ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνῃ, ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνῃ εις τον αιώνα » ( Ιω. ια’, 24-26). Σύμφωνα με τα λόγια αυτά του Κυρίου, όποιος έχει το Χριστό έχει τη ζωή και κατά συνέπεια ζει και μετά το θάνατό του.  Αυτό ασφαλώς συμβαίνει, κατά κυριολεξία θα έλεγε κανείς, με την Μητέρα του Κυρίου. Άρα η Παναγία ζει.  Αφού λοιπόν ζει, τι το παράξενο να απευθύνονται προς Αυτήν όσοι λατρεύουν τον Υιόν Της και να της λένε τον πόνο τους; Τι το παράξενο να την μακαρίζουν, σύμφωνα με τα λόγια Της, « ιδού γαρ από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί »( Λουκ. α’, 48); Τι το παράξενο να την τιμούν, αφού ο Θεός την έχει δοξάσει, σύμφωνα με την  υπόσχεσή Του, «τους δοξάζοντάς με δοξάσω »( Α’ Βασ. β’, 30); Τι το παράξενο να της λένε, Υπεραγία Θεοτόκε,  Αειπάρθενε,  Μεγαλόχαρη κ. ά. αφού και ο απεσταλμένος από το Θεό άγγελος την ονόμασε Κεχαριτωμένη; Αυτοί οι χαρακτηρισμοί δε συγκρίνουν ούτε συσχετίσουν την Παναγία με το Θεό, αλλά με τους ανθρώπους, γιατί όπως και αν την ονομάσει κανείς δεν παύει η Παναγία να είναι άνθρωπος. Ο άγγελος της είπε «  Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου· ευλογημένη συ εν γυναιξίν » ( Λουκ. α’, 28). Την ξεχώρισε, δηλαδή από τις άλλες γυναίκες και δεν την ονόμασε Θεά. Ο Θεός είναι Τριαδικός, Αγία Τριάδα, και όχι Αγία τετράδα. Δεν προσβάλλεται  ο Θεός, όταν οι άνθρωποι τιμούν με το δικό τους τρόπο την Μητέρα του Υιού Του την οποία ο Ίδιος ο Θεός εξέλεξε. Όποιοι ενοχλούνται, όταν οι άλλοι τιμούν την Παναγία, αυτοί  βασικά δε θέλουν να ταπεινώνονται. Πάντως ο Πέτρος λέει,  « Ταπεινώθητε ουν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ » (Α’ Πέτρ. ε’, 6).

του Ιωάννη Δήμου

από την ιστοσελίδα του:  www.sostikalogia.com