Με πρόταση μου ότι δεν πρέπει να δημιουργηθεί τζαμί στο κέντρο της Αθήνας ερήμην της βούλησης των κατοίκων της έχει προκαλέσει συζητήσεις και αντιδράσεις.
Η ΘΕΓΗ ΜΑΣ είναι ξεκάθαρη: Η δημιουργία μουσουλμανικού τεμένους εκτιμούμε ότι θα αποτελέσει πόλο έλξης ακόμα περισσότερων μεταναστών στο ήδη επιβαρημένο κέντρο της Αθήνας και αυτό θα έχει περαιτέρω συνέπειες στη ζωή των κατοίκων της περιοχής. Συνέπειες που αφορούν στην καθημερινότητα τους, αλλά και τη συνολική λειτουργία της πόλης. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί ερήμην των ίδιων των Αθηναίων, οι οποίοι έχουν ήδη πληρώσει ακριβά το τίμημα της υποβάθμισης του κέντρου της πρωτεύουσας. Γι' αυτό και θα πρέπει να ρωτηθούν. Όχι για το «αν» θα πρέπει να γίνει, αλλά για το «πού» θα γίνει.
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ δεν είναι ιδεολογικό, είναι πρακτικό. Η Αθήνα δεν χωράει άλλους μετανάστες. Όποιος αυτό το απλό πράγμα δεν το αντιλαμβάνεται, δεν έχει εικόνα του τι πραγματικά συμβαίνει στο κέντρο της πόλης.
Η ΠΛΕΟΝ συνηθισμένη αντίδραση των επικριτών μας είναι ότι η πρόταση για δημοψήφισμα «είναι μια λαϊκίστικη άποψη» που προωθεί η ακροδεξιά ατζέντα. Πρόκειται για πολύ μεγάλο λάθος, για κλασική περίπτωση πολιτικού στρουθοκαμηλισμού. Και εξηγώ το γιατί:
Η ΑΘΗΝΑ και ειδικά οι περιοχές γύρω από το κέντρο της έχουν πάψει να είναι επιλογή ζωής. Οι παλαιοί κάτοικοι που είχαν τη δυνατότητα να αποχωρήσουν το έχουν ήδη πράξει. Αυτοί που έχουν μείνει είναι κάτοικοι που στην πλειονότητα τους δεν έχουν εναλλακτική επιλογή. Οι πολίτες αυτοί, στην πλειονότητα τους ηλικιωμένοι ή οικονομικά αδύναμα στρώματα, υπέστησαν μια απότομη και δραματική αλλαγή στον τρόπο της καθημερινότητας τους. Η υποβάθμιση αυτή είχε σχέση και με τη λαθρομετανάστευση.
ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ -και μάλιστα στη χειρότερη εκδοχή της, αυτή της Χ.Α.- την ενίσχυσαν η αδιαφορία και τα λάθη της Πολιτείας για ζητήματα όπως η ασφάλεια, η αστυνόμευση, η κοινωνική συνοχή. Ο μεγαλύτερος σύμμαχος των εξτρεμιστών ήταν η αίσθηση εγκατάλειψης από πλευράς του κράτους, η οποία έστειλε πολίτες που αισθάνονταν αδύναμοι στην αγκαλιά κινήσεων που επεδίωκαν να υποκαταστήσουν το κράτος και, φυσικά, σε σχήματα ακραίας διαμαρτυρίας. Η Χ.Α. στην Αθήνα είχε φτάσει σε πολύ υψηλά ποσοστά, πριν από την κρίση, πριν ακόμα γίνουν αισθητές οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης.
ΤΟ ΝΑ ΠΑΡΑΒΛΕΠΕΙ κάποιος αυτή την πραγματικότητα είναι υποκριτικό. Είναι η κατίσχυση της πολιτικής ορθότητας έναντι του ρεαλισμού. Και αυτό στην πολιτική έχει πάντα επιπτώσεις.
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ αυτό δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Στη Γαλλία, ο Σαρκοζί, ως υπουργός Εσωτερικών, ρίχνοντας βάρος στα ζητήματα Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας, είχε περιορίσει την απήχηση του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν. Όταν η πολιτική του Σαρκοζί εγκαταλείφθηκε, το Εθνικό Μέτωπο ενισχύθηκε υπέρμετρα -και σήμερα αποτελεί τη δεύτερη πολιτική δύναμη, έχοντας υπερκεράσει τους σοσιαλιστές- διότι αφέθηκε να μονοπωλήσει ένα ζήτημα που είναι κοινωνικά και πολιτικά υπαρκτό. ΓΓ αυτό και σήμερα, ο πρόεδρος Ολάντ αναγκάστηκε να κάνει πρωθυπουργό τον αποκαλούμενο και «Σαρκοζί της Κεντροαριστεράς», Μανουέλ Βαλς, προκειμένου να ανακόψει τη δυναμική ανόδου του Εθνικού Μετώπου.
ΤΗΝ ΩΡΑ, ΛΟΙΠΟΝ, που σε όλητην Ευρώπη ανάλογα ζητήματα αντιμετωπίζονται με ρεαλισμό, εμείς μένουμε εγκλωβισμένοι σε ιδεοληψίες και στερεότυπα μιας
άλλης εποχής. Όμως, στην πολιτική η φύση απεχθάνεται το κενό. Αν η λύση σε ένα πρόβλημα δεν δοθεί θεσμικά, η αναζήτηση της θα ανοίξει την όρεξη σε κάθε τυχοδιωκτισμό.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΝΟ πολιτικού ρεαλισμού ερχόμαστε να το αποκαταστήσουμε στην Αθήνα. Με μηδενική ανοχή στην παραβατικότητα κάθε είδους. Με περισσότερο φωτισμό σε κάθε γωνιά της πόλης. Με ένα δήμο παρόντα σε κάθε κοινωνική και πολιτική δράση στην πόλη, φορέα στήριξης των αδύναμων συμπολιτών του.
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ, πίσω από τις αντιδράσεις για την πρόταση μου υπάρχει μια ξεκάθαρη υποκρισία: Οι ίδιοι που με επικρίνουν για τη θέση μου, ταυτόχρονα προεξοφλούν την απόφαση των πολιτών σε ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα. Αυτό δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει: Ή θεωρούν τους Αθηναίο; ανεύθυνους, αλλά διστάζουν να το πουν ευθέως, ή ξέρουν πως έχω δίκιο και θέλουν να αποφύγουν σχετική συζήτηση, προτιμώντας τις ύβρεις από τα επιχειρήματα, αδιαφορώντας για την τελική έκβαση του θέματος. Ποιος, λοιπόν, είναι ο ανεύθυνος λαϊκιστής τελικά; Και ποιος είναι αυτός που φουσκώνει τα «πανιά» των πολιτικών άκρων;
ΑΡΘΡΟ
Του Άρη Σπηλιωτόπουλου
Υποψήφιου δημάρχου Αθηναίων
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ», Μεγάλο Σάββατο 19 – Κυριακή του Πάσχα 20 Απριλίου 2014