"Δοκιμάζουμε στην πορεία, με γνώμονα το "μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού", κι επιλέγουμε αυτό που πρακτικά ο Κύριος επιδοκιμάζει."

Περπατώντας μερικές ώρες στο νότιο μέρος της Καλύμνου σκαρφάλωσα σ΄ ένα βράχο, όπου έμενε μια ασκήτρια. Εξήντα χρόνια δεν είχε φύγει από εκεί. Το κελί της ήταν τόσο μικρό που μόνο μπουσουλώντας μπορούσες να μπεις. Το ίδιο μικρό ήταν και το εκκλησάκι της.

Ο βατός τόπος όπου φύτρωνε λίγο χορτάρι στη σκιά του μοναδικού δέντρου δεν ήταν μεγαλύτερος από πενήντα τετραγωνικά μέτρα. Η ασκήτρια ήταν τόσο μικρόσωμη που ο χώρος της θα της φαινόταν μεγάλος και θα της περίσσευε. Η ασκήτρια τρεφόταν με ό,τι έστελνε ο Θεός με κάποιος ψαρά, που τύχαινε να αράξει για λίγο στο στενό ορμίσκο, κάτω χαμηλά στη θάλασσα.

Δεν πιστεύω να ανέβαινε κανείς επάνω να της πάει τροφή. Θα χρειαζόταν να κοπιάσει τόσο για να ανεβεί και να κατεβεί που δεν θα του έμεναν άλλες δυνάμεις να γυρίσει στην Πόθια. Άλλωστε δεν υπήρχε ούτε κάποιος κατσικόδρομος, εκτός από ατέλειωτα βράχια. Ο μόνος τρόπος να πας εκεί είναι να περπατήσεις κάμποσες ώρες μακριά από το γυναικείο μοναστήρι της Ευαγγελίστριας.

Πώς θα μπορούσε να βαστάξει κανείς να ζει μόνος εξήντα χρόνια σε μια μικρή λωρίδα γης , αν δεν είχε την επιδοκιμασία του Κυρίου; Έτσι όπως ήταν αφύλακτο το μέρος ο άέρας και ο ήλιος έγδερναν τους βράχους και τη μικρή σπιτακούλα με το εκκλησάκι, που άντεχε χάρις στο μικρoσκοπικό της μέγεθος.