Η ζωή μας μέσα στον γάμο ή στο κοινωνικό σύνολο απαιτεί συμμόρφωση σε καθιερωμένη συμπεριφορά, που, αν δεν θεωρηθεί σωστά, μπορεί να οδηγήσει σε πνίξιμο της προσωπικότητας, που αναζητεί την ιδιαιτερότητα ως έκφραση του προσώπου του.

         Η Ορθοδοξία τονίζει τη σημασία του προσώπου ως ανεπανάληπτης ύπαρξης, ελεύθερης ως εικόνας Θεού. Για τούτο οι Πατέρες της Εκκλησίας συστήνουν στους πνευματικούς να χειρίζονται τους κανόνες, για να βοηθήσουν τον άνθρωπο να θεραπευτεί κι όχι να ζητούν σκληρά την εφαρμογή τους αγνοώντας την κατάσταση του προσώπου.

         Από την άλλη, όταν ο Χριστός προτρέπει τον καθένα στο Ευαγγέλιο να «αγαπήσει τον πλησίον ως εαυτόν», ασφαλώς προϋποθέτει, όχι τον εγωκεντρισμό, αλλά τη φυσική αγάπη στον εαυτό μας, που βασίζεται στη γνώση και ενεργοποίηση των χαρισμάτων και δυνατοτήτων μας, καθώς και στον αγώνα για θεραπεία των αμαρτιών μας.

         Έτσι, η ελευθερία του κάθε ανθρώπου, η ιδιαιτερότητα του προσώπου του και η υγιής αγάπη του εαυτού του, είναι τα απαραίτητα στοιχεία που προϋποθέτουν την πνευματική του ανάπτυξη και ωριμότητα. Με αυτά τα στοιχεία ως βάση και στο σημείο που αγωνίζεται με τη Χάρη του Θεού να προχωρήσει στη ζωή, θα μπορέσει να δημιουργήσει υγιή σχέση χωρίς νευρώσεις, απομονώσεις, προσκολλήσεις.

        Το να γνωρίζει κανείς ποιος είναι, τις πνευματικές καταβολές του, τις κληρονομικές ή επίκτητες αναπηρίες του, τι θέλει και τι ζητά από τη ζωή, καθώς και τι μπορεί να έχει και τι δεν μπορεί να έχει, είναι δείγμα ωριμότητας. Σ’ αυτή την κατάσταση, που δεν σημαίνει τελειότητα, μπορεί να προχωρήσει στη σύναψη σχέσεων, είτε ως φιλία, είτε ως έρωτα.

         Εύκολα όμως διαπιστώνουμε ότι αυτό δεν ισχύει πάντα αλλά, αντιθέτως, μέσα από τις συγκρούσεις, τις απογοητεύσεις, τον πόνο και την πάλη με τον άλλο, μαθαίνουμε και ωριμάζουμε. Προχωρούμε με την πεποίθηση ότι αγαπούμε τον άλλο και θέλουμε να είναι στην ζωή μας, και ότι το ίδιο ισχύει και για εκείνον για μας.

         Είναι ωραίο να παλεύουμε, για να φτιάξουμε αρμονική σχέση. Δημιουργεί πληρότητα και χαρά να μας αγαπούν και ν’ αγαπάμε. Βιώνεται η παρουσία του Θεού, όταν οι άνθρωποι «ειρηνεύουν εν αγάπη».

         Είναι μαρτύριο να θέλεις να έχεις σχέση κι ο άλλος ν’ αδιαφορεί. Μυρίζει κόλαση η μοναξιά στον κόσμο, χωρίς συντροφικότητα και κοινωνία. Απουσιάζει ο Θεός στις συγκρούσεις και στο μίσος.

         Τα πιο πάνω είναι κάποιες επισημάνσεις, για προβληματισμό παραπάνω παρά για λύσεις. Ό,τι και να πεις γι’ αυτά τα θέματα, πάντα θα προέχει η προσωπική συνάντηση, μέσα από την οποία ενδεχομένως αναδεικνύεται το ουσιαστικό πρόβλημα και βρίσκεται η θεραπεία. Τα γενικά και αόριστα ίσως μπερδεύουν. Ελπίζω λοιπόν ότι θα πάρετε ό,τι σας ελευθερώνει και σώζει, προσδοκώντας «εις τον αρχηγόν και τελειωτήν Ιησού Χριστόν».

Πηγή: http://www.agiosgeorgiosmakris.com/