Στο σχέδιό του χρησιμοποιεί το φορτισμένο από διαστρέβλωση, παραπλάνηση και υποτίμηση επιχείρημα ότι το ορθόδοξο μάθημα, που απευθύνεται στους ορθόδοξους πιστούς έλληνες μαθητές, είναι κατηχητικό, ομολογιακό και αναχρονιστικό. Είναι άγνωστο, αν ο κ. Φίλης τολμούσε να αποδώσει τους ίδιους χαρακτηρισμούς και για το μουσουλμανικό, εβραϊκό, ρωμαιοκαθολικό και προτεσταντικό μάθημα. Η πρόθεση του κ. Φίλη, για την αλλαγή του χαρακτήρα και του περιεχομένου του ορθόδοξου μαθήματος των Θρησκευτικών σε θρησκειολογία, δεν φαίνεται ότι σχετίζεται με την ποιοτική, παιδαγωγική και μορφωτική πλευρά του μαθήματος των Θρησκευτικών, ούτε τεκμηριώνεται σε επιστημονικά, παιδαγωγικά και θεολογικά δεδομένα, αλλά ότι έχει άλλα κίνητρα.
Η αλλαγή του σκοπού, του χαρακτήρα και του περιεχομένου της σχολικής θρησκευτικής αγωγής ενός λαού, με τέτοια ισχυρή πνευματική παράδοση, όπως είναι ο ελληνικός, είναι ανάγκη να λαμβάνει υπόψη όλους τους παράγοντες και προπαντός την ωφέλεια ή τη βλάβη που μπορεί να προκύψει στην ελληνική νεότητα. Σκέφτηκε, άραγε ο Υπουργός, αν η αλλαγή αυτή που σχεδιάζει εξυπηρετεί, όχι τους σκοπούς της παιδείας και τα παιδιά των χριστιανών και των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων, αλλά τα πακέτα του παλαιού και του νέου ΕΣΠΑ; Ως προς τους «προοδευτικούς» θεολόγους του «Καιρού», που συμπαθεί ο κ. Υπουργός, ίσως, δεν γνωρίζει πόσοι από αυτούς εμπλέκονται, σε μόνιμη βάση, επ΄ αμοιβή, σε πλείστα έργα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), ούτε τη μέθοδο αφορισμού ενός Προγράμματος, που οι ίδιοι πριν από λίγο έκαναν με χρηματοδότηση του ΕΣΠΑ, συκοφαντώντας το ως κατηχητικό, ομολογιακό, μονοφωνικό κ.ά, προκειμένου να πάνε για νέο ΕΣΠΑ και… έπεται η συνέχεια! Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιφατικών θέσεων αυτών των καλών συναδέλφων δίνουμε στον κ. Φίλη:
Στο αναθεωρημένο Πρόγραμμα ΕΣΠΑ για τα θρησκευτικά του 2014, σελ. 11, αναφέρεται μετά πολλών επαίνων ότι: «Τα διδακτικά βιβλία (Δημοτικού και Γυμνασίου) γράφτηκαν από το 2003 έως το 2006… με πνεύμα διαλόγου, ελευθερίας και καταλλαγής, χωρίς ομολογιακή εμμονή, κατηχητισμό, φανατισμό ή μισαλλοδοξία»;
Ωστόσο, φέτος, πριν από λίγες μέρες, την 1η Νοεμβρίου 2015, σε δημοσίευμα της Αυγής, οι ίδιοι άνθρωποι αλλάζουν απόψεις για τα ίδια βιβλία και τα προγράμματα των Θρησκευτικών του 2003-2006 τα οποία επαινούσαν. Συγκεκριμένα, το νέο δημοσίευμα γράφει: «Το μάθημα των Θρησκευτικών από εργαλείο κατήχησης, εθνικισμού, φονταμενταλισμού, ή αντιπαλότητας μπορεί να γίνει ένα εργαλείο καταλλαγής, συναλληλίας, συναντίληψης, προσέγγισης». Γιατί άλλα λέγονται το 2014 και διαφορετικά το 2015; Πώς είναι δυνατόν μέσα σε ένα χρόνο το μάθημα των Θρησκευτικών να χαρακτηρίζεται με εντελώς αντίθετους χαρακτηρισμούς; Τι προσδοκίες εκφράζουν αυτές οι διαφορετικές θέσεις; Πώς συνδέονται με τα νέα πακέτα;
Η διδασκαλία της Ορθοδοξίας στα σχολεία της Ελλάδας είναι απολύτως αναγκαία, από παιδαγωγικής και θεολογικής πλευράς και δεν είναι ομολογιακή, διότι ομολογίες υπάρχουν μόνο στη Δύση. Ούτε είναι κατήχηση, με τη διαστρεβλωμένη, παραπλανητική και υποτιμητική για την Εκκλησία έννοια, την οποία χρησιμοποιούν όσοι θέλουν να διασύρουν το μάθημα. Η διδασκαλία των θρησκειών, επίσης, προσφέρεται ήδη και θα πρέπει να συνεχίσει να προσφέρεται σε ξεχωριστές ενότητες σε μαθητές με πνευματικό επίπεδο Λυκείου, όπου δεν ελλοχεύει ο κίνδυνος να υποπέσουν σε θρησκευτική σύγχυση. Αντίθετα, η πολτοποιημένη διδασκαλία όλων των θρησκειών και του Xριστιανισμού μαζί στην Πρωτοβάθμια αλλά και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, όπως προτείνουν τα νέα Προγράμματα του ΙΕΠ, είναι ακατάλληλη για παιδιά, διότι το μόνο που προάγεται είναι η θρησκευτική σύγχυση και ο θρησκευτικός συγκρητισμός. Για το ξενόφερτο μοντέλο της πολυθρησκειακής διδασκαλίας από το Ηνωμένο Βασίλειο, που προσπαθεί να εισάγει το ΙΕΠ, η αξιολόγηση στη συγκεκριμένη χώρα, από το 2010, κάνει λόγο για τη "σύγχυση" και για το "θολό τοπίο" που προκαλεί. Παρόμοια σκληρή διεπιστημονική κριτική έχει γίνει επίσης και στην Ελλάδα από το 2012 σε συνέδρια, ημερίδες και χιλιάδες επιστημονικά άρθρα.
Η λύση είναι μία και μοναδική: Συγγραφή νέων Προγραμμάτων και βιβλίων, με καθαρά παιδαγωγικά και θεολογικά κριτήρια, με βάση το Πρόγραμμα και τα βιβλία του 2003-2006, υπό την εποπτεία του Υπουργείου, αρχίζοντας από μηδενική βάση, με τη συμμετοχή του ΙΕΠ, της Εκκλησίας (όπως ορίζει ο Καταστατικός της χάρτης), των ειδικών παιδαγωγών και χριστιανοπαιδαγωγών των Θεολογικών Σχολών και των μάχιμων θεολόγων της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων. Και κάτι άλλο: Πριν τη χρήση, από ορισμένους, αρνητικών ερμηνειών και σημασιών για ιστορικούς και θεολογικούς όρους, όπως είναι η «ομολογία» και η «κατήχηση», χαρακτηρίζοντάς τους μάλιστα, αναχρονιστικούς, στρεφόμενοι κατά των Θρησκευτικών, των θεολόγων αλλά εμμέσως και κατά της Εκκλησίας, ας ανοίξουν ένα ελληνικό ή θεολογικό λεξικό. Τουλάχιστον για να μην εκτίθενται δημοσίως!
Του Ηρακλή Ρεράκη,
Καθηγητή Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ
Από την «Ορθόδοξη Αλήθεια» (σελ. 19) - 11 Νοεμβρίου 2015
