από το βιβλίο του «Το κήρυγμα του θείου λόγου», τομ. Α΄

Εκδόσεις Ι. Ν. Αγίου Ανδρέου Πατρών, Πάτραι 2004

 «Το δε Παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι, πληρούμενον σοφίας

και χάρις Θεού ην επ' αυτό» (Λουκ. β' 40)

Αι ημέρες, πού περνούσαν από την Γέννησιν του Χρίστου εις την Βηθλεέμ, προσέθεταν εις το γεννηθέν Παιδίον σωματικήν αύξησιν. Και κάθε χρόνος πού επακολουθούσε έδειχνε ότι «το Παιδίον αύξανε» και ανεπτύσσετο φυσιολογικως, κατά το ανθρώπινον, ενώ παράλληλα απεκαλύπτετο προοδευτικώς η θεία σοφία του, ώστε, προϊούσης της ηλικίας να προστίθενται ενδείξεις, δια να γνωρίση ο κόσμος «ότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικως» (Κολ. γ' 9).

Το πέρασμα του χρόνου έχει αποφασιστικήν σημασίαν δια την θέσιν κάθε ανθρώπου απέναντι του Χριστού και της βασιλείας Του, πού ήλθε να φέρη εις τον κόσμον. Κάθε έτος πού περνά, και κάθε νέος χρόνος πού έρχεται, θα ακριβολογούσαμε εάν συνειδητοποιούσαμε και ελέγαμε ότι με την διαδρομήν του δεν παρέρχεται ο χρόνος, αλλά εμείς και ο κόσμος.

Η Αγία Γραφή το λέγει ρητώς' ότι «ο κόσμος παράγεται (δηλ. παρέρχεται) και η επιθυμία αυτού» (Α' Ίω. β' 17).

Το ίδιο βεβαιώνουν και αι φυσικαί επιστήμαι, ότι «παράγει το σχήμα του κόσμου τούτου» (Α' Κορ. ζ' 31) τ.ε. είναι παροδική αυτή η μορφή του κόσμου, και θα έκλειψη κάποτε, και φυσικά όλοι οι στόχοι και αι επιδιώξεις μας πού έχουν υλικόν περιεχόμενον χάνονται εις το κενόν και εις την ανυπαρξίαν.

Και τί μένει; Μόνον ο Θεός και ο πνευματικός κόσμος.

Ο χρόνος δεν είναι κάτι πού έχει ιδίαν υπόστασιν - ιδικήν του οντότητα - και κίνησιν, είναι απλώς το μέτρον της κινήσεως του κόσμου. Η κίνησις πού υπάρχει εις το Σύμπαν είναι το μεγάλο ωρολόγιον και ημερολόγιον πού μετράει στιγμές και ώρες και ημέρες και μήνες και χρόνια και αιώνες. Και θα μετράει μέχρι την συντέλεια των αιώνων, δηλ. έως ότου θα υπάρχη το Σύμπαν και ο κόσμος.

Εν τούτοις ο χρόνος έχει αξίαν μεγάλην. Δεν είναι καθ' εαυτόν αξία. Άλλ' έχει αξίαν δια τον άνθρωπον, δια τον προορισμόν μας, δια το αιώνιον μέλλον μας. «Ο δε ποιών το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα» (ενθ αν. Α Ιω. β 17).

Δια τούτο είπομεν ότι έχει αποφασιστικήν σημασίαν ο χρόνος της ζωής μας. Διότι από την «εν Χριστώ» αξιοποίησίν του εξαρτάται δι' ημάς η αιώνιος ζωή.

Ευχόμεθα σήμερον εις εαυτούς και αλλήλους χρόνια πολλά. Πόσα; «Αι ημέραι των ετών ημών εβδομήκοντα έτη, εάν δεν δυναστείαις, ογδοήκοντα έτη» -θέλετε εκατόν; - «και το πλείον αυτών κόπος και πόνος».

«Ο δε ποιών το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα».

Και αν παρέρχονται τα έτη - μάλλον αν κυλά η ζωή μας στα χρόνια - ο πιστός και συνειδητός χριστιανός δεν ζη δι' αυτά τα ολίγα. Ζη δια τα πολλά. Δια τα αιώνια και αναρίθμητα. Δια την βασιλείαν του Θεού, ένθα, υπάρχει ζωή ατελεύτητος.