Την άλλη μέρα με σταμάτησε στο δρόμο ένας γέρος για να μου πει "συγχαρητήρια". Χάρηκα. Πάντοτε θυμάμαι τα λόγια του φίλου συγγραφέα και εκδότη των Εκδόσεων των Φίλων, "Γιατί δημοσιεύεις στις εφημερίδες; Για να κάνεις εχθρούς;". Να που δεν κάνεις μόνο εχθρούς, αλλά και φίλους.

Αργότερα, ο γέρος συνέχισε να με χαιρετάει όταν με έβλεπε στο δρόμο. Στο τέλος διέκοψε τους χαιρετισμούς. Ίσως περίμενε ότι με το να γράψει η εφημερίδα, θα βελτιωνόταν κάπως η κατάσταση των γέρων, αλλά απογοητεύθηκε, γιατί δεν έγινε τίποτα.

Ίσως να έχει δίκιο ο συμμαθητής μου, ο Σταύρος, που δεν του αρέσει το γράψιμο αυτού του είδους, δηλαδή της επισήμανσης των προβλημάτων, χωρίς να προτείνονται λύσεις: "Γράφετε, γράφετε," λέει" αλλά κανένας σας δεν προτείνει λύσεις. Γιατί γράφετε αυτά που είναι γνωστά σε όλους;".

Την ίδια απορία με το Σταύρο είχα κι εγώ, αλλά δεν είναι σωστή. Με αυτή τη λογική πρέπει και να μην μιλάμε για όσα προβλήματα δεν λύνονται. Το να μελετάει κανείς ένα πρόβλημα, ακόμα κι αν δεν έχει να προτείνει λύσεις είναι νίκη γιατί το θυμάται.

Χώρια του ότι όταν μιλάει κανείς για κάτι, στην πραγματικότητα μιλάει για τον εαυτό του. Γράφω π.χ. για την μανία των Λαρισαίων αρχόντων να οικοδομούν σε προαύλια σχολείων, εκκλησιών, και γενικά σε κάθε ελεύθερο χώρο, αν και η Λάρισα είναι σεισμογενής περιοχή.

Οπωσδήποτε δεν θέλω να πω πράγματα που τα ξέρουν καλύτερα από μένα αφού και η στοιχειώδης λογική λέει ότι πρέπει να μείνουν μερικοί χώροι ελεύθεροι για να καταφύγει ο κόσμος σε περίπτωση σεισμού.

Θέλω κυρίως να εκφράσω την αγωνία μου επάνω σ΄ αυτό το θέμα, γιατί αν δεν βγάζουμε έξω αυτό που έχουμε μέσα μας και μας ενοχλεί, αργά ή γρήγορα αυτό το πράγμα θα μας αρρωστήσει.

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου