Ζωηφόρος

Μια οφειλόμενη απάντηση, του Ιωάννη Η. Χαχάλη,

 «... ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν,

ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλαίουσαν,

απέσβετο και λάλον ύδωρ»

του  Ιωάννη Η. Χαχάλη

Τελευταίος λόγος προς τον κ. Σαραντάκο

από τη Λεσβιακή εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», 02/10/2009

Αγαπητέ κύριε διευθυντά,

Ευχαριστώ τον κ. Σαραντάκο, διότι μου έκανε την τιμή, εκείνος ένας γνωστός και επώνυμος, να απαντήσει στην ταπεινότητά μου, έναν άγνωστο και ανώνυμο που τόλμησε να αμφισβητήσει και να αντικρούσει όσα θεωρούνται περίπου ως θέσφατα και δόγματα στην κοσμοθεωρία του κ. Σαράντακου.

Απλώς να σημειώσω τα παρακάτω και να κλείσω εδώ το θέμα, αν και θεωρώ ότι η ανταλλαγή άρθρων δεν είναι «προσωπική μονομαχία» μεταξύ εμού και του κ. Σαραντάκου, αλλά κατάθεση και πάλη ιδεών.

Πιστεύω ακόμη ότι η ελευθερία του λόγου έχει να κάνει με τον αυτοσεβασμό, τη δυνατότητα που έχει κανείς να αυτασφαλίσει την ιερότητα που έχουμε μέσα μας, για δημιουργία, αγάπη, σπουδή του Πολιτισμού, απόρριψη της κοινωνικής αθλιότητας και αδικίας.

Ως Νεοέλληνες, μάλιστα, έχουμε κληρονομήσει μια μεγάλη προίκα. Αυτή δεν είναι άλλη από τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό. Πρόξενος αντίπαλος του μηδενισμού, διδάσκει το έθνος, προστατεύει από τη βιασύνη μερικών οπαδών της νεωτερικότητας να σβήσουν κάθε σπίθα πνευματικής ιστόρησης.

Πράγματι, κ. Σαραντάκο, είμαι «οργισμένος». Δε διαισθάνεσθε ότι ζούμε σε μια εποχή οργής; Είναι εκείνη η οποία θα μας οδηγήσει αναπόφευκτα στην ερείπωση. Μέσα στο γενικό ίλιγγο της παγκοσμιοποίησης λησμονήσαμε τι εστί πνευματικότητα, λησμονήσαμε επίσης ότι το εκκλησιαστικό γίγνεσθαι είναι σημείο εκκίνησης για την καταστολή κάθε μορφής εξουσίας που αποκτά πλέον χαρακτηριστικά παρανοϊκότητας.

Η Εκκλησία, κ. Σαραντάκο, δεν είναι εξουσία, ούτε εξυπηρετεί συμφέροντα, αλλά είναι σωτηρία, αποτελεί τροφό για κάθε πεινασμένο, στέγη για τη μοναξιά, εγγύηση για μια κοινωνία προσώπων, διότι είναι θεανθρώπινος οργανισμός, είναι η πραγμάτωση της κοινωνίας μεταξύ Θεού και ανθρώπου, στο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και γι’ αυτό «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16,18).

Αντίθετα δεν μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο και για την ειδωλολατρία.

Θα έχετε διαβάσει, κ. Σαραντάκο, το απαισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον της ειδωλολατρίας που δόθηκε από τους εθνικούς ιερείς στον Ιουλιανό.

«Είπατε τω βασιλεί χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλαίουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι την ειδωλολατρία συθέμελα την κλόνισαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι.

Όταν ο Θαλής ο Μιλήσιος ρωτήθηκε: «Τι πρεσβύτατον των όντων;», απάντησε: «Θεός αγέννητον γαρ». Ο δε Σωκράτης όταν ρωτήθηκε «Τι είναι Θεός;», αποκρίθηκε: «Το αθάνατον και αΐδιον».

Είστε βέβαια ελεύθερος, όπως ο κάθε άνθρωπος, να πρεσβεύετε ό,τι θέλετε, κ. Σαραντάκο. Όμως ανεξάρτητα από τα πιστεύω και τις προσδοκίες σας, η Εκκλησία θα συνεχίσει να πορεύεται μέσα στην ιστορία και να αποτελεί το όλον αυτής. Διότι δεν είναι «εκ του κόσμου», αλλά όμως είναι πάντοτε «εν τω κόσμω» και ενεργεί υπέρ αυτού.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Μετά τιμής

Ιωάννης Η. Χαχάλης

πηγή: http://www.emprosnet.gr/Opinions/letters/?EntityID=2ec6d79b-fdca-4184-849f-06e5e9161d58

Ανταπάντηση του κ. Σαραντάκου

Κανονικά, καθώς βρισκόμαστε στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου και σε τρεις βδομάδες θα πάμε στις κάλπες, θα έπρεπε και το σημείωμά μου αυτό να είναι, όπως και το προηγούμενο, αφιερωμένο στις εκλογές. Στο μεταξύ, όμως, ανέκυψε ένα ζήτημα ήσσονος σημασίας, που δεν ενδιαφέρει ίσως κανέναν πλην του υπογράφοντος, αλλά που δεν μπορώ να το αφήσω να περάσει ασχολίαστο.

Στο φύλλο της 11ης Σεπτεμβρίου του «Εμπρός» δημοσιεύθηκε σχόλιο του, αγνώστου μου, κ. Χαχάλη, με τον τίτλο «Μια οφειλόμενη απάντηση», στο οποίο μου κάνει την τιμή να ασχοληθεί με την ταπεινότητά μου και ειδικότερα με το σημείωμά μου της 4-8-09 «Η περίπτωση της Υπατίας». Παρά το οργισμένο ύφος του κ. Χαχάλη, το περιεχόμενο του σημειώματός του το αντιμετωπίζω θετικά. Άλλωστε ο μέγας Ηράκλειτος λέει: «κατ’ έριν γίγνονται τα πάντα».

Θα προτιμούσα βεβαίως η απάντηση του κ. Χαχάλη να ήταν γραμμένη περισσότερο νηφάλια, γιατί μέτρησα ούτε λίγο ούτε πολύ εφτά μειωτικούς, ειρωνικούς ή και υβριστικούς χαρακτηρισμούς για το άτομό μου και τα γραφόμενά μου: «αλλοπρόσαλλος», «μισαλλόδοξος», «κροκοδείλια δάκρυα», «πράσσειν άλογα», «μιλάει ανερυθρίαστα», «αρχαιοπληξία». Θα έπρεπε να ξέρει ο κ. Χαχάλης ότι η παράθεση χαρακτηρισμών αντί επιχειρημάτων, μειώνει το κύρος των γραφομένων του.

Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού: Στην προσπάθεια του κ. Χαχάλη να αμφισβητήσει το, κατ’ εμέ αναμφισβήτητο, γεγονός πως η χριστιανική εκκλησία από την αρχή στάθηκε εχθρική προς την αρχαία Ελληνική Σκέψη. Πρώτα με λόγους και κείμενα και κατόπιν, όταν συνετάχθη με την εξουσία των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και απέκτησε ισχύ και δύναμη, με πράξεις. Προσέξτε δεν λέω Χριστιανική Θρησκεία αλλά Χριστιανική Εκκλησία. Η θρησκεία αφορά πίστη και πεποιθήσεις και κάθε πολιτισμένος άνθρωπος οφείλει να σέβεται την πίστη και τις πεποιθήσεις του άλλου, όποιες κι αν είναι. Εκκλησία όμως σημαίνει οργάνωση, με εξουσία, συμφέροντα, οικονομικές δοσοληψίες, μέχρι και με Βατοπέδια.

Την άποψή μου πως η χριστιανική εκκλησία ήταν εχθρική προς την αρχαία Ελληνική Σκέψη και πως προχώρησε σε καταστροφές βιβλίων, ναών και αγαλμάτων, τη στηρίζω όχι σε κείμενα αρνητών ή άθεων συγγραφέων, αλλά σε κείμενα Πατέρων της Εκκλησίας και σε συναξάρια και βίους των αγίων της, καθώς και σε αποφάσεις των πρώτων χριστιανών αυτοκρατόρων, του Ιουστινιανού, του Θεοδοσίου και άλλων.

Εξ όνυχος τον λέοντα: Για τη μεγάλη μας Σαπφώ ο Τατιανός γράφει «Σαπφώ δε γύναιον ερωτομανές, την εαυτής ασέλγειαν άδει». Βεβαίως και σήμερα ακόμα τα διασωθέντα πλήρη (μόλις οκτώ από τα χίλια που έγραψε) ποιήματα της Σαπφούς μάς συγκινούν και την τιμούμε με αγάλματα και της αφιερώνουμε πλατείες, ενώ τον καημένο τον Τατιανό τον έφαγε το σκοτάδι. Κανείς δεν τον θυμάται πια.

Όσον αφορά την καταστροφή των αρχαίων ναών και τον διωγμό των οπαδών της αρχαίας θρησκείας, τον αναφέρουν διεξοδικά όχι μόνο τα διατάγματα του Ιουστινιανού και του Θεοδοσίου, όχι μόνο το τραγικό δοκίμιο του Λιβάνιου «Υπέρ των Ιερών» αλλά «Ο βίος του Αγίου Μαρτίνου» του Σουλπικίου Σεβήρου, «Ο βίος του Αγίου Συμεών του νέου στυλίτου», το «Υπέρ πολέμων» του Προκοπίου και πλήθος άλλα κείμενα, που σεβόμενος τον περιορισμένο χώρο της στήλης, δεν μνημονεύω. Παραπέμπω μόνο τον κ. Χαχάλη και κάθε βουλόμενο στο βιβλίο Α. Ντ. Λη «Παγανιστές και Χριστιανοί στην Ύστερη Αρχαιότητα» που είναι Ανθολογία Πηγών, γραμμένη από συγγραφέα ευνοϊκά διατιθέμενο προς τους Χριστιανούς.

Επί της ουσίας τώρα. Για την ίδια την υπόθεση της Υπατίας. Ο κ. Χαχάλης προσπαθεί να αθωώσει τον πατριάρχη της Αλεξανδρείας Κύριλλο από την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας στη στυγερή και αποτρόπαιη δολοφονία της μεγάλης μαθηματικού και φιλοσόφου, γράφοντας: «Πλήθος ζηλωτών εξαγριωμένων και μη ελεγχομένων από τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Κύριλλο…» Αγνοεί πως επικεφαλής των δολοφόνων ήταν ο Πέτρος ο Αναγνώστης, ο εξ απορρήτων του πατριάρχη; Αγνοεί πως η πραγματική αιτία της δολοφονίας ήταν η στενή φιλία της Υπατίας με τον Ορέστη, Ρωμαίο τοποτηρητή στην Αλεξάνδρεια, με τον οποίον ο Κύριλλος είχε έρθει σε οξύτατη αντιπαράθεση για τα πρωτεία και τις συνεπαγόμενες οικονομικές προσόδους; Ας διαβάσει ο κ. Χαχάλης τα ειδικά βιβλία που έχουν γραφεί σχετικά με τη θανάτωση της Υπατίας.

Όσον αφορά τη δήθεν αποκατάσταση της μνήμης και της τιμής της Υπατίας από τη Χριστιανική Εκκλησία, αυτή ποτέ δεν έγινε. Έγινε πρόταση του μαθητή της και μετέπειτα χριστιανού επισκόπου Συνεσίου σε τοπική Σύνοδο, αλλά δεν υπήρξε καμμιά σχετική συνοδική απόφαση. Ας μου την υποδείξει ο κ. Χαχάλης και θα του πω μπράβο. Αντίθετα η Χριστιανική Εκκλησία ολοκλήρωσε την δολοφονία της Υπατίας, εξαφανίζοντας τη μνήμη της κάτω από τη μορφή της Αγίας Αικατερίνης, για την ύπαρξη της οποίας σημειωτέον δεν έχουμε καμμιάν ιστορική απόδειξη, μόνο όσα λένε τα συναξάρια.

Η φράση-κλειδί στην όλη υπόθεση είναι αυτό που αναφέρει ο κ. Χαχάλης στην αρχή του σημειώματός του: «Η Εκκλησία, όπως κάθε ενεργός πολίτης έχει αναφαίρετο δικαίωμα να κρίνει…» Συμφωνώ απολύτως, αλλά το πρόβλημα είναι πως στην συγκεκριμένη περίπτωση η Εκκλησία δεν έκρινε αλλά λογόκρινε, επαναφέροντας τακτικές που θυμίζουν δικτατορίες. Και να το χωνέψει καλά ο κ. Χαχάλης και όσοι άλλοι. Τέτοιες τακτικές δεν είναι ανεκτές στις μέρες μας. Η Εκκλησία, με βάση το Σύνταγμα της Δημοκρατίας μας, δεν μπορεί να ασκεί εξουσία πέρα από τα όριά της. Η λογοκρισία ταινιών ή η απαγόρευση της κυκλοφορίας βιβλίων ή ακόμη ο καθορισμός της εξωτερικής πολιτικής, είναι έξω από τα όρια αυτά, κύριε Χαχάλη.

Δεν πρόκειται πάντως να επανέλθω στο θέμα, που μόνο εμένα και τον κ. Χαχάλη ενδιαφέρει. Τα επόμενα σημειώματά μου θα αφορούν τις επερχόμενες εκλογές και το αποτέλεσμά τους. Είναι πολύ σοβαρότερα και γενικού ενδιαφέροντος ζητήματα.

πηγή: http://www.emprosnet.gr/Opinions/articles/?EntityID=ff411ca5-d387-4bca-89c6-f24ea060001f

Μια οφειλόμενη απάντηση στον κ. Σαραντάκο

του  Ιωάννη Η. Χαχάλη

(Σημείωση ιστοσελίδας: στα νεοπαγανιστικά μυθεύματα)

από τη Λεσβιακή εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», 09/09/2009

Στο «Ε» την Τρίτη 4-8-2009 δημοσιεύθηκε άρθρο του κ. Δ. Σαραντάκου, με τίτλο «Η περίπτωση της Υπατίας», επί του οποίου θέλω να διατυπώσω τις ενστάσεις μου και παράλληλα να εκφέρω λόγο διαμαρτυρίας επ’ αυτού.

Διότι θεωρώ ότι είναι ένα ακόμη πολεμικό άρθρο που έρχεται να προστεθεί στη σωρεία των αλλοπρόσαλλων και μισαλλόδοξων επιθέσεων κατά της Εκκλησίας που λαμβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό, με αφορμή το τρίλεπτο φιλμάκι, του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης.

Οφείλουμε να ρωτήσουμε τον αρθρογράφο, γιατί τόσα κροκοδείλια δάκρυα για την υποτιθέμενη λογοκρισία του ανωτέρω διαφημιστικού μηνύματος από την Ελλαδική Εκκλησία, που κατά τη γνώμη του εκπροσωπείται από σκοταδιστές και μεσαιωνικής νοοτροπίας Ιεράρχες;

Φοβούμαι ότι ο προοδευτικός του συνειρμός καθοδηγεί το λόγο του εις το «πράσσειν άλογα».

Η Εκκλησία, όπως και κάθε ενεργός πολίτης, έχει αναφαίρετο το δικαίωμα να κρίνει το όποιο ενημερωτικό υλικό του κάθε κ. Γαβρά.

Αν αυτό αποτελεί Μεσαιωνισμό, τότε ποιος είναι ο σωστός δρόμος για μια κατοχυρωμένη δημοκρατική γνωσιολογία και αντίληψη;

Για ποια όμως, καταστροφή του Παρθενώνα μιλάει ο συγγραφέας του άρθρου; Ποιοι είναι άραγε αυτοί οι «ρασοφόροι ζηλωτές» που γύρω στο 500 μ.Χ. καταστρέφουν ανάγλυφα και γκρεμίζουν αγάλματα θεών;

Το μνημείο των μνημείων, ο Παρθενώνας, τον 5ο αιώνα μ.Χ. δεν καταστρέφεται αλλά διαμορφώνεται εσωτερικά σε τρίκλιτη βασιλική που διαθέτει ευρύχωρο νάρθηκα καθώς και υπερώα. Οι Αθηναίοι πιστοί ονόμασαν το νέο Ναό, Παναγία η Αθηνιώτισσα. Ο Ναός αυτός, άσκησε τόση επίδραση στα βυζαντινά χρόνια, ώστε προκαλεί εντύπωση το μεγάλο ταξίδι στην Αθήνα του αυτοκράτορα Βασιλείου του Β΄ του Βουλγαροκτόνου, για να ανέβει στην Ακρόπολη και να προσκυνήσει το Ναό της Παναγίας.

Γνωρίζει, άραγε, ο κ. Σαραντάκος ότι διασώζεται γραφική απεικόνιση του Παρθενώνα του έτους 1674 μ.Χ., από το ζωγράφο Ζακ Κάρεϊ (J. Carrey) κατά παραγγελία του τότε Γάλλου πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη;

Σ’ αυτή την αναπαράστασή του, ο Παρθενώνας φαίνεται να διατηρείται ακέραιος και ο Γάλλος πρέσβης που είδε τον πίνακα, χαρακτήρισε τη διάσωση του μνημείου ως θαύμα θαυμάτων!

Για ποια τότε γενικευμένη καταστροφή προερχόμενη από ρασοφόρους μιλάει ανερυθρίαστα ο κ. Σαραντάκος;

Εάν κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. παρατηρούνται κάποιες μεμονωμένες, περιορισμένες τοπικά και χρονικά, καταστροφές αρχαίων ναών, αυτές εντάσσονται στο γενικότερο περιβάλλον, που διακατέχεται από αντιπαλότητες, ανταγωνισμούς ακόμη και από φανατισμούς. Αυτές οι ελάχιστες ακραίες πράξεις σε καμμιά περίπτωση δεν αποτελούν τον κανόνα.

Και για όσα μεμονωμένα περιστατικά μαρτυρούνται, οι κατήγοροι των Χριστιανών παραβλέπουν τις συνθήκες κάτω απ’ τις όποιες συνέβησαν. Στην κυριολεξία ένας καθημερινός σκληρός και αδυσώπητος πόλεμος γινόταν εναντίον των Χριστιανών. Οι βασανισμένοι και καταδιωκόμενοι Χριστιανοί επόμενο ήταν, σαν άνθρωποι κι εκείνοι, να μην μπορέσουν κάποτε να ελέγξουν την οργή τους εναντίον των καταπιεστών και των αψύχων ειδώλων τους.

Αξίζει να αναφέρουμε επίσης πως κάποιες φορές γκρεμίστηκαν είδωλα από μόνα τους διότι εγκαταλείφθηκαν από τους ίδιους τους ειδωλολάτρες. Δε μαρτυρείται όμως από τα αρχαιολογικά ευρήματα γενικευμένη καταστροφή των αρχαίων μνημείων.

Είναι επίσης γνωστό σε όλους πως ελληνικά καλλιτεχνήματα απ’ όλον τον ελλαδικό χώρο μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη για να στολίζουν τους δημόσιους χώρους της «Νέας Ρώμης» και να δηλοποιούν κατ’ αυτόν τον τρόπο, τον ανατολικό (ελληνικό) χαρακτήρα της.

Οι Έλληνες Χριστιανοί έχοντες συνείδηση της ιστορικής τους συνέχειας, δεν απέρριψαν τον πολιτισμό των προγόνων τους (τη σοφία και την τέχνη την αρχαιοελληνική), αλλά μόνο την ειδωλολατρική θρησκεία τους, η οποία δεν ήταν παρά μόνο νοσταλγία της εν Χριστώ αληθείας, όπως επεσήμανε ο Απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο.

Οποιοσδήποτε έχει σχέση με την ιστορία γνωρίζει, ότι ο Ελληνισμός ασπάστηκε το Χριστιανισμό αυθόρμητα και μαζικά. Και απ’ αυτή τη συνάντηση Ελληνισμού και Χριστιανισμού - Ορθοδοξίας διαμορφώθηκε το ελληνορθόδοξο πνεύμα που η αξία του είναι διαχρονική και φαντάζει ακατάλυτη.

Είναι επομένως ιστορική αλήθεια, είτε συμφωνεί ο κ. Σαραντάκος με αυτή, είτε όχι, ότι ο Χριστιανισμός λειτούργησε ως κιβωτός διαφύλαξης της ελληνικής παράδοσης και κληρονομιάς.

Είναι όμως απορίας άξιον, γιατί ο κ. Σαραντάκος ως «αδέκαστος κριτής» της ιστορίας, δεν αναφέρεται και στον καιρό της βασιλείας του Ιουλιανού του Παραβάτη, όπου παρουσιάζεται το φαινόμενο των αντιποίνων σύμφωνα με νόμους που διέτασσαν την καταστροφή χριστιανικών ναών;

Ακόμη, γιατί άραγε ο κ. Σαραντάκος, δε διαμαρτύρεται και για τη σύγχρονη καθημερινή καταστροφή Ορθοδόξων Χριστιανικών Ναών στο Κοσσυφοπέδιο από τους Μουσουλμάνους Κοσσοβάρους ή για την καταστροφή και μετατροπή σε τζαμιά των Ορθοδόξων Χριστιανικών Ναών στη σημερινή Κύπρο και Τουρκία από τους Μουσουλμάνους Τούρκους;

Αλλά και στη συνέχεια, πώς ο κ. Σαραντάκος βγάζει το «ακλόνητο» συμπέρασμα ότι η χριστιανική Εκκλησία στάθηκε αδιάλλακτος εχθρός του αρχαιοελληνικού πνεύματος; Πώς ελαφρά τη καρδία υποστηρίζει ότι η χριστιανική Εκκλησία δεν μπόρεσε ούτε στο ελάχιστο να ανεχθεί το αρχαίο ελληνικό πνεύμα; Έχει μήπως το άλλοθι της ιστορικής αλήθειας;

Η αλήθεια είναι ότι οι πατέρες της Εκκλησίας, είχαν πλατιά και βαθιά παιδεία. Όλοι τους ζούσαν και γνώριζαν το θύραθεν πνευματικό κλίμα και το χρησιμοποιούσαν αριστοτεχνικά για να εκφράσουν τη Μία και Μοναδική Αλήθεια.

Όταν οι μεγάλοι πατέρες συνιστούν τον παραμερισμό ή την περιφρόνηση της θύραθεν σκέψεως, σημαίνει ότι ορισμένοι πιστοί από τον εναγκαλισμό της θύραθεν σοφίας κινδύνευαν να χάσουν το γνήσιο φρόνημά τους.

Όταν πάλι συνιστούν την Ελληνική Παιδεία και εξαίρουν το κάλλος της, σημαίνει ότι κάποιοι πιστοί περιφρονούσαν αυτή σε βαθμό επικίνδυνο για τη μόρφωση και τη διανοητική τους καλλιέργεια ή ακόμη ότι λησμονούσαν την απλή αλήθεια, ότι δηλαδή για να κηρύξει κανείς σε ανθρώπους κάποιας Παιδείας πρέπει να γνωρίσει την Παιδεία τους και να εκφρασθεί μέσω των μορφών της.

Το ότι ο Τατιανός στο έργο του «Λόγος προς Έλληνας» βρίσκει την αλήθεια στην αρχαιότητα των Παλαιοδιαθηκικών κειμένων και την επαλήθευση των προφητειών στην Καινή Διαθήκη έναντι των Ελλήνων σοφών, αποτελεί αυτό εχθρική αδιαλλαξία κατά του Ελληνικού Πνεύματος;

Γράφει ο κ. Σαραντάκος ότι οι Χριστιανοί επιδόθηκαν στην εξαφάνιση των συγγραμμάτων των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Αν ισχύει αυτό, τότε τα συγγράμματα όλων των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων που έχουμε σήμερα και μελετάμε, ποιος τα διέσωσε; Μήπως οι ειδωλολάτρες οι εξαφανισθέντες από προσώπου γης εδώ και 1.500 χρόνια;

Γνωρίζει άραγε ο κ. Σαραντάκος ότι πολλά έργα του σοφιστή Πρωταγόρα κατεστράφησαν καταμεσής της αθηναϊκής αγοράς, από Αθηναίους ειδωλολάτρες που τα έριξαν στην πυρά, επειδή θεωρήσανε το συγγραφέα τους ως άθεο;

Όσον αφορά το Λιβάνιο, ήταν μεν ένας Εθνικός φιλόσοφος, άλλο ουδέποτε άσκησε φανερά πολεμική κατά του χριστιανισμού. Πολλές φορές εξεδήλωσε το θαυμασμό του για τους Χριστιανούς. Όταν πληροφορήθηκε τη διαγωγή της μητέρας του Ιερού Χρυσόστομου Ανθούσας αναφώνησε: «οίαι γυναίκες παρά χριστιανοίς εισίν».

Ακόμη αναφέρονται από τον αρθρογράφο, τα παραδείγματα των τριών (Αμμωνίου Σακκά, Ιουλιανού Παραβάτη και Ιωάννη Στοιβαίου) ως «σύμβολα αντίστασης», ενώ παραθεωρούνται και δεν υπολογίζονται στο ελάχιστο πλήθος Χριστιανών που γνωρίζοντας τη μόνη αλήθεια τους Σαρκωθέντος, Σταυρωθέντος και Αναστάντος Χριστού, έγιναν αληθινοί μάρτυρες μιας πίστεως που το Σωτηριολογικό της περιεχόμενο απελευθερώνει τις δεδουλωμένες ψυχές από τα πάθη, την αμαρτία και το θάνατο.

Απορεί κανείς με την τόση αρχαιοπληξία από μέρους του κ. Σαραντάκου.

Έντεκα εκατομμύρια Χριστιανούς μάρτυρες, είχαμε κατά τους τρεις πρώτους χριστιανικούς αιώνες, σφαγιασθέντες από τους κυρίαρχους των εθνών ειδωλολάτρες. Αυτούς δε θα πρέπει να τους θρηνήσει και να τους τιμήσει κανείς, κ. Σαραντάκο; Δεν οφείλει κανείς να απολογηθεί γι’ αυτούς τους αδικοσκοτωμένους Χριστιανούς; Και θα πρέπει να απολογηθεί ο χριστιανικός κόσμος για το θάνατο μίας φιλοσόφου, της Υπατίας, για ένα γεγονός που συνέβη από ένα πλήθος ζηλωτών εξαγριωμένων και μη ελεγχομένων από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Κύριλλο;

Πληροφορούμε, όμως, τον κ. Σαραντάκο ότι έχει ιδιαίτερη σημασία η στάση των Χριστιανών απέναντι στη φιλόσοφο Υπατία, μετά το μαρτυρικό της θάνατο, τον οποίον μάλιστα, δεν μπορούμε να τον κατανοήσουμε αν δε γνωρίζουμε το ιστορικό κλίμα στην Αλεξάνδρεια στις αρχές του 5ου μ.Χ. αιώνα.

Κατά μια χριστιανική εκδοχή, μάλιστα, η φιλόσοφος αυτή επιβιώνει εκκλησιαστικά στο πρόσωπο της Αγίας και σοφής μάρτυρος Αικατερίνης (βλ. Βασιλείου Μυρσιλίδου, «Βιογραφία της φιλοσόφου Ελληνίδος Υπατίας», Αθήναι 1926 και Χρ. Μ. Ενισλείδου, «Αικατερίνα η αγία και πάνυ ωραία Υπατία», Αθήναι 1954).

Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, ο Συνέσιος, Χριστιανός μαθητής της, ενήργησε για τη σύγκληση τοπικής συνόδου (25 Νοεμβρίου του 414 μ.Χ.). Στη σύνοδο αυτή, ο Συνέσιος παρουσίασε επιστολή της Υπατίας στην οποία εξέφραζε την επιθυμία της να γίνει Χριστιανή και να βαφτιζόταν το Μέγα Σάββατο του έτους εκείνου.

Η σύνοδος, μάλιστα, πρότεινε και την αποκατάσταση της μνήμης και την τιμή της Υπατίας κατά την 25η Νοεμβρίου, ημέρα που συμπίπτει με τον εορτασμό της μνήμης της Αγίας Αικατερίνης.

Όλα αυτά δείχνουν ότι οι Έλληνες Χριστιανοί, όχι μόνο δεν έχασαν το θαυμασμό τους για την Υπατία, αλλά αναγνώρισαν το λάθος (κάτι που δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να διανοηθούν να κάνουν άλλοι για τις εγκληματικές συμπεριφορές των ομοϊδεατών τους), μετάνιωσαν για την πράξη και τίμησαν το μαρτυρικό της θάνατο!

Γράφει ο κ. Σαραντάκος: «Η ιστορική αλήθεια δεν κρύβεται και αυτή είναι η μεγάλη παρηγοριά που σου δίνει η μελέτη της…», πράγματι, έτσι είναι και σ’ αυτό συμφωνούμε μαζί του.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

πηγή: http://www.emprosnet.gr/Opinions/articles/?EntityID=3bc29d61-a651-433d-9c86-f5dfb4c30ab9

Ακολουθεί το κείμενο του κ. Σαραντάκου:

Η περίπτωση της Υπατίας

του Δημήτρη Σαραντάκου

από τη Λεσβιακή εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», 04/08/2009

Η απολύτως αδικαιολόγητη λογοκρισία της σύντομης ταινίας του Κώστα Γαβρά για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης, ξεσήκωσε μεγάλο θόρυβο και μας έκανε ρεζίλι διεθνώς. Αυτό άλλωστε ήταν επόμενο. Το κύρος και η φήμη του σκηνοθέτη είναι παγκόσμιας εμβέλειας, το άνοιγμα και η λειτουργία του Νέου Μουσείου επίσης, και όμως κάποιοι αδίστακτοι δεν τα λογάριασαν, ούτε τη ζημιά που θα προκαλούσαν στη χώρα.

Αν όμως τα μυαλά κάποιων ιεραρχών δουλεύουν ακόμα με τους ρυθμούς του Μεσαίωνα, και φαντάζονται πως μπορούν εν έτει 2009 να επιβάλλουν τις θελήσεις τους, πώς δούλεψαν τα μυαλά εκείνων που υπάκουσαν στην παράνομη ενέργειά τους; Του αρμόδιου υπουργού Πολιτισμού (τρομάρα του), του διευθυντή του Μουσείου, καθηγητή κ. Παντερμαλή (και τον είχα σε εκτίμηση), και όλων των εμπλεκόμενων υπηρεσιακών παραγόντων;

Βγήκαν στα παράθυρα των καναλιών και κάποιοι επώνυμοι και μη, και μας είπαν πως ο σκηνοθέτης δυσφήμησε την Ορθόδοξη Εκκλησία και πως αυτά που έδειξε (δηλαδή παπάδες να σπάνε ανάγλυφα και να γκρεμίζουν αγάλματα θεών), δεν ανταποκρίνονται στην ιστορική αλήθεια. Φυσικά είπαν ψέματα. Γιατί μπορεί την ιστορία να τη γράφουν οι νικητές, η ιστορική αλήθεια όμως δεν κρύβεται και αυτή είναι η μεγάλη παρηγοριά που σου δίνει η μελέτη της...

Η ιστορική αλήθεια λοιπόν είναι πως από την αρχή η Χριστιανική Εκκλησία στάθηκε αδιάλλακτος εχθρός του αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος. Φτάνει να δούμε τι γράψανε οι πρώτοι χριστιανοί συγγραφείς, όπως, να πούμε, ο Τατιανός, στο έργο του «Λόγος προς Έλληνας», όπου προσπαθεί να αποδείξει πόσο ανώτερη είναι η ιουδαϊκή σκέψη και ηθική σε σύγκριση με την ελληνική. Παρόμοιοι «Λόγοι» γράφτηκαν αργότερα και από άλλους πατέρες της Εκκλησίας.

Αλλά δεν περιορίστηκαν μόνο στα λόγια οι επικεφαλής της Χριστιανικής Εκκλησίας. Μόλις απόχτησαν σχετική δύναμη και πριν ακόμα χαρακτηρισθεί ο Χριστιανισμός επίσημη θρησκεία του Ρωμαϊκού Κράτους, πέρασαν σε έργα. Από τα έργα των ιστορικών της Εκκλησίας, του Σωζομενού, του Σωκράτη, του Ειρηναίου, από τη μελέτη των διαταγμάτων που εξέδωσαν οι διάφοροι αυτοκράτορες και από άλλα στοιχεία, βγαίνει το αδιάψευστο συμπέρασμα πως οι Χριστιανοί από τις αρχές του 4ου αιώνα καταπιάστηκαν συστηματικά με την εξαφάνιση των συγγραμμάτων των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και σοφιστών, που είχαν ασχοληθεί με τη φύση και την ύλη. Από τις εκατοντάδες των έργων του Πρωταγόρα, του Πρόδικου, του Δημόκριτου, του Ηράκλειτου, του Αναξαγόρα, του Επίκουρου και πλήθους άλλων, δε σώθηκε τίποτα.

Την ίδια τύχη είχαν και τα αρχαία καλλιτεχνήματα, που κοσμούσαν τους ναούς της παλαιάς θρησκείας, μαζί με τα κτήρια αυτών των ναών. Χιλιάδες αγάλματα θεών και ηρώων καταστράφηκαν συστηματικά. Οι ναοί έκλεισαν με το διάταγμα του Θεοδοσίου του έτους 393 και οι περισσότεροι λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν ή κατεδαφίστηκαν από τον όχλο. Το Σεράπειον της Αλεξάνδρειας και το προσαρτημένο σ’ αυτό τμήμα της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης, πολιορκήθηκαν από έξαλλο πλήθος χριστιανών, επικεφαλής του οποίου ήταν ο επίσκοπος Θεόφιλος, και παρά την ένοπλη αντίσταση των εθνικών που είχαν κλειστεί μέσα με αρχηγό το φιλόσοφο Ολύμπιο κυριεύθηκε, πυρπολήθηκε και κατόπιν κατεδαφίστηκε εκ θεμελίων.

Στην κυρίως Ελλάδα το έργο της καταστροφής το ανέλαβαν οι βάρβαροι, που είχαν ήδη εκχριστιανιστεί, γιατί οι ντόπιοι Χριστιανοί ήταν ακόμη μικρή μειοψηφία. Το 395 εισβάλανε στη Νότια Ελλάδα οι Γότθοι και οι Έρουλοι, οι οποίοι, εν ονόματι του Χριστού κατέστρεψαν ολοσχερώς τα τρία σεπτότερα κέντρα της αρχαίας θρησκείας: τους Δελφούς, την Ελευσίνα και την Ολυμπία. Οι ίδιοι Βάρβαροι, που είχαν καταλάβει και την Αθήνα θέλησαν να καταστρέψουν τον Παρθενώνα και άλλα μνημεία, καθώς και τη βιβλιοθήκη της πόλης. Νεαροί Αθηναίοι, με αρχηγό το φιλόσοφο Δέξιππο, οπλίστηκαν και έδιωξαν τα στίφη των βαρβάρων από το Άστυ της Παλλάδος.

Η Χριστιανική Εκκλησία δεν μπόρεσε ούτε στο ελάχιστο να ανεχθεί το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Οι ιδέες της ανεξιθρησκίας, της συνύπαρξης και της ανοχής, που το χαρακτηρίζουν, ήταν απολύτως ξένες προς τη νοοτροπία και την πρακτική των Πατέρων της Εκκλησίας, με μοναδικές φωτεινές εξαιρέσεις το μέγα Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό και (σε μικρότερο βαθμό), τον Βασίλειο εκ Καισαρείας και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, που είχαν όμως μορφωθεί από εθνικούς δασκάλους.

Παρ’ όλη την επίθεση που δεχόταν, η αρχαία φιλοσοφία αντιστεκόταν. Ο Λιβάνιος, επιφανής εθνικός φιλόσοφος και δάσκαλος τον Ιωάννη του Χρυσόστομου, κατήγγειλε το σκοταδισμό των χριστιανών και πρόβλεψε το σβήσιμο του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος που θα προκαλούσε η επικράτησή τους. Πολλοί μορφωμένοι χριστιανοί είδαν αυτόν τον κίνδυνο και έγιναν εθνικοί. Τα παραδείγματα του Αμμωνίου Σακκά, του Ιουλιανού και του Ιωάννη Στοβαίου που όλοι τους γεννήθηκαν χριστιανοί αλλά γίναν αργότερα εθνικοί είναι τα γνωστότερα αλλά όχι τα μόνα.

Όταν η Χριστιανική Εκκλησία απόχτησε την κρατική στήριξη και εξουσία, πέρασε σε απηνείς διωγμούς κατά των εθνικών. Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφεί για τους χριστιανούς μάρτυρες και ομολογητές, που έδωσαν τη ζωή τους για τη χριστιανική πίστη. Και όλοι οι σκεπτόμενοι και ευαίσθητοι άνθρωποι πρέπει να στέκουν με σεβασμό μπροστά στη θυσία που γίνεται εν ονόματι ιδανικών, πεποιθήσεων και πίστεων, όποια κι αν είναι αυτά, δηλαδή σε τελική ανάλυση εν ονόματι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το συναξάρι όμως των μαρτύρων της αρχαίας θρησκείας περιμένει ακόμα το συγγραφέα του.

Αποκορύφωμα της τρομοκρατίας των χριστιανών κατά τωνν εκπροσώπων του αρχαίου πνεύματος ήταν η στυγερή δολοφονία της φιλοσόφου Υπατίας, το 415 στην Αλεξάνδρεια.

Η Υπατία ήταν κόρη του μαθηματικού Θέωνα, που είναι ο τελευταίος καταχωρημένος καθηγητής του Μουσείου της Αλεξάνδρειας. Ήταν μαθηματικός σαν τον πατέρα της και έγραψε σχόλια πάνω στο έργο του Διόφαντου, του Απολλώνιου και του Πτολεμαίου, ενώ ως φιλόσοφος ανάπτυξε τις θεωρίες του Πλάτωνα και του Πλωτίνου. Σε νεαρή ηλικία η Υπατία, που δεν ήταν μόνο ιδιοφυΐα αλλά και πραγματική καλλονή, άρχισε να διδάσκει στο Μουσείο, συγκεντρώνοντας στις παραδόσεις της πυκνό ακροατήριο μαθητών και θαυμαστών, τους οποίους δεν εθέρμαινε μόνο η μόρφωση και η ευγλωττία, αλλά και το κάλλος της νεαρής σοφής.

Η καλλονή, η ευφυΐα αλλά και η τόλμη της Υπατίας, που αντιμετώπιζε αποστομωτικά σε δημόσιες συζητήσεις τα επιχειρήματα των χριστιανών, προκάλεσαν το άγριο μίσος τους. Μια μέρα, όχλος χριστιανών με επικεφαλής ανθρώπους του πατριάρχη Κυρίλλου, σταμάτησε την άμαξα με την οποία η Υπατία πήγαινε στο Μουσείο, την κατέβασε κάτω, τη γύμνωσε και αφού κατακομμάτιασε με μαχαίρια και σπασμένα κεραμικά αγγεία το σώμα της, το έκαψε.

Για to στυγερό αυτό έγκλημα δεν τιμωρήθηκε κανείς και η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία ούτε τότε, ούτε αργότερα, απ’ όσο τουλάχιστον ξέρω, αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί και να ζητήσει συγγνώμη από την ιστορία, όπως έκανε για παράδειγμα η (πολύ διπλωματικότερη και προσγειωμένη) Καθολική Εκκλησία, με την αναθεώρηση της δίκης του Γαλιλαίου...

*O Δημήτρης Σαραντάκος γεννήθηκε στη Mυτιλήνη, σπούδασε χημικός μηχανικός και μετά τη συνταξιοδότησή του εκδίδει το σατιρικό περιοδικό «το Φιστίκι» και κάνει τον συγγραφέα. Το τελευταίο (ενδέκατο στη σειρά) βιβλίο του «Οι Αρχαίοι είχαν την πλάκα τους» - Αθήνα 2008 - κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Γνώση».

πηγή: http://www.emprosnet.gr/Opinions/articles/?EntityID=7cfd687c-3eb8-4c43-b893-2475cf2ac0b4

 

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel