Μπορεί ο κάθε Τατσόπουλος και η κάθε Ρεπούση, ο Καμίνης και ο Μπουτάρης, να βυσσοδομούν κατά πατρίδας και ελληνικότητας.
Έρχονται όμως ξένοι να μας θυμίζουν ποιοί είμασταν και που καταντήσαμε. Το Βυζάντιο και ο βυζαντινός Ελληνισμός λοιπόν, αναδεικνύονται σε ένα λογοτεχνικό έργο παγκόσμιας εμβέλειας από τον συγγραφέα του «Κώδικα Ντα Βίντσι» και των «Ιλουμινάτι», Νταν Μπράουν. Το έργο θα γίνει και ταινία, με τον γνωστό φιλέλληνα ηθοποιό Τομ Χανκς να πρωταγωνιστεί στην αναζήτηση του Μαρμαρωμένου Βασιλιά μας Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, στις μυστικές στοές κάτω από την Αγία Σοφία...
Ήδη έχει βρεθεί χρηματοδότηση για την δημιουργία της κινηματογραφικής ταινίας, με σενάριο βασισμένο στο βιβλίο, και έτσι επιτέλους οι δυτικοί θα πάρουν μια γεύση του τι σημαίνει Βυζαντινός Ελληνισμός, και ίσως πληροφορηθούν ότι αυτή την στιγμή υπάρχει Δύση και δυτικός πολιτισμός επειδή επί 1000 χρόνια η - ελληνική, προϊόντος του χρόνου - βυζαντινή αυτοκρατορία, αναχαίτιζε τις ορδές των βαρβάρων πριν φτάσουν στην κεντρική και δυτική Ευρώπη.
Το ότι για πρώτη φορά καταπιάνεται η Δύση με έναν βυζαντινό θρύλο, είναι από μόνο του σημαντικό. Μην ξεχνάμε ότι στην πρόσφατη ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμύ η οποία επικρίθηκε σφοδρά, υπάρχει ένα "μικρό" κενό οκτώ αιώνων από την κατάληψη της Ρώμης από τους Βανδάλους μέχρι τον Κάρολο τον Μέγα, όπου το ελληνικό Βυζάντιο χάνεται σε μία παράγραφο.
Προφανώς το βιβλίο και η ταινία θα αναφέρονται και στις ιστορικές προφητείες αιώνων, και είναι στη διάθεση και κρίση του καθενός από εμάς αν αυτές είναι μύθοι ή υποκρύπτουν αλήθειες του μέλλοντος. Σημασία έχει πως ανασύρεται από την ναφθαλίνη αιώνων ο "Μαρμαρωμένος Βασιλιάς", και είναι ο δικός μας, ο Έλληνας, ο Πελοποννήσιος Άρχοντας του Μυστρά, ο τελευταίος των Ελλήνων αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Αυτός που έπεσε όρθιος υπερασπιζόμενος την πατρώα γη, ακολουθώντας μετά από 2.000 χρόνια τον Λεωνίδα και τους 300 των Θερμοπυλών, στην αιωνιότητα.
Με τον Παλαιολόγο λοιπόν κάποιοι πιό Έλληνες από εμάς στη Δύση, με τον Σουλειμάν τον Μεγαλοπρεπή εμείς. ''Μεγαλοπρεπείς'' ή ορθότερα μικροπρεπείς, μέσα στο απίστευτο κατάντημά μας, να προσκυνάμε τους Τούρκους και να θάβουμε στην λήθη τους δικούς μας. Και μάλιστα τους πιό εξαίσιους...