από το περιοδικό «Λυδία»

Διάβασα κάπου:

Όταν μία μεγάλη πληγή θέριζε το Λονδίνο, ο Κράβεν απεφάσισε να εγκαταλείψη το Λονδίνο και να πάη στην ιδιαίτερη πατρίδα τον, για να αποφυγή τον κίνδυνο. Ενώ, λοιπόν, ανέβαινε στο αμάξι τον, άκουσε έναν υπηρέτη τον να λέη σ' έναν άλλο.

- Υποθέτω ότι ο Θεός τον εγκατέλειψε το Λονδίνο και πήγε στην ιδιαίτερη πατρίδα τον.

Αυτό ξάφνιασε τον Κράλεν και τον έκανε να σκεφθή: «Ο Θεός μου! Είναι πανταχού παρών και μπορεί να με φυλάξη οπού κι αν ευρεθώ, θα μείνω εδώ». Και έμεινε.

Λλήθεια, αν πιστεύουμε στην πανταχού παρουσία τον Θεού μας τότε... τότε γιατί ξεχνούμε πώς μπορεί να είναι και στο πρόβλημα πού μας ταλανίζει και το αφήνουμε να μας αφαιρή την γαλήνη;

Αν ο Θεός βρίσκεται παντού τότε... βρίσκεται και δίπλα στο πρόσωπο πού πολύ αγαπούμε και πού τώρα είναι στο κρεβάτι του πόνου. Δεν θα κάνη το καλύτερο; Άν ο Κύριος μας βρίσκεται παντού, τότε δεν θα είναι και δίπλα στο παιδί μας πού ξεπορτίζει, δίπλα στο σύζυγο πού αργά επιστρέφει, δίπλα στην κόρη πού αντιδρά; Αρκεί εμείς με την προσευχή μας να τους θωρακίζουμε. Είμαστε πάντα και παντού κάτω από το στοργικό βλέμμα τον Θεού Πατέρα.

Τον Θεόν Πατέρα πού με αγαπά πιο πολύ από ό,τι εγώ τον εαυτό μου.

Πού αγαπά τους δικούς μου πιο πολύ από ό,τι εγώ. Λοιπόν, θα επέτρεπε να γίνη κάτι πού δεν θα απέβλεπε στην σωτηρία τους;

Είναι πανταχού παρών και αγαπά.

Είναι πανταχού παρών και προνοεί.

Είναι πανταχού παρών και συγχωρεί.

Είναι πανταχού παρών και περιμένει.

Είναι πανταχού παρών και μακροθυμεί.

Είναι πανταχού παρών και προλαβαίνει.

Είναι πανταχού παρών και σκέπει.

Είναι πανταχού παρών, στα σκοτάδια μας και στο φως, στις πτώσεις μας και στους αγώνες μας. Στις αδυναμίες και τις αντοχές μας, στις αρνήσεις μας και τις ομολογίες μας. Στους πόνους και στις χαρές μας. Κοντά μας στις μοναξιές και τις απογοητεύσεις μας, στις γκρίνιες και τις δοξολογίες μας. Ο,τι κι αν έχουμε, όπως και αν είμαστε, μας έχει ο Θεός μας μέσα στη χούφτα τον την πατρική. Μέσα στην πληγωμένη από την αχαριστία μας καρδιά Τον.

Αν αυτό το συνειδητοποιήσουμε, αλήθεια, τότε δεν θα γέμιση η καρδιά η δική μας από εμπιστοσύνη, από διάθεσι αγωνιστική, από ευγνωμοσύνη, από δοξολογίες και αγάπη;