Έχω μια περίεργη αίσθηση και θέλω να την καταθέσω. Νομίζω ότι είμαστε σε ένα ΙΧ και προσπαθούμε να αποφύγουμε ένα γκρεμό, ενώ είναι πολύ πιο κοντά μας και έρχεται καταπάνω μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα … ένα τραίνο!
Είναι απλά μια … υπόθεση εργασίας. Δεν ισχυρίζομαι ότι τα στοιχεία αυτής της υπόθεσης είναι αποδεδειγμένα, απλά ότι είναι πιθανά (αυτό εξάλλου σημαίνει υπόθεση εργασίας). Ούτε επιθυμώ να πείσω κανένα. Απλά να προβληματίσω.
Η βασική υπόθεση είναι ότι, ενώ φοβούμαστε ότι θα βρεθούμε εκτός Ευρώ και θα πτωχεύσουμε, ξαφνικά θα βρεθούμε μπλεγμένοι με μια τρομερή πολεμική περιπέτεια και δεν θα καταλάβουμε καν τι μας χτύπησε. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.
Ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θα έλθει πρώτο στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, έχουμε φτάσει σε μια κρίση που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας και ταυτόχρονα σε ακυβερνησία.
Αν η Ε.Ε. αποφασίσει να λάβει τα απαραίτητα μέτρα για να σώσει την Ισπανία και την Ιταλία, και μαζί με αυτές τις χώρες και την Ευρωζώνη, τα μέτρα θα είναι τέτοια ώστε θα σωθούμε κι εμείς.
Αυτά τα μέτρα θα πρέπει να περιλαμβάνουν την μετατροπή της Ε.Κ.Τ. σε πραγματική κεντρική τράπεζα της Ευρώπης με ρυθμιστικό ρόλο έκδοση χρήματος, εγγύηση των καταθέσεων σε όλη την Ευρωζώνη και απευθείας δανειοδότηση των Κρατών-μελών από την Ε.Κ.Τ.
Επίσης, τα μέτρα θα πρέπει να περιλαμβάνουν την σύγκλιση και αλληλεγγύη των Κρατών-Μελών με την έκδοση ευρωομόλογων, κοινή πολιτική τιμών και αμοιβών, κοινή φορολογική πολιτική (ώστε να παύσει το ένα Κράτος-Μέλος της Ευρωζώνης να κερδοσκοπεί σε βάρος του άλλου).
Αν αυτά τα μέτρα δεν ληφθούν η δεν ληφθούν εγκαίρως, η Ευρωζώνη και η Ε.Ε. δεν έχουν μέλλον. Οπότε, δεν σωζόμαστε ούτε κι εμείς. Τι μπορούμε να κάνουμε ενόψει αυτών ώστε να περάσουμε τα δεινά όσο γίνεται πιο ανώδυνα είναι γνωστό. Χρειάζεται εθνική ομοψυχία (που σημαίνει και κάτω τα χέρια από την Εκκλησία, τις Ένοπλες Δυνάμεις και την Δικαιοσύνη) και μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και ανασυγκρότησης. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα, αυτό φαίνεται ακατόρθωτο, γιατί «των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδωμεν» (με άλλα λόγια, «ο καθένας το χαβά του»)!
Είναι σαφές ότι ούτε η Ν.Δ. ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να συγκεντρώνουν αυτοδύναμη πλειοψηφία 151 βουλευτών. Αλλά και αν αυτό γινόταν, η αυτοδύναμη πλειοψηφία δεν φτάνει πια για να κυβερνηθεί η Χώρα αποτελεσματικά. Απαιτείται η ευρύτερη δυνατή πλειοψηφία. Και αν αυτή βρεθεί, απαιτείται συμφωνία σε ένα πρόγραμμα το οποίο θα βγάλει την Χώρα από την κρίση.
Δεν εννοώ να λυθούν τα προβλήματα άμεσα, να αναβληθούν οι (ανεξάρτητα από το μνημόνιο απαραίτητες) διαρθρωτικές αλλαγές η να παύσει η λιτότητα. Αλλά εννοώ ότι χρειάζεται να δοθεί στον λαό μια προοπτική, μια ελπίδα ότι θα πιάσουν τόπο οι θυσίες του, ότι οι θυσίες θα μοιρασθούν πιο δίκαια και θα είναι αποτελεσματικές.
Αν αυτά δεν γίνουν, οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν προκύψει από τις εκλογές δεν μπορεί να επιτύχει και έτσι θα είναι βραχύβια, και θα οδηγηθούμε σε νέες εκλογές η άλλες περιπέτειες, εκτός αν εμφανιστεί ένας Ζορμπάς, όπως εκείνος που μετά το κίνημα στο Γουδί το 1907, έφερε τον Βενιζέλο, πράγμα που δεν φαίνεται μεν πιθανό, αλλά δεν είναι και εντελώς απίθανο. Ο Ελληνισμός δεν στερείται προσώπων. Άλλο αν το παρόν σεσηπός πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να τους γεννήσει η να τους επιτρέψει να εμφανιστούν.
Εδώ πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και κάποιους άλλους παράγοντες. Πρώτα, ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας δεν φαίνεται να έχουν βρει ακόμη τα στοιχεία μιας κοινής πολιτικής για την αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης. Ιδέες υπάρχουν. Συμφωνία δεν φαίνεται να υπάρχει ακόμη. Αυτή την συμφωνία πρέπει να αναζητήσουμε, συμβάλλοντας στην ευρωπαϊκή συζήτηση. Για να γίνει αυτό, όπως σωστά λέγεται, πρέπει να έχουμε κυβέρνηση και να υπάρχουμε!
Έπειτα, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας ότι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, οι εταίροι μας δεν έκαναν απλά λάθος στο οικονομικό πρόγραμμα που μας συνέστησαν (το οποίο αποτυγχάνει και στην Ισπανία, που αντίθετα από μας, το τηρεί απαρέγκλιτα), αλλά βαρύνονται και με ενδεχόμενο δόλο, τουλάχιστον, για την επιδείνωση της κρίσης και την ακυβερνησία στην οποία έχουμε φτάσει.
Εννοώ ότι, αν δεν επεδίωξαν αυτή την επιδείνωση της κρίσης και την ακυβερνησία (όπως επεδίωξαν και επιδιώκουν οι νεοσυντηρητικοί, δηλαδή φιλοπόλεμοι, ιέρακες των Η.Π.Α. το χάος στο Ιράκ και την Μέση Ανατολή), την προέβλεψαν (η όφειλαν και μπορούσαν να την είχαν προβλέψει) και την αποδέχθηκαν, «καίγοντας» και την Ν.Δ. με την συμμέτοχη της στην κυβέρνηση Παπαδήμου κάτω από την απειλή της εξόδου από την Ευρωζώνη η και την Ε.Ε., και την δέσμευση της με ένα αποτυχημένο και απαράδεκτο μνημόνιο.
Και αν το σχέδιο «Πυθία» (αποσταθεροποίηση της Χώρας και απόπειρα δολοφονίας Καραμανλή), για το οποίο έχει ήδη ασκηθεί ποινική δίωξη κατά αγνώστων, έχει βάση, κάποιοι «φίλοι» μας έριξαν την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή και έφεραν την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, ο οποίος φαίνεται είχε αποφασίσει να φέρει την Ελλάδα δεμένη χειροπόδαρα στο Δ.Ν.Τ. ήδη πριν από τις εκλογές του 2009. Αποτέλεσμα η σημερινή κρίση (στο βαθμό τουλάχιστον που γίναμε η αιχμή του δόρατος της κρίσης που κατά δήλωση τους επεδίωξαν οι επώνυμες αγορές των Ρότσιλντ και Ρόκφελλερ για να φέρουν τις παγκόσμιες αλλαγές που επιθυμούν), αλλά και η συμμαχία με το Ισραήλ.
Αυτή η συμμαχία είναι το άλλο δεδομένο το οποίο οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας (αυτό είναι το τραίνο για το οποίο μίλησα στην αρχή). Όταν (και όχι αν) το Ισραήλ επιτεθεί στο Ιράν, θα βρεθούμε μπλεγμένοι σε μια τεράστια περιπέτεια (οι ασκήσεις της Ισραηλινής αεροπορίας γίνονται ήδη με την συνεργασία μας μεταξύ Ισραήλ και Κρήτης, όση είναι η απόσταση ανάμεσα στο Ισραήλ και τους στόχους του …).
Η ελπίδα όσων τουλάχιστον θεωρούν τον πόλεμο αυτό ένα τεράστιο λάθος είναι θα περιοριστεί στο Ιράν. Αν όμως αυτό δεν επιτευχτεί, οι συνέπειες δεν μπορούν να προβλεφτούν. Όμως, είναι πολύ πιθανόν να είναι τόσο τρομακτικές ώστε να κάνουν και μας και τους Ευρωπαίους (και όχι μόνο) να ξεχάσουμε την οικονομική κρίση ως ένα … «μικρό» πρόβλημα του παρελθόντος (η σύνοδος των πρεσβυγενών πατριαρχείων της Ανατολής μίλησε για ένα μακρύ και βαρύ χειμώνα για τους Χριστιανούς της Μ. Ανατολής, καθώς και για μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών).
Και αν αυτό δεν γίνει με τον πόλεμο Ισραήλ-Ιράν, πάλι δεν έχουμε γλυτώσει τα χειρότερα (ένα δεύτερο τραίνο που έρχεται καταπάνω μας). Η συμμαχία Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και τουλάχιστον την ανοχή της Μόσχας μπορεί να αλλάξει ριζικά τα γεωστρατηγικά δεδομένα στην περιοχή μας σε βάρος της Τουρκίας. Πιστεύει κανείς ότι η νεοοθωμανική Τουρκία (η Κεμαλική Τουρκία είναι στο περιθώριο η στη φυλακή) δεν θα αντιδράσει δυναμικά η ότι αυτή η δυναμική αντίδραση δεν μπορεί να προκαλέσει ένα γενικότερο πόλεμο με πιθανή ανάμειξη της Ρωσίας και των Η.Π.Α.;
Και μόνο μια μικρή δυνατότητα να υπάρχει για να γίνουν όλα αυτά σαν αποτέλεσμα του πολέμου Ισραήλ-Ιράν, η Ελλάδος-Τουρκίας, η προτεραιότητα μας πρέπει να είναι η πολεμική προετοιμασία. Αυτό σημαίνει πρώτα από όλα σφυρηλάτηση της ενότητας του λαού και του έθνους (συμπεριλαμβανομένου του Αποδήμου Ελληνισμού) με μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και αλληλεγγύης. Σημαίνει επίσης και εντατικοποίηση της στρατιωτικής εκπαίδευσης του λαού-στρατού, αλλά και ένα στοχευόμενο πρόγραμμα εξοπλισμών με την βοήθεια του αποδήμου Ελληνισμού που θα είναι σύμφωνο με το δόγμα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της Χώρας, βασικό στοιχείο του οποίου είναι βέβαια η προστασία της εδαφικής μας ακεραιότητας συμπεριλαμβανόμενων των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο και την ΑΟΖ.
Και αν αυτά γίνουν, θα αντιμετωπίσουμε και την οικονομική κρίση. Αυτή την υπόθεση τελικά θα ήθελα λοιπόν να προτείνω, ότι δηλαδή στις 17 Ιουνίου ενδέχεται να εκλέγουμε την κυβέρνηση που θα οδηγήσει την Ελλάδα, όχι απλά εντός η εκτός Ευρώ (αυτό δεν πιστεύω ότι θα γίνει γιατί η Ευρώπη είναι έτοιμη να διαπραγματευτεί ακόμη και τις αλλαγές που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γιατί άλλες εξελίξεις θα επέλθουν πιο ραγδαία), αλλά την κυβέρνηση που θα κληθεί να προετοιμάσει και να οδηγήσει την Χώρα σε ένα αναπόφευκτο πόλεμο. Κι ενώ συγκεντρωνόμαστε στο θέμα του Ευρώ, άλλο κακό θα μας βρει προτού καταλάβουμε καν από πού μας ήλθε. Ελπίζω λοιπόν να συμπεριλάβουμε και αυτή την υπόθεση στην σκέψη μας όταν θα οδεύουμε προς τις κάλπες και να ψηφίσουμε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και ανασυγκρότησης. Αν τα επόμενα κυβερνητικά σχήματα αποδειχτούν κατώτερα των περιστάσεων, τότε μόνο ένας Ζορμπάς κι ένας Βενιζέλος μας σώζουν. Ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν θα χρειαστεί η, αν χρειαστεί, θα γίνει προτού συμβεί ένα νέο 1897…
