Δρόμος εἶναι ὁ χῶρος, πού γκρεμίζεται καί βεβηλώνεται τό κάθε τί, πού προσπαθεῖ νά χτίσει μιά οἰκογένεια.

   Ἕνας σεβάσμιος ἱερέας, γύρω στό 250-260 μ.Χ. ἔχασε τήν σύζυγό του. Καί γιά νά σιγουρευτεῖ, ὅτι δέν θά ἔχανε καί τό παιδί του, τό ἔστειλε σέ ἕνα χῶρο πιό καθαρό: σέ ἕνα χωριό προάστειο τῆς Ἀντιόχειας στήν Πισιδία. Σέ μιά οἰκογένεια - σέ κατάσταση πιό ὑγιῆ. Γιά νά μή τοῦ βγεῖ ἡ κόρη του στούς δρόμους!

   Καί ὅλα ἐπῆγαν καλά. Μέχρι πού ἡ κοπελίτσα του μεγάλωσε λίγο. Καί τότε βγῆκε, λίγο καί γιά λίγο, στόν δρόμο. Καί ἐκεῖ, στόν δρόμο τήν συνάντησε ἕνα φτωχό πλασματάκι· τάχα ἀγόρι, τάχα κορίτσι, τάχα γριούλα, τάχα γεροντάκι· καί αὐτό τό φτωχό πλασματάκι τοῦ Κυρίου, τῆς διαπόρθμευσε τό λόγο τοῦ Κυρίου, καί τήν ἐδίδαξε· καί ἡ Μαρίνα ἔμαθε, ὅτι ὑπάρχει καί ἕνας ἄλλος δρόμος, πιό ἴσιος∙ καί πιό ἀληθινός. Καί ἄρχισε τότε νά καταλαβαίνει, ἀπό τά λόγια ἑνός ἀνθρώπου, πού τόν συνάντησε στόν δρόμο, ἀλλά δέν ἦταν τοῦ δρόμου, τί διαφορά ὑπάρχει, ἀνάμεσα σέ δρόμους σκοτάδι, βρῶμα, καί σαπίλα, καί σέ δρομάκια - κακά μονοπάτια τοῦ διαβόλου, - καί ἀνάμεσα στόν ΕΝΑ δρόμο, φῶς, ζωή καί ἐλπίδα·  στόν ΔΡΟΜΟ τοῦ Χριστοῦ.

   Καί ἐκεῖ στόν δρόμο, ἔμαθε ἡ Μαρίνα:

• Τί εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό, καί·

• τί εἶναι ἡ ζωή ἐν Χριστῷ, ἡ ζωή ἡ ἀφιερωμένη στόν Χριστό.

Α΄

• Ἔλεος καί ἀλήθεια συνήντησαν∙ δικαιοσύνη καί εἰρήνη κατεφίλησαν (ψαλμ. 24, 16). Δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος ! Αὐτόν περπάτησε ὁ Χριστός, γιά νά ἔλθει κοντά μας: ἀγάπη, συμπόνια, ταπείνωση, θυσία. Αὐτόν θά περπατήσουμε καί ἐμεῖς, γιά νά πᾶμε κοντά Του (S. Aug. In Ps. 137,5).

   Γύρω ἀπό τά ἁπλᾶ αὐτά λόγια ἐξελίσσεται ἡ ζωή τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πού γνωρίζει καί ἀγαπάει τόν Χριστό. Γύρο ἀπό αὐτά ἐξελισσόταν καί ἡ ζωή τῆς Μαρίνας.

• Διάβαζε στό Εὐαγγέλιο τά λόγια ἑνός νεαροῦ ἀγοριοῦ στόν Χριστό: Κύριε, θέλω, ὅπου κι ἄν πηγαίνεις, νά εἶμαι μαζί σου! Γιά πάντα μαζί σου. Ὁλόκληρος μαζί σου.

   Καί ἡ Μαρίνα ἀφιερώθηκε στόν Χριστό. Νά εἶναι λαδάκι στό καντήλι Του. Κεράκι, πού θά καίει μπροστά στήν ἁγία Εἰκόνα Του. Λιβάνι ὀσμή ἐωδίας ἐνώπιόν Του τήν ὥρα τῆς προσευχῆς μας !

   Καί ὅσο περνοῦσαν οἱ ἡμέρες τόσο πιό πολύ τό συνειδητοποιοῦσε, ὅτι ἄλλη ὁδός - καλύτερη - ΔΕΝ ὑπάρχει.

   Πανίερος γιά μᾶς ὁ τόπος πού γνωρίσαμε τόν Χριστό. Ἅγιος καί ἄγγελος καί οὐράνιος ὁ ἄνθρωπος, πού μᾶς μίλησε γιά τόν Χριστό. Ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ, Αὐτός ἡμᾶς ἐγέννησε ( Α΄ Κορ. 4, 15).

• Ἀλλά νά, ἦρθε ἡ ὥρα νά γνωρίσει ἡ Μαρίνα καί τήν ἄλλη ὄψη τοῦ δρόμου.

   Ἕνας νεαρός ἄνδρας, ἄρχοντας στήν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, τήν συνάντησε. Στόν δρόμο. Καί τοῦ ἄρεσε. Καί τήν ἔβαλε στό μάτι. Καί ἄρχισε: τό πλησίασμα· ἡ πολιορκία∙ τό ψήσιμο. Ἀλλά ἡ Μαρίνα ΔΕΝ ἦταν πιά τοῦ δρόμου. Καί παρ’ ὅτι κοπελίτσα, δέν χόρταινε μέ ἐκεῖνα πού γλυκαίνουν τά αἰσθητήρια τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου. Καί ὁ νεαρός σάν ἄρχοντας τό γύρίσε στά μεγάλα μέσα.

   Οἱ Χριστιανοί ἦσαν τότε ἐκτός νόμου. Πού σήμαινε: ἤ δήλωναν πίστη στόν Δία καί στόν Ποσειδώνα ἤ ἄρχιζαν τά βασανιστήρια....πρός νουθεσίαν! Καί προχωροῦσαν σταδιακά. Ὅλο καί πιό σκληρά. Ὅλο καί πιό ἀνελέητα! Μά ἡ Μαρίνα δέν ἦταν πιά μιά κοπελίτσα. Ἦταν ἄτεγκτη∙ καί ἀνυποχώρητη.

• Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ζωή. Ἡ ζωή τοῦ κόσμου. Καί ἡ ζωή τοῦ καθενός μας χωριστά. Ὁ Χριστός καί ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ΔΕΝ εἶναι ἔννοιες ἀφηρημένες! Εἶναι πραγματικότητα μεγαλύτερη ἀπό τίς πέτρες, ἀπό τίς θάλασσες, ἀπό τά βουνά, ἀπό τά φαράγγια. Ὅποιος αὐτά τά βλέπει σάν ἔννοιες ἀφηρημένες, ὁ ἴδιος εἶναι ἀφηρημένος, ἀσυνάρτητος, ἀπερίσκεπτος, ἄνθρωπος πού χαζοφέρνει!

• Εἶπε ὁ Κύριος. Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθώπων∙ ὅπως ἴδωσιν οἱ ἄνθρωποι τά καλά ὑμῶν ἔργα· καί δοξάσωσι τόν Πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Πού σημαίνει. Πιστεύεις στόν Χριστό; Πιστεύεις, ὅτι εἶναι τό Φῶς; Ἔχεις χρέος νά εἶσαι μιά ἀχτίνα Του, Φῶς ἐκ Φωτός. Διαφορετικά, ΔΕΝ εἶσαι τίποτε.

   Χρέος μας λοιπόν, γιά τόν καθένα μας εἶναι, κάθε ἡμέρα, νά γινόμαστε, ὅλο καί περισσότερο, ΦΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ. Καί  ὅποιος σέ βλέπει, ὅποιος βλέπει τά ἔργα σου, πρέπει νά βλέπει στά ἔργα σου τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅποιος ὅλα αὐτά, τά βλέπει κριτικά καί σχετικά, ἔχει πάθει ὁλοκληρωτική ἀλλοτρίωση.

   Τί εἶναι ὁ Θεός; Τί εἶμαι ἐγώ;

   Τί εἶναι ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, τί ἡ δική μου;

   Μπορῶ ἐγώ νά βάζω τόν ἑαυτό μου πάνω ἀπό τό Θεό; καί τήν γνώμη μου, πάνω ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου; καί νά μήν εἶμαι ὁλόκληρος λάθος ;

   Ὅποιος σ’ αὐτά χάνει, τά ἔχει χάσει ὅλα.

   Καί ποιός δέν χάνει; Ἐκεῖνος, πού δέχεται μέσα του τόν Χριστό, τό φῶς Του, μέ πίστη σ’ Αὐτόν. Καί ὅποιος πιστεύει, τό διακηρύττει.

   Σύ εἶ μόνος ἅγιος∙ Σύ εἶ μόνος Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός∙ ἀμήν. Καί καθ’ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω Σε∙ καί, αἰνέσω τό Ὄνομά Σου εἰς τόν αἰῶνα∙ καί εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.

   Μέ τήν προσευχή αὐτή∙ καί μέ τήν ὁμολογία αὐτή ἡ ἁγία Μαρίνα σφυροκοποῦσε σάν μέ σιδερένιο σφυρί στό κεφάλι τόν διάβολο πού ἀγωνιζόταν νά τήν σπρώξει σέ σχετικοποίηση τῆς πίστης στόν Χριστό. Καί μέ τόν ἴδιο τρόπο ἀγωνιζόμαστε καί ἐμεῖς γιά τήν τήρηση καί γιά τόν σεβασμό τῶν ἐντολῶν Του.

   Μέ τήν προσευχή καί τήν ὁμολογία της ἡ ἁγία Μαρίνα ἔκαμε τόν ἀντίπαλό της Διάβολο, νά πονάει χίλιες φορές χειρότερα ἀπό ὅ,τι πονοῦσε ἐκείνη, ἀπό τά μαρτύρια πού τῆς ἔκαναν οἱ βάρβαροι δήμιοί της.

Β΄

   Τότε στήν ἐποχή τῆς ἁγίας Μαρίνας τά σωματικά μαρτύρια ἦταν τά πιό σκληρά μέτρα κατά τῶν Χριστιανῶν. Πονοῦσαν, ἐκεῖ πού ὅλοι πονᾶμε·  στό σῶμα.

   Μέ τήν πάροδο τῶν χρόνων ἄλλαξαν νομοθεσίες καί ἐξουσίες. Σήμερα δέν ἐπιτρέπονται πιά βασανιστήρια. Ἔτσι τώρα ὅλη ἡ πίεση τοῦ διαβόλου καί τῶν ὀργάνων του κατά τῶν δούλων τοῦ Χριστοῦ, ἐπικεντρώνεται στήν βίαιη λογική καί ψυχολογική πίεση στόν καθένα, νά μή παίρνει στά σοβαρά τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Μέ κύριο ἐπιχείρημά του: τά λάθη, τά σκάνδαλα, τίς ἁμαρτίες τῶν ἱερωμένων ! ....

   Μή τά παραλέμε πιά ! ... Μή γυρίζουμε σέ χρόνια παλιά ! ... Δέν ἔχουν τέτοια πέραση πιά... Δέν πειράζει .... Δέν βλέπετε, τί κάνουν οἱ παπάδες ; .. Καί τί νά ἔκαναν δά; ... ἅνθρωποι εἶναι καί αὐτοί !..

   Καί ὅλα αὐτά ὁδηγοῦν στήν σχετικοποίηση τῆς πίστης καί τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ ! ...

   Ἡ ἀπάντηση ἡ δική μου, ἡ ὅποια ἀπάντηση δική μου, δέν ἀπασχολεῖ κανένα ! Δέν πρέπει νά ἀπασχολεῖ κανέναν. Ἐγώ ΔΕΝ εἶμαι ἀφεντικό. Εἶμαι δοῦλος. Καί ὁ ΔΟΥΛΟΣ ἔχει χρέος νά εἶναι ΔΟΥΛΟΣ πιστός. ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΟΣ στόν Κύριο Του. Καί τί θέλει, τί ζητάει ἀπό ἐμᾶς ὁ Κύριος; Μᾶς τό εἶπε μέ δύο πολύ ἁπλᾶ λογάκια.

   Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 6, 33).

• Ἄς ἰδοῦμε τό θέμα αὐτό, μέ ἕνα ζωντανό παράδειγμα, πού προκαλεῖ βαθιούς προβληματισμούς ἀκόμη καί στόν πιό ἄσχετο.

   Βρισκόμαστε στήν Ρωσσία. Λίγο πρίν τό 1200 μ. Χ. Στό Μοῦρομ! Σέ ἕνα μικρό κράτος (γύρω σάν τήν Ἑλλάδα μας). Ἕνας ἄρχοντας, ἕνας νεαρός, συνδέθηκε μέ μιά ἁπλῆ κοπελίτσα. Τοῦ ἄρεσε καί τήν ἐπῆρε. Τήν παντρεύτηκε. Καί μετά ἀπό λίγο, πέθανε ὁ πατέρας του. Καί ὁ νεαρός ἔγινε ἡγεμόνας στό Μοῦρομ. Καί τότε οἱ μεγάλοι βογιάροι ἀντέδρασαν:

   Ἡ γυναίκα σου δέν εἶναι ἀπό τζάκι. Δέν μπορεῖ νά τεθεῖ πάνω ἀπό ἐμᾶς καί τίς ἀρχόντισσες συζύγους μας. Νά τήν διώξεις. Νά τήν χωρίσεις ! Νά πάρεις ἄλλη ! Διαφορετικά, ἄν δέν θέλεις, νά παραιτηθεῖς! Νά φύγεις ! Διαφορετικά... Καί πέφτουν βροχή οἱ ἀπειλές τῶν βογιάρων !

   Καί ὁ νεαρός Πέτρος, ἀπαντάει:

   Λέει ὁ Χριστός: Οὕς ὁ Θεός συνέζευξε, ἄνθρωπος μή χωριζέτο ! ... Πῶς ἐγώ θά χωρίσω τήν γυναίκα μου;

   - Θά χάσεις τόν θρόνο !

   - Ἀπάντησε:

   - Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ !  Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι πιό μεγάλη ἀπό τήν βασιλεία τοῦ Μοῦρομ !

   - Ἄκουσέ μας ! ... Μά δέν τούς ἄκουσε !

Ἄφησε τόν θρόνο, ὄχι τήν Φεβρωνία.

Ἄφησε τό στέμμα, ὄχι τό στεφάνι !

   Δέν ἦταν χαζομάρα γιά τό καλό παιδί, νά χάσει τόν θρόνο γιά ἔνα «θηλυκό» ;

   Πέτρος καί Φεβρωνία ἄφησαν τόν θρόνο, γιατί ζητοῦσαν πρῶτον τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

   Καί λίγο ἀργότερα ἄφησαν καί τόν κόσμο γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί ἔγιναν καί οἱ δύο μοναχοί. Γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

   Καί ὅταν ἀργότερα ἐκοιμήθηκαν, ὁ Κύριος τούς ἐδόξασε. Τούς ἔκαμε καί τούς δύο θαυματουργούς. Καί ἀπό τότε γεμίζουν τήν Ρωσσία, τήν ἀπέραντη Ρωσσία, μέ τά θαύματά τους. Μέχρι σήμερα.

   Ἔτσι ἄμειψε ὁ πλούσιος μισθαποδότης μας τόν δοῦλο Του Πέτρο, πού προτίμησε νά ἀφήσει τόν θρόνο τοῦ Μεγάλου Ἡγεμόνα, παρά νά καταπατήσει λόγο τοῦ Χριστοῦ.

   Τούς ἄμειψε μέ τό παρα-πάνω ! ...

*     *     *

   Ἄγγελος Θεοῦ εἶχε γίνει ἡ ἁγία Μαρίνα.

   Καί τελειώνοντας τήν ζωή της γιά τό Χριστό, θυσία αἰνέσεως στό Χριστό, στέναξε:

   Κύριε, Σέ εὐχαριστῶ. Ἤμουν στόν δρόμο. Καί θά ἔμενα γιά πάντα στούς δρόμους. Καί θά πέθαινα στούς δρόμους, μονοπάτια τοῦ διαβόλου ! !

   Καί ἅπλωσες τό ἔλεός Σου, σ’ἐμένα. Καί ἔστειλες τόν τάπεινό δούλο Σου καί μέ συμμάζεψε. Καί μέ ὁδήγησε στό δρόμο Σου καί στό Φῶς Σου.

   Ὤ! πόσα πλάσματά Σου, Κύριε, πού βρίσκονται τώρα στούς δρόμους!  εἶναι παιδιά καλύτερα ἀπό ἐμένα !

Ἅπλωσε Κύριε, καί σ’ αὐτούς τό ἔλεός Σου.

Καί κάλεσέ τους ὅλους κοντά Σου ! Νά εἴμαστε ὅλοι μαζί. Γιά πάντα μαζί, κοντά Σου μαζί. Νά γίνει γνωστή ἡ ἀγάπη καί ἡ εὐσπλαχνία Σου καί τό ἔλεός Σου.

Καί αὐτοστιγμή ἦλθε φωνή ἀπό τόν Οὐρανό:

Χαῖρε Μαρίνα !

Τήν ἄκουσα τήν προσευχή σου. Καλότυχη πού ἔκαμες τέτοια προσευχή. Καί ζήτησες ἔλεος γιά τούς ἀνθρώπους πού ἔχουν χάσει τόν δρόμο ! Καί μάλιστα, πού ζήτησες, νά εἶσαι μαζί τους.

Τά λόγια σου εἶναι γιά Μένα, πανευφρόσυνα καί πολυπόθητα.

Καί ἐμεῖς ἁγία Παρθένε, Μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ καί Μητέρα μας, Μαρίνα, Σέ εὐχαριστοῦμε γι’αὐτό πού ὑπῆρξες γιά τόν Χριστό καί γιά τήν Ἐκκλησία Του∙ καί ἀφήσες σέ μᾶς, τό φῶς τῆς καρδιᾶς σου καί τήν σκέπη σου.

Τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως κυροῦ Μελετίου.

Ὁμιλία στίς 17/7/2011