Μια ιστορία από την Άπω Ανατολή λέει πως ένας ζωγράφος ανέλαβε να κάνει έναν πίνακα με θέμα τον κήπο, όπως φαινόταν από το παλάτι κάποιου πλουσίου άρχοντα. Ύστερα από πολλές μέρες καλλιτεχνικής εργασίας, ο ζωγράφος τελείωσε το έργο του. Δεν είχε τραβήξει ούτε μια γραμμή. Που είναι ο πίνακας; ρώτησε ο άρχοντας. Ο πίνακας είναι μπροστά σας, είπε ο ζωγράφος, και έδειξε στον άρχοντα τον κήπο του.

Με την ίδια φιλοσοφία έγινε στη Λάρισα έκθεση ζωγραφικής με σκουπίδια. Η κεντρική ιδέα ήταν να μην γίνει η παραμικρή διευθέτηση των σκουπιδιών.

Υπάρχουν πάμπολλες τέτοιες περιπτώσεις τέχνης και επιστήμης που μαρτυρούν την απουσία του ανθρώπου. Η ανθρωπότητα είναι περιττή. Άρχισε με την καταραμένη τέχνη. Συνεχίστηκε με την εργασία και συνεχίζεται με την πολιτική.

Νομίζω ότι η φιλοσοφία αυτή δεν είναι παρά ο θετικισμός, η αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι μηχανή.

Όλα αυτά δεν έχουν παρά την αξία της έκπληξης. Όταν πια κανείς δεν εκπλήσσεται (το παράλογο στην τέχνη γίνεται λογικό στη ζωή), κανένας δεν νιώθει και τη χαρά που προσφέρει η τέχνη.

Αν κόψω μια σελίδα ενός βιβλίου καθέτως και την ενώσω με μια άλλη θα σχηματιστούν φράσεις οπωσδήποτε. Μερικές θα μοιάζουν με τις μεταφορές της σύγχρονης ποίησης.

Ο τρόπος, θα μου πείτε, είναι του Μπέκετ. Είναι ο άνθρωπος σ΄ αυτό ή είναι η μηχανή;

Έχει αυτή η τέχνη καμιά αναφορά στο Λόγο;