"Και αυτός μόνος επί της γης". Ήταν βράδυ. Ο Ιησούς ήταν μόνος στην στεριά. Οι μαθητές Του επέβαιναν στο πλοίο που ήταν στο μέσο της θάλασσας. Τους είδε τότε να παιδεύονται κωπηλατώντας για να βγουν στη στεριά γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος.    

   Κατά τα ξημερώματα ήρθε ο Ιησούς σ΄ αυτούς περπατώντας επάνω στη θάλασσα και έκανε να τους προσπεράσει. Οι μαθητές Του όταν τον είδαν να περπατάει επάνω στη θάλασσα, νόμισαν ότι είναι φάντασμα κι έβαλαν τις φωνές, γιατί τον είχαν δει όλοι και τρόμαξαν.

       Όταν διαβάζω κάποιο κομμάτι από το Ευαγγέλιο, πάντοτε κάτι διαφορετικό θα με συγκινήσει.Όπως τώρα που την προσοχή μου τράβηξαν αυτά τα λόγια,"και αυτός μόνος επί της γης".      

       Ο Ευαγγελιστής διηγείται το περιστατικό αυτό με λέξεις, που δεν έχουν σκοπό να περιγράψουν την εξωτερική πλευρά των πραγμάτων. Δεν πιστεύω ότι θα σταθεί κανείς μόνο στις πληροφορίες για την τρικυμία στη θάλασσα σαν να διαβάζει για μια οποιαδήποτε τρικυμία.

       Κάθε φορά που διαβάζω αυτά τα λόγια νιώθω την ίδια κατάπληξη και θαυμασμό:"Οι δε ιδόντες αυτόν περιπατούντα επί της θαλάσσης έδοξαν φάντασμα είναι και ανέκραξαν. πάντες γαρ αυτόν είδον και εταράχθησαν. Και ευθέως ελάλησεν μετ΄αυτών και λέγει αυτοίς. Θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε. Και ανέβη εις το πλοίον προς αυτούς, και εκόπασεν ο άνεμος. Και λίαν εκ περισσού εν εαυτοίς εξίσταντο και εθαύμαζον. ου γαρ συνήκαν επί τοις άρτοις, ην γαρ αυτών η καρδία πεπωρωμένη.

       "Ο Ιησούς μόνος επί της γης", "ο Ιησούς περιπατών επί της θαλάσσης", "πάντες γαρ είδον αυτόν και εταράχθησαν". Νόμισαν ότι είναι φάντασμα. Δεν είχαν καταλάβει τί είχε συμβεί πραγματικά με τους άρτους. Αυτά τα λόγια δε μοιάζουν σαν μια προφητεία, μια παραβολή ή μια μεταφορά; Με τι αγωνία γράφει ο Απόστολος Παύλος για την οδύνη του, για να "μορφωθεί" μέσα μας ο Χριστός!