Σκέψεις γύρω από την Ευτυχία
Όρος «ευτυχία» δεν υπάρχει στην αγία Γραφή! Στην Κ.Δ. δεν άπαντα ούτε μία φορά. Γιατί «τύχη» δεν υπάρχει. Ούτε αγαθή, ούτε κακή. Επομένως οι χριστιανοί δεν είναι σωστό να μιλάνε για «ευτυχία» και «δυστυχία».
Η ευτυχία, όπως την βλέπουν οι άνθρωποι, είναι μια ψεύτικη, λάθος αντίληψη. Θεωρούμε συνήθως ευτυχία την υγεία, την μακροβιότητα, την οικονομική άνεση, την γαλήνη, την καλή οικογενειακή κατάσταση, την ειρήνη στον κόσμο. Όλα αυτά, όμως, δεν είναι πάντοτε αντικειμενικά καλά για τον άνθρωπο. Δεν του είναι ωφέλιμα και συμφέροντα.
Μερικές φορές, τον συμφέρει τον άνθρωπο, να μην έχει υγεία, να έχει οικονομικά προβλήματα, να μην τον αποδέχεται και να τον απορρίπτει η κοινωνία, να έχει πόνο και πένθος...
Ή τάχα ευτυχία είναι στην πραγματικότητα μια ουτοπία. Ή ζωή μας στην γη είναι σύνθεση αντιθέσεων.
Ζούμε την εξορία, από τον Παράδεισο, στην γη.
Ή μακαριότητα, η ευτυχία, είναι κάτι, πού θα το απολαύσομε μόνο στην αιώνια ζωή.
Εδώ χαρά και λύπη, πόνος και αγαλλίαση, πάνε ανάκατα, συνυπάρχουν συμπορεύονται.
Ευτυχία χωρίς Χριστό ΔΕΝ γίνεται.
Η μόνη αληθινή ευτυχία είναι
η εν ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ.
Πατριάρχου Βαρθολομαίου
***
Ποιος είναι ο βλάκας
Ένας άθεος πήρε την απόφαση να διαφωτίσει, να αναδιαπαιδαγωγήσει, εκείνους πού πιστεύουν στον Θεό, και ιδίως τους φοιτητές. Να τον λοιπόν, ανάμεσα σε φοιτητές. Και ρωτάει έναν σαρκαστικά:
— Ρε συ, πιστεύεις;
— Ναι, πιστεύω!
— Χμ! Και τον είδες ποτέ σου τον Θεό;
Του απάντησε ο νεαρός.
— Και σαν τι τον πέρασες τον Θεό, ρε! Να κάθεται να δείχνει τον εαυτό Του στον κάθε βλάκα;
Αλήθεια, συ σαν τι τον περνάς τον Θεό, αδελφέ!
Δημητρίου Ντούτκο, Ιερέως
***
«Ο Χριστός είναι το παν»
«Λοιπόν, ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει, τελείωσε. Αν δε βλέπεις το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό. Πώς το κατάλαβες; Θυμάμαι κι ένα τραγούδι. «Σύν Χριστώ πανταχού, φόβος ουδαμού». Το ’χετε ακούσει; Έ; Το λένε τα παιδιά.
Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπομαι το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο. Είναι το Παν. Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει:
«Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. βρε εγώ δεν είμαι… δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες;
Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
***
“Τον τελευταίο λόγο για τον κάθε άνθρωπο
θα τον πεί ο Θεός και κανένας άλλος!”
“Τα λόγια των ανθρώπων σήμερα είναι και αύριο δεν είναι! [..] Δεν έχει σημασία τι θα πουν οι άνθρωποι, σημασία έχει τι θα πει ο Θεός! [...] Αυτός ο οποίος αγαπά τον Θεό και πιστεύει στον Θεό και ελπίζει στον Θεό, αυτός τελικά μένει στον αιώνα! Πού είναι όλοι αυτοί που κατηγόρησαν τον Άγιο Νεκτάριο; Όλοι χάθηκαν, αλλά ο άνθρωπος του Θεού έμεινε! Ο συκοφαντημένος, ο αδικημένος, ο διαβεβλημένος, αυτός ο οποίος δεν είχαν λόγο κακό που δεν είπαν γι’ αυτόν, αυτός μένει και προσκυνούμεν σήμερα την εικόνα του!”
“Ο Άγιος Νεκτάριος με την παρουσία του μας έδειξε τα χαρακτηριστικά του αιώνα μας! [...] Εάν ήμασταν στην εποχή του Αγίου Νεκταρίου, κάθε βράδυ θα τον έδειχνε η τηλεόραση και θα τον κατέκριναν οι πάντες ως ανήθικο, ως άνθρωπο ο οποίος πλανούσε τις κοπέλες!”
“Ο Άγιος Νεκτάριος είναι κρίση για την εποχή μας! Είναι κρίση για τα έργα μας! Είναι κρίση για τα λόγια μας!”
“Ας είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί αδελφοί μου, ιδιαίτερα στις ημέρες μας που ακούμε και βλέπουμε με τόση ευκολία να λέγονται τόσα πολλά πράγματα, που τόσο εύκολα κανείς σήμερα μπορεί να πει για τον άλλον οτιδήποτε! [...] Ας προσέξουμε! Στο τέλος εμείς που λέμε πολλά και τα γνωρίζουμε όλα, δεν θα υπάρχουμε! Όμως, οι αδικημένοι άνθρωποι, που γνωρίζει ο Θεός, θα υπάρχουν εις τον αιώνα!”
Από την ομιλία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού κ.κ. Αθανασίου στον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου Λεμεσού, στις 9 Νοεμβρίου 2008, στην εορτή του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως του Θαυματουργού
***
Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, περιγράφοντας μία κατάσταση πού ζούσε στην εποχή του λέει:
"Οι άνθρωποι έπαψαν να κλαίνε τις αμαρτίες τους, πήραν την κρίση από τον Υιόν του Θεού και σαν αναμάρτητοι διατυπώνουν κρίσεις ο ένας για τον άλλον και αλληλοκαταδικάζονται.
Ο ουρανός εκπλήσσεται γι' αυτό και η γη φρίττει. Αυτοί όμως, όντας αναίσθητοι, ούτε καν ντρέπονται".
Έναν αιώνα σχεδόν πριν, το ίδιο σχεδόν διαπιστώνει ο Άγιος Δωρόθεος "εμείς οι άθλιοι οτιδήποτε κι αν δούμε,
(αν ζούσε στην εποχή μας με την τηλεόραση θα συμπλήρωνε οτιδήποτε αν δούμε στην τηλεόραση) ή ακούσουμε
ή υποθέσουμε, αρχίζουμε να το κατακρίνουμε, να το σιχαινόμαστε ή να το εξευτελίζουμε δίχως καμιά διάκριση".
***
Σταχυολογήματα από τις διδαχές του Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου:
Ø Να βρείτε έμπειρο πνευματικό για να σας δώσει κατεύθυνση. Μετά να κάνετε υπακοή και να βάλετε ένα πρόγραμμα.
Ø Να μελετάτε, αλλά να μην ερμηνεύετε μόνοι σας αυτά που διαβάζετε. Να ρωτάτε τον πνευματικό σας.
Ø Η μεγαλύτερη χαρά προέρχεται από τη θυσία. Όσοι ζουν την κοσμική ζωή, αποταμιεύουν άγχος. Όταν ο άνθρωπος ζει πνευματικά, χαίρεται.
Ø Οι κοσμικοί άνθρωποι ισοπέδωσαν τη ζωή κι έχουν ισοπεδωθεί.
Ø Η αμαρτία έχει γίνει μόδα.
Ø Όσο γίνεται ο καθένας μας να γίνεται καλύτερος για ν' απλωθεί το καλό.
Ø Όταν κανείς φοβάται το θάνατο, τον κυνηγάει ο θάνατος.
Ø Δεν πρέπει ν' αγωνιούμε για το κακό.
Ø Αν δεν κατορθώνουμε να μεταστρέψουμε τους άλλους στο καλό, να μη χαλάμε τις καρδιές μας.
Ø Ό,τι δε γίνεται ανθρωπίνως να το αναθέτουμε στο Θεό. Είναι εγωιστικό να επιμένουμε.
Ø Στις κρίσεις σας πάντα να βάζετε ένα ερωτηματικό. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβαίνει.
Ø Όταν σας αδικούνε, αυτό να το δέχεσθε σαν μια μεγάλη ευλογία.
Ø Όταν διορθώσω εγώ τον εαυτό μου, διορθώνεται να κομμάτι της Εκκλησίας.
Ø Όταν κάτι δεν πάει καλά στα παιδιά, πάντα κάτι φταίει. Μήπως φταίει το παράδειγμα μας; Μήπως φταίνε τίποτε κακά θεάματα, τίποτα άσχημες πράξεις, άσχημα λόγια μέσα στο σπίτι; Πάντως την ευσέβεια στα παιδιά τη δίνουμε με το γάλα και όχι με την ξηρά τροφή. Ποτέ με πίεση και προσταγή. Και προπαντός με το παράδειγμα μας.
Ø Ν' αγιάζετε τη ζωή σας. Όταν η νοικοκυρά λέει την ευχή κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού, όλα αγιάζονται και το φαγητό της αλλά και αυτοί που τρώνε το φαγητό της αγιάζονται.
***
Στὴν ἔρημο τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἐκεῖνο ποὺ συζητᾶμε εἶναι μὲ ποιὸ τρόπο θὰ κατορθώσουμε, στηριζόμενοι ὑποκριτικὰ πάνω στὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου καὶ στὶς δῆθεν ἀπαιτήσεις τῆς σύγχρονης πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας μας, ἐπινοώντας τεχνάσματα διάφορα, παρακάμπτοντας ἐπιταγὲς συνταγματικές, ἱστορία καὶ κοινὴ λογική, νὰ πετύχουμε ὥστε τὰ παιδιὰ τῆς χώρας μας νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο κι Ἀναστημένο Χριστο καὶ ἀκόμα καλύτερα, ἂν εἶναι δυνατόν, νὰ μὴν ἀκοῦνε καθόλου τὸ ὄνομα Χριστός.
***
Ἡ ὀρθοδοξία εἶναι πράγματι πηγὴ οἰκουμενικοῦ πνεύματος, ἀνοιχτοσύνης καὶ σεβασμοῦ τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς πολιτισμικῆς ταυτότητας τῶν λαῶν, δὲν ἀνέχεται ὅμως, τὴν ὑποκρισία, τὴν ψευτιά, τὶς ἀνομολόγητες σκέψεις τῆς πίσω πλευρᾶς τοῦ ἀνθρώπινου ἐγκεφάλου καὶ κυρίως δὲν μπορεῖ νὰ σιωπήσει στὴν προσπάθεια θανάτωσης τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιὰ τῶν παιδιῶν μας ποὺ ἀποτελοῦν τὴν ἀναδυόμενη νέα ἀνθρωπότητα.
***
«… ὅτι χωρὶς ἀρετὴ καὶ θρησκεία δὲν σκηματίζεται κοινωνία οὔτε βασίλειον. Καὶ πράγμα τζιβαϊρκὸν [ ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ θρησκεία μας δηλαδή] πολυτίμητο, ὅπου τὸ βάστηξαμεν εἰς τὴν τυραγνία τοῦ Τούρκου, δὲν τὸ δίνομεν τώρα οὔτε τὸ καταφρονοῦμεν οἱ Ἕλληνες … »
Αὐτὴ τὴν ἀπάντηση ἔδωσε ὁ προφητικὸς καὶ πάντα ἐπίκαιρος Μακρυγιάννης σὲ ἕνα ξένο περιηγητὴ τὸ 1843 ὅταν τοῦ εἶπε ὅτι : «…ἕνα θὰ σᾶς βλάψει ἐσᾶς τὸ κεφάλαιον τῆς θρησκείας ὅπου εἶναι αὐτείνη ἡ ἰδέα σ’ ἐσὰς πολὺ τυπωμένη …» (Μακρυγιάννη, Ἀπομνημονεύματα, βιβλίο Γ ΄, κέφ. Ἕκτον).Ποῦ εἶσαι καημένε Μακρυγιάννη νὰ δεῖς τί «δίνομεν» καὶ τί «καταφρονοῦμεν» σήμερα…….στὴν ἐλεύθερη (ἐδαφικὰ τουλάχιστον) Ἑλλάδα μας …
Θλίβομαι γιὰ τὴν κατάντια τοῦ ἔθνους μου. Παραμένω θαυμαστὴς τοῦ Μακρυγιάννη, τῶν ἀγωνιστῶν καὶ ἡρώων της πατρίδας μου. Αὐτὴ τὴν Ἑλλάδα μου δίδαξαν ἐμένα στὸ σχολεῖο, κι αὐτὴν ἀγάπησα.
Πιστεύω ὅτι ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα διάλεξε ὄχι μόνο νὰ πεθάνει, ἀπὸ πείνα καὶ δίψα πνευματική, ξεπουλώντας ὅτι ἱερὸ καὶ ὅσιό της ἀπέμεινε ἀκόμη, ἀλλὰ νὰ αὐτοκτονήσει ἀτιμωτικά….
Πάντως ἐμένα, ὅπως καὶ πολλῶν χιλιάδων ἄλλων Ἑλλήνων ἀκόμα, «… ὅταν μου πειράζουν τὴν πατρίδα μου καὶ τὴν θρησκεία μου θὰ μιλήσω θὰ ’νεργήσω καὶ ὅτι θέλουν ἄς μου κάμουν» (Μακρυγιάννης, Ἀπομνημονεύματα, βιβλίο Δ΄ ,κέφ. Τρίτον).
Επίλογος από άρθρο του Νεκτάριου Μεντζάκη
***
Ὅπως εὔστοχα παρατήρησε ὁ Ντοστογιέφσκι «τὸ μυστικό της ἀνθρώπινης ὕπαρξης δὲν εἶναι νὰ ζεῖ μονάχα, ἀλλὰ νὰ ξέρει ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς». Διαφορετικά, συνεχίζει, «θ’ ἀρνηθεῖ νὰ ζεῖ καὶ θὰ προτιμήσει καλύτερα νὰ αὐτοκαταστραφεῖ κι ἂς βρίσκονται ὁλόγυρά του ὅλο ψωμιά».
***
«Τὸ νόημα ὅμως τῆς ζωῆς δὲ μπορεῖ νὰ βρεῖ ἀπάντηση κατὰ τὸ Γερμανὸ θεολόγο καὶ φιλόσοφο Ρ. Tillich «ὅσο δὲν μποροῦμε νὰ διακρίνουμε τὴν παρουσία τοῦ αἰωνίου ... μόνο τὸ αἰώνιο μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ γῆ δὲν εἶναι μάταια, ἀκόμη καὶ ἂν αὔριο ἡ ἱστορία θὰ ἔφθανε στὸ τέλος της. Γιατί τὸ ἔσχατο τέλος βρίσκεται ἐκεῖ, ὅπου βρίσκεται ἡ πρώτη ἀρχή. Σ’ αὐτὸν γιὰ τὸν ὁποῖο χίλια ἔτη εἶναι ὡς ἡ ἡμέρα ἡ χθές».
***
Τονίζει ὁ καθηγητὴς τῆς Γλωσσολογίας καὶ τέως πρύτανης τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Γεώργιος Μπαμπινιώτης «ὁ σατανισμὸς καὶ τὰ παντοειδῆ ἀποπροσανατολιστικὰ καὶ σκοταδιστικὰ παρακλάδια τοῦ ἄρχισαν νὰ ἀνθοῦν στὴν Ἑλλάδα... τὰ τελευταῖα μόνο χρόνια, ὅταν ὑποχώρησε κοινωνικὰ καὶ παιδευτικὰ ἡ καλλιέργεια ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν καὶ ὅταν τὸ σχολεῖο ἀπεκδύθηκε βαθμηδὸν καὶ σὲ μεγάλο βαθμὸ τὸν ἀνθρωποπλαστικὸ καὶ καθαρῶς παιδαγωγικὸ σκοπό του, γιὰ νὰ περάσει ἀπὸ σχολεῖο ἀρχῶν σὲ σχολεῖο γνώσεων καὶ σὲ προπαρασκευαστικὸ – φροντιστηριακὸ ρόλο...».
Γι’ αὐτὸ ὅπως παρατηρεῖ ὁ καθηγητὴς Γ. Μπαμπινιώτης «Σήμερα, ἀντὶ νὰ μιλᾶμε, ὅπως κάνουν μερικοί, γιὰ μείωση τῶν ὠρῶν διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν στὸ σχολεῖο, πρέπει νὰ ἐξασφαλίσουμε τρόπους δραστικῆς ἐνίσχυσής του τόσο ἀπὸ πλευρᾶς διδασκαλίας, ὅσο καὶ κατάλληλης ὑποστήριξής» του. Γιατί, ὅσο τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν θὰ ὑποβαθμίζεται, «παρὰ τὸ πλῆθος τῶν γνώσεών μας, θὰ μᾶς κατέχει πνευματικὴ καὶ ψυχικὴ ἀπαιδευσία».
***
Η Κρίση
Και κράτη, και λαούς,
και μεγιστάνες!
Και κάτι, αν τυχαίνει
και πίσω από μας
για λίγο μένει.
θα 'ρθη στιγμή,
ευλογημένη,
πού η σάλπιγγα θα ηχήσει,
κι ο ποταμός ο πύρινος
θα το καταβροχθίσει.
Και απ' του Θεού
την δίκαιη κρίση
κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει,
ό,τι κι αν κάνει,
να ξεφύγει.
Το ποτάμι του χρόνου
πού κυλάει με ορμή,
και πίσω δεν γυρίζει,
όλα τα παίρνει και τα πάει
στο πέλαγο της λησμονιάς.
***
Τι Βγάζεις; Τι Κερδίζεις;
Ένας βασιλιάς πέρασε επίσημα από ένα έρημο λόγγο. Εκεί είδε ένα φτωχό άνθρωπο πού έβοσκε λίγες γίδες. Και απόρησε. Γιατί τον είδε ήρεμο και ειρηνικό.
Ρωτάει λοιπόν ό βασιλιάς:
-Πώς είσαι ήρεμος και ειρηνικός, ζώντας και δουλεύοντας σε τέτοια άγρια μέρη ; Τι κερδίζεις από την δουλειά σου;
Ό βασιλιάς τα έβλεπε όλα με κριτήριο ένα υλικό κέρδος!
Απάντησε ο τσοπάνης:
Ότι και συ με την δική σου, βασιλιά μου!
Απόρησε πάλι ο βασιλιάς και ζήτησε εξηγήσεις:
-Μα ξέρεις τι λες, καλέ μου άνθρωπε ; Ξέρεις τι κερδίζω εγώ;
Απάντησε ο τσοπάνης:
-Το μεγαλύτερο πού μπορείς και συ, να κερδίσεις, βασιλιά μου, είναι να πας στον παράδεισο, αν κάνεις έργα καλά. Γιατί, αν δεν φροντίζεις να κάνεις καλά έργα, θα πας και συ στην κόλαση! Το ίδιο και εγώ με την δική μου δουλειά! Μπορείς να μου ειπείς τι περισσότερο μπορείς να κερδίσεις συ στην ζωή σου από έμενα;
Τα λόγια του φτωχού τσοπάνη ξύπνησαν τον βασιλιά. Και τον έκαμαν να σκέπτεται πιο καλά.
Θα κάμουν τάχα το ίδιο και σε μας;