Ζωηφόρος

«Θεός επί γης», του π. Γεωργίου Αλεντά,

«Θεός επί γης»

«Θεός εφανερώθη εν σαρκί»

«Ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ»

του π. Γεωργίου Αλεντά

Αρχ. επιτρόπου Πολιχνίτου Λέσβου

Εκπαιδευτικού

 «Πάντων σκιρτώντων σκιρτήσαι θέλω καγώ, χορεύσαι βούλομαι, πανηγυρίσαι θέλω, χορεύω δε ου κιθάραν πλήττων, ου θυρσόν κινών, ουκ αυλούς έχων, ου δάδας άπτων, αλλ’ αντί μουσικών οργάνων, τα του Χριστού σπάργανα φέρων. Αυτά γαρ μοι ελπίς, αυτάς μοι ζωή, αυτά μοι σωτηρία, αυτά μοι αυλός, αυτά μοι κιθάρα. Διο και αυτά έρχομαι φέρων, ίνα τη αυτών δυνάμει ισχύν λόγων λαβών μετ  ἀγγέλων είπω. Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Εις το γενέθλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού).

Τώρα που όλα γιορτάζουν να γιορτάσω θέλω κι εγώ, να ευφρανθώ, να πανηγυρίσω θέλω. Κι ευφραίνομαι όχι κρούοντας την κιθάρα η στριφογυρίζοντας το ραβδί των σατύρων, όχι χρησιμοποιώντας αυλούς, η ανάπτοντας δάδες. Ευφραίνομαι μεταχειριζόμενος στη θέση μουσικών οργάνων, τα σπάργανα του Χριστού. Αυτά  ‘ναι η ελπίδα μου, αυτά  ‘ναι η ζωή μου. Αυτά φέρνω μαζί μου, και με την ενίσχυση που παίρνω, τραγουδώ μαζί με τους αγγέλους. «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

Χριστούγεννα και πάλι, αδελφοί μου!

«Θεός επί γης»

«Θεός εφανερώθη εν σαρκί»

«Ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ»

Χριστούγεννα! «Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν και εθεασάμεθα την δόξαν Αυτού, δόξαν ως Μονογενούς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας».

Χριστούγεννα! και δια της Παρθένου «βρεφουργείται ο κτίστης και νεουργείται η κτίσις». Η σύμπασα φύση νεουργείται και ανακαινίζεται η κτίση, τα ορατά και τα αόρατα, η γη κι ο ουρανός, ο κόσμος όλος.

Χριστούγεννα! Ο Θεός γίνεται άνθρωπος! Ο άπειρος Θεός σε μια κενωτική κίνηση άπειρης ταπείνωσης, συγκαταβαίνει, στο ανθρώπινο γένος και λαμβάνει δούλου μορφήν για να ελευθερώσει εμάς από τα δεσμά της δουλείας. Αποκαλύπτεται η υπερφυσική κίνηση του Θεού να συναντήσει τον άνθρωπο και να τον επαναφέρει στην οδό της θεώσεως.

Χριστούγεννα! Ο Θεός, ο Εμμανουήλ, ανάμεσα μας! Ήρθε! Είναι στη γη μας! Είναι δίπλα μας! Κατέβηκε Αυτός για να ανεβούμε εμείς, σαρκώθηκε για να πνευματικοποιηθούμε, έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς θεοί.

«Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον…». Ο Λόγος του Θεού σαρκούται «δι ημάς και δια την ημετέραν σωτηρίαν», κατέβηκε στη γη χωρίς την ουράνια δόξα Του και εισήλθε στην αμαρτία του κόσμου, ων αναμάρτητος, για να ανασύρει τον άνθρωπο από την πτώση με τη δική Του κενωτική προσφορά. Παίρνει την ανθρώπινη φύση που δεν είχε και μας δίνει τη θεότητα που δεν είχαμε. Τα Χριστούγεννα δεν γεννάται μόνον ο Θεάνθρωπος  αλλά γεννιέται – ξαναγεννιέται - και ο άνθρωπος αφού γεννιέται μέσα του ο Χριστός.

Πόσο όμως, αδελφοί μου, πόσο νιώθουμε μέσα μας αυτή τη μεγάλη ευλογία που απορρέει από την εορτή τούτη; Πόσο μέσα από τις αγωνίες μας, μέσα από το άγχος και το μαρασμό της καθημερινότητας, μέσα απ’ τους ναρκισσισμούς και τους ατομισμούς μας, μέσα από την αυτοθέωση μας, πόσο ζούμε την ουσία του γεγονότος; Πόσο έχει αλλάξει, πόσο έχει πάρει νόημα η ζωή μας;

Κολλημένοι εμείς στα τετριμμένα, στα πεζά, χαιρόμαστε με άλλα πράγματα, ψάχνουμε λαθεμένα, αναπαυόμαστε στα επικίνδυνα, κυνηγάμε την ουτοπία. Μεγάλο το λάθος μας. Το κυνήγι του εφήμερου καταλήγει στην απογοήτευση. Είμαστε όντως χαμένοι, γιατί τις ευλογίες και τις δωρεές του  παραδόξου αυτού μυστηρίου της σαρκώσεως του Θεού, δεν μπορούμε να τις απολαύσουμε.

Χριστούγεννα του 2009. Ο Χριστός γεννήθηκε πριν 2009 χρόνια και ο άνθρωπος δεν του έδωσε τόπο. «Ουκ ην τόπος εν τω καταλύματι». Μήπως όμως υπάρχει σήμερα; Δυστυχώς και σήμερα ακόμα, ύστερα από 2009 χρόνια ο κόσμος μας είναι ένα προσωρινό  πανδοχείο, που δεν παρέχει τόπο στο  Χριστό. Εκτοπίζεται, ο Χριστός, από τον πολιτικό, πολιτειακό, κοινωνικό, εκπαιδευτικό, το δημόσιο τομέα. Δεν υπάρχει τόπος γι’ Αυτόν στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στον τύπο, στην τέχνη, στη λογοτεχνία…στις ταυτότητες μας. Η μάλλον υπάρχει, αλλά αρνητικά. Του δίνουμε τόπο, μα για να τον βρίσουμε. Αναφερόμαστε σ’ αυτόν, μα για να βλασφημήσουμε το όνομα Του και να ασεβήσουμε. Χρησιμοποιούμε το όνομα Του, μα για να του προσάψουμε τα δικά μας αμαρτωλά πάθη και να προβάλουμε δικές μας κομπλεξικές συμπεριφορές.  Τι κι αν μιλάμε για τα Χριστούγεννα απ’ τις αρχές του Δεκέμβρη και γεμίσαμε με πολύχρωμα φωτάκια τις πόλεις και τα χωριά μας εδώ κι ένα μήνα.

Επιπόλαιες και φολκλορικές και μόνο οι πράξεις μας. Διάθεση για πανηγύρια και γιορτές χωρίς να αγγίξουν τη σημασία της γιορτής.. Δηλαδή Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. Και η ζωή μας συνεχίζεται…

Όμως αδελφοί μου.

Ο κόσμος που έχει κουρασθεί από το ποικιλόμορφο κακό, και την ασθένεια της υποκρισίας, που έχει δηλητηριασθεί από την πικρή γεύση των καρπών των πράξεων του, αναζητεί την άλλη χαρά, μια χαρά ανερμήνευτη και βαθιά. Μια χαρά που πηγάζει από τον αναγεννημένο εαυτό μας με το φως του ενανθρωπήσαντος Χρίστου. Σκοτώσαμε πολλά στη ζωή μας, αλλά ο Χριστός ο ζωντανός Χριστός πρέπει, είναι ανάγκη να ζωογονήσει  τις καρδιές μας. Αυτός ο ζωντανός Χριστός θα μας απαλλάξει από τις ωδίνες θανάτου που μας περιβάλλουν. Στα χέρια μας κρατάμε το μυστικό που μας φέρνει κοντά στο θεό και κοντά στους αδελφούς μας. Και θα γίνει αυτό αν αφήσουμε τη καρδιά μας ανοιχτή για να χωρέσει μέσα της το μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. Και το μέγα και ανερμήνευτο αυτό μυστήριο δεν μπορεί να χωρέσει σε μια καρδιά που έχει αναισθητοποιηθεί από την ύλη και την πεζότητα. Το μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού δεν  γίνεται αντιληπτό στη βολεμένη χριστιανική ζωή μας.  Το μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού δεν συμβιβάζεται με την ευμάρεια και την υλοφροσύνη τη στιγμή που ο αδελφός μας, τείνει ικετευτικά το χέρι του. Το μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού, τέλος, βρίσκεται κρυμμένο μέσα σε μια και μόνο λέξη : «Εμμανουήλ».

Αυτή τη συναίσθηση της συνεχούς παρουσίας του Εμμανουήλ, σημειώνει ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ. κ. Αναστάσιος: «Μας καλεί η εορτή των Χριστουγέννων να … να κινούμεθα με το όραμα, τα κριτήρια, τη δύναμη τη δική Του. Με την ειλικρίνεια, την αγνότητα, την αγάπη τη δική Του. Για να είμαστε ελεύθεροι από φοβίες και αγωνίες, προσβλέποντας στο δικό Του Πρόσωπο, στηριζόμενοι στο δικό Του χέρι. Για να είμαστε φορείς ειρήνης, δικαιοσύνης, συμφιλιώσεως και αισιοδοξίας στο άμεσο και ευρύτερο περιβάλλον μας. Για να αποδεικνυώμεθα ανθεκτικοί και δημιουργικοί και στις πιο δύσκολες και αβέβαιες κοινωνικές συνθήκες. Το χαρακτηριστικό του Ορθόδοξου πιστού παραμένει, πρώτον, η ζωντανή αίσθηση της παρουσίας του Εμμανουήλ· και δεύτερον, η συνεπής προσπάθεια, για να γίνεται αισθητή η παρουσία του Χριστού και στους άλλους με τον λόγο, με το έργο, με τη σιωπή, με την όλη ύπαρξη μας».

Την ώρα που η βία, η αδικία και η φτώχεια μαστίζουν την ανθρωπότητα και γεμίζουν τις καρδιές μας με ανησυχία και ταραχή, η εορτή των Χριστουγέννων έρχεται και πάλι να ανάψει φως πίστεως και ελπίδος στις ψυχές μας. Στην εποχή μας, όπου η ανθρώπινη γνώση βυθίζει τη σκέψη μας στο άπειρο στο ιλιγγιώδες του διαστήματος και στο απειροελάχιστο της ύλης, η καρδιά μας σκιρτά στο αιώνιο μήνυμα της χριστιανικής πίστεως, ότι ο Άπειρος θεάς ο άναρχος και ατελεύτητος, έρχεται να προσλάβει την ανθρώπινη φύση μας και να μας οδηγήσει στο μέγιστο της αναπτύξεως: στην κατά χάρη θέωση.

Ο Λόγος του Θεού ήλθε, αδελφοί μου, όπως «επαναγάγει πάσαν την ανθρωπότητα προς εαυτόν» δηλαδή την αληθινή ζωή και αγάπη. Ας Τον υποδεχθούμε με περισσότερη αφοσίωση, ανοίγοντας διάπλατα τις θύρες του νου και της καρδιάς μας. Και ας εργασθούμε για να Τον συναντήσουν όλο και περισσότεροι αδελφοί μας, εγγύς κα( μακράν. Ολόκληρη η ζωή μας μπορεί να μεταμορφωθεί σε ευφρόσυνη γιορτή, αν η αλήθεια ότι «μεθ' ημών ο θεός», γίνει η ατμόσφαιρα στην οποία θα αναπνέουμε και θα κινούμεθα.

Αγαπητοί Χριστιανοί.

«Τέτοιες μέρες ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα, κυκλοφορούν δύο είδη Χρίστου. Ο ακίνδυνος και ο «επικίνδυνος».

Ο ακίνδυνος Χριστός κυκλοφορεί στις βιτρίνες, στο εμπόριο, στις στήλες των εφημερίδων στις τηλεοράσεις, σε διάφορα περιοδικά. Ακόμη και σε άμβωνες Εκκλησιών, που έχουν επηρεαστεί από το πνεύμα της Δύσης και μας παρουσιάζουν έναν Χριστό α-χριστο. Έναν Χριστό που δεν έχει καμιά σχέση με τα ανθρώπινα βάθη και πλάτη. Έναν Χριστό, που υπάρχει μόνο σαν χωροφύλακας η σαν ανώτερο ον, που δε σχετίζεται με την Ιστορική πραγματικότητα. Αυτός είναι ο ακίνδυνος Χριστός.

Κυκλοφορεί, όμως, κι ένας άλλος Χριστός, ο αληθινός, αλλά «επικίνδυνος». «Επικίνδυνος», γιατί θίγει συμφέροντα, βαλάντια, καπρίτσια, ανέσεις, θέσεις, δόξες, τιμές και ο,τι δεν υπηρετεί και δε συμβαδίζει με τη χριστοποίηση του ανθρώπου, Είναι ο Χριστός που δεν έχει που να «κλίνει τη κεφαλή». Που δίνει τον ίνα από τους δύο χιτώνες. Που κηρύσσει Ισοτιμία φύλων και φυλών. Που θέλει δικαιοσύνη, ειρήνη, αγάπη, ελευθερία. Είναι ο Χριστός που προτιμά πόλεμο αντί για ειρήνη. Όταν η ειρήνη στηρίζεται στη σαπίλα, στο ψέμα και στον τρόμο. Αυτός ο Χριστός κοστίζει χρήμα, χρόνο, πόνο, ακόμη και τη ζωή μας.

Είναι ο Χριστός που κήρυξαν οι Απόστολοι. Που έζησαν και ζουν οι άγιοι. Που διψάνε τα νιάτα. Που τον αναζητάει ο λαός, για να απελευθερωθεί από τα παθήματα του. Είναι ο Χριστός της ορθόδοξης συνείδησης μας. Απ’ αυτό το Χριστό έχουμε όλοι ανάγκη.»(π. Τιμόθεος Κιλίφης)

 

 

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel