργασθούν αποτελεσματικά για την καταστροφή της Αμερικής εκ των έσω (βλ. «The Moslem Brotherhood’s “General Strategic Goal” for North America» στο organizingthenetworks.org). Οι οργανώσεις αυτές είναι:
• Islamic Society of North America (ISNA).
• Fiqh [Σ.Σ.: Ισλαμική Νομική Επιστήμη] Council of North America.
• ISNA Political Awareness Committee.
• Muslim Youth of North America.
• Muslim Students Association of the US and Canada.
• Association of Muslim Scientists and Engineers.
• Islamic Medical Association.
• Islamic Teaching Center.
• Malaysian Islamic Study Group.
• Foundation for International Development.
• North American Islamic Trust.
• Islamic Centers Division.
• American Trust Publications.
• Audio-Visual Center.
• Islamic Book Service.
• Islamic Circle of North America.
• Muslim Arab Youth Association.
• Islamic Association for Palestine.
• United Association for Studies and Research.
• International Institute of Islamic Thought.
• Muslim Communities Association.
• Association of Muslim Social Scientists.
• Islamic Housing Cooperative.
• Muslim Businessmen Association.
• Islamic Education Department.
• Occupied Land Fund (Ηoly Land Foundation for Relief and Development).
• Mercy International Association.
•Baitul Mal Inc.
• Islamic Information Center (of America).
Όλες οι οργανώσεις αυτές και αρκετές άλλες ακόμη ελέγχονται από τη Μ.Α. και ασκούν τεράστια επιρροή στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Ένας βασικός τους σκοπός, πέραν των όσων αναφέρθηκαν μέχρι τώρα σχετικά με τη διείσδυση του Ισλάμ στις ΗΠΑ, είναι να καταστούν συνομιλητές με την αμερικανική κυβέρνηση σε θέματα αφορώντα στους μουσουλμάνους.
Η πολιτική επιρροή και η διείσδυση στον Λευκό Οίκο
Λεζ alikhan: Ο Arif Alikhan ήταν υπεύθυνος για τον «Φάκελο Ισλαμικά Κράτη» στον Λευκό Οίκο και θεωρείται ότι αποτελεί τον άμεσο σύνδεσμο μεταξύ της κυβερνήσεως Ομπάμα και των επαναστάσεων της αραβικής ανοίξεως.
Η αναφερόμενη από πολλές πηγές διείσδυση της Μ.Α. ακόμη και στον κυβερνητικό μηχανισμό των ΗΠΑ κατά την περίοδο της προεδρίας Ομπάμα είναι ένα άλλο θέμα που ενδεχομένως εξηγεί ορισμένες θέσεις της χώρας σε αρκετά διεθνή θέματα, π.χ. στο θέμα της εξεγέρσεως στην Αίγυπτο.
Ένα ρεπορτάζ του αιγυπτιακού περιοδικού Rose El Youssef που δημοσιεύθηκε προ οκταμήνου (22 Δεκεμβρίου 2012) αναφέρει ότι έξι Αμερικανοί ισλαμιστές, οι οποίοι εργάζονται με την κυβέρνηση Ομπάμα, είναι μέλη της Μ.Α. και έχουν μεγάλη επιρροή στην αμερικανική πολιτική. Το περιοδικό αναφέρει ότι οι έξι αυτοί μουσουλμάνοι ακτιβιστές επέτυχαν να μετατρέψουν τον Λευκό Οίκο «από την εχθρική θέση του προς τις ισλαμικές ομάδες και οργανώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο στον μεγαλύτερο και πιο σημαντικό υποστηρικτή της Μ.Α.».
Το περιοδικό κατονομάζει τους έξι ακτιβιστές οι οποίοι είναι: α) Ο Arif Alikhan, βοηθός υπουργός Εσωτερικής Ασφαλείας (Assistant Secretary of Homeland Security for Policy Developmen), β) ο Mohammed Elbiary, μέλος του συμβουλευτικού οργάνου του υπουργείου Εσωτερικής Ασφαλείας (Homeland Security Advisory Council), γ) ο Rashad Hussein, ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στον Οργανισμό Ισλαμικής Διασκέψεως, δ) ο Salam Al-Marayati, συνιδρυτής του Μουσουλμανικού Συμβουλίου Δημοσίων Υποθέσεων (Muslim Public Affairs Council – MPAC), ε) ο Ιμάμης Mohamed Magid, πρόεδρος της Ισλαμικής Ενώσεως Βορείου Αμερικής (ISNA) και στ) ο Eboo Patel, μέλος του συμβουλευτικού συμβουλίου του Προέδρου Ομπάμα για συνεργασίες γειτονιών με βάση τη θρησκευτική πίστη (Advisory Council on Faith-Based Neighborhood Partnerships).
Kατά το περιοδικό, ο Αlikhan είναι ιδρυτής του Παγκόσμιου Ισλαμικού Οργανισμού (World Islamic Organization), τον οποίον το περιοδικό κατατάσσει ως παράρτημα της Μ.Α. Σύμφωνα με το περιοδικό, ο Αlikhan ήταν υπεύθυνος για τον «Φάκελο Ισλαμικά Κράτη» στον Λευκό Οίκο και αποτελεί τον άμεσο σύνδεσμο μεταξύ της κυβερνήσεως Ομπάμα και των επαναστάσεων της αραβικής ανοίξεως. [Σ.Σ.: Ώρα να ψάχνουμε τώρα ποιος υποκίνησε πραγματικά την περίφημη αραβική άνοιξη, γιατί, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα και από το ποιος ωφελείται πραγματικά, τα πράγματα μπλέκουν].
Όσο για τον Elbiary, ο οποίος αναφέρεται ότι έχει ενστερνιστεί τις απόψεις του ριζοσπάστη Sayyid Qutb (βλ. προηγούμενα άρθρα γι’ αυτόν) της Μ.Α., το περιοδικό υπαινίσσεται ότι μπορεί να έχει διαρρεύσει απόρρητα στοιχεία από τη βάση δεδομένων του υπουργείου Εσωτερικής Ασφαλείας. Ο ίδιος, σημειώνει το περιοδικό, αρνείται κάθε σχέση με τη Μ.Α. Κατά το περιοδικό, ο Εlbiary έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση της αντιτρομοκρατικής στρατηγικής της κυβερνήσεως Ομπάμα και ότι ο ίδιος ήταν ο συντάκτης της δηλώσεως που έκανε ο Ομπάμα, με την οποία καλούσε τον Χόσνι Μουμπάρακ να εγκαταλείψει την εξουσία.
Σχετικά με τον Αl- Marayati, o οποίος συγκαταλέγεται μεταξύ των μουσουλμάνων ηγετών των ΗΠΑ με τη μεγαλύτερη επιρροή των τελευταίων ετών, το περιοδικό αναφέρει σύνδεση μεταξύ της MPAC και της Μ.Α.
Ο Magid είναι επικεφαλής της ΙSNA, αναφέρει το περιοδικό, η οποία ιδρύθηκε από μέλη της Μ.Α., και τον οποίον ο Ομπάμα διόρισε το 2011 ως σύμβουλο του υπουργείου Εσωτερικής Ασφαλείας. Κατά το περιοδικό, ο ίδιος έχει κάνει πολλές ομιλίες και έχει λάβει μέρος σε συσκέψεις σχετικά με την αμερικανική πολιτική στη Μ. Ανατολή στο υπουργείο Εξωτερικών καθώς επίσης έχει παράσχει και συμβουλευτικές υπηρεσίες στο FBI.
Όσο για τον Patel, το περιοδικό αναφέρει ότι διατηρεί στενές σχέσεις με τον Hani Ramadan, εγγονό του ιδρυτή της Μ.Α., Hassan Al-Banna, ο οποίος είναι μέλος της Ενώσεως Μουσουλμάνων Φοιτητών (Muslim Students Association), που θεωρείται ότι αποτελεί μία μεγάλη οργάνωση της Μ.Α.
ΠΕΘΕΡΑ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ! ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!
Οι διαρροές για τον Ομπάμα
Η φύση των παραπάνω πληροφοριών που επικαλείται το περιοδικό καταδεικνύει ότι αυτές δεν προέρχονται από δημοσιογραφική έρευνα παρά μόνο από μια στοχευμένη διαρροή εκ μέρους μιας μυστικής υπηρεσίας, η οποία σίγουρα δεν μπορεί να είναι η αιγυπτιακή Σ.Σ.: υπάρχει βαθύτερη γνώση για δράσεις στο εσωτερικό του Λευκού Οίκου κ.λπ..
Η διαρροή αυτή θα πρέπει να συσχετισθεί με το πλήθος των πληροφοριών και βίντεο που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο σχετικά με το θρήσκευμα του Ομπάμα και οι βιντεοσκοπημένες δηλώσεις του σχετικά με το Ισλάμ που προβάλλονται με ιδιαίτερη επιμονή από συγκεκριμένα μέσα στις ΗΠΑ.
Η γενική εικόνα που προκύπτει από ένα πλήθος άλλων σχετικών πληροφοριών είναι ότι η διείσδυση της Μ.Α. στις ΗΠΑ δεν περιορίζεται σε αυτά που αναφέρθηκαν εν συντομία παραπάνω. Είναι προφανές ότι η διείσδυση της Μ.Α. στις ΗΠΑ αποτελεί συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο της οργανώσεως, ο οποίος εδράζεται στη λογική της κατακτήσεως του κέντρου του δυτικού κόσμου, από το οποίο προέρχεται η όλη εκστρατεία εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας. Αν το κέντρο «κατακτηθεί» ή γενικώς διαβρωθεί κατά τη διάρκεια της Προεδρίας Ομπάμα, η προώθηση των σκοπών του παγκόσμιου ισλαμικού κινήματος θα είναι σημαντικά ευκολότερη, δεδομένου ότι η κατάσταση στην Ευρώπη είναι ακόμη χειρότερη.
Με την κατάσταση στην Ευρώπη και τελικά με αυτήν στην Ελλάδα και σε ποιο στάδιο εκτιμάται ότι βρίσκεται η ισλαμική διείσδυση στη χώρα μας θα ασχοληθούμε σε προσεχή άρθρα.
Του Μάνου Ηλιάδη, από τα Επίκαιρα
