ἀνελήφθη καὶ ἐκάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ, πιστοποιώντας μὲ τὴν εὐλογία ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Ὤν, ὁ Ἦν καὶ ὁ Ἐρχόμενος[1], ἡ Ἀρχὴ καὶ τὸ Τέλος, τὸ Α καὶ τὸ Ω[2], ὁ Πανταχοῦ Παρῶν, ὁ Παντοκράτωρ. Τὴν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν ἀναλαβὼν, ἀναληφθεὶς, τῷ Θεῷ καὶ Πατρὶ προσήγαγε. Καὶ μετ’οὐ πολλὰς ἡμέρας ἔπεμψε τὸν Παράκλητον ὡς εἶχε ὑποσχεθεῖ στοὺς μαθητὰς Του, τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, ποὺ παραμένει ἐσαεὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ὁδηγῶν αὐτὴν εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν.
Ὁ Παράκλητος κατὰ τὴν Ἁγίαν Πεντηκοστὴν καθαγίασε τὸ Δένδρο τῆς Ζωῆς, τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ποὺ διαχρονικὰ ἐντὸς Αὐτῆς τρέφονται πνευματικὰ οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ ἕως τῆς Δευτέρας ἐλεύσεως τοῦ Μεσσίου. Αὐτὸν τὸν ἀμπελῶνά Του ὁ Κύριος τὸν περιέφραξε μὲ ληνὸν καὶ δὲν τὸν ἄφησε ἀσύδοτον. «Ἐγώ εἰμι ἡ Ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα καὶ ὁ Πατὴρ μου ὁ Γεωργός ἐστι. Πᾶν κλήμα μὴ φέρον καρπὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται». Τοῦτ’ἐστιν ὁ Κύριος προειδοποίησε ὅτι μέσα στὸν ἀμπελῶνά Του θὰ εὑρίσκοντο καὶ κλήματα ξηρὰ καὶ ἄκαρπα. Ὅπως, ἐπίσης, σὲ ἄλλη περίπτωση εἰς τὸν ἀγρὸν ὡς καλὸς σπορέας ἔσπειρε ἀγαθὸν σπόρον, ἀλλὰ τὴ νύκτα ὁ ἀρχέκακος ἔσπειρε καὶ αὐτὸς ζιζάνια, τὰ ὁποῖα συναυξήθησαν μὲ τὸν καλὸ σπόρο τῇ ἀνοχῇ τοῦ Κυρίου ἄχρι καιροῦ.
Ἔχοντες κατὰ νοῦν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ μετ’αὐτῶν Ἅγιοι Πατέρες τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ προφυλάξουν τὸν ἀμπελῶνα, ὅταν αἱρετικοὶ ὡς λύκοι βαρεῖς μὲ ἔνδυμα προβάτου προσπαθοῦσαν νὰ κατασπαράξουν τὸ ποίμνιο, συγκροτοῦσαν Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους, θεσπίζοντας ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι διαταγὲς καὶ κανόνες. Ἀλλὰ καὶ μεμονωμένα, Ἅγιοι Πατέρες συνέταξαν κανόνες τοὺς ὁποίους ἐπικύρωσαν αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι. Ἡ ἀπόδειξις ὅτι τὸ ἕργο αὐτὸ καὶ ἡ προσπάθεια αὐτὴ καθοδηγοῦντο ἀπὸ τὸν Παράκλητο εἶναι ἡ συμφωνία τῶν Πατέρων διαχρονικά (Consensus Patrum). Ἕτσι, μὲ τὴν Ἄκτιστον Χάριν ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετώπιζε τὶς πλανεμένες διδασκαλίες καὶ ἀπαιτήσεις τῶν αἱρετικῶν καθὼς καὶ ὅλες τὶς ραδιουργίες τοῦ σατανᾶ καὶ τῶν ὀργάνων του.
Παντοῦ καὶ πάντοτε τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, προχωροῦσαν μὲ γνώμονα τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν, δηλαδὴ τοὺς κανόνες καὶ τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα βίωναν καὶ διαφύλαττον ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὅταν δὲ ἀνεφύοντο καινούριες ἀνάγκες καὶ καινούριες αἱρέσεις, οἱ νεώτεροι ὡς ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν φρόντιζαν τὰ θεσπίσματά τους νὰ συμφωνοῦν μὲ τοὺς πρὸ αὐτῶν Ἁγίους Πατέρας. Τοιοῦτοτρόπως, μὲ πηδάλιον τὸ ταπεινὸν φρόνημα καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Παρακλήτου προχωροῦσαν ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ κρατοῦντες αὐτὴν τὴν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν, ποὺ σὲ τελικὴ ἀνάλυση εἶναι ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία.
Ἄρνηση ἢ περιφρόνηση τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι διαχρονικότητας τῶν ἱερῶν κανόνων εἶχον σὰν συνέπεια τὶς ἔριδες, τὴν διχόνοια, τὸ σχίσμα, τὴν αἵρεση, τὴν ἀποπομπὴ τῶν ταραξιῶν ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν αἰώνια κόλαση. Ἀκόμη καὶ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ οἰκονομία, ὅταν ἡ Καθολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία συλλογικὰ ἔκρινε ὡς ἀπαραίτητη καὶ δι’ὀλίγον χρησιμοποιεῖτο, ποτὲ δὲν καταργοῦσε τοὺς κανὸνας, διότι ἡ Ἐκκλησιαστικὴ οἰκονομία ἀποσκοποῦσε στὸ ἴδιο σωτήριο ἀποτέλεσμα ποὺ καὶ οἱ κανόνες συνιστοῦσαν καὶ εἶχον θεσπιστεῖ.
Δυστυχῶς, στοὺς σημερινοὺς ἐσχάτους καιρούς, τινὲς νεωτεριστὲς κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, συστήνουν ἡμερίδες καὶ συνέρχονται σὲ διάφορα τοπικὰ συνέδρια μὲ σκοπὸ καὶ στόχο τὴν κατάργηση τῶν ἱερῶν κανόνων ὡς δῆθεν ἀναχρονιστικῶν, πεπερασμένων καὶ μὴ ἀναγκαίων γιὰ τὴ σημερινὴ Νέαν Ἐποχήν. Δηλαδὴ τῶν κανόνων αὐτῶν ποὺ οἱ ἴδιοι ποτὲ δὲ σεβάστηκαν καὶ δὲν ἐτήρησαν καὶ ἀγωνίζονται τώρα νὰ μᾶς ποῦν ὅτι οἱ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι θεσπισθέντες ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἅγιοι κανόνες δὲν ἔχουν διαχρονικὴν ἰσχὺν -αὐτὸ εἶναι τὸ πιστεύω τους!- καὶ χρήζουν ἀντικατάστασης. Νέα διατάγματα καὶ ἐντάλματα ἀνθρώπων γίνεται προσπάθεια βιαίως νὰ μᾶς ἐπιβληθοῦν, σὲ μία ὅπως τὴν θέλουν ἐκκοσμικευμένη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀντί νὰ ἀνακαινίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κτίση, νὰ καταστεῖ ἡ ἴδια «κόσμος» μὲ λόγο χλιαρὸ καὶ ἐμετικὸ ποὺ νὰ δικαιολογεῖ τὰ πάθη τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου καὶ κάθε ἄλλου εἴδους ἀσχημοσύνη καὶ ἀτιμία.
Θὰ λέγαμε, λοιπόν, ὅτι οἱ σημερινοὶ Νεοπατερικοὶ Νεοεποχίτες δὲν ἀπέχουν μακρὰν τῆς νοοτροπίας τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαῖων κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἐκεῖνοι, οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ Γραμματεῖς, διέπραξαν τὸ ἴδιο ἀτόπημα, ὅπως ἐπιζητοῦν νὰ κάνουν καὶ οἱ σημερινοὶ ἀπόγονοί των. Τοῦτ’ἐστιν, ἀρνούμενοι νὰ συνεχίσουν τὴν πρὸ αὐτῶν Παράδοση τῶν Πατριαρχῶν, Προφητῶν καὶ ἄλλων σωφρόνων Ἁγίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μὲ ἄκρατον ἐγωϊσμὸν καὶ τῦφον γιὰ τὴ δική τους προβολὴ καὶ δόξα τὴν ὁποίαν ἐπιζητοῦσαν, ἀφοῦ εἶχαν ἀρνηθεῖ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ, μὲ διάφορες σοφιστεῖες θέσπιζαν ἀνόητα διατάγματα καὶ ἐντάλματα ἀνθρώπων -ποὺ οἱ ἴδιοι ποτὲ δὲν τηροῦσαν- φορτώνοντας δυσβάσταχτα φορτία στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐσκοτισμένοι εἰς τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν, ὑποκριτές, πονηροὶ καὶ δόλιοι, κατάφεραν νὰ συμβεῖ τὸ ἀκατόρθωτον. Δηλαδή, νὰ ἔλθει ἀνάμεσά τους ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Μεσσίας, καὶ παρ’ὅλα τὰ φοβερὰ σημεῖα ποὺ ἐποίησε ἑνώπιόν τους ἀλλὰ καὶ τὴ Θεϊκή Του Διδασκαλία ποὺ ἀπεδείκνυον τὴν Θείαν Του καταγωγὴν καὶ ἔλευσιν, αὐτοί οἱ τρισάθλιοι ὄχι μόνον δὲν Τὸν ἐγνώρισαν καὶ δὲν Τὸν προσκύνησαν ἀλλὰ τουνἀντίον Τὸν ἀρνήθηκαν ἑνώπιον τοῦ Πιλάτου, Τὸν πρόδωσαν καὶ Τὸν σταύρωσαν. Ζήτησαν, μάλιστα, τὸ αἷμα τοῦ ἀθώου Σωτῆρος Ἰησοῦ νὰ πέσει ἐπάνω τους καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα αὐτῶν, ὅπερ καὶ ἐγένετο.
Ἀλλὰ καὶ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο ὁ ὁποῖος, μετὰ τὴν Σταύρωση, τὴν Ἀνάσταση, τὴν Ἀνάληψη καὶ τὴν Ἁγία Πεντηκοστή, στὸ πρῶτο του κήρυγμα ὅταν τοὺς παρήγγειλε καὶ παρεκάλεσε νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ πιστέψουν εἰς τὸν Χριστὸν γιὰ νὰ ξαναέλθει ἡ εὐλογία σ’αὐτοὺς καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν, ἐκεῖνοι, τὸν Ἀπόστολον Πέτρον καὶ τοὺς ἄλλους Ἁγίους Ἀποστόλους, τοὺς κατεδίωκαν ἀπὸ τόπον εἰς τόπον, φυλακίζοντάς τους καὶ ἐπιζητοῦντες τὸ θάνατό τους. Τὸ τραγικὸ ἀποτέλεσμα, ἤτοι ἡ καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ τοῦ τόπου τῆς λατρείας των, δὲν ἄργησε νὰ ἔλθει καὶ μάλιστα μὲ πολὺ ὀδυνηρὸ τρόπο.
Ἀπομένει, λοιπόν, σὲ ὅλους ἑμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς ἐφ’ὅσον μὲ φόβον Θεοῦ παραμένουμε στὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, τηροῦντες ἀπαρασάλλευτα τοὺς ἁγίους καὶ ἱεροὺς κανόνας τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ γυρίσουμε τὴν πλάτη σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ νεωτεριστικὰ ἐκσυγχρονιστικὰ μορφώματα ποὺ μᾶς προβάλλονται ὡς δῆθεν ἀναγκαῖα γιὰ τὴ ζωή μας καὶ μὲ δάκρυα ἂς προσευχηθοῦμε στὸ Θεὸ νὰ μὴ μᾶς ἀγγίξουν παντελῶς καὶ ταχέως νὰ καταλύσει κάθε τέτοια προσπάθεια. Ἐπίσης, μὲ μετάνοια, ὑπακοὴ καὶ ταπείνωση στὸ θέλημα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ἂς συνεχίσουμε τὸ δρόμο ποὺ περπάτησαν καὶ ἐχάραξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας ἕως τὴν σήμερον καὶ εἰς τὸ διηνεκές, τηροῦντες καὶ διαφυλάσσοντες τοὺς ἁγίους κανόνες τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, σεβόμενοι καὶ δεχόμενοι τὴ διαχρονικότητά τους καὶ τὴν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι θεραπεία τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν κατ’ἀκρίβειαν τήρησή τους.
Ἄν, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὅλοι μας τηρούσαμε καὶ ἀγαπούσαμε τὰ διατάγματα καὶ τοὺς κανόνες τῶν πρὸ ἡμῶν Ἁγίων Πατέρων μας (μακάρι καὶ οἱ Σύνεδροι ποὺ συνῆλθον προσφάτως στὸ Βόλο), θὰ ἐγνωρίζαμε ἐμπειρικὰ τὴν Ἁγιοπνευματική τους δύναμη καὶ τὸν πλοῦτο τῆς Ἀκτίστου Χάριτος καὶ Σοφίας ποὺ περικλείονται στὰ Χριστομίμητα λόγιά τους. Θὰ λέγαμε, λοιπόν, μὲ ἕναν τελευταῖο λόγο, ὅτι κάθε προσπάθεια ἀλλαγῆς ἢ ἀμφισβήτησης τῶν ἁγίων καὶ ἱερῶν κανόνων προέρχεται σίγουρα ἀπὸ τὸ ἐκκοσμικευμένο φρόνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ εἶναι ἡ ἐσχάτη πλάνη τοῦ πονηροῦ ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ἀπώλεια.
Στῶμεν καλῶς, ἀδελφοί! Οἱ πνευματικοὶ νόμοι λειτουργοῦν καὶ εἶναι ἀμείλικτοι. Ἂς προστατεύσουμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ τοὺς ἀδελφούς μας φεύγοντας μακρυὰ ἀπὸ κάθε νεωτεριστικὸ κίνημα καὶ συνέδριο, ἐνθυμούμενοι τὸ ἁγιογραφικόν: «φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»(Ἑβρ,ι΄,31). Μετάνοια χρειαζόμαστε, Πατέρες μου καὶ ἀδελφοί μου, δάκρυα καὶ ὑπομονή, ἕως ὅτου ἔρθουν σὺν Θεῷ καιροὶ πνευματικῆς ἀναψύξεως. Ἡ κοσμικὴ γνῶσις φυσιοῖ. Ἰδοὺ καὶ ἡ ἀπόδειξις: ¨«...Ἡ γνῶσις φυσιοῖ» Εἶδες τὸν κολοφῶνα τῆς κακίας, τὸ ἰδιαίτατον τοῦ διαβόλου κρῖμα, τὸν τῦφον ἐκ τῆς γνώσεως τικτόμενον...¨(Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων,1,1.Ε.Π.Ε.2,66.Ε.Χ.1,371).
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
[1] (Ἀποκ.,α’,4)
[2] (Ἀποκ.,α΄,8)
