Μετεκλήθη στήν ἀνέσπερο Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὁ ἀκατάβλητος, ἀνυποχώρητος, ἀσυμβίβαστος καί ὀτρηρός ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ μεγαλόπνοος καί βαθυνούστατος Θεολόγος, Ἱεραπόστολος καί ἄφθαστος γνώστης τοῦ ἕλληνος λόγου μακαριστός Νικόλαος Σωτηρόπουλος, πνευματικό ἀνάστημα τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Φλωρίνης κυροῦ Αὐγουστίνου, , διά τόν ὁποῖον δυνάμεθα δίχα ὑπερβολῆς νά εἴπωμεν ὅτι ἀνεδείχθη ἐν ὑστέροις χρόνοις διδάχος τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους καί μάρτυρας τῆς Ἀληθείας, ὁ ἔργῳ καί λόγῳ μισήσας τά ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν.

Ὁ θεσπέσιος καί πεφωτισμένος νοῦς του πού χαριτώθηκε ἀπό τάς ἀκτίστους ἐνεργείας τοῦ Παναγίου Θεοῦ, συνέγραψε ἀνυπερβλήτου δυνάμεως θεολογικάς πραγματείας μέ κορωνίδα τό μνημειῶδες ἔργο «Ἰησοῦς-Γιαχβέ» καθώς καί τούς 4 τόμους ἑρμηνείας δυσκόλων χωρίων τῆς Γραφῆς, ἑρμηνεία τῆς Καινῆς Διαθήκης καί πλῆθος ἄλλων ἐξαιρέτων συγγραφῶν.

Ὡς πολυτίμητο θησαυρό εἶχε τήν ἄφθαστο παρθενία τοῦ βίου του καί ὡς φωτεινό ὁδοδείκτη καί μέντορα τῆς ζωῆς του τόν «ἡρωϊκότερο τῶν Ἁγίων καί Ἁγιώτερο τῶν ἡρώων» Μ. Ἀθανάσιο τοῦ ὁποίου μιμητής κατά πάντα ἀπέβη.

Τυγχάνω αὐτήκοος μάρτυς τῶν ἀπόψεων πού κατεδίκασε ὁ μεταστάς καί καταθέτω μέ τήν πολυχρόνιο ἐμπειρία τῆς ἐνασχολήσεώς μου στήν Ἐκκλησιαστική Δικαιοσύνη καί τῆς ἐπιγνώσεως τῆς σοβαρότητος καί τῆς εὐθύνης μου ἐνώπιον τῆς κρίσεως τοῦ Παναγίου Θεοῦ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀλλά καί ἐν τῇ προσωπικῇ μου κρίσει ἐν τῇ ὥρᾳ τῆς ἐξόδου μου ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ὅτι ἡ κανονική αὐτοῦ δίωξη καί καταδίκη ἦτο ἱεροκανονικῶς ἀλλά καί οὐσιωδῶς ἐνώπιον τοῦ Παναγίου Θεοῦ ἀνεπέρειστος, ἀβάσιμος καί ἀπαράδεκτος, διότι ὁ διωχθείς διά τοῦ λόγου του καί τῆς μαρτυρίας του ἀπέτρεψε  τήν διασπορά κακοδόξων ἀπόψεων διά τό ὑπερύμνητο πρόσωπο τοῦ ἐνσαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου. Ἐπιπροσθέτως ἡ πρόσαψη σέ αὐτόν τοῦ κανονικοῦ ἐγκλήματος τῆς εἰσπηδήσεως ἦτο παντελῶς ἀνυπόστατος διότι δέν εἶχε οὐδεμία κανονική θεμελίωση καί στοιχειοθέτηση ἐφ’ ὅσον τό κανονικό αὐτό ἀδίκημα διαπράττεται μόνον ὑπό φορέων τοῦ Ἐπισκοπικοῦ λειτουργήματος (ΙΔ΄ Ἁγ. Ἀποστόλων, ΙΕ΄ Α΄ Οἰκουμ. Συνόδου, Ε΄ Δ΄Οἰκουμ. Συνόδου, Ις΄ Ἀντιοχείας). Συνεπῶς δίχα κανονικῆς προβλέψεως δέν ὑφίστατο ἡ δυνατότης προσάψεως ἑνός τέτοιου βαρυτάτου ἀδικήματος εἰς ἕναν λαϊκόν. Εἰρήσθω δέ ὅτι τό ὁμοειδές παράπτωμα τοῦ πρεσβυτέρου κανονικῶς προβλέπεται καί κολάζεται ὡς παρ’ Ἐνορίαν πρᾶξις.

Τό ἱλαρόν τοῦ σκηνώματος τοῦ μακαριστοῦ Νικολάου Σωτηροπούλου καί τό χαρίεν τοῦ προσώπου του ὡς καί ἡ εὐλογία τῆς μοναχικῆς εὐκαμψίας πού εἶχε καταδεικνύουν καί στόν πλέον δύσπιστο ὅτι ὁ μακάριος δοῦλος τοῦ Θεοῦ ἤδη προγεύεται τῆς αἰωνίου δόξης καί ὅτι τελικός κριτής ὅλων μας εἶναι ὁ «ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς Κύριος».

Εἴη ἡ μνήμη αὐτοῦ αἰωνία!

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ