Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου
από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»
***
Της αγάπης τα πρόσφορα
Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, μαζί με όλους μας, τα μέλη της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, πανηγυρίζει — και μάλιστα ιδιαίτερα — η Εκκλησία της Κύπρου η παλαίφατη και ιστορική, για τη μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών Τύχωνος επισκόπου Αμαθούντος του θαυματουργού.
Γεννήθηκε από ευσεβείς και φιλόστοργους γονείς και έζησε στα χρόνια των υιών του Μεγάλου Θεοδοσίου, Αρκαδίου του Ονωρίου.
Παιδεύτηκε με τη σοφία του Θεού και έμαθε τα ιερά γράμματα με τη μελέτη των Γραφών. Εχρημάτισε πρώτα - πρώτα αναγνώστης και εδιάβαζε στους πιστούς τα ιερά λόγια και τα αγία διδάγματα.
Η ευσέβεια, η σεμνοπρέπεια, η αρετή και η αγιότητα του τόσο διέλαμψαν, ώστε από τον άγιον Επίσκοπον Αμαθούντος, το Μνημόνιο, χειροτονήθηκε Διάκονος και υπηρέτης των Μυστηρίων του Χριστού.
Από της νέας του επάλξεως τόσον ισχυρός φάνηκε και τόσον ικανός να κυβέρνηση το λαό του Θεού, ώστε ευθύς ως εκοιμήθη ο άγιος Μνημόνιος με τη βοή του λάου και με την ψήφο του Θεού χειροτονήθηκε από τον άγιον Επιφάνιο Κύπρου, διάδοχος του Μνημονίου και Επίσκοπος Αμαθούντος της Κύπρου.
Ω, και ποιος να διηγηθή τους κόπους και τις θυσίες, τις προσευχές και τα δάκρυα, τις οδοιπορείες και τις αγρυπνίες του αγίου τούτου Επισκόπου Αμαθούντος για τη διάλυσι της πλάνης των ειδώλων και την επαναγωγή των πλανεμένων στη σωτήρια του Χριστού μάνδρα!
Τόσους ειδωλολάτρες έκαμε χριστιανούς, ώστε πάμπολλους ναούς των ειδώλων παρέλαβε και μετέτρεψε σε χριστιανικούς Ναούς, αφού τους καθαγίασε και τους ευτρέπισε με ιερά σκεύη και αντικείμενα.
Γι΄ αυτή του την ιεραποστολική δραστηριότητα προικίστηκεν από το Θεό με θαυματουργικό χάρισμα «θαυματουργίας πολλάς έτι τε τω βίω και μετά την τελευτήν εργασάμενος». Άς ακούσωμε δύο από τα πολλά και υπέροχα.
Λαϊκός ήταν ακόμη και μετερχόμενος το επάγγελμα του αρτοπώλη έπαιρνε από το φούρνο του πατέρα του ψωμιά και ερχόταν στην αγορά να τα πούληση. Αλλ΄ εκείνος ο ελεήμων και φιλάνθωπος, αντί να τα πουλή τα εμοίραζε στους φτωχούς με αποτέλεσμα ελάχιστα χρήματα να παραδίνη στον πατέρα του. Και ως ήταν φυσικό ο πατέρας του στενοχωριόταν για την απλοχεριά του και τον εμάλωνε και τον ωνείδιζε. Ο μακάριος όμως Τύχωνας «τω Θεώ τους άρτους έφη δανείζειν, και γραμματείον παρ΄ αυτού κατέχειν της απολήψεως». Και δεν ήταν απλώς μια αλληγορία τούτη η έκφρασις άλλα η αληθινή των ελεημοσυνών από το Θεό αποκατάστασις. Ο άγιος εδάνειζε τους άρτους στο Θεό ελεώντας τους φτωχούς, άλλα και ο Θεός δεν ξεχνούσε το λογαριασμό του χρέους παρά σαν να κρατούσε βιβλιάριο και «γραμματείον» όλο και εγέμιζε τις αποθήκες του αγίου από σιτάρι, ώστε να περιέχουν περισσότερο από όσο σ' αυτές είχεν ο πατέρας του αγίου συγκομίσει. Γι' αυτό και ο σοφός Σολομών συνιστά στις παροιμίες του να προσφέρωμε στους πτωχούς τα αγαθά μας «ίνα πιμπλάται ο οίκος σίτου και οι ληνοί οίνω εκβλύζωσι».
Όταν πάλι επλησίαζε να τελευτήση τον όσιό του βίο, εφύτεψεν ο άγιος Επίσκοπος της Αμαθούντος σε γη ξερή και απότιστη ένα ξερό κλήμα, το όποιο, ώ του υπερφυούς θαύματος! αμέσως ερίζωσε και εβλάστησε. Μάλιστα δε έβγαλε και καρπούς προ καιρού, πράγμα πού κάθε χρόνο και μετά την εκδημία του αγίου συνέβαινε. Στις 16 δηλαδή του Ιουνίου την ήμερα, της μνήμης του αγίου Επισκόπου Αμαθούντος Τύχωνος, το κλήμα ήταν κατάφορτο από σταφύλια σχεδόν ώριμα, τα όποια μέχρι να τελείωση η πανηγυρική του αγίου Λειτουργία γινόταν απώλυτα ώριμα ώστε κατά τον ιερό Συναξαριστή «τελειουμένης της ιεράς θυσίας, πεπείρους και τελεσφόρους και ευχάριστους αποδείκνυσθαι προς μετάληψιν, εις δόξαν Ποπρός και Υιού και αγίου Πνεύματος». Και από τα θαύματα και από τη δράσι του αγίου Τύχωνος δύο πράγματα διδασκόμεθα, τα όποια και πρέπει να βάλωμε σε ενέργεια.
Πρώτον ότι έχομε χρέος να προσφέρωμε στο πνεύμα και στην ψυχή των συνανθρώπων μας πνευματική βοήθεια. Και όπως ο άγιος ποτέ δεν παρέλειπε το καθήκον να ευαγγελίζεται τις ψυχές και να καλή από την πλάνη των ειδώλων τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην απλή πίστι του Χριστού, έτσι κι εμείς χρέος έχομε να διδάσκωμε, να διαφωτίζωμε, να νουθετούμε, να καυτηριάζωμε και να στηρίζωμε τους «ασθενείς τη πίστει» αδελφούς μας· να αναλάβωμε δηλαδή ρόλο κήρυκος και ευαγγελιστού, διδασκάλου και παιδευτού ώστε όλους να τους καταστήσωμε «διδακτούς Θεού».
Δεύτερον ότι έχομε χρέος να προσφέρωμε και στο σώμα των συνανθρώπων μας την τροφή και το ένδυμα, το φάρμακο και το ξεκούρασμα. Και όπως ο άγιος Τύχωνας «εψώμιζεν ενδεέσιν άρτον» και εχόρταζε τους πτωχούς έτσι και εμείς να οργανώνωμε τη φιλανθρωπία και με πρόγραμμα και σύστημα να ικανοποιούμε τις ανάγκες τις υλικές των τόσων και τόσων πτωχών της ενορίας μας. Η αγάπη μας προς τους αδελφούς μας εν Χριστώ μύριους όσους τρόπους ημπορεί να εύρη για να προσφέρη θετική σ' αυτούς βοήθεια. Έκτος από την ιδική μας μεγάλη η μικρή χρηματική και υλική συμπαράστασι και των άλλων να κίνηση το ενδιαφέρον και την περιποίησι. Πολλοί πού δεν έχουν να δώσουν, όμως ένθερμα συνιστούν στους γνωστούς τους πλουσίους ένα πτωχό, ή ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα και εμμέσεως προσφέρουν αυτοί της καρδίας των τον πλούτο και θετικώτατη βοήθεια.
«Μανθανέτωσαν λοιπόν και οι ημέτεροι κολών έργων προΐστασθαι εις τας αναγκαίας χρείας» κατά του ουρανοβάμωνος αγίου Αποστόλου Παύλου τη διδασκαλία και κατά το παράδειγμα του αγίου Επισκόπου Αμαθούντος Τύχωνος, τον όποιο τιμά η Εκκλησία.
