Κατά καιρούς, όταν παρουσιάζονται δύσκολες καταστάσεις όπως ακραία φυσικά φαινόμενα ή «ακοάς πολέμου», βγαίνει στην επιφάνια η «αίσθηση» για τον επικείμενο ερχομό της Δευτέρας Παρουσίας. Αυτό βέβαια παραπέμπει στην πεποίθηση ότι η Δευτέρα Παρουσία συνοδεύεται από ακαταστασία του σύμπαντος κόσμου κι άρα φόβο και αγωνία.

         Πέρα από το γεγονός ότι «της γέννησης ενός παιδιού προηγούνται οι πόνοι» και της Δευτέρας Παρουσίας οι ποικίλες ακαταστασίες και η φοβερή εμφάνιση του Αντίχριστου και των συνεργατών του, χρειάζεται να καταλάβουμε και το ευχάριστο γεγονός του ερχομού του Κυρίου. Το τέλος της ιστορίας του κόσμου σημαίνει το τέλος της φθοράς, του πόνου, του κακού, του θανάτου. Αυτό μας οδηγεί στη χαρά της αναμονής, που αυξάνει την υπομονή, την ελπίδα, τη ζωντάνια.

         Ωστόσο, είναι αναγκαίο να τονίσουμε ότι, αν η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού φέρνει το τέλος του κόσμου της φθοράς, ο θάνατος του καθενός μας φέρνει το τέλος της προσωπικής μας ιστορικής πορείας. Η συνειδητοποίηση αυτή μπορεί να προκαλέσει πανικό, φόβο ή μετάνοια. Μπορεί δηλαδή να αντιδράσει κάποιος με σπασμωδικό τρόπο ή να δει την πραγματικότητα και ν’ αλλάξει τρόπο ζωής, ώστε να ζήσει αληθινά την όντως Ζωή και να νικήσει το θάνατο.

         Αν για κάποιους η Δευτέρα Παρουσία μπορεί να φαντάζει ως πιθανό σενάριο, ο θάνατος δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Όμως ούτε το ένα ούτε το άλλο θα πρέπει να θεωρηθεί με το πρίσμα του φόβου. Έχουμε ένα Θεό Πατέρα που η αγάπη Του τον έκαμε να μας φέρει από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, να μας κάνει εικόνες του, να μας χαρίσει ως προίκα τη δημιουργία κι τέλος να δώσει το Μονογενή Του Υιό προσφορά «υπέρ του κόσμου ζωής και σωτηρίας».

         Είναι κρίμα να έχουμε τέτοιο Πατέρα, να ζούμε μέσα στην Εκκλησία που ίδρυσε με το Αίμα Του ο Υιός Του και να μας κυριαρχούν οι φοβίες για τις παγκόσμιες ή προσωπικές υπαρξιακές δυσκολίες. Σημαίνει ότι μέσα μας δεν έχουμε δημιουργήσει τη σχέση παιδιού προς Πατέρα κι ότι δεν έχουμε βιώσει την εμπιστοσύνη στη Θεϊκή Πρόνοια που ξέρει να επιτρέπει τη δοκιμασία αλλά και να δίνει τη χάρη για να την αντιμετωπίσουμε.

         Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο ασκητής της Αθήνας και σοφός πνευματικός πατέρας, έλεγε πως η πιο μεγάλη φιλοσοφία βρίσκεται σ’ αυτό που λέγεται στη Θεία Λειτουργία και το ακούμε συχνά: «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα», δηλαδή «τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλο και όλη τη ζωή μας ας εναποθέσουμε στο Χριστό, το Θεό μας».

         Μακάρι αυτή την προτροπή της Εκκλησίας μας να τη βιώνουμε μέσα μας, για να έχουμε καρδιακή ειρήνη, τη δική Του ειρήνη.

Πηγή: http://www.agiosgeorgiosmakris.com/