από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com

Όπως είναι γνωστό, από τα μάτια των ανθρώπων πολλές φορές εξέρχονται δάκρυα για πολλούς και ποικίλους λόγους. Εδώ δε θα  ασχοληθούμε με όλα τα δάκρυα παρά μόνο  με τα δάκρυα που προέρχονται από τον έλεγχο της συνείδησης, και με τα δάκρυα της μετάνοιας. Υπάρχει διαφορά μεταξύ τους; Πώς μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε; Πήρε αυτή την τροπή το θέμα, γιατί έχει τεθεί σχετικό ερώτημα. Ας γράψουμε λοιπόν τα παρακάτω, αρχίζοντας από τη συνείδηση.

Η συνείδηση, όταν ενεργεί   πριν από μία καλή ή  κακή πράξη, ονομάζεται προηγούμενη, και ανάλογα με την  πράξη, προτρεπτική ή αποτρεπτική.  Όταν  όμως ενεργεί μετά από μία καλή ή κακή πράξη, ονομάζεται επόμενη, και ανάλογα με την πράξη, επιδοκιμαστική ή αποδοκιμαστική. Σύμφωνα με αυτά, η συνείδηση, όταν  βέβαια είναι υγιής, μετά την αμαρτία ενεργεί ως αποδοκιμαστική και ελέγχει αυτόν που έκανε την αμαρτία. Αυτός ο έλεγχος, ανάλογα με το μέγεθος του κακού που έγινε και με την ευαισθησία αυτού που το   έκανε, μπορεί να είναι λίγο ή πολύ ενοχλητικός.  Μπορεί  να χτυπάει τον αμαρτωλό λίγο ή πολύ, δηλαδή να τον τύπτει, γιατί το χτυπώ λεγόταν και τύπτω. Αυτές είναι οι τύψεις της συνειδήσεως. Από τον έλεγχο της συνείδησης είναι δυνατό να δημιουργηθούν στον άνθρωπο πολλά και σοβαρά προβλήματα τα οποία προφανώς δεν είναι δυνατό ούτε υπάρχει λόγος να εκτεθούν εδώ.

 Εδώ ας πούμε μόνο ότι δεν αποκλείεται αυτός που έκανε την  αμαρτία να ξεσπάσει ακόμα και σε δάκρυα, πιεζόμενος από τον έλεγχο της συνείδησης. Αυτά  τα δάκρυα όμως δεν είναι δάκρυα μετάνοιας, αν βέβαια      ο άνθρωπος  δεν έχει πρόθεση και διάθεση να μετανοήσει, αλλά λέει καλά έκανε και έκανε το κακό που έκανε. Τα δάκρυα αυτά, αν υπάρξουν, μπορεί να προέρχονται από πληγωμένο εγωισμό, από φιλαυτία, από φόβο, από ανησυχία, από ταραχή, από αδιέξοδα, από λύπη, από απόγνωση,  και από πολλά άλλα επακόλουθα της αμετανοησίας και των τύψεων της συνείδησης.  Είναι, δηλαδή  δάκρυα για κλάματα. Όμως, έχουν και αυτά την αξία τους και σημασία τους. Αυτά τα δάκρυα μπορεί να εξελιχτούν σε δάκρυα μετάνοιας, αν ο άνθρωπος πιεζόμενος από αυτά έλθει  « εις εαυτόν », όπως ο άσωτος υιός.

Ας  δούμε λοιπόν και τα δάκρυα της μετάνοιας. Βεβαίως, όσον αφορά τη χημική τους σύνθεση,  είναι τα ίδια με τα προηγούμενα. Όμως τούτα τα δάκρυα είναι ειρηνικά, πηγαία, συνοδεύονται από ελπίδα και ευγνωμοσύνη στο Θεό, και κυρίως  είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Αυτά τα δάκρυα είναι δάκρυα έμπρακτης μετάνοιας η οποία   επισημοποιείται με την άφεση των αμαρτιών που δίνει ο πνευματικός. Ας σημειωθεί όμως ότι, αν κάποιος δε δακρύσει, αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση  ότι δεν έχει μετανοήσει. Τα δάκρυα δε βγαίνουν με το ζόρι. Πάντως, δεν είναι και τόσο μεγάλη ανάγκη ώστε να εξετάζει κανείς σχολαστικά τι είδους είναι τα δάκρυα των άλλων ή και τα δικά του. Ας κλείσουμε όμως εδώ το θέμα,  μήπως  μας πιάσουν τα δάκρυα.