από το περιοδικό «ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ» τεύχος 173 Καλοκαίρι 2009

Και ξαφνικά ένα γεγονός το οποίο θα έχει τεράστιες γεωπολιτικές, πολιτικές, ακόμη και οικονομικές -πέρα από τις προφανείς θρησκευτικές- επιπτώσεις κρέμεται πάνω από τα κεφάλια και των Ρωμαιοκαθολικών και των Ορθοδόξων λαών της υφηλίου: Η Ένωση των Εκκλησιών!

Αυτή δεν είναι μια απλή δημοσιογραφική πληροφορία, απλά όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι από πολλούς παράγοντες (εκκλησιαστικούς ή εξωεκκλησιαστικούς, τοπικούς και διεθνείς, σε κάθε Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική κοινωνία), υπάρχει μία τρομακτική πίεση προς τους ηγέτες των δυο μεγάλων Χριστιανικών δογμάτων να ενωθούν. Ο λαός -ειδικά στον Ορθόδοξο χώρο- δεν γνωρίζει τίποτα, ενώ όλες οι συναντήσεις που γίνονται μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών ουσιαστικά κρατούν κλειστές τις πόρτες τους και στα ΜΜΕ αλλά και στο Κοινό.

Ωστόσο, οι καλά πληροφορημένοι εδώ και καιρό ισχυρίζονται ότι επίκεινται σοβαρές ανακοινώσεις πάνω στο ζήτημα αυτό από τον Πάπα Βενέδικτο και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ρ/μερίδα για τον Διαχριστιανικό Διάλογο, που έγινε στις 20/5/2009 στη Θεσσαλονίκη, ο εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών δήλωσε: «Μήπως θα ήταν φρόνιμο η επόμενη φάση του διαλόγου να είναι αφού αποκατασταθεί η ενότητα... Να προχωρούσαμε στην αποκατάσταση της ενότητας και να συνεχίζαμε τον διάλογο μετά! Θα ήταν πιο γόνιμο. Άλλωστε διαφορές έχουμε και μεταξύ μας οι Ορθόδοξοι».

Παρ' ότι η δήλωση αυτή από κάποιους χαρακτηρίστηκε ότι είχε ακόμα και ειρωνικό χαρακτήρα έπεσε σαν βόμβα μεταξύ των συνέδρων και είχε αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλο τον εκκλησιαστικό χώρο.

Πάμε λοιπόν για Ένωση, εν αγνοία των Ελλήνων και των λοιπών Ορθοδόξων;

Οι απίστευτες συνέπειες μιας ενδεχόμενης Ένωσης

των δύο μεγάλων χριστιανικών Εκκλησιών

Τι συνέβη και ξαφνικά -μετά από τη γνωστή σύνοδο Φλωρεντίας-Φεράρας (1438 - 39), που είχε μεταξύ των άλλων τρομακτικών γεωπολιτικών συνεπειών και την Πτώση της Κωνσταντινούπολης, αντιμετωπίζουμε πάλι την πιθανότητα μίας Ένωσης των Εκκλησιών; Και δη πέντε αιώνες μετά, με συνέπειες γεωπολιτικές επίσης τεράστιες που θα συγκλονίσουν ολόκληρο τον κόσμο και θα δημιουργήσουν καταστάσεις εντελώς απρόβλεπτες πολιτικά, θρησκευτικά και κοινωνικά...

Γιατί βέβαια τα όσα θα ακολουθήσουν την ένωση της Ρωμαιοκαθολικής και Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας δεν είναι απλό θρησκευτικό ζήτημα που αφορά μια -έστω μεγάλη- ομάδα πιστών στον κόσμο, αλλά θα αλλάξουν συμμαχίες, κοινωνικές συνειδήσεις, κοινοτικές καταστάσεις, εθνικές οντότητες, που έχουν παγιωθεί τα τελευταία 500 χρόνια και που έδωσαν στον κόσμο την μορφή που σήμερα γνωρίζουμε.

Οι δύο Εκκλησίες, παρότι πολλοί θα ήθελαν, δεν αποτελούν δύο ξεπερασμένους θεσμούς. Η επιρροή και των δύο στον πλανήτη είναι τεράστια και άνευ προηγουμένου στην Ιστορία του κόσμου μας. Και φυσικά δεν πρόκειται μόνο για επιρροή που αφορά τα κοινωνικά θέσμια, την λατρευτική πνευματικότητα ακόμα και τον εθνικό χαρακτήρα κοινωνιών και λαών, αλλά επιρροή που επεκτείνεται ανά πάσα στιγμή σε κάθε διεθνή παγκόσμια εξέλιξη είτε αυτή αφορά την Τέχνη είτε την Επιστήμη είτε την φιλοσοφία είτε την ιδεολογία είτε την διπλωματία είτε την παγκόσμια γεωπολιτική και γεω-στρατηγική αντίληψη του κόσμου! Αν ενωθούν οι δύο μεγάλες χριστιανικές Εκκλησίες -εκτός από την τεράστια αλλαγή στις θρησκευτικές συνειδήσεις δισεκατομμυρίων ανθρώπων- ούτε ο κόσμος μας θα είναι πια ο ίδιος...

Ο Χάντιγκτον για παράδειγμα όταν συνέτασσε τον περιβόητο χάρτη της Δύσης αυτά ακριβώς τα πράγματα έπαιρνε υπόψιν του και ειδικότερα τον διαχωρισμό της Ανατολικής Εκκλησίας από τη Δυτική. Εάν ξαφνικά λοιπόν ενωθούν οι Εκκλησίες αλλάζει πλήρως ο διαχωρισμός της ανθρωπότητας σε Ανατολή και Δύση και ο κόσμος θα χωριστεί ξανά σε Χριστιανικό και Μη-Χριστιανικό.

Το ζήτημα είναι κατά πόσον αυτή η Ένωση των Εκκλησιών, που προδιαγράφεται πλέον σαφώς και άμεσα, θα έχει χαρακτήρα ομολογιακό ή πολιτικό και θα ανταποκρίνεται στη βούληση των πιστών των δυο μεγάλων Χριστιανικών ομολογιών. Ακόμα περισσότερο, αν θα είναι κάτι τεχνικό που θα προκύψει από «τις εξουσίες» των δυο Εκκλησιών ή θα προέρχεται ως κοινή επιθυμία της λαϊκής τους βάσης.

Μερικά από τα πράγματα που θα άλλαζαν ραγδαία και άμεσα θα ήταν:

1)  «Είσοδος» πνευματικότητας και αποφατικότητας -και της αποφατικής θεολογίας- στο Δυτικό κόσμο, με διαστάσεις απρόβλεπτες στην ψυχοσύνθεση των λαών του.

2)  Η γνωστή παρεμβατικότητα της δυτικής Εκκλησίας θα επεκτεινόταν και στην Ανατολή   όπου   παραδοσιακά   η   Εκκλησία έχει πνευματικό και όχι παρεμβατικό ρόλο. Θα αποκτούσε έτσι η Εκκλησία ελεγκτικούς μηχανισμούς σε όλη την κοινωνία σε χώρες που οι λαοί τους δεν είναι μαθημένοι σε αυτούς, όπως στο χώρο της Οικονομίας (βλέπε την ύπαρξη της «Τράπεζας του Αγίου Πνεύματος»), στο χώρο της επιστήμης, ειδικά της ιατρικής, και στο χώρο της κοινωνίας (σαφείς θέσεις για ομοφυλοφιλία, πολιτικό γάμο, μοιχεία, εκτρώσεις, κλπ.).

3)   Ο  Πάπας  θα  αποκτήσει  παγκόσμια ισχύ σε όλους τους Χριστιανούς ενώ τώρα αμφισβητείται η θέση του.

4)  Ο Έλληνας πλέον θα  θεωρείται δυτικός και θα χαθεί όλη η αίγλη του «της καθ' ημάς ανατολής».

5)  Το κράτος της Ιταλίας θα αναβαθμιστεί τεράστια γεωπολιτικά ενώ αντίστοιχα ο ελλαδικός χώρος θα χάσει την ιδιαίτερη γεωπολιτική του βαρύτητα.

6)  Οι συνέπειες μιας τέτοιας ένωσης, θα γίνουν εξάλλου έντονα αισθητές στους ακόλουθους των άλλων θρησκειών, με πολλούς τρόπους.

Αυτή τη στιγμή πολλοί Ορθόδοξοι αρνούνται στην Δυτική Εκκλησία τον τίτλο «(Ρω-μαιο)Καθολική Εκκλησία» αφού οι ίδιοι αισθάνονται ότι είναι συνεχιστές της Μίας, Αγίας, Αποστολικής και Καθολικής Εκκλησίας, ενώ θεωρούν το Βυζάντιο πραγματικό διάδοχο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και αποζητούν τον τίτλο του «Ρωμαίος» και «Καθολικός» για τους Ορθοδόξους. Παράλληλα, αποκαλούν αυτούς που είναι γνωστοί ως Καθολικοί (τους δυτικούς): «παπικούς».

Η ένωση των Εκκλησιών ένα τεράστιο ζήτημα που στην Ελλάδα έχει υποτιμηθεί ο ρόλος του. Οι σχετικές συζητήσεις κορυφώνονται μόνο μεταξύ θρησκευτικών εντύπων που εκφράζουν την μία ή την άλλη άποψη και μεταξύ κειμένων, μπροσούρων και ανακοινώσεων που κυκλοφορούν μεταξύ των Ορθοδόξων. Όλα γίνονται εν αγνοία της μεγάλης μάζας του λαού την ώρα που κάθε έκβαση αυτού του γεγονότος μπορεί να σηματοδοτήσει την θριαμβευτική ανάδειξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως πρώτου όχι μόνο μεταξύ των Ορθοδόξων, αλλά και μεταξύ όλων των χριστιανών ή την τραγική του κατακρήμνιση και εξαφάνιση από το πρόσωπο της Ιστορίας, με τρομακτικές συνέπειες!

Ο καθοριστικός ρόλος των Βενέδικτου και Βαρθολομαίου

Το άρθρο αυτό δεν έχει τη φιλοδοξία να θέσει τα ζητήματα από θεολογικής πλευράς. Υπάρχουν άλλοι πολύ περισσότερο ειδήμονες περί των θεολογικών, αν και φαίνεται ότι πολλά από τα επιχειρήματα τους είναι λιγότερο θεολογικά και περισσότερο θεολογούμενα... Υπάρχουν όμως οι θεοφόροι Πατέρες της Ορθοδοξίας οι οποίοι με ακλόνητο τρόπο δείχνουν και το δρόμο της αλήθειας.

Συνεπώς το κείμενο αυτό έρχεται κυρίως να θίξει την γεωπολιτική πλευρά του ζητήματος και τις επιπτώσεις που θα είχε το σχέδιο που εκπονείται αυτή τη στιγμή για άνευ όρων ένωση των τεσσάρων παλαιφάτων Ορθοδόξων Πατριαρχείων με την Αγία Έδρα της Ρώμης, θα προκύψει έτσι μια πενταρχία με primos inter pares τον Πάπα Ρώμης.

Κομβικό σημείο σε όλα αυτά αποτελεί η μορφή του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, ενός ανθρώπου με εξαιρετική κρίση, τακτική και πρακτική. Για πολλούς Ορθοδόξους έχει καταστεί σημείο αντιλεγόμενο επειδή οι προσεγγίσεις του με τους Παπικούς δημιουργούν αμφιβολία ως προς τις προθέσεις του. Από την άλλη μεριά, μια βαθύτερη γεωπολιτική προσέγγιση και ανάλυση των κινήσεων του Πατριάρχη δείχνει μέγιστη οξύνοια και διεισδυτικότητα στον τρόπο αντιμετώπισης καταιγιστικών παγκόσμιων γεγονότων, τα οποία εκείνος χειρίζεται με εξαιρετική ικανότητα.

Στην όλη ιστορία επίσης κομβικός είναι ο ρόλος του Πάπα Βενέδικτου. Ο άνθρωπος αυτός, που είναι φορέας μέγας της κλασσικής ελληνικής παιδείας αλλά και βαθύτατος γνώστης της Ορθόδοξης πατερικής θεολογίας, έχει αποδείξει επανειλημμένως με την στάση του ότι ακολουθεί και φιλορθόδοξη και φιλελληνική πολιτική. Η αναφορά του στο Βυζάντιο για παράδειγμα, όταν στην γνωστή ομιλία του δημιούργησε το μεγάλο ζήτημα με τους Μουσουλμάνους, ήταν καθοριστική στο να ξαναστραφεί η παγκόσμια Κοινή Γνώμη πάλι προς την Ελληνικότητα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Ξεκίνησε έτσι ένας γονιμότατος διάλογος, ο οποίος αναδεικνύει την Ελλάδα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως μητροπολιτικά κέντρα και συνέχειες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ενώ στον δυτικό κόσμο δημιουργήθηκαν κύματα θαυμασμού για μια περίοδο της ελληνικής Ιστορίας που θεωρείτο πνιγμένη στο σκότος και στις συνωμοσίες.

Ακόμα αποτελεί αναντίρρητο γεγονός ότι ο Βενέδικτος στήριξε την Οικουμενικότητα και το πρωτόθρονο (μεταξύ των Ορθοδόξων) του Οικουμενικού Θρόνου σε στιγμές που αυτά κινδύνευσαν τρομακτικά, όχι μόνο της πολιτικής των Τούρκων αλλά κυρίως των Ρώσων πανσλαβιστών της ιδεολογίας της Τρίτης Ρώμης.

Και η στάση του Πάπα για όσους τον ξέρουν καλά δεν ήταν στάση υπολογισμού και μακροχρόνιας δολιότητας αλλά ειλικρινής και εκ καρδίας.

Όλα αυτά δημιούργησαν προσδοκίες στους Ορθοδόξους ότι ο νέος εκκλησιαστικός ηγέτης των Ρωμαιοκαθολικών θα μπορούσε τελικά να γίνει... Ορθόδοξος και ότι συνεπώς θα συνέβαινε η αιτούμενη από όλους Ένωση των Εκκλησιών, αλλά με τους παπικούς να έχουν προσέλθει στην Ορθόδοξη Εκκλησία!

Αυτή όμως η υπεραισιόδοξη διάθεση στην πραγματικότητα παραβλέπει το βάθος και την ισχύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και αμφισβητεί ουσιαστικά το δεδομένο της ύπαρξης της. Ο Βενέδικτος, χωρίς να παύει να είναι αληθινός φιλέλληνας και φιλορθόδοξος, δεν παύει να είναι ο αδιαπραγμάτευτος συνεχιστής αυτής ακριβώς της Ρωμαιοκαθολικής παράδοσης και του καισαροπαπισμού, που κατέστησε διεθνώς το Βατικανό παγκόσμια αναντίρρητη δύναμη όχι μόνο στον χάρτη του χώρου των θρησκειών, αλλά και στην διεθνή πολιτική σκηνή. Μιας ισχύος που κατά πάσα πιθανότητα σήμερα είναι τόσο μεγάλη που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.

Το πόσο αδιαπράγμευτος είναι ο σημερινός Πάπας φαίνεται όχι τόσο στους διάλογους του με τους Ορθοδόξους όπως π.χ. στην Ραβέννα, αλλά στις εγκυκλίους του. Εκεί ο Πάπας Ρώμης ισχυρίζεται ότι η Μητέρα Εκκλησία είναι η Εκκλησία της Ρώμης. Ονομάζονται βέβαια επίσης Εκκλησίες όσες έχουν μία αποστολική διαδοχή και κανονική Ευχαριστία. Μέσα σε αυτές συμπεριλαμβάνονται και οι Ορθόδοξες Εκκλησίες οι οποίες όμως είναι ιδιαίτερες.

Ο Πάπας διακρίνει στην εκκλησιολογία του μια τριπλή δομή της Εκκλησίας: την τοπική Εκκλησία, την περιφερειακή Εκκλησία (την ευρύτερη) και την Καθολική Εκκλησία - τουτέστιν την Εκκλησία της Ρώμης.

Κατά το σχήμα αυτό οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, που όπως λέει «από συνήθεια ονομάζουμε Εκκλησίες», στερούνται καθολικότητας επειδή δεν είναι ενωμένες με τη Ρώμη, κατά το σκεπτικό του.

Αυτά τα αναφέρει σε επίσημη εγκύκλιο που απευθύνεται στο παγκόσμιο πλήρωμα και κλήρο της Καθολικής Εκκλησίας. Αυτή η εγκύκλιος του (Κατήχηση στην Καθολική Εκκλησία, http//www.vatican.va/archive/ccc_css/archive/catechism/p1s2c3a9.htm), επειδή είναι eχ cathedra και δεν είναι ένα απλό κείμενο, χαρακτηρίζεται από την πνευματική ορθότητα -κατά τους Καθολικούς- αφού στις εγκυκλίους του ο Πάπας μιλάει κάνοντας χρήση του αλάθητου.

Εδώ ακριβώς παρατηρείται και μία «αντίφαση» στη στάση του Βενέδικτου, αφού, στη Ραβέννα, όπου όμως, τυπικά, δεν ομιλεί με το αλάθητο, στην συνάντηση του με τους Ορθοδόξους λέει ότι «δεν στερούνται καθολικότητας οι Ορθόδοξες Εκκλησίες».

Ο ρόλος που θα παίξουν ορισμένες ισχυρές θρησκευτικές ομάδες

Στην όλη ιστορία, μπορεί μεν να μην διαβλέπεται σήμερα αλλά τελικά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ούτε να υποτιμηθεί ο ρόλος τριών περιφερειακών θρησκευτικών ομάδων οι οποίες εκφράζουν αντίστοιχα αληθινή ιστορική πραγματικότητα και αδίκως αντιμετωπίζονται ως περιφερειακές. Πρόκειται για τρεις ομάδες που έχουν βαθύτατη επιρροή στους πληθυσμούς των πιστών, όχι μόνο στις χώρες τους, αλλά και διεθνώς και που θα αποτελέσουν ακριβώς και τον απρόβλεπτο παράγοντα στην όλη εξέλιξη.

Είναι οι outsiders του παιχνιδιού οι οποίοι εντέλει θα εμφανιστούν δυναμικά στο προσκήνιο και θα το εκτρέψουν προς καταστάσεις που αυτή την στιγμή δεν μπορεί να υπολογίσει ούτε το Βατικανό αλλά ούτε και η Συνοδική Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι τρεις αυτές ομάδες, που σήμερα παραμένουν άκρως περιθωριακές και δεν μπορεί κανείς να τις λάβει υπόψιν του σε κοινωνικό ή γεωπολιτικό επίπεδο εύκολα, είναι:

Α) Οι λεγόμενοι Παλαιοημερολογίτες,

που αυτοαποκαλούνται ΓΟΧ (Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί), και γενικότερα οι Ορθόδοξοι Σχισματικοί που απεκόπησαν από την Εκκλησία κατηγορώντας την ως «οικουμενιστική» και αυτοαναιρεθείσα, δεν μνημονεύουν τις επίσημες Εκκλησιαστικές Αρχές και ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Ο ΓΟΧ εμμένουν στην διατήρηση του βάθους και του εύρους της Ορθόδοξης Παράδοσης στην Εκκλησία, αλλά την εκφράζουν με τρόπο συνήθως φανατικό και παραμένουν διασπασμένοι. Με κάθε ευκαιρία δε, καταφέρονται κατά του Πάπα και ενδεχόμενης ένωσης των Εκκλησιών.

Μπορεί όμως δυνητικά να αποτελέσουν ένα πόλο έλξης προς μία τεράστια ομάδα Ορθοδόξων η οποία δεν βλέπει με καλό μάτι την προσέγγιση των Εκκλησιών και η οποία δεν αποκλείεται τελικά να συσπειρωθεί σε σχήματα που θα αρχίσουν ουσιαστικό διάλογο και συνεργασία με τους ΓΟΧ.

Επανειλημμένως οι Παλαιοημερολογίτες δηλώνουν ότι οι κινήσεις των Οικουμενικών Πατριαρχών αλλά και γενικότερα των επικεφαλής Ορθοδόξων των Εκκλησιών είναι κινήσεις που στηρίζουν όχι την οικουμενική διάσταση της Ορθοδοξίας, αλλά την «παναίρεση του Οικουμενισμού» και την απρόσωπη ισοπεδωτική νέα εποχή της Πανθρησκείας. Η επιχειρούμενη ένωση των Εκκλησιών δεν είναι παρά ένα βήμα για την υλοποίηση της Πανθρησκείας, αφού θα ακολουθήσει προσέγγιση με άλλες θρησκείες και τελικά όλες οι θρησκείες θα ενωθούν σε μία! Την Πανθρησκεία.

Η εποχή μας οδηγεί χωρίς καμία αντίσταση τους πληθυσμούς της γης σε μια άνευ όρων υποταγή σε μία παγκόσμια εξουσία και σε μία δικτατορία που δεν θα έχει προηγούμενο, η οποία θα εμφανίζεται ως ανεκτική στην διαφορετικότητα αλλά στην ουσία θα συνθλίβει κάθε πολυπολιτισμική προσπάθεια κατ κάθε κοινοτική έκφραση παράδοσης.

Με αποτέλεσμα την δημιουργία ενός άχρωμου, άγευστου και ατομικιστικού μονοπολιτισμού, που θα κάνει τους ανθρώπους αθύρματα θέλησης και έρμαια τυφλά στα χέρια «δαιμονικών» κέντρων εξουσίας.

Οι Παλαιοημερολογίτες μπορεί να μας φαίνονται ακραίοι ή να δημιουργούν πρόβλημα στην κρατούσα Εκκλησία αφού αμφισβητούν την συνοδικότητά της και δεν μνημονεύουν τους κατά τόπους Πατριάρχες ή Αρχιεπισκόπους.

Αν όμως προσεγγίσει κανείς το ζήτημα γεωπολιτικά οι ομάδες τους στην πραγματικότητα διασφαλίζουν την ακεραιότητα συνέχισης της Παράδοσης, αφού με τον αυστηρό τους έλεγχο προς εκκλησιαστικά κέντρα δύναμης αποτρέπουν την άλωση της Εκκλησίας από τις δυνάμεις εκείνες που το επιδιώκουν. Από την άποψη αυτή η προστασία των παλαιοημερολογιτικών σχημάτων από τον ελληνισμό είναι απαραίτητη και ενδεδειγμένη. (Είπαμε εδώ δεν συζητάμε θεολογικά ούτε εξετάζουμε την ορθότητα των δογμάτων).

Β) Οι Ελληνοκαθολικοί που αποκαλούνται συλλήβδην από όλους τους Ορθοδόξους Ουνίτες αν και οι ίδιοι δεν αποδέχονται τον όρο αυτό. Πρόκειται ακριβώς για εκείνα τα παιδιά του Βυζαντίου (δεν έχει σημασία αν σήμερα εθνολογικά είναι Έλληνες ή δεν είναι) τα οποία ακολουθούν τις αποφάσεις της Συνόδου της Φλωρεντίας Φερράρας.

Θεωρούνται ότι αποτελούν το αγκάθι στον διάλογο μεταξύ Καθολικών και Ορθοδόξων ενώ οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι στην πραγματικότητα αποτελούν την μοναδική γέφυρα μεταξύ αυτών των δύο χριστιανικών ομολογιών και κατά κάποιον τρόπο εξακολουθούν να θεωρούν μητροπολιτικό τους κέντρο την Ελλάδα ως το μόνο συνεχιστή του Βυζαντίου.

Επειδή αποτελούν τον μόνο πόλο «ελληνικότητας» μέσα στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δεν θέλουν να απωλέσουν αυτό το προνόμιο τους. Το οποίο συνδέεται και με τον εθνισμό των πληθυσμών τους ο οποίος χαρακτηρίζεται (ιδιαίτερα στον Βορρά) από αντιρωσισμό. Οι Ελληνοκαθολικοί θα υπονομεύσουν κάθε προσπάθεια ισότιμης ένωσης των Εκκλησιών ακριβώς για να μη συμφυρούν μέσα στη μάζα των ενωμένων πλέον με τους Καθολικούς, Ορθοδόξων.

Από την άλλη μεριά, οι Ελληνοκαθολικοί (Ουνίτες) αποτελούν για τους Ορθόδοξους τον «δούρειο ίππο» του Βατικανού μέσα στα τείχη της Ορθοδοξίας, και αναμένεται να χρησιμοποιηθούν ακριβώς σε έναν τέτοιο ρόλο...

Γ) Οι Παλαιοκαθολικοί, η ομάδα αυτή των Ρωμαιοκαθολικών που δεν υποτάσσεται στον Πάπα και δεν αναγνωρίζει το αλάθητο του και το πρωτείο του, επιθυμεί την επάνοδο στην Ορθοδοξία. Γι' αυτούς ισχύει έναντι του Βατικανού, ό,τι ισχύει για τους ΓΟΧ έναντι του Πατριαρχείου... Και θα αποκαλύπτουν συνεχώς τις προθέσεις του Παπισμού να «καταπιεί την Ορθοδοξία και όλους τους χριστιανούς»!

Οι «δυναμικές» των δύο Εκκλησιών

Θα πρέπει να τονιστεί, ότι καθαρά από πλευράς κοσμικής δύναμης και εξουσίας, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού. Ο δεύτερος υπερτερεί σαφώς. Ωστόσο, η δυναμική των δύο Εκκλησιών παρουσιάζει εντελώς αντίστροφη εικόνα. Σε όλο τον κόσμο οι μεθοδικοί και οργανωμένοι Καθολικοί, συρρικνώνονται, ενώ την ίδια στιγμή οι Ορθοδοξία -με πρωτοβουλίες βασικά μεμονωμένων ανθρώπων- παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη άνθιση.

Ξεκινώντας λοιπόν με αυτές τις δύο φαινομενικά αντιφατικές διαπιστώσεις πρέπει να καταλάβουμε ότι τα παιχνίδια που παίζονται με βάση την ανερχόμενη τρομακτική δύναμη των Ορθοδόξων σε όλη τη γη που ακολουθείται από αντίστοιχη πτώση των Ρωμαιοκαθολικών, επίσης σε όλη τη γη, είναι τρομερά και δεν θα έχουν προηγούμενο.

Αυτή τη στιγμή ο Οικουμενικός Πατριάρχης, και για αυτό πρέπει να στηριχθεί από κάθε άποψη σε διεθνές επίπεδο από κάθε Έλληνα, αντιμετωπίζει μία πίεση η οποία στην κυριολεξία δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Ουσιαστικά πρέπει να διασώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο με αποφασιστικές κινήσεις σε μία εποχή που βάλλεται ολοκληρωτικά ο θεσμός του. Και αυτό δεν αποτελεί μία υπερβολική διαπίστωση ούτε μία παρατραβηγμένη δικαιολογία για κάποιες από τις κινήσεις του. Σήμερα για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες οι ΗΠΑ αποστρέφουν το πρόσωπο τους από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο Μπαρόκ Ομπάμα, ωθούμενος από βαλτούς ή ανόητους συμβούλους-«αμερικανάκια», που δεν μπορούν να κατανοήσουν τις βαθιές δυναμικές που έχει η θρησκεία σε αυτή την περιοχή της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, υποτιμά όχι μόνο τον ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου αλλά και του ίδιου του Οικουμενικού Πατριάρχη. Μία πολιτική που με συνέπεια είχαν ακολουθήσει όλες οι κυβερνήσεις των ΜΠΑ, από την εποχή της ίδρυσης τους και μετά, που τον έβλεπαν ως «Αρχηγό των Ορθοδόξων».

Η νέα πολιτική των ΗΠΑ φαίνεται ότι, διαβλέποντας την ολοένα και αυξάνουσα ισχύ της Ορθοδοξίας, επιθυμεί ένα ανεξάρτητο αμερικανικό Πατριαρχείο.

Από την άλλη μεριά η πνευματική εργασία λ.χ. Ελλήνων Ορθοδόξων όπως του Γέροντα Εφραίμ από το Άγιο Όρος που έχει ιδρύσει πάνω από 10 μοναστήρια στην αμερικανική επικράτεια και οδηγεί χιλιάδες Αμερικανούς στην Ορθοδοξία, δεν μπορεί να υποτιμηθεί και δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αποτελεί έναν από τους βασικούς πόλους πνευματικότητας όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και διεθνώς.

Οι Ρώσοι Ορθόδοξοι εξάλλου, αναπτύσσουν τεράστια δραστηριότητα στις ΗΠΑ. Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός της Ρωσίας (Rocor), γνωστή και ως «υπερόριοι Ρώσσοι») έχει την μεγαλύτερη ιεραποστολική δράση μεταξύ των Ορθοδόξων (λόγω της ύπαρξης σε αυτήν του αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς, του κατά Χριστόν σάλου, και του πατρός Σεραφείμ Ρόουζ που έφεραν το πρώτο μεγάλο κύμα αγιορείτικου ησυχασμού στις ΗΠΑ).

Στην υποθετική περίπτωση που θα δημιουργούνταν Πατριαρχείο Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής θα ήταν εξ αρχής εύθραυστο και ευάλωτο στις ελληνικές, ρωσικές -αλλά και αραβικές- επιρροές, ενώ είναι βέβαιο ότι θα ήταν κάθε άλλο παρά ικανό να υπερασπίσει τα αμερικανικά συμφέροντα έναντι της ρωσικής ορθοδοξίας και της πιθανής ηγεμονίας της μεταξύ των Ορθοδόξων.

Η πολιτική αυτή στην οποία δείχνει την προτίμηση του προς το παρόν ο Ομπάμα, και πιθανότατα εκπορεύεται από τον κύριο χορηγό του το Ίδρυμα 8θΓθδ, γρήγορα θα αποδειχθεί όχι μόνο αβέβαιη αλλά και αυτοκαταστροφική, γιατί το μόνο που θα καταφέρει θα είναι τελικά, για την Αμερική και τα συμφέροντα της, να έχει τους Ρώσους και τους Έλληνες ως κυρίους παράγοντες μέσα στο ίδιο στο υπό ίδρυση Αμερικάνικο Πατριαρχείο, κάτι που οι συνετότεροι πολιτικοί των προηγούμενων κυβερνήσεων Ρήγκαν, Μπους πρεσβύτερου, Κλίντον, ακόμα και του Μπους του νεώτερου και της Κοντολίζα Ράις, είχε διείδει και προβλέψει. Η στιγμή που κάποιοι στην Αμερική θα κατανοήσουν το γεγονός δεν είναι μακριά. Άρα αυτή δεν είναι μία πολιτική που πρέπει να φοβάται το Οικουμενικό Πατριαρχείο...

Τα αποτελέσματα της Ένωσης για το Ορθόδοξο πατριαρχείο

Η Ένωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την Ρώμη θα έφερνε ολέθρια αποτελέσματα μεταξύ των Ορθοδόξων και αυτοί που συμβουλεύουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη προς αυτήν την κατεύθυνση κάνουν μεγάλο λάθος. Κατ' αρχήν είναι βέβαιο ότι σε μια τέτοια απόφαση δεν θα τον ακολουθούσε ούτε το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ούτε το Άγιο Όρος, ούτε η Σερβική Εκκλησία, ούτε η Ρωσική Εκκλησία, αλλά ούτε και η Γεωργιανική Εκκλησία. Η Ελλαδική Εκκλησία στην σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία της θα σαμποτάριζε αυτή την υπόθεση και πιθανότατα η Εκκλησία της Κύπρου.

Ήδη, δεν είναι τυχαίο ότι 3 κορυφαίοι Μητροπολίτες στην Ελλάδα είναι αποφασιστικά ενταγμένοι εναντίον κάθε τέτοιας απόπειρας. Δεν μπορεί να παραβλεφθεί στην Ορθοδοξία η Συνοδικότητα της διοίκησης της.

Στους Ορθοδόξους, ουσιαστικά ο κάθε Επίσκοπος είναι και ο μόνος που έχει την εξουσία στην έδρα του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Ζακύνθου, πρόσωπο γενικότερα αμφιλεγόμενο στον Ορθόδοξο χώρο, απαγόρευσε ουσιαστικά στον μακαριστό Χριστόδουλο να πάει στην επικράτεια της Μητροπόλεως του, ουσιαστικά διέσωσε το συνοδικό θεσμό!

Απεναντίας, στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ο συνοδικός θεσμός είναι μόνο τυπικός αφού ο Πάπας μπορεί να αποφασίσει για όλους και για όλα. Είναι σα να υπάρχει μονάχα ένας Επίσκοπος και μία Μητρόπολις για όλους όσους υπάγονται κάτω από την σκέπη του Βατικανού.

Όλη λοιπόν αυτή η υπόθεση της Ένωσης των Εκκλησιών παραβλέπει το Συνοδικό Σχήμα γεγονός το οποίο θα οδηγήσει σε βαθύτατους τριγμούς, θα δημιουργήσει σύγχυση στους πιστούς και θα κάνει πολλούς από αυτούς ακόμα και να εγκαταλείψουν την Ορθόδοξη πίστη, ειδικά όταν αρχίσουν «οι παπάδες τα μουσοτραβήγματά τους».

Ο Πατριάρχης πρέπει να έχει υπόψη του ότι γρήγορα οι Αμερικανοί θα συνειδητοποιήσουν το αδιέξοδο της πολιτικής τους αλλά και ότι οι Ρώσοι, χάρη στις εξαιρετικά προσεγμένες κινήσεις που οφείλονται αποκλειστικά σε αυτόν, του αναγνωρίζουν πλέον την οικουμενικότητα του ρόλου του διότι προφανώς διαβλέπουν και αυτοί στο ότι δεν μπορούν να πορευθούν στην δίκη τους πορεία της σλαβικής τους Ορθοδοξίας χωρίς να είναι χέρι με χέρι με τους Έλληνες και ότι πλέον απέναντι τους δεν θα έχουν πλέον μια ελληνική Ορθοδοξία αλλά Ορθοδόξους οι οποίοι θα καλύπτονται από τις ΗΠΑ και το Βατικανό. Μια γεωπολιτική προοπτική που στην ουσία τους ανησυχεί ιδιαίτερα.

Αυτό σημαίνει ότι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως πρέπει να κρατηθεί αμετακίνητος στον ρόλο του και να μη φοβάται τα φαινομενικά μαύρα σύννεφα που έχουν επιπέσει επί του Οικουμενικού Πατριαρχείου αλλά ούτε και εκείνους τους συμβούλους που άρον-άρον τον προτρέπουν να ενωθεί με τους παπικούς. Ίσα-ίσα είναι αυτή η στάση που θα του προσδώσει ακόμα μεγαλύτερο κύρος μεταξύ των Ορθοδόξων αλλά και διεθνώς.

Ο Γεώργιος 'Εξαρχος σε ένα πολύ χαρακτηριστικό του άρθρο στο «Βορειοηπειρωτικό Βήμα» (αρ. φ. 9 (89), Μάϊος-Ιούνιος 2009, σ. 4, «Η αιτία της Αλώσεως»), σημειώνει: «Πολλές φορές στο παρελθόν η Βασιλεύουσα πολιορκήθηκε από τον εχθρό και μάλιστα υπό δυσμενέστερες συνθήκες, αλλά πάντοτε η Παναγία την εσκέπαζε και την εβοηθούσε γιατί ο λαός, παρά την αμαρτωλότητά του, δεν διαπραγματευόταν την Πίστη του. Έλεγε τη γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα».

•  Όμως, στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, μόλις 5 μήνες πριν την Άλωση και 13 έτη μετά την υπογραφή του  προδοτικού  ενωτικού όρου  της  Συνόδου,  της  Φεράρας-Φλωρεντίας, στο Ναό της αγίας Σοφίας έγινε συλλείτουργο Ορθοδόξων και  Παπικών,  στο οποίο εμνημονεύθη ο Πάπας και ο λατινόφρων Πατριάρχης Γρηγόριος. Το ανίερο αυτό συλλείτουργο έγινε για να επικυρώσει, ουσιαστικά, την «Ένωση». Επροτίμησαν οι προγονοί μας την συμμαχία του παναιρετικού παπισμού από την συμμαχία του θεού, γι΄ αυτό και «η Πόλις εάλω».

Ο γνωστός «Θρήνος της Πόλης» λέει: «Πάψετε το Χερουβικό και ας χαμηλώσουν τ' άγια, γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει».

•  «Το 1920 το Πατριαρχείο εξέδωσε την γνωστή Εγκύκλιο «Προς τις Απανταχού του Χρίστου Εκκλησίες» με τις οποίες αθετούσε το δόγμα της «Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», αναγνωρίζοντας εκκλησιαστική υπόσταση στις αιρέσεις, {...} Δύο χρόνια αργότερα έγινε η Μικρασιατική καταστροφή.

•  Το 1948 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εξελέγη, με την βοήθεια των Αμερικανών, ο Αθηναγόρας που εντατικοποίησε τα οικουμενιστικά ανοίγματα. Το 1955, και παρά την διεθνή αναγνώριση που απέκτησε, έλαβαν χώρα τα θλιβερά γεγονότα της Πόλης, μετά τα οποία 250.000 μέλη της ρωμαίικης κοινότητας εξωθήθηκαν να εγκαταλείψουν σταδιακά τις εστίες τους.

• Το 1965 έγινε η άρση των αναθεμάτων με τους αμετανόητους παπικούς, 10 χρόνια αργότερα έγινε η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο».

Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του αγίου Κοσμά του Αιτωλού: «300 χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο θεός τον άγιο Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν, και το είχαν χριστιανοί 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν... Και τί; Άξιος ήταν ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας.

Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα (=βασίλεια) εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσασθε από την Κόκκινην Μηλιά και του το εχάρισε;

Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει, άσπρα δώσ' του και καβαλλίκευσε τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη».

Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος υπήρξε ένας κορυφαίος ήρωας της ελληνικής Ιστορίας, μία πανανθρώπινη προσωπικότητα ήθους και συμπεριφοράς και σε έναν από τους βασικούς εθνομάρτυρες που σηματοδότησαν και νοηματοδότησαν την ύπαρξη του λαού μας.

Ταυτόχρονα όμως πρέπει να δει κανείς την λαθεμένη πολιτική κίνηση του Κωνσταντίνου: Δεν στήριξε την συμμαχία με τους βασιλείς της δύσης εκείνης της εποχής, οι οποίοι βρίσκονταν σε ρήξη με τον Πάπα, λόγω των τρομακτικών αναταραχών στην Ευρώπη και στο εσωτερικό της δυτικής Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αλλά προτίμησε την εκκλησιαστική συμμαχία της Κωνσταντινούπολης με τον Πάπα και τους παπικούς. Ολέθριο λάθος που οδήγησε ουσιαστικά στην αδιαφορία όλου του δυτικού κόσμου, για τα τεκταινόμενα στην Πόλη.

Πραγματικά η συμμαχία με το Βατικανό, όχι σε πολιτικό αλλά σε εκκλησιαστικό επίπεδο, αποτέλεσε ιστορικά πάντα καταστροφή για τον εκάστοτε ελλαδικό χώρο και φυσικά ούτε και σήμερα θα αποτραπεί κάτι τέτοιο. Σε αντίθεση με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο η σερβομακεδόνισσα μητέρα του Ελένη Δραγάτση αποσύρθηκε σε μοναστήρι και πραγματικά αγίασε. Είναι η γνωστή σε όλους μας αγία Υπομονή. Εάν ο Παλαιολόγος είχε ακολουθήσει την προσήλωση στην πίστη της μητέρας του ίσως η αποφράδα εκείνη μέρα να μην είχε έρθει τότε.

Παράλληλα, η εκκλησιαστική συμμαχία με τον Πάπα έφερε και δεινά που οδήγησαν στην απώλεια όχι μόνο της Ορθόδοξης πίστης αλλά και της ίδιας της αυτογενούς ελληνικότητας εκεί όπου ίσχυσε.

Τα ιστορικά παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά: παρόλη την Τουρκοκρατία η Ορθοδοξία άνθησε στα Βαλκάνια. Διωγμοί, μαρτύρια, αλλά και καταστροφές πόλεων και περιοχών από τους Οθωμανούς κατακτητές όχι μόνο δεν περιόρισαν την πίστη αλλά την έκαναν να αυξηθεί και να γιγαντωθεί ανάμεσα στους κατοίκους της. Εάν δεν είχε εμφανιστεί το εθνικό κίνημα των Νεότουρκων η Ορθοδοξία θα ανθούσε ακόμα και μέσα στην ίδια την Τουρκία.

Τα χαρακτηριστικά παραδείγματα της Σερβίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, του Μαυροβουνίου, της Κύπρου, αλλά ειδικά της Ελλάδας, όπου η Εκκλησία εθναρχουσε μετά την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, είναι επίσης χαρακτηριστικά. Ακόμα και στην Παλαιστίνη και στους Ιερούς Τόπους και στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ο ρόλος της υπήρξε μεγαλειώδης. Έπρεπε να εμφανιστούν τα εθνικά κινήματα των ντόπιων λαών μετά την δεκαετία του '50 καθώς και το σιωνιστικό κίνημα στο Ισραήλ για να υποβαθμιστεί σε αυτά τα μέρη ο ρόλος της.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η Ορθοδοξία διαφύλαξε όχι μόνο την ελληνικότητα, αλλά και την εθνική συνείδηση όλων των άλλων Ορθοδόξων λαών -ακόμα και των Αλβανών Ορθοδόξων.

Σε αντίθεση με όλα αυτά, το σκηνικό της Ελληνικότητας και της Ορθοδοξίας σε μία άλλη καθαρά ελληνική περιοχή, σήμερα είναι τραγικό. Αναφερόμαστε βεβαίως στην Κάτω Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα) όπου οι κάτοικοι της υποχρεώθηκαν σε βίαια υποταγή στο Βατικανό και μαζί με την απώλεια της Ορθόδοξης πίστης σταδιακά έχασαν και την ελληνικότητα τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι το 1700 υπήρχαν ελληνικού τυπικού (ελληνοκαθολικές) Εκκλησίες σε όλη την Κάτω Ιταλία. Σταδιακά όμως η Ορθοδοξία εξαλείφθηκε, ακόμα και το ελληνικό τυπικό εξαλείφθηκε (παρέμενε μόνο στους Αρβανίτες Μωραίτες πρόσφυγες στο Λούγκρο της Καλαβρίας) και σιγά σιγά εξαφανίστηκε και η ελληνικότητα και από τις περισσότερες περιοχές και η ελληνική γλώσσα. Περιοχές δηλαδή που ελληνοφωνούσαν μαζικά!

Αυτή θα ήταν αναμφίβολα και η μοίρα των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας αν είχε επικρατήσει το πνεύμα της Συνόδου Φλωρεντίας-Φεράρας και αν ο Πατριάρχης Γεώργιος Σχολάριος που τοποθετήθηκε -ως ανθενωτικός- εκεί από τον ίδιο τον Μωάμεθ τον Πορθητή δεν είχε εξαλείψει τα αποτελέσματα της, μεταξύ των Ορθοδόξων. Έπρεπε να έρθει η σημερινή εποχή, που η επιρροή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στον μέσο Ιταλό έχει κάπως εκπέσει, για να επανεμφανιστεί το φαινόμενο της Grecita (ελληνικότητας) σε όλη την Μεγάλη Ελλάδα, προσέξτε όμως: όχι ως εθνικό φαινόμενο αλλά ως πολιτιστικό.

Τα επιχειρήματα των δύο πλευρών

Οι Παλαιοημερολογίτες καθώς και αυτοί που αποκαλούνται μεταξύ των Ορθοδόξων Νεοενιστάμενοι τονίζουν ότι οι κινήσεις του Πατριάρχη Βαρθολομαίου είναι οικουμενιστικές. Να τι λένε: Προβλέπουν ότι η Ένωση έχει προαποφασιστεί άμεσα και ότι ο διάλογος έχει χαρακτήρα απλά καθησυχασμού του Κοινού.

Από την άλλη μεριά έχουν ήδη εκφραστεί σε κείμενο οι αντιρρήσεις της φιλοενωτικής πλευράς η οποία θεωρεί ότι είναι απαραίτητο να γίνει η ένωση όλων των Χριστιανών όσο πιο γρήγορα γίνεται και άνευ όρων και πιέζει τον Πατριάρχη προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι «φιλοενωτικοί» μάλιστα θεωρούν την συμπροσευχή μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών ενδεδειγμένη, στηριζόμενοι στην μελέτη του καθηγητή Βλασίου Φειδά που αφήνει το ενδεχόμενο η συμπροσευχή με τους ετεροδόξους να είναι κανονική σε επίσημο κείμενο του.

Τα κείμενα και τα βιβλία βέβαια δίνουν και παίρνουν και από τις δυο πλευρές. Χαρακτηριστικά σε φυλλάδιο της Φιλορδοθόξου Ενώσεως «Κοσμάς ο Φλαμιάτος» τονίζονται τα λόγια του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά: «Ουδέποτ' αν υμάς κοινωνούς δεξέμεθα μέχρις αν και εκ του Υιού το πνεύμα λέγηται (ποτέ δεν πρόκειται να σας δεχθούμε σε κοινωνία όσο λέτε ότι το άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Υιού).

Αλλά και τα λόγια του αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης (1829-1908): «Είναι πράγματι δυνατόν να ενώσει κανείς κάτι που δεν μπορεί να ενωθεί, το ψεύδος με την αλήθεια; Ποιος από τους Ορθοδόξους δεν θα επιθυμούσε να ενωθεί με τους Ρωμαιοκαθολικούς και τους Λουθηρανούς και να είναι ένα με αυτούς εν Χριστώ, μία Εκκλησία, μία κοινότητα πιστών; Ας πετάξουν το ψεύδος, ας δεχθούν την αλήθεια και ας ενωθούν μαζί μας εις ενότητα πνεύματος». Ενώ σε έκτακτη έκδοση της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου με τίτλο «Οικουμενισμός. Ιστορική και κριτική προσέγγιση» τονίζεται η δήλωση του πρωτοπρεσβυτέρου, Γεωργίου Μεταλληνού: «Η επανέκφραση της πίστεως με τα μέσα της κάθε εποχής δεν έχει τίποτα κοινό με την αναζητούμενη από δικούς μας θεολόγους-οικουμενιστές "επανερμηνεία" της πίστεως».

Οι Άγιοι Τόποι, η Κίνα, η Αφρική

Μία από τις τραγικότερες γεωπολιτικές επιπτώσεις που θα έχει η προωθούμενη ένωση των Εκκλησιών για την Ελλάδα θα είναι ότι οι ιεροί τόποι του Ισραήλ και της Παλαιστίνης αλλά και της Ιορδανίας, τα μεγάλα προσκυνήματα των Ιεροσολύμων και της Αγίας Γης, θα περιέλθουν ουσιαστικά υπό την εποπτεία των Ρωμαιοκαθολικών. Ενώ η Ελλάδα είναι διασφαλισμένη από τις αποφάσεις της Συνθήκης των Παρισίων το 1856, ότι τα προσκυνήματα ανήκουν σε αυτήν. Τα δικαιώματα επιβεβαιώθηκαν από την απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το γεωγραφικό διαμερισμό της Παλαιστίνης και την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1947. Γι' αυτό και η Ελλάδα έχει απαράβατα δικαιώματα στους Αγίους Τόπους που δεν μπορεί να παραβλέψει ούτε το Ισραήλ, ούτε η Παλαιστινιακή αρχή, ούτε η Ιορδανία. Και μπορεί να υψώνει εκεί βάσει του Διεθνούς Δικαίου την ελληνική σημαία!

Σε περίπτωση που γίνει αυτή η ένωση των Εκκλησιών τα προσκυνήματα όλα -Ορθοδόξων και Καθολικών- θα ομοιοποιηθούν με τραγικές συνέπειες για την ελληνικότητα τους. Θα είναι μια ήττα και απεμπόλιση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας που δεν θα έχει ιστορικό προηγούμενο.

Γιατί εδώ δεν μιλάμε για ένα προκεχωρημένο φυλάκιο του ελληνισμού αλλά για το κέντρο της χριστιανικής θρησκείας, για τα Ιεροσόλυμα, την Ιερή Πόλη, για Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και Ισραηλίτες. Η έκπτωση και η πτώση θα είναι τρομακτική.

Οι συνέπειες όμως και στον χώρο της ιεραποστολής θα είναι πολύ σοβαρές. Τι θα γίνει με τις ιεραποστολές στην Αφρική; Εκεί όπου οι ιστορικοί λαοί της Αφρικής (Αούντα, Μπαγκάντα, Κικούγιου, και σήμερα Ζουλού), μαζικά γίνονται Ορθόδοξοι και έτσι συνδέονται άμεσα και γεωπολιτικά με την Ελλάδα. Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας διασφαλίζει την ελληνικότητα της ιεραποστολής, παρότι τα κλιμάκια εκεί δεν είναι μόνο ελλαδικά και κυπριακά αλλά και φινλανδικά και αμερικανικά.

Σύμφωνα με την λογική του: κάθε τόπος και μία μητρόπολη και επειδή σε εκείνες τις περιοχές υπάρχουν ρωμαιοκαθολικές μητροπόλεις, τι θα ισχύσει ακριβώς; Αυτή η ανάμειξη θα επιφέρει τρομακτικούς κλυδωνισμούς στις αφρικανικές χώρες και ενώ γενικότερα μέχρι σήμερα μεταξύ των ιεραποστόλων (Ρωμαιοκαθολικών, Προτεσταντών και Ορθοδόξων) υπάρχει -αν όχι συνεργασία- τουλάχιστον ανοχή, αύριο θα υπάρξουν διενέξεις και τριβές. Και αντί για ένωση θα δημιουργήσουν μεγάλα προβλήματα και στους αφρικανικούς λαούς αλλά και θα διασύρουν την εικόνα των Χριστιανών στην περιοχή.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι με τον ανερχόμενο Χριστιανισμό στην Κίνα. Όπως έχουμε τονίσει ήδη σε προηγούμενο άρθρο οι Κινέζοι δεν θέλουν στην περιοχή τους ούτε τους Ρώσους Χριστιανούς Ορθοδόξους, ούτε Αμερικανούς ιεραποστόλους, αλλά ούτε και την εξουσία του Βατικανού.

Σύμφωνα με το πρόσωπο της ελευθερο-θρησκείας που θέλουν να προβάλλουν, θα τους βόλευε οι Χριστιανοί να υπαχθούν σε μία αυτόνομη Ορθόδοξη εκκλησία η οποία θα υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο χωρίς ουσιαστικά να ελέγχεται από αυτό, θα παίρνει όμως το κύρος της και θα ελέγχεται από την Κίνα.

Λόγω της μεγάλης απόστασης από το Οικουμενικό Πατριαρχείο αλλά και επειδή ακριβώς αυτό το ελέγχουν κατά τη γνώμη τους οι Έλληνες και όχι άλλες δυνάμεις. Και το Πατριαρχείο δεν έχει ούτε τη θέληση ούτε τη διάθεση να ελέγξει τους Κινέζους Ορθοδόξους, μέχρι να μπορέσουν να γίνουν ανεξάρτητη Εκκλησία, κάτι δηλαδή αντίστοιχο με αυτό που συμβαίνει με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Φινλανδίας.

Με την Ένωση, σε κάθε περίπτωση ο Οικουμενικός Πατριάρχης αντί να αυξήσει την επιρροή του θα την μειώσει.

Οι Ρώσοι κατανοούν καλά ότι σε αυτό το μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι από την άλλη μεριά θα μειωθεί αισθητά ο ρόλος τους αν οι Έλληνες «τους φύγουν» και ενωθούν με την Δύση. Ουσιαστικά εκπίπτουν οι ίδιοι σε μία εθνική Εκκλησία και χάνουν το πανορθόδοξο κύρος τους που έχουν αποκτήσει σήμερα λόγω της μεγάλης ισχύος της Εκκλησίας τους και λόγω του μεγάλου αριθμού των πιστών τους.

Κάτι που προφανώς δεν το επιθυμούν ούτε οι ίδιοι γι' αυτό και, όπως φάνηκε στο τελευταίο και σημαντικό συλλείτουργο των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας, ο Πατριάρχης Κύριλλος που παρότι έχει χαρακτηριστεί σλαβόφιλος και άνθρωπος που εμμένει στον πανσλαβικό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας προσφώνησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη ως «Βσελένσκι (Οικουμενικό) και Νέας Ρώμης». Πρακτική η οποία ουσιαστικά τα τελευταία χρόνια είχε καταργηθεί και επανακαθιερώθηκε μόλις πριν από λίγο καιρό με την μετάβαση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Κίεβο και το συλλείτουργο του με τον Πατριάρχη Αλέξιο.

Γιατί η Ένωση;

Όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν είναι σωστό να γίνονται διάλογοι με τη Δύση; Ή με τους Ρωμαιοκαθολικούς; Θεωρούμε ότι, μέσα στις καταιγιστικές εξελίξεις που προβλέπονται για τον κόσμο τις επόμενες δεκαετίες και μέσα ακριβώς στο προωθούμενο σχήμα μιας πανθρησκείας κατά την οποία οι θρησκευτικοί ηγέτες θα πρέπει να λειτουργούν ως φερέφωνα σκοτεινών κέντρων εξουσίας, είναι απαραίτητη η στρατηγική συνεργασία όλων των Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών! Για παράδειγμα, ζητήματα που αφορούν τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, την προστασία της οικογένειας, το δικαίωμα της αγέννητης ζωής, τη φιλανθρωπία προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας, ομοεθνείς ή αλλοεθνείς, την διδασκαλία του Χριστιανισμού στα σχολεία, κλπ. Οι Χριστιανοί ανεξάρτητα από ομολογία και δόγμα πρέπει να αντιμετωπίσουν με κοινές στρατηγικές κινήσεις το φαινόμενο έκθλιψης της πίστης, που προωθείται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη Δύση.

Ζούμε σε μία εποχή που αναμφισβήτητα και οι άθεοι και οι νεοπαγανιστές κατ η κάθε θρησκευτική ομάδα έχει το δικαίωμα έκφρασης και ελευθερίας. Αυτά τα δικαιώματα όμως δεν μπορούν να στερήσουν από την Ευρώπη το χριστιανικό υπόβαθρο του πολιτισμού της ούτε είναι δυνατόν να καταστήσουν τους Χριστιανούς μία αδρανή μειοψηφία που δεν θα έχει λόγο. Θα μπορεί δηλαδή η κάθε μικρή αίρεση ή ομάδα κοινωνική ή πνευματική να υψώνει την σημαία της, και αυτό το δικαίωμα να το στερούνται οι Χριστιανοί;

Το πολιτικώς ορθό που προωθείται από την Νέα Τάξη Πραγμάτων πρέπει να βρει στους ανθρώπους που πραγματικά σέβονται ο ένας την πίστη του άλλου ένα ενιαίο τείχος αντίστασης. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, στις ΗΙΤΑ να μην μπορούν να έχουν την Βίβλο στο γραφείο τους οι χριστιανοί δάσκαλοι, για προσωπική χρήση. Επειδή έτσι «θίγουν τις αντιλήψεις των μαθητών τους». Μια κοινωνία ελευθερίας για τους λίγους δεν μπορεί να είναι κοινωνία καταπίεσης, ντροπής και ανελευθερίας για τους πολλούς. Η ελευθερία των πολλών είναι αυτή που θα εξασφαλίσει την αληθινή ελευθερία στους λίγους.

Εδώ ακριβώς έγκειται και η μεγάλη πρόκληση που η σύγχρονη εποχή παρέχει στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Να παραμείνει πανορθόδοξος ηγέτης, να μην εκχωρήσει ούτε ιώτα από την παραδεδομένη πίστη μας σε οποιαδήποτε άλλη θρησκεία ή ομολογία, ταυτόχρονα να δημιουργήσει ένα τείχος συνεργασίας με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τους άλλους Χριστιανούς, να συνεργαστεί όπως πολύ σωστά ξεκίνησε για την επίλυση του μεγάλου οικολογικού προβλήματος στον πλανήτη γη με όλους τους θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτες του πλανήτη και ταυτόχρονα να διατρανώνει την πίστη στην Ορθόδοξη παράδοση.

Αυτό που έρχεται για το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είναι κατακλυσμός όπως θέλουν να το παρουσιάσουν μερικοί. Είναι μια μικρή μπόρα, κάποια σχέδια -στην κυριολεξία- ανόητων, που θα περάσει και αυτό που θα μείνει θα είναι ένα ακόμα ισχυρότερο Οικουμενικό Πατριαρχείο, καμάρι όχι μόνο των Ελλήνων αλλά όλων των Ορθοδόξων ανεξάρτητα από εθνική προέλευση. Αρκεί να μην υποκύψει.

Είμαστε σίγουροι ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος χειρίζεται πολύ καλά την κατάσταση αν και θεωρούμε ότι πρέπει να κάνει δύο επανορθωτικές κινήσεις:

α) Να αφήσει χωρίς πιέσεις τους Παλαιοημερολογίτες. Πρέπει να κατανοήσει ότι αυτοί θα είναι το άλλοθί του προκειμένου να μην παραχωρήσει στη Δύση το δικαίωμα του πρωτόθρονου μεταξύ των Ορθοδόξων.

β) να αποκαταστήσει την εκκλησιαστική τάξη στην κάτω Ιταλία. Χώρο όχι μόνο συμβολικό αλλά και εξαιρετικής γεωπολιτικής σημασίας για την Ελλάδα και τους Ορθοδόξους.

Οι Ρώσοι...

Ακόμα περισσότερο, η Πανορθόδοξη Σύνοδος, που οργάνωσε και συνέλαβε ο ίδιος ως ιδέα, στην Κωνσταντινούπολη, θα του προσδώσει μεγάλο κύρος ως Οικουμενικού πατριάρχου στην Ορθοδοξία αλλά και διεθνώς μεταξύ όλων των Χριστιανών και μεταξύ των άλλων θρησκειών. Στους Έλληνες στην κυριολεξία θα επαναποδοθεί το παλιό Βυζαντινό κλέος! Βεβαίως καλό θα είναι να περιμένει οξεία βέλη σε δύο ζητήματα:

α) Το ζήτημα της επαναφοράς πανορθόδοξα του πατρώου εορτολογίου που θα υποχρεωθούν να ανακινήσουν οι Ρώσοι λόγω της 'Ενωσής τους με την παραδοσιακή ΚΟΟΟΗ (Υπερόριοι Ρώσσοι), στο πλαίσιο όχι τόσο της Ορθότητας του νέου ή του παλτού εορτολογίου, όσο στο πλαίσιο ότι δεν είναι δυνατόν οι μισοί Ορθόδοξοι να γιορτάζουν τις καθημερινές τους εορτές και πανηγύρεις μαζί με τους Ρωμαιοκαθολικούς κατ οι άλλοι μισοί μόνοι τους.

Οι Ρώσοι δεν θα έβαζαν τέτοιο ζήτημα γιατί δεν θα ήθελαν να ανοίξουν παλιές πληγές, ωστόσο η πολύ δυναμική Εκκλησία των Υπερορίων Ρώσων το θεωρεί καθορισττκό ζήτημα γιατί εκεί έχει στηρίξει ένα τεράστιο μέρος της απολογητικής της μέχρι σήμερα.

β) Το ζήτημα των Εκκλησιών της διασποράς, όπου στο θέμα των πολλαπλών Μητροπόλεων και δικαιοδοσιών στην ίδια επαρχία, οι Ρώσοι θα διεκδικήσουν αποφασιστικό ρόλο για την αποελληνοποίηση των δικαιοδοσιών! Το παζάρι αυτό προβλέπεται πολύ δύσκολο. Οι Ρώσοι στην φαρέτρα τους θα έχουν κυρίαρχα το μεγάλο πληθυσμιακό βάρος της πρόσφατης μεταπερεστροϊκής μεταναστατευτικής ρωσικής διασποράς στον πλανήτη, που δεν είναι πλέον καθόλου ευκαταφρόνητη και σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνά την ελληνική!

Μπορούμε επίσης να περιμένουμε και απαιτήσεις για αναγνώριση της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων, η οποία πάντως -κατά τις πληροφορίες μας- προτιμά (διακαώς και πάση θυσία) την άμεση αναγνώριση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και όχι από τους Ρώσους, λόγω των καλών σχέσεων των Σκοπίων με τους Αμερικανούς κατ το Βατικανό! Για τους Ρώσσους όμως θα είναι μία καλή ευκαιρία αναθέρμανσης των σχέσεων τους με την χώρα αυτή των Βαλκανίων, που παρ' ότι δηλώνει πλέον ευθέως «Μακεδονογενής», παραμένει εν πολλοίς σλαβική!

Το ζήτημα είναι κατά πόσον ενήμερη είναι η ελληνική διπλωματία για τα ζητήματα αυτά και ποιες είναι οι «νέες» συμβουλές που δίνει στον Πατριάρχη! Αλλά αυτά είναι... άλλου... παπά ευαγγέλιο!

Έτσι λοιπόν φαίνεται ότι κάποιοι επιθυμούν να «σπρώξουν» τον Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο σε βαθειά νερά, έναν Ορθόδοξο Πατριάρχη που με τις αποφασιστικές κατ καίριες μέχρι σήμερα κινήσεις του, ενίοτε πραγματικά πολύ τολμηρές, ανέβασε όσο ποτέ το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου διεθνώς.

Αυτοί οι κύκλοι δημιουργούν σύγχυση όσον αφορά την επερχόμενη Σύνοδο των Ορθοδόξων και προτείνουν ως μόνη λύση ανάκαμψης του ιστορικού ρόλου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την Ένωση των Εκκλησιών, ειδικά μετά την στάση του Μπαρόκ Ομπάμα κατά την τελευταία επίσκεψη του στην Τουρκία! «Μέσα από την Δυτική Αναγνώριση», λένε, «θα αναβαθμιστεί ο ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και κανείς δεν θα μπορέσει πλέον να αμφισβητήσει τον διεθνή του ρόλο».

Η Τουρκία τρίβει τα χέρια της για την Ένωση.

 Διεκδικεί το Βυζάντιο

Εκεί πάντως που η Ένωση των Εκκλησιών θα φέρει τραγικά αποτελέσματα θα είναι εκεί που ακριβώς θα περίμενε κανείς το αντίθετο, δηλαδή μέσα στην ίδια την Τουρκία! Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αντί να ισχυροποιηθεί μέσα στην Τουρκία θα αδρανοποιηθεί πλήρως. Οι Τούρκοι περιμένουν πώς και πώς αυτήν την στιγμή! Με πρόσχημα το ότι το Οικουμενικό πατριαρχείο έγινε πια «η ουρά του Πάπα» και δεν μπορεί να εκφράζει τους αυτογενείς Μικρασιατικούς πληθυσμούς που επιθυμούν να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία -ένα μαζικό φαινόμενο που έχουμε περιγράψει στα προηγούμενα τεύχη- η Τουρκία θα βρει επιτέλους την ιδανική αφορμή, που τόσο γυρεύει, να υποκλέψει την Βυζαντινικότητα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και από τους Έλληνες-Ρωμιούς και να την καρπωθεί το ίδιο.

Συνδυάζοντας το με την ύπαρξη τουρκόφωνων και τουρκογενών Ορθόδοξων πληθυσμών στην τέως Σοβιετική Ένωση που προσβλέπουν στην Τουρκία ως μητρόπολη, όπως των Γκαγκαούζων της Μολδαβίας (που χρόνια τώρα η Ελλάδα αρνήθηκε να τους αγκαλιάσει ως Μητροπολιτική χώρα) και των Τατάρων του Καζάν ή των Κιπτσιάκων ή των Τσουβάσων κλπ. πολλοί εκ των οποίων βρίσκονται σήμερα ως νεοπρόσφυγες στην Τουρκία, η χώρα αυτή θα δημιουργήσει επιτέλους την Τουρκική εθνικά Ορθόδοξη Εκκλησία, απαλλασσόμενη μια για πάντα από το «ρωμέϊκο Πατριαρχείο» το οποίο μετά χαράς θα το αποδώσει στους Δυτικούς και στον Πάπα, ώστε να απαλλαγεί οριστικά και μια και καλά από αυτό.

Γιατί βέβαια η Τουρκία επιθυμεί να εδραιώσει το Βυζαντινό και Ευρωπαϊκό της πρόσωπο έχοντας τον Πάπα ως εξωτερικό κατ όχι εσωτερικό της συνομιλητή.

Με αυτό τον τρόπο η Τουρκία διασφαλίζει όχι μόνο το δικό της τουρκικό πρόσωπο ως βυζαντινό αλλά επανακαθιερώνει την οθωμανική πολιτική υπάρξεως των ΛίιΛ/ετ/ων. Μόνο που αυτή τη φορά το χριστιανικό Μιλιέτ θα είναι τουρκογενές και όχι ρωμαίικο... Ταυτόχρονα επανακαθιερώνει την παντουρκική και παντουρανική πολιτική την οποία είχαν εισηγηθεί οι νεότουρκοι, καθιερώνοντας και για τους τουρκόφωνους και τους τούρκους Ορθόδοξους χριστιανούς σε όλη την περιοχή των Βαλκανίων και της κεντρικής Ασίας ως Μητροπολιτικό τους κέντρο την Τουρκία. Με ένα σμπάρο δηλαδή τρία γεωπολιτικά τρυγόνια και μία επέκταση άνευ προηγουμένου!

Να μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί πάντα το παντουρανικό χαρτί όπως έδειξε πρόσφατα με την απόλυτη στήριξη τους στην εξέγερση των Ουιγγοΰρων στην Κίνα όταν έτριξε τα δόντια της στους Κινέζους.

Με την αφορμή λοιπόν αυτή, η Τουρκία θα τονίσει ότι το Οικουμενικό πατριαρχείο είναι σαφώς πλέον ένας μη αυτογενής θεσμός, ο οποίος δεν αφορά την Τουρκία, αλλά υπάγεται στο Βατικανό. Ένας θεσμός που δεν θα αφορά πλέον καν τους Ρωμιούς της Πόλης, με αποτέλεσμα να μην κινδυνεύσει μεν πια η Ορθοδοξία στην Τουρκία αλλά να εκπέσει ο θεσμός ο ίδιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που κατά την Ιερά Παράδοση αποτελεί Καθίδρυμα του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου. Αυτό το γεγονός θα αποτελέσει μία τραγωδία διεθνή και ανεπανόρθωτη για τον παγκόσμιο ελληνισμό αλλά και την Ελλάδα.

Οι ίδιοι οι Ρώσοι γνωρίζουν καλά ότι σε αυτήν την περίπτωση δεν θα έχουν πλέον απέναντι τους ένα Ελληνικό Βυζάντιο αλλά ένα Τουρκικό Βυζάντιο, κάτι το οποίο θα αποτελέσει επίσης ένα νέο πλήγμα και την για την δική τους προσπάθεια επιβολής της Ρωσσικής Ορθοδοξία ως κυρίαρχης στον Ορθόδοξο κόσμο.

Επίλογος

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο πρέπει να παραμείνει Ορθόδοξο και ανθενωτικό στην παρούσα γεωπολιτική συγκυρία και κακώς πιέζουν τον πατριάρχη «αυτοί» που τον πιέζουν για τα ενάντια, αποκρύπτοντας την συνολική διάσταση των πραγμάτων, την οποία επιχειρήσαμε να παρουσιάσουμε εδώ.

Πρόκειται για μία καλοστημένη παγίδα για τον Πατριάρχη στην οποία είμαστε σίγουροι ότι δεν θα πέσει τελικά. Και δυστυχώς η ελληνική διπλωματία, όπως πολύ φοβούνται κάποιοι, τον αφήνει απροστάτευτο!

Εκείνος όμως δεν πρέπει να φοβάται γιατί στην κυριολεξία δεν είναι μόνος, θα έχει μαζί του την Προστάτιδα της Κωνσταντινουπόλεως!

Τα σχέδια όλων εκείνων που του στήνουν προσεκτικά την παγίδα σήμερα, θα γυρίσουν μπούμερανγκ εναντίον τους, αφού έχουν όριο την επόμενη διετία με τετραετία! Μετά από αυτό το χρονικό όριο θα αλλάξουν γιατί έρχονται άλλες γεωπολιτικές εξελίξεις οι οποίες φέρνουν άλλου τύπου λύσεις. Αν η Τουρκία δεν ανταποκριθεί αυτήν την διετία με τετραετία στην πρόβλεψη των ΗΠΑ να λειτουργήσει ως γέφυρα με την Ανατολή, οι εξελίξεις στην Κεντρική Ασία και στην Κίνα θα υποχρεώσουν τις ΗΠΑ να αναζητήσουν μια άλλη γέφυρα. Και αυτή θα είναι αναγκαστικά εκείνη και πάλι των Ελλήνων - Οικουμενικού Πατριαρχείου και Ελλάδας! Όλο το παγκόσμιο παιχνίδι σήμερα παίζει αυτό το σκηνικό. Γι' αυτό και η αποδόμηση που επιχειρείται και στην Ελλάδα και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είναι τυχαία. Υπομονή, Παναγιότατε, δυο με τέσσερα χρόνια. Παναγιότατε, δεν είσαι μόνος - έχεις τις προσευχές εκατομμυρίων Ορθοδόξων!

Παρατηρούμε λοιπόν το φαινόμενο ότι, ενώ ο Ρωμαιοκαθολικισμός δείχνει ακόμα παντοδύναμος, στην πραγματικότητα μπροστά στο κύμα της εκκοσμίκευσης φθίνει συνεχώς. Όχι τόσο ως παγκόσμια γεωπολιτική οντότητα, ούτε σε αριθμό δηλωμένων πιστών όσο σε επίπεδο επιρροής των πιστών του και σε επίπεδο ανοιχτής πλέον αμφισβήτησης της αυθεντίας των αρχών του!

Η κρίση που περνάνε όλες οι οργανωμένες θρησκείες δείχνει να επηρεάζει βαθύτατα και να τραυματίζει την σχέση κληρικών και ποιμνίου σχεδόν σε όλες τις Ρωμαιοκαθολικές χώρες με την χτυπητή εξαίρεση ακόμη της Ιρλανδίας και εν μέρει της Πολωνίας, ειδικά και λόγω της αυταρχικής φύσης των Ρωμαιοκαθολικών.

Σε αντίθεση όμως με την αποκαλούμενη Δυτική Εκκλησία η Ανατολική Εκκλησία παρ' όλο το χάος στο οποίο δείχνει να βρίσκεται (πολυκεφαλία, πολυφωνία, διαφωνίες, εθνικές διενέξεις και παραδόσεις, εισπηδήσεις, παράδοξες τοπικές παραδοχές, ανοίγματα ή σχίσματα ακόμα και σκάνδαλα κάθε τύπου) ακριβώς λόγω της πνευματικότητας που διαφυλάσσει στον λόγο και την πράξη της δεν αντιμετωπίζει την κρίση της Δυτικής Εκκλησίας.

Το «χάος» της, πάλι, την κάνει στην αντί-αυταρχική εποχή μας πιο προσιτή από την ιεραρχική και αυταρχική Δυτική Εκκλησία! «Χάος» που, ωστόσο, μέσω της συνοδικότητάς της δεν έχει τον «χύμα» χαρακτήρα των Λουθηρανικών και προτεσταντικογενών χριστιανικών ομολογιών, αλλά διασφαλίζει και μία κάποια ικανοποιητική συγκρότηση για το δυτικό πνεύμα.

Για αυτό και ασφαλώς προδιαγράφεται και ως απολύτως η ανερχόμενη ήπια και «ελευθεριακή» αλλά και πνευματική ανερχόμενη δύναμη στο χώρο των θρησκειών. Η άνοδος της είναι τόσο μεγάλη και, στην διασπορά ή στην ιεραποστολή, είναι τόσες πολιές οι μαζικές προσχωρήσεις που οι προσήλυτοι, παρ' ότι χαρακτηρίζονται από ενθουσιασμό δεν έχουν ικανοποιητική κατήχηση και κουβαλούνε ακόμα θέσεις και πρακτικές της παλιάς τους εξω-ορθόδοξης ζωής (βλ. «Road to Emmaus», άνοιξη του 2001) σοκάροντας συνεχώς τους

Έλληνες και Ρώσους γέροντες που επισκέπτονται τις κοινότητες τους.

Στην δύση έχουμε προσχωρήσεις ολόκληρων Ρωμαιοκαθολικών μοναστηριών (πρακτική που άρχισε με μεγάλη επιτυχία στη νότια Γαλλία, ο τότε επίσκοπος Νίκαιας και Μονακό και νυν Εσθονίας Στέφανος), προτεσταντικών κοινοτήτων -μέχρι και αφροαμερικανικών ή Ρασταφαριανών- (ιδιαίτερα στις ΗΠΑ) ακόμα και μεγάλων και συγκροτημένων κοινοβίων Νβ\ν Α£β που έγιναν μοναστήρια Ορθόδοξα σχεδόν αυτούσια!

Ο Πάπας Βενέδικτος όταν επιδιώκει με κάθε τρόπο την Ένωση των Εκκλησιών φαίνεται αναμφίβολα ειλικρινής και τίμιος ως προς την επιθυμία του στα πλαίσια φυσικά της θέσης του. Ωστόσο πολλοί σύμβουλοι του που τον προτρέπουν να κινηθεί άμεσα και γρήγορα έχουν υπ' όψη τους την ραγδαία φυλλορροή των Δυτικών προς την Ορθοδοξία που μπορεί να πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις με την προσέλευση μη Χριστιανών στην Κίνα και ήδη έχει πάρει στην Αφρική και μπορεί να φτάσει στο σημείο να ανατρέψει τους αριθμούς των πιστών και να κλονίσει ακόμα και την υπάρχουσα αριθμητική υπεροπλία των Ρωμαιοκαθολικών έναντι των Ορθοδόξων.

Βιβλιογραφία

«Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος στη Μεγάλη Ελλάδα (Καλαβρία-Σικελία)» του Παν. Σ. Μαρτίνη, Δρ. θεολογίας, έκδοση Ιδρύματος Λήδας, Νανάς και Σπύρου Δούκα, Πάτρα.

Φυλλάδιο «Ενισταμένων Ομολογία Πίστεως». «Ο Παπισμός. Χθες και σήμερα», έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.

Έκτακτη Έκδοση της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου, Άγια Μετέωρα «Εν Συνειδήσει», Ιούνιος 2009.

Καθηγητής Δημήτριος Τσελεγγίδης, Ανακοίνωση του στην Ημερίδα του Τμήματος θεολογίας της θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης: «Ο θεολογικός διάλογος Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών» με θέμα: «Ορθόδοξοι προβληματισμοί με θέμα το κείμενο της Ραβέννας» (Θεσσαλονίκη 20/5/2009).

«Ένας αιώνας οικουμενισμού (Ελεγείο στο νέο Ισραήλ)» του Λάμπρου Φωτόπουλου, ιερέως, Αθήνα 2005.

Υποσημειώσεις

Αρκετοί συνδέουν την φημολογούμενη (έως και ήδη υπογεγραμμένη) ένωση των Εκκλησιών με τις «αποκαλύψεις» στις οποίες προβαίνει τελευταία το Βατικανό, τις οποίες αποδίδουν σε μία προσπάθεια της Αγίας Έδρας να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερο κύρος απέναντι στους χριστιανούς όλου του κόσμου. Έτσι, στις 24 του περασμένου Ιουνίου, ο κόσμος έκπληκτος άκουσε τον Κόπτη Πατριάρχη Αιθιοπίας, Abuna Pauolos (φωτό επάνω) να ανακοινώνει από τη Ρώμη όπου βρισκόταν -μετά από συνάντηση του με τον Πάπα Βενέδικτο- ότι «το μεσημέρι της Παρασκευής 26 Ιουνίου θα αποκαλύψει στην ανθρωπότητα τον πιο πολύτιμο αρχαιολογικό θησαυρό: την Κιβωτό της Διαθήκης, η οποία από αιώνες βρίσκεται στην Αιθιοπία και την έχει δει με τα ίδια του τα μάτια»! Όπως είναι φυσικό η είδηση, που δεν πήρε μεγάλη δημοσιότητα, αναστάτωσε πολλούς και ιδιαίτερα τους Ισραηλινούς... Βέβαια η 26η Ιουνίου ήρθε, αλλά ο Πατριάρχης Αιθιοπίας ανακοίνωσε πως αναβάλει την αποκάλυψη του για αργότερα! Τι μεσολάβησε που ανάγκασε τον Πατριάρχη να εκτεθεί;

Ωστόσο, μία άλλη ανακάλυψη θεωρείται ήδη πιστοποιημένη: Την ημέρα της εορτής του Αποστόλου Παύλου ο Πάπας Βενέδικτος επέλεξε για να ανακοινώσει σε όλο τον κόσμο την εύρεση των λειψάνων του Αποστόλου μέσα σε μαρμάρινη λευκή σαρκοφάγο, που βρισκόταν σε κατακόμβη της μεγαλοπρεπούς Βασιλικής, έξω από τα τείχη της Ρώμης.

Μία τρίτη αποκάλυψη αποτελεί η ανακάλυψη και της αρχαιότερης προσωπογραφίας του Αποστόλου Παύλου στην κατακόμβη της Αγίας Θέκλας στη Ρώμη. Σύμφωνα με την εφημερίδα του Βατικανού «L’ Osservatore Romano», το φρέσκο (φωτό κάτω) -που χρονολογείται στα τέλη του 4ου αιώνα-αποκαλύφθηκε στις 19 Ιουνίου...

***

Ο άγιος Μαλαχίας έζησε τον 12ο αιώνα και είναι γνωστός για τις αινιγματικές προφητείες του για το μέλλον του Βατικανού. Η έντονη κινητικότητα που παρατηρείται αυτό το διάστημα στο παλαιό ζήτημα της Ένωσης των Εκκλησιών, σε πολλούς φέρνει στο νου την γνωστή προφητεία του Αγίου Μαλαχία περί της εξαφάνισης του Βατικανού. Μάλιστα κάποιοι θεωρούν ότι ο παρών Πάπας είναι ο προτελευταίος, πριν τον αινιγματικό «Πέτρο» που θα είναι ο τελευταίος Ποντίφηκας... Ο σημερινός Πάπας πιστεύεται ότι αναφέρεται με την κρυπτογραφική φράση «για τη δόξα της ελιάς» που υπονοεί ότι στην εποχή του ο Ελληνισμός ή η Ορθοδοξία, μετά από κάποια περιπέτεια θα σταθεί εκεί που του αξίζει.

***

Αποφράδες μέρες…

Κατά μία παράξενη συγκυρία όποτε έγιναν συμφωνίες δογματικού τύπου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών και παρακάμφθηκαν τα «παραδεδομένα» ακολούθησαν τραγικές συμφορές για τον Ελληνισμό:

· Η Σύνοδος Φλωρεντίας Φεράρας (1489) σηματοδότησε την Άλωση της Πόλης (1453) (Φώτο 1, ο Πορθητής εισέρχεται στην Πόλη από την πύλη του Ρωμανού)·

· Το 1920 το Πατριαρχείο εξέδωσε εγκύκλιο αναγνωρίζοντας εκκλησιαστική υπόσταση στους αλλόδοξους Χριστιανούς. Ακολούθησε η Μικρασιατική Καταστροφή (Φώτο 2, Η Σμύρνη καίγεται τον Αύγουστο του 1922).

· Το 1948 εκλέγεται ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και κάνει πρωτοφανή ανοίγματα προς τους Παπικούς. Τον Σεπτέμβριο του 1965, παρ' όλη την στήριξη του από τους Αμερικανούς, γίνεται το τρομαχτικό πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης και ακολουθεί ο ξεριζωμός 250.000 ψυχών (φωτό 3).

Στη φωτό 4 η αφίσα της ταινίας Φθινοπωρινή Οδύνη που αναφέρεται στα γεγονότα του 55 και συγκλόνισε πρόσφατα την Τουρκία γεμίζοντας πικρία τον τουρκικό λαό.

· Το 1965 έγινε η άρση των αναθεμάτων με τους Παπικούς και δέκα χρόνια αργότερα ακολούθησε η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο (φωτό 5, 6,7).

***

Επίμαχες φωτογραφίες...

Πάνω: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης με τον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου της Γροιλανδίας και ιθαγενείς Εσκιμώους, καθώς και θρησκευτικούς ηγέτες Ρωμαιοκαθολικών, Ευαγγελικών,   Λουθηρανών,   Ιουδαίων,   Σιντοϊστών, Βουδιστών, Ινδουιστών και Μουσουλ μάνων (Σιιτών και Σουνιτών), στο 7ο Συμπόσιο για την Ευαισθητοποίηση των Λαών της Γης υπέρ της Αρκτικής.

Κέντρο: Με τον Ινδουιστή Πρωθιερέα Σρι Σρι Σουγκουνέντρα θιίρθα Σουαμίτζι σε διαθρησκευτική Σύνοδο που έγινε στην Κωνσταντινούπολη.

Κάτω: Ιθαγενής Σαμάνος του Αμαζονίου ευλογεί, υπό το βλέμμα του Πατριάρχη και του Ρωμαιοκαθολικού Επισκόπου, τα νερά του Αμαζονίου, σύμφωνα με το αρχαίο τελετουργικό της φυλής του, στα πλαίσια του 6ου Εν Πλω Οικολογικού Συμποσίου υπέρ του Αμαζονίου ποταμού (2006). Ο Πατριάρχης επικρίνεται από ορισμένους Ορθόδοξους και τους Παλαιοημερολογίτες ότι με τέτοιου τύπου συναντήσεις του, προωθεί έναν διαθρησκευτικό συγκριτισμό και ένα οικουμενιστικό σχέδιο για τη δημιουργία πανθρησκείας που θα αποτελεί την «παναίρεση».

Ωστόσο, οι κινήσεις σεβασμού του προς όλους τους ανθρώπους και ειδικά τους ιθαγενείς λαούς τον έχουν καταστήσει πάγκοσμια προσωπικότητα, διεθνή ακτιβιστή και κεντρικό πρόσωπο στον παγκόσμιο αγώνα για την προστασία της φύσης και του περιβάλλοντος και αναβάθμισαν τον ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου διεθνώς. Σε κάθε συνάντηση δεν παραλείπει στην ομιλία του να κάνει Ορθόδοξη ομολογία πίστεως και να καθιστά την Ορθόδοξη θεολογία γνωστή διεθνώς. Ταυτόχρονα, εμφανίζει ένα πρόσωπο της Ορθοδοξίας προστατευτικό για τους ιθαγενείς λαούς και το περιβάλλον σε μία εποχή που όλες οι άλλες θρησκείες δείχνουν να τα υποτιμούν.

Για τη δραστηριότητα του αυτή, ο Οικουμενικός Πατριάρχης τιμήθηκε με το γνωστό ως πράσινο «Νόμπελ» (οικολογικό βραβείο της οργάνωσης Sophie), καθώς και με πολλά άλλα βραβεία οικολογικών οργανώσεων, όπως και από τον ΟΗΕ με το βραβείο «Υπέρμαχοι της Γης» μαζί με άλλες έξι κορυφαίες προσωπικότητες του κόσμου.

***

Επίμαχες φωτογραφίες

Ο Πατριάρχης με:

1.  την Αιδεσιμωτάτη Bernice Powell Jacskon, πρόεδρο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών Βορείου Αμερικής και μέλος της Ενωτικής Εκκλησίας του Χριστού, η οποία έχει αναγνωρίσει την ιερότητα του γάμου των ομοφυλοφύλων και έχει θεσπίσει μάλιστα και ειδικά λειτουργήματα γι' αυτούς.

2.     Κόπτες, Ισραηλίτες και Μουσουλμάνους θρησκευτικούς εκπροσώπους.

3.  Μουσουλμάνους θρησκευτικούς εκπροσώπους, παρουσία του Πατριάρχη Αντιοχείας κ. Ιγνατίου.

4. Τον ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, στα εγκαίνια του Ορθόδοξου Ναού του Αγίου Νικολάου στην Αβάνα.

Οι τολμηρές συναντήσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη με ηγέτες και εκπροσώπους άλλων θρησκειών και άθεους πολιτικούς ηγέτες έχουν χαρακτηριστεί από κάποιους Ορθοδόξους ως «συμπροσευχές» και «συγχρωτισμό!» με αιρετικούς, αλλόθρησκους και αντί-θρησκους τις οποίες καταδικάζουν οι ιεροί κανόνες. Ωστόσο, αποτελεί αναντίρρητο γεγονός ότι με τις κινήσεις αυτές, το Οικουμενικό Πατριαρχείο καθορίστηκε ως μέγιστος γεωπολιτικός παράγων διεθνώς, αναβαθμίστηκε ο πρωταγωνιστικός του παγκόσμιος ρόλος και καθιερώθηκε ως αναγκαίος διεθνής συνομιλητής και γνωμηγήτωρ σε κάθε παγκόσμια συνάντηση ή κρίση.

***

Η επίσκεψη του Πάπα της Ρώμης Βενέδικτου στην Κωνσταντινούπολη και η συνάντηση του με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τον οποίο και αναγνώρισε ως «Οικουμενικό», ξεσήκωσε κύματα οργής και πανικού μεταξύ των φανατικών Ισλαμιστών και των παντουρκιστών.

Η συνάντηση, παρ' όλες τις αποστάσεις που μπορεί να πάρει κανείς θεολογικά από αυτήν, υπήρξε μία τεράστια γεωπολιτική επιτυχία της παγκόσμιας ελληνικότητας και ένα τρομερό χτύπημα κατά της πάγιας τουρκικής πολιτικής που θέλει τον Οικουμενικό Πατριάρχη ως θρησκευτικό αρχηγό μόνο των Ρωμιών της Πόλης.

***

Στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννη θεριστή στη Μεγάλη Ελλάδα - Καλαβρία. Μοναστήρι το οποίο συνέβαλε στην αφύπνιση της ελληνικής και βυζαντινής συνείδησης των κατοίκων της περιοχής. Ο ίδιος ο Πατριάρχης τη χαρακτήρισε ως "δόξα και κλέος της Ιεράς Μητροπόλεως της Ιταλίας». Στη δε Κατάνη δήλωσε ομολογιακά για την Ορθοδοξία: «Η Αλήθεια δεν κυρήσσεται εξουσιαατικώς αλλά σταυρικώς κατά το παράδειγμα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού». Η δήλωση αυτή έφερε μεγάλο μούδιασμα σε πολλούς Ρωμαιοκαθολικούς γιατί διέγνωσαν το... υπονοούμενο για το Βατικανό.

Στην ίδια περιοδεία, ο προεξάρχων του Οικουμενικού θρόνου δε δίστασε να ονομάσει το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως «Πρωτόθρονο», να τονίσει ότι μέχρι πριν από 500 χρόνια η νότια Ιταλία αποτελούσε επαρχία του και αποκάλεσε τους Ρωμαιοκαθολικούς επισκόπους ως «Επισκόπους εν τη πόλη ταύτη» και όχι «Επισκόπους της πόλεως ταύτης», επαναδιεκδικώντας έτσι την κανονικότητα της Ορθοδοξίας στην περιοχή.

Στη φωτογραφία, ο Πατριάρχης με τη σύζυγο και τις κόρες του γράφοντος.

Άλλη μία επίμαχη φωτογραφία που έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον ως απόδειξη μιας νέας οικουμενιστικής πολιτικής του Οικουμενικού Πατριαρχείου: Ο «λειτουργικός» εναγκαλισμός του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον Πάπα της Ρώμης. Πάντως, παρότι μπορεί αυτό να θεωρηθεί στοιχείο συλλείτουργου, πραγματικό συλλείτουργο δεν τελείται στα κανονικά πλαίσια της Εκκλησίας από την ώρα που δεν υπάρχει «κοινόν ποτήριον». Δεν είναι όμως, λίγοι εκείνοι που πιέζουν ασφυκτικά τον Πατριάρχη να προχωρήσει στο «κοινόν ποτήριον», επικαλούμενοι την πιθανή υποβάθμιση του Οικουμενικού Πατριαρχείου αν δεν το κάνει...

***