Όταν ο λοχαγός Ντρέϋφους αγωνιζόταν να άρει την αδικία που έγινε είς βάρος του (δικαστική πλάνη), του απαντούσαν όπως οι Φαρισαίοι:  ' Συμφέρει να χαθεί ένας άνθρωπος για να σωθεί ο λαός» .Συμφέρει να μην χάνουμε τον καιρόν μας με την άρση της αδικίας ενός προσώπου και να ασχολούμαστε με την άρση της αδικίας εις βάρος του λαού. 

          Αλλά αυτός που δεν νοιάζεται για  την αδικία του πλησίον του , που τη βλέπει,  το ίδιο δεν θα νοιαστεί και για την αδικία των πολλών  που δεν τη  βλέπει. Γι'    αυτούς που σκέφτονται και ενεργούν έτσι ισχύει η παροιμία: «Τον λύκο τον βλέπουν τον τορό γυρεύουν».

           Ο Γάλλος συγγραφέας Εμίλ Ζολά δεν ήταν υποκριτής. Πολέμησε την αδικία που έβλεπε στο πρόσωπο του λοχαγού Ντρέϋφους, γιατί πίστευε ότι η αδικία στο πρόσωπο του ενός είναι αδικία εις βάρος όλων. 'Ολοι μπορούν να διωχθούν άδικα, όλοι μπορούν να αδικηθούν και να μην μπορούν να βρουν το δίκιο τους, γιατί κανείς δεν ασχολείται με την περίπτωσή τους, επειδή είναι μεμονωμένη περίπτωση.

             Η υποκρισία κρύβει  το πραγματικό κάτω απ΄ το ιδεατό, κάτω από μεγάλες γενικές ιδέες, όπως είναι οι ιδέες του λαού, της  δικαιοσύνης,  της ειρήνης, της ισότητας κ.α. , αλλά όχι για πάντα.. Ο Χριστός είπε στον υποκριτή. «Ου κρυβήσεται πόλις επάνω όρους κειμένη». Το ψέμα και η  υποκρισία  κάποτε θα αποκαλυφθεί. «Αθρόον ο κριτής επελεύσεται και εκάστου αι πράξεις γυμνωθήσονται». «Το ψέμα δεν πολυκαιρίζει», λέει η παροιμία.

            Στην  υποκρισία δε βλέπουμε το πραγματικό, αλλά το φανταστικό. Φαντάσου να πας στο νοσοκομείο για να γιατρευτείς και να σου πουν ότι δεν τους ενδιαφέρει το μεμονωμένο περιστατικό. Το καθήκον τους είναι η υγεία του λαού. Αυτό έγινε στην πραγματικότητα, όχι στο νοσοκομείο, ευτυχώς, αλλά σε παραπλήσια υπηρεσία, που έλαβε την εντολή να  μην ασχολείται με τις μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά μόνο με τις περιπτώσεις των πολλών, από εκατό και πάνω ατόμων!

           Η αντίληψη αυτή κάνει τον πολίτη να συνηθίζει στην ηττοπάθεια.